In zijn boekje
Dictator voor beginners (besproken in mijn stukje
Dictators van 8 april 2011) geeft André de Guillaume tirannen in spe de keuze uit drie typen vrouwen: Het onbeschreven blad (type Eva Brown die zich totaal onderwierp aan Hitler), een vrouw met uitstraling (type Evita, de 'glamourvrouw' aan de zijde van Juan Peron), en lady Macbeth (type Jiang Quing, zielsverwant van man Mao, die net zo hard meekonkelt en manipuleert als hij, en uiteindelijk alleen op eigen macht en prestige uit is).

Daarbij adviseert De Guillaume toekomstige heersers er natuurlijk de nodige maitresses op na te houden, mits de wettige echtgenote voor nageslacht zorgt en enige discretie betracht in zake de escapades van haar man. Diane Ducret doet in haar boek
Femmes de dictateur (2011)
dat onlangs in het Nederlands is uitgebracht onder de titel
In bed met een dictator een boekje open over de vrouwen van Mussolini, Lenin, Stalin, Salazar, Bokassa, Mao, Ceauşescu en Hitler. In haar inleiding stelt Ducret, dat de macht van dictatoriale systemen evenzeer op de aantrekkingskracht van de dictator berust als op dwang en tyrannie. Wie verlanglijstjes van vrouwen turft vindt daar volgens Ducret aardig wat wensen waarin dictators iets te bieden hebben, zoals daar zijn: zelfverzekerdheid, vastberadenheid, ambitie, welbespraaktheid en een goed verzorgd uiterlijk. Hitler ontving meer liefdesbrieven dan Alain Delon, Robert Redford en Mick Jagger samen. Steevast liet hij door zijn secretariaat een briefje terugsturen met de mededeling dat 'de Führer zich niet met privé-aangelegenheden inlaat'. Mussolini had wel plezier in de romantische correspondentie en hield er ook de nodige maitresses op na. En Mao kwam jonge vrouwelijke fans uit de provincie, vaak afkomstig uit arme boerenfamilies die alles aan de communistische partij te danken hadden en hem als heilsprofeet zagen, nog meer tegemoet: de Grote Roerganger liet een rechtstreeks transport organiseren naar zijn slaapkamer. Wat bezielt deze vrouwen, vraagt Diane Ducret zich af? “De dictators zijn wreed, gewelddadig, tiranniek en ontrouw. En toch houden hun vrouwen van hen. Ook al worden diezelfde vrouwen met talloze rivales bedrogen, opgeofferd aan de onverzadigbare passie voor de politiek, al worden ze bespied, bekritiseerd, opgesloten, ze willen niet van wijken weten. Omdat de dictator hen fascineert. Omdat de dictator niet zonder hen kan.” De auteur heeft zich ten doel gesteld in haar boek te onderzoeken welke duistere en krachtige banden de dictators en hun ega's al of niet bij elkaar houden. In Frankrijk is haar boek onderwerp van flinke discussie als ook een groot succes in de verkoop. Misschien niet verwonderlijk nu daar sinds een half jaar de verwevenheid van macht, libido en erotiek zo veelvuldig in de publiciteit is gekomen.