In 1981 bezocht ik in Londen John Mortimer, topadvocaat, succesvol schrijver van geestige boeken en toneelstukken, en bewerker van Evelyn Waughs Brideshead Revisited (1945) voor de televisie. Hij woonde in een groot wit huis in Holland Park en straalde het gemak uit van iemand die alles heeft: afkomst, geld, beschaving. Hij schonk mij een glaasje sherry in, en zichzelf champagne uit een aangebroken fles in de ijskast. Hij leek nog een beetje te horen bij de wereld van Waugh - en het was in zekere zin jammer dat hem nu juist was gevraagd Waughs minst ironische, meest nostalgische boek te bewerken, in plaats van een van de andere, veel oneerbiedigere romans.
Waarom maakte die tv-serie toen toch zoveel indruk? Was het omdat voor het eerst na twee decennia modernisme weer uitvoerig gezwelgd werd in aristocratische glamour, religie en sentiment? Het was allemaal nogal plechtig gedaan, en sommige mensen vonden de koeienblik van Jeremy Irons in de zwijgzame hoofdrol van Charles Ryder onverdraaglijk. Gisteren zag ik de nieuwe verfilming, en ik moet zeggen: die was leuker, ondanks het gemis van John Gielgud als Ryders verstrooide vader (maar hij werd goed geremplaceerd door Patrick Malahide). Emma Thompson is heel aardig als de tiranniek-vrome Lady Marchmain, voor het eerst in de rol van een oudere vrouw - help, ze is zeven jaar jonger dan ik!
Ileen Montijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten