Anekdote uit 1955

Anekdote uit 1955

Nog even over Hitchcock want ik zag net zijn avondvullende film The man who knew too much uit 1955. Daarin vindt een voorval plaats (of wordt een statement gemaakt) waarvan ik me met de beste wil van de wereld niet kan voorstellen dat een filmmaker het anno nu durft te herhalen. De oude tijden liggen al heel ver achter ons...

Een Amerikaans stel (James Stewart en Doris Day) en hun achtjarige zoontje maken een rondreis door Marokko. Casablanca hebben ze al achter de rug en ze reizen nu per bus naar Marrakesh, hun laatste vakantiebestemming voordat ze naar Amerika terugvliegen.

Het drietal zit ontspannen achterin de bus van elkaar en het uitzicht te genieten. De bus zit vol met Marokkanen van wie de vrouwen zwaar ingepakt zijn; je ziet alleen hun ogen. Dan maakt de bus een abrupte stop. Het jongetje dat door het smalle gangpad van de bus loopt, grijpt, om zijn evenwicht te bewaren, per ongeluk de gezichtssluier van een van de vrouwen vast en die sluier die laat los...

De vrouw jammert en slaat haar handen voor het naakte gezicht. De echtgenoot (of degene die haar wel mag uitpakken) kan er nog minder om lachen, hij is woedend en snelt naar achteren om verhaal te halen bij het Amerikaanse echtpaar. Deze toeristen verstaan geen Marokkaans en slaan belangstellend maar verbaasd het opgewonden gedrag van de inboorling gaande. Gelukkig voor de Amerikanen blijkt er een Fransman naast hen te zitten die Marokkaans en Engels spreekt. De Fransman gebruikt al zijn overredingskracht om de tot op het bot beledigde en daardoor in alle staten verkerende man tot bedaren te brengen waarna de Marokkaan uiteindelijk zijn zitplaats weer inneemt.

De rust is teruggekeerd in de voorthobbelende bus maar het Amerikaanse stel begrijpt nog steeds niet wat er aan de hand is. Wat heeft de Marokkaan gezegd en waarom is hij zo kwaad want dat is hun natuurlijk niet ontgaan. De Fransman legt uit dat hun zoontje de sluier van zijn vrouw heeft getrokken en dat zoiets verschrikkelijk is want dat mag niet van de islam, het gezicht van de vrouw mag niet aan vreemde blikken blootgesteld worden.

“Oh,” zegt de moeder, de knappe, goedgekapte blonde Doris Day laconiek, “het was toch maar een ongelukje? Mijn zoon deed het toch niet expres?!”

“Nee,” zegt de Fransman en hij licht geduldig toe, “maar de islam houdt geen rekening met ongelukjes!”.

Einde filmanekdote.

De film Fitna van Geert Wilders stelde weinig voor maar als je dit filmfragment uit 1955 in een nieuw, 'modern' jasje zou steken, dán heb je pas een echte Fitna-film.

Annelies van der Veer

Reacties Anekdote uit 1955