Drie IJslanders por favor!

Drie IJslanders por favor!

Gemopper aan de keukentafel. Mijn vrienden Blondie en Strakke Man zijn tien mille kwijt aan Icesave. “Ik snap niet dat de ING die hele hut niet opkoopt,” zegt Strakke Man. “Ze lachen zich rot daar, voor nop kun je alle banken van de wereld opkopen momenteel.” Inderdaad.
“Eh, zelfs wij kunnen een bank kopen,” herinner ik hem. “Nog even en ze worden gratis weggegeven.” Strakke Man veert op. “Ja verrek, wat moet dat kosten, die bank?!” Blondie schudt haar hoofd. “Wacht nou maar even af, schatje. Er is nog niets duidelijk.” Hoezo niets duidelijk?! IJsland is bankroet, Fortis is van de beurs en ING is 20 procent minder waard. “Jullie hebben nog tien mille te goed van mij,” herinner ik ze. “Ik zal het vanavond even overmaken.” Blondie en Strakke Man hebben mij onlangs wat geld geleend zodat ik een huis kon kopen. “Waarom hebben we jou niet meer geleend? Hadden we geen geld gehad om naar Icesave over te maken.” Hij schudt zijn hoofd en gaat stoïcijns verder met internet afstruinen. Blondie en ik hebben vrouwelijke prioriteiten: een brownie. “De site van DNB doet het niet,” is de volgende mededeling. Nee, die doet het al de hele middag niet weet ik. Iedereen met een internetaansluiting is opeens die site aan het uitspitten. “Zó lekker,” verzucht ik. De brownie heeft Blondie geïnspireerd tot de oplossing voor het bankroet van IJsland. “Doe mij maar wat IJslanders,” straalt ze. “Van die jonge blondies, leuk voor jou,” plaagt ze haar Strakke Man. “Nemen we er drie: eentje voor de kinderen, eentje voor jou en eentje voor de tuin. Laat ze maar werken totdat ze hun schuld aan Nederland hebben afbetaald.” Strakke Man ziet een jonge blondie uit IJsland wel zitten maar mag natuurlijk niet te enthousiast reageren. “Voordat ik op send drukte om die tien mille over te maken vroeg ik nog aan hem of hij het zeker wist,” haalt (oude) Blondie haar schouders op. Ik lig in een deuk: “Zie je wel,” zeg ik tegen Strakke Man. “Het is jouw schuld.” Hij houdt wijselijk zijn mond. Best fijn, een man die zijn plek weet.

Ik knipoog naar Blondie: “Zal ik die tien mille naar een ABN Amro rekening overmaken, stukslaan bij een juwelier of op mijn Rabo account laten staan?” Dat is een goede vraag. “We hadden gewoon dat hele huis van jou moeten financieren,” moppert Strakke Man verder. Blondie vindt het mooi geweest: “Liefje, het is maar geld. En gelukkig niet al ons geld. Het komt wel goed. Dit is Wouter Bos’ finest hour, hij weet dat hij hiermee kan scoren en de PvdA heeft die stemmen hard nodig.” Strakke Man gromt. “Die gast stapt de politiek zo uit, zijn commissariaten zijn al gescoord.” Ik zwijg. Strakke Man is een cynicus, daar kan je mee praten.

Ondanks dat ik alles weet over waardevaste investeringen als bakstenen en juwelen, bewijst één blik op mijn financiële administratie dat een crisis zich elk moment kan aandienen. Maar dan wel in stijl graag. “Ik heb dringend rode lakleren laarzen nodig,” herinner ik mij. Alleen al omdat ik Wouter Bos aan het werk houd verdien ik een commissariaat. Leuk, bij die PvdA-rode lakleren laarzen.

Ebru Umar