Waarom ook rechtse regeringen linkse maatregelen nemen
Mijn stelling dat de krediet crisis in de VS een direct gevolg is van sociale wetgeving, oftewel van teveel overheidsregulering ipv een vermeend gebrek daaraan, wil er bij de meeste lezers met de beste wil van de wereld niet in. Die rechtse kapitalisten van Bush met hun laissez faire cultuur hebben het toch zeker voor het zeggen gehad al die jaren? En dan toch de schuld op het socialisme gooien? Ga toch op het dak zitten Hemelrijk, met je paranoïde kruistocht tegen links! Dat is ongeveer de teneur.
Die lezers maken een denkfout: ze denken dat linkse maatregelen alleen genomen worden door linkse regeringen. Maar dat is niet zo: 30 jaar lang hebben opeenvolgende Amerikaanse regeringen, of ze nou links of rechts waren, hypotheekbanken onder druk gezet om boterzachte leningen te verstrekken aan mensen met lage inkomens. Sommige banken, zoals Freddie Mac en Fannie Mae, werden tot deze suïcidale vorm van filantropie overgehaald met de stroopkwast: zij mochten hun winst zelf houden, en de staat bood aan om voor hun verliezen op te draaien. Op voorwaarde dat zij ook voor arme mensen de beurs zouden trekken.
Op een vrije markt zouden Fannie en Freddy zo’n riante concurrentiepositie nooit hebben kunnen veroveren, maar nu kregen ze hem van de overheid in de schoot geworpen! Ze konden een fabelachtig nieuw marktsegment aanboren, namelijk de gehele Amerikaanse onderklasse. Op de risico’s hoefden ze geen acht te slaan, want de staat stond immers garant. In no time hadden die twee dan ook 50 procent van de Amerikaanse hypotheekmarkt veroverd.
Het valt natuurlijk niet goed te praten dat Fannie en Freddie aan dit heilloze plan hebben meegewerkt, maar wie is de hoofdschuldige als de kat op het spek wordt gebonden? De kat of het baasje? Ik zou u wel eens willen zien als u carte blanche kreeg om er in het casino op los te gokken, met de garantie dat al uw verliezen van overheidswege worden vergoed. Voor mezelf zou ik in elk geval niet instaan.
De rest van het bankwezen werd, zoals u inmiddels weet, door de overheid met de knoet gedwongen om “ook kansarmen toegang te verschaffen tot kredietfaciliteiten”. De Community Reinvestment Act uit 1977 verbood hen hypotheken te weigeren aan achterstandsgroepen, op straffe van zware boetes. Het uitsluiten van deze groepen werd door de overheid namelijk als rassendiscriminatie aangemerkt, omdat vooral “afro-Americans, latino’s en Hispanics” in deze categorie vallen. Betaalbare woonruimte voor iedereen moest er komen! De kloof tussen blank en bruin, arm en rijk moest gedicht! Iedereen heeft recht op een fatsoenlijk bestaan!
Deze boodschap werd er niet alleen ingehamerd door linkse presidenten als Carter en Clinton, maar net zo hard door rechtse kapitalisten als George W. Bush. Hij heeft het in een speech uit 2002 zelfs letterlijk gezegd. (Zie filmpje)
Je zou zweren dat je Wouter Bos hoort, als je dat filmpje aanschouwt. Maar het is toch heus de reactionaire rechtse kapitalist Bush die hier aan het woord is. Rara, hoe kan dat?
Dat komt zo, volgens mij. Er bestaan helemaal geen echte liberale regeringen. Een liberale regering is een contradictio in terminis. De grondslag van het liberalisme is meer vrijheid voor het individu en minder staatsmacht. Een rechtgeaarde liberale regering zou dus in de eerste plaats zichzelf moeten inkrimpen.
En dat doen regeringen nooit. Hoe ze zich ook noemen: socialistisch, sociaaldemocratisch, conservatief, progressief of liberaal, ze willen allemaal hun macht en invloed verder uitbreiden. Ze willen controle over het onderwijs. Ze willen controle over lonen en prijzen. Ze willen controle over de gezondheidszorg. Ze willen controle over de woningbouw. Ze willen allemaal goede sier maken met plannen “om iedereen aan een fatsoenlijk bestaan te helpen”. In dat opzicht lijken ze allemaal als twee druppels water op Wouter Bos.
Want hoewel Stalin, Mao, Kim il Sung en Castro inmiddels proefondervindelijk hebben aangetoond dat de misleidende dooddoener “iedereen heeft recht op een fatsoenlijk bestaan” er in de praktijk onvermijdelijk toe leidt dat iedereen aan de bedelstaf raakt, vallen er nog steeds stemmen met deze slogan te winnen. Hoe armer en nooddruftiger het volk, des te ontvankelijker is het voor totalitarisme, en des te harder smeekt het om overheidsingrijpen. Niet alleen linkse politici doen daar hun voordeel mee; rechtse politici ook.
Een bevolking die leeft in vrede, vrijheid en voorspoed: dat is niet alleen de nachtmerrie van elke kerk, maar ook van elke regering. Als er geen problemen zijn die dringend om een oplossing vragen zou het volk wel eens op het idee kunnen komen dat het helemaal geen regering nodig heeft! Maar zolang de mensen nog in de rij staan bij de gaarkeukens vestigt het volk zijn hoop op een Hogere Macht. Vroeger was dat God, tegenwoordig is het de overheid die de verlossing moet brengen.
Daar speculeren alle regeringen op. Zowel linkse als rechtse.
In één ding hebben de socialisten helemaal gelijk: de mens is van nature geneigd zijn eigenbelang na te streven. Dat zult u mij niet horen tegenspreken. Op een vrije markt kan dat echter geen kwaad; integendeel. De bakker doet zijn uiterste best om brood van hoge kwaliteit te leveren tegen een zo laag mogelijke prijs. Dat doet hij niet omdat hij een filantroop is, maar omdat hij geld wil verdienen. En zijn klanten varen er wel bij.
Maar een overheid die zijn eigenbelang nastreeft is natuurlijk een regelrechte ramp. Een overheid die zijn eigenbelang nastreeft, die is net zo gevaarlijk als de maffia. Wat zeg ik? Veel gevaarlijker dan de maffia, want de staat heeft het monopolie op geweld, het recht om belasting te heffen en het recht om dienstplicht in te voeren. Aan een maffia die zijn eigenbelang nastreeft kun je misschien nog ontsnappen, maar tegen een overheid die zijn eigenbelang nastreeft ben je volstrekt machteloos.
Gek genoeg wil niemand geloven dat regeringen gedreven worden door eigenbelang. De Mensch, jazeker, die is geneigd tot alle kwaad en wordt gedreven door hebzucht en egoïsme. Dat beaamt iedereen volmondig. Alleen regeringen vormen een uitzondering op die regel, kennelijk: die zijn onbaatzuchtig, en zetten zich met hart en ziel in voor het algemeen belang. Daaraan twijfelt niemand.
Alsof regeringen niet net zo goed uit mensen bestaan.
Pamela Hemelrijk
Ik kan het hier alleen maar 100% mee eens zijn. Als je gelooft in vrije marktwerking laat die markt dan ook zijn werk doen. Laat banken zelf bepalen aan wie ze een hypotheek verstrekken zonder daarvoor als overheid garant te staan.
BeantwoordenVerwijderenDe overname door de staat van Fortis is om dezelfde reden principieel onjuist. Als je hieraan begint is het einde zoek. Valt Fortis om dan valt Fortis maar om. Datzelfde geldt voor de garantie door de staat op spaartegoeden. Waarom zou de staat dit eigenlijk moeten compenseren? De staat als vangnet voor alle problemen druist in tegen alle liberale principes. En toch zijn ook de zichzelf liberaal noemende partijen helemaal voor deze ernstige vorm van staatsbemoeienis.
Ter aanvulling:
BeantwoordenVerwijderenAMERICA'S NERVOUS BREAKDOWN:
SHOULD IT CONTINUE, A WORLD BREAKDOWN MAY FOLLOW
Victor Davis Hanson
National Review Online, October 2, 2008
Ancient thinkers from Thucydides to Cicero insisted that money was the real source of military power and national influence. We've been reminded of that classical wisdom these last three weeks.
In a manner not seen since the Great Depression, Wall Street went into panic mode from too many bad debts. The symbolic pillars of American monetary strength for years—AIG, Goldman Sachs, Merrill Lynch, Shearson-Lehman, and Washington Mutual—in a matter of hours either went broke, were absorbed, or were reconstituted. Fannie Mae and Freddie Mac collapsed like the house of cards that they were.
Even though the U.S. government rushed to restore trust, hundreds of billions of dollars in paper assets simply vanished. Friends and enemies abroad were unsure whether the irregular American heartbeat was a major coronary or a mere cardiac murmur. How strong—really—was the world's greatest economy? Was this panic the tab for years of borrowing abroad for out-of-control consumer spending? Had America finally gone too far enriching dictators by buying energy that it either could not or would not produce itself? Had the chickens of lavishing rewards on Wall Street and Washington speculators rather than Main Street producers finally come home to roost?
Allies trust that the United States is the ultimate guarantor of free communication and commerce—and they want immediate reassurance that their old America will still be there. In contrast, opportunistic predators—such as rogue oil-rich regimes—suddenly sniff new openings.
We've seen the connection between American economic crisis and world upheaval before. In the 1930s, the United States and its democratic allies—in the midst of financial collapse—disarmed and largely withdrew from foreign affairs. That isolation allowed totalitarian regimes in Germany, Italy, Japan, and Russia to swallow their smaller neighbors and replace the rule of law with that of the jungle. World War II followed.
During the stagflation and economic malaise of the Jimmy Carter years, the Russians invaded Afghanistan, the Iranians stormed our embassy in Tehran, the communists sought to spread influence in Central America, and a holocaust raged unchecked in Cambodia.
It was no surprise that an emboldened Iranian President Mahmoud Ahmadinejad once again last week called for the elimination of Israel. He's done that several times before. But rarely has he felt brazen enough to blame world financial problems on the Jews in general rather than on just Israelis. And he spouted his Hitlerian hatred in front of the United Nations General Assembly—in New York, just a few blocks away from the ground zero of the Wall Street meltdown.
Flush with petrodollar cash, a cocky Iran thinks our government will be so sidetracked borrowing money for Wall Street that disheartened taxpayers won't care to stop Teheran from going nuclear.
At about the same time, a Russian flotilla was off Venezuela to announce new cooperation with the loud anti-American Hugo Chavez and his fellow Latin American communists. The move was a poke in the eye at the Monroe Doctrine—and a warning that from now on, the oil-rich Russians will boldly support dictatorships in our hemisphere as much as we encourage democratic Georgia and Ukraine in theirs. Chavez himself called for a revolution in the United States to replace our "capitalist" Constitution.
The lunatics running North Korea predictably smelled blood, as well. So it announced that it was reversing course and reprocessing fuel rods to restart its supposedly dismantled nuclear weapons program.
Meanwhile, some shell-shocked American bankers looked to our "friend" China, which holds billions in American government securities, for emergency loans. But the Chinese—basking in their successful hosting of the Olympics, their first foray into outer space, and a massive rearmament—showed no interest in sending cash to reeling Wall Street firms.
During this Wall Street arrhythmia, Islamic suicide bombers attacked the American embassy in Yemen and the Marriott Hotel in Islamabad, Pakistan. Suspected Islamic terrorists were caught boarding a Dutch airliner in Germany. And suicide bombers were busy again in Afghanistan and Iraq.
The natural order of the world is chaos, not calm. Like it or not, for over a half-century the United States alone restrained nuclear bullies, kept the sea lanes free from outlaws, and corralled rogue nations. America alone could provide that deterrence because we produced a fourth of the world's goods and services, and became the richest country in the history of civilization.
But the bill for years of massive borrowing for oil, for imported consumer goods, and for speculation has now has finally come due on Wall Street—and for the rest of us as well.
Should that heart of American financial power in New York falter—or even appear to falter—then eventually the sinews of the American military will likewise slacken. And then things could get ugly—real fast.
(Victor Davis Hanson is a senior fellow at the Hoover Institution and a recipient
of the 2007 National Humanities Medal and the 2008 Bradley Prize.)
Bron: cijradmin@isranet.org
ingezonden door 'blond'
BeantwoordenVerwijderenGoed verhaal van Pamela. Ik mis alleen dat stukje waar zij komt met de oplossing van de hele situatie, dan wel hoe zij de boel gered zou hebben. Achteraf afgeven op anderen (en hier in NL: op Bos) is echt heel lekker makkelijk. Maar we zitten nu met de gebakken peren dus oude koeien uit de sloot blijven halen en met de vinger blijven wijzen naar waar het fout is gegaan heeft verdomd weinig zin. Makkelijk scoren, verwijzingen en ideëen naar feiten. Kom met oplossingen! Laat me dan nu maar horen wat de regering dan wel had moeten doen om ergere ellende te voorkomen... Naast wat ze nu gedaan hebben. Wat is de oplossing dan wel?
Jouw argumentatie is er net zo een als dat je nooit kritiek op een muzikant mag hebben als je zelf geen hits scoort.
BeantwoordenVerwijderenDaarnaast is het van groot belang dat mensen op de hoogte zijn van de feiten en onze eigen geschiedenis. In plaats van elke keer weer de fouten te herhalen moet de mensheid proberen te ontstijgen. Dat kan niet zonder te leren van onze geschiedenis.
Ik zie mevrouw Hemelrijk in dit stuk nergens roepen om veroordeling of vergelding. Als je het benoemen van de oorzaak als wijzen met de vinger ziet blijf je in dezelfde valkuilen vastzitten.
Antwoord aan Blond:
BeantwoordenVerwijderenMijn remedie is duidelijk,volgens mij: De Overheid Moet Zich Niet Meer Met De Economie Bemoeien!
Daarmee kan de huidige crisis niet meer worden teruggedraaid; dat kwaad is geschied, en het geld is verdampt. Maar we kunnen wel voorkomen dat het in de toekomst weer gebeurt. Door de macht van de staat terug te dringen. Groeten Pamela.
Scherp en vermakelijk stuk weer van Pamela!
BeantwoordenVerwijderenDat er een politieke strijd bestaat tussen 'links' en 'rechts' is inderdaad een simulatie die moet verbloemen dat intussen de hele wereldbevolking onder controle en in de greep genomen wordt door een transpolitieke, transeconomische en transnationale 'overheid' waar zowel George Bush als Wouter Bos deel van uitmaken.