Roepende in de Sahara

 

Onlangs verschenen in de media bedreigingen van een Leidse moslimfundamentalist aan het adres van professor Ellian. In tegenstelling tot wat de gemeentelijke politiek in Leiden altijd beweerde, is de Sleutelstad met de komst van de islam niet meer wat het geweest is. Wat weten we eigenlijk van de bedreiger? Hij is gelieerd aan extremistische organisaties als Salafimedia NL en Millatu Ibrahim. Laatstgenoemde is in Duitsland verboden, en de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) noemt het “een radicale, jihadistisch georiënteerde organisatie.” Hij bidt in de al Hijra moskee, die in Leiden bekend staat als salafistisch. De gemeente wil deze moskee verplaatsen naar een nieuwe locatie, waar het een megalomaan islamitisch centrum wordt. Naast een grote gebedsruimte moet dit centrum worden voorzien van onder andere een bibliotheek, winkel, woning, acht lesruimtes en, luguber genoeg, een mortuarium. Je zou er maar tegenover wonen…

Een van de vele verworvenheden van onze democratische rechtsstaat is, dat de burger zich in een eerlijk proces kan verweren tegen slechte overheidsbesluiten. Althans, dat kan in theorie. Het is geen
geheim dat de gemiddelde burger in juridische procedures niet op kan tegen het geld, de mankracht en de kennis van de overheid. Natuurlijk luistert de gemeente wel naar de burger, maar bij grote projecten hoef je er niet op te rekenen dat er ook wat mee gedaan wordt. Als het dan ook nog gaat om iets gevoeligs als een moskee, ben je aan je lot overgelaten. Dat bleek hier maar weer. Jaren geleden vertrok het ROC uit het gebouw op de locatie waar de al Hijra moskee nu moet komen. De omwonenden werden tevreden gehouden met beloftes over meer groen, parkeerplaatsen, en een hoognodige ouderenvoorziening. Enthousiast, zoals de betrokken burger dat doet, stelden zij een goed uitgewerkt plan op om deze voorzieningen zo efficiënt mogelijk te realiseren, niet wetende dat dit het begin van een jarenlange lijdensweg zou worden. De gemeente brak de beloftes en veegde het plan van tafel. Allereerst moest het ROC-gebouw gesloopt worden, omdat er volgens de gemeente geen andere school in wilde. Achteraf bleek dit gelogen te zijn, er was wel degelijk animo voor. De slopende procedures die volgden kenmerken zich door het structureel breken van beloftes aan de bewoners. Of het nu ging om het kappen van bomen, het voldoen aan de parkeernormen of de grootte van de moskee, de gemeente had geen enkele morele grens.

Namens Leefbaar Leiden verzet ik me met hand en tand tegen de komst van dit islamitische centrum. Hierin ben ik een roepende in de woestijn, of beter gezegd, de Sahara. Andere politieke partijen zien dit als een verrijking en laten de omwonenden stikken. Voor D66 was ik al een “racist” en “NSB’er” en een PvdA-raadslid werd “misselijk” van schriftelijke vragen die ik hierover opgesteld heb. Naar Engels voorbeeld zou je dit dus ‘appeasers’ kunnen noemen, en in de Nederlandse volksmond: Lafaards. Noemenswaardig hier is dat er ook (gematigde) moslims tegen de bouw van het centrum zijn. De slappe houding van de gevestigde politiek zal vele redenen hebben: Angst voor bedreigingen, angst om in de racismehoek gedrukt te worden, naïviteit, desinteresse en lak aan de burger. Zolang ze zelf niet met de problemen geconfronteerd worden, maakt het kennelijk niet veel uit. Als opvolger van Chamberlain, wist Winston Churchill exact wat ‘appeasers’ doen: “An appeaser is one who feeds a crocodile—hoping it will eat him last.”

Tomas Kok
(Leefbaar Leiden)