Turks tuig

Turks tuig

Als het regent zoals het regent in Nederland, weet ik dat ik me gewonnen moet geven. Dat er maar één ding op zit als je om half acht in Utrecht moet zijn. De trein. Op zich is er niets mis met de trein. Voor een autorijder is het nietsdoen in de trein zelfs een uitdaging en die vertragingen, ach. Vergeleken met de bediening in een gemiddeld Amsterdams restaurant is de vertraging bij de NS verwaarloosbaar. En dus nam ik opgewekt plaats in een tweede klas coupé – ja, de hypotheekcrisis treft ook mij.

De jongen tegenover me las Metro, het meisje naast me was druk aan het communiceren via de knopjes van haar telefoon. Relaxt, de trein. Totdat op Amsterdam Amstel een zooitje pubers allochtoons pratend binnenkwam. Even overwoog ik toch naar de eerste klas te verhuizen maar aangezien de hele coupé stoïcijns bleef zitten, besloot ik deze ervaring ook te ondergaan. Zeker tien minuten lang terroriseerde het groepje van zes mannelijke pubers met herrie en lawaai de coupé. MP3 spelers produceren tegenwoordig herrie waar mijn Bose-boxen thuis niet tegenop kunnen. Daarnaast vonden ze het nodig om met elkaar op luide toon te communiceren. En niemand, niemand die er iets van zegt. De groep ‘niemand’ bestond uit zeker twintig volwassenen. Sinds wanneer laten volwassenen zich terroriseren door een stelletje malloten dat net uit school komt?! Waarom doen volwassenen alsof dat allochtoons tuig er niet is?! Blijkbaar is de tolerantie van een autorijder niet zo groot als van een doorsnee treinpas - sagier. En dan is mijn grens overschreden. Iemand zal dat tuig beschaving moeten bijbrengen, en als kinderloze single zit er niets anders op dan om dat dan maar zelf te doen. Gelukkig heb ik geen moeite met het produceren van decibellen die hoger liggen dan dat van het allochtone tuig: “Hé! Kan die herrie wat zachter?!”

Verbazing alom. Aandacht! Eentje schrok en begon te sussen ‘ja mevrouw natuurlijk mevrouw’, een ander vond het nodig om mijn rollende ‘r’ aan te zetten ‘zachterrrr, zachterrr kan het wat zachterrr? Harderrr? Zachterr?’ Het resultaat was dat de herrie minder werd. Uiteraard. Wel tien seconden. Toen begon de ellende weer. Ik dacht het echter niet: “HE! Hoor je me niet? Ik vroeg of het wat zachter kon!” En toen was het over. De muziek ging uit. Nu begon het onderling afzeiken van elkaar. “Jezus man, gedraag je dan ook, je bent een Turk, wat ben je nou voor Turk, je bent een schande je lijkt wel op een Marokkaan, dat ben je toch niet.” Het tuig blijkt Turks te zijn. Ook dat nog. Hoewel, Turks?

Dat tuig?! Schei toch uit! Vier maanden heb ik tussen de Turken gezeten, vier maanden heb ik weer ervaren wat beschaving en service inhoudt. Met dit tuig dat zich Turk noemt, willen Turken niet eens geassocieerd worden. Hollands Tuig zijn jullie, niets meer en niets minder. En inderdaad, alleen tuig krijgt in Nederland aandacht. En subsidie. Nou jongens, je aandacht heb je. Het wachten is op de subsidie. Precies zoals het een allochtoon betaamt. Wees er maar trots op. Jullie ouders schamen zich voor je. En terecht. Tuig.

Ebru Umar