Geen Herenleed

Sta ik vanmiddag bij de apotheek op m'n beurt te wachten voor een antibioticumkuurtje. Blijk ik namelijk tijdens de gehele 'nationale teekweek' ongemerkt zo'n goor beestje in mijn knieholte te hebben meegedragen. Da's te lang, veel te lang en hoewel er (nog) geen rode ring om de met mijn bloed volgezogen vette teek is verschenen, is de huid eromheen verdacht rood en geïrriteerd. Het zekere voor het onzekere, hebben mijn huisarts en ik dus maar besloten en nu wacht ik samen met een vrouw van wie de medicijnen worden klaargemaakt bij de apotheek ergens in het midden van Nederland. Een van de apotheekmedewerksters, ik schat haar rond de veertig, is nog even bezig met een andere klant, nou ja, e-ven, het duurt best lang dat gesprekje tussen apothekeres en klant-van-eind-vijftig en eindigt zo:

Apothekeres: "Ik zie dat er nog een receptje voor u is binnengekomen. Wilt u dat vandaag ook meenemen? Dan moet u even wachten."

Man begrijpt niet wat apothekeres bedoelt, zij herhaalt in ongeveer dezelfde bewoordingen wat ze zojuist heeft gezegd.

Man: "Ja, morgen ik ga met vakantie."

Apothekeres: "Oh, u gaat met vakantie. Hoe lang gaat u met vakantie?"

Man: "Morgen ik ga met vakantie."

Apothekeres: "Ja dat begrijp ik, maar hoe láng gaat u met vakantie?!"


De man lijkt niet op deze vraag, die mij juist zo nieuwsgierig heeft gemaakt, te willen antwoorden. Dan dringt het tot hem door dat hij wel moet antwoorden en zegt weifelend:

"Drie maanden?"

De vrouw die nog steeds op haar medicijnen wacht kijkt me aan. We glimlachen, meer niet maar in mijn hoofd klinkt het, God mag weten waarom, minder, minder. Minder gedoe! Deze woorden willen zich naar mijn lippen verplaatsen maar ik houd me in.

Dat doet de apothekeres eveneens. Toch valt aan haar stem te horen dat haar geduld iets te lang op de proef is gesteld. Beleefd doch resoluut zegt ze:

"Ja meneer, maar dat kan helemaal niet, dan moet ik alle recepten omzetten naar drie maanden! Daar kunt u niet op wachten, dat is veel te veel werk. Ik moet alles aanpassen."

De man (onverstoorbaar):

"Ja, is goed. Voor drie maanden. Alles."

Apothekeres:

"Nee meneer, dat kan niet. U kunt morgen na vier uur terugkomen, dan liggen de medicijnen voor u klaar, voor drie maanden."

Ze draait zich om en verdwijnt in de medicijnenruimte die in open verbinding staat met de wachtruimte. De man verlaat de apotheek. Het blijkt voor hem geen probleem morgen terug te komen.

De wachtende vrouw zegt zonder mij aan te kijken:

"Ik ga morgen ook twee maanden met vakantie". Ze lacht er smakelijk bij zodat we alle twee weten dat 't niet waar is maar een grapje. En weer willen woorden als 'minder, minder', uiteraard als grapje, mijn mond verlaten, maar ik durf niet.

Dan horen de grappenmakende vrouw en ik vanuit de medicijnenruimte de apothekeres met een collega opgewonden overleggen over de niet zo goed Nederlands sprekende klant die z'n medicijnen drie maanden vooruit wil hebben in verband met z'n vakantie. Die collega, een man, krijgen wij niet te zien maar we horen hem luid en duidelijk reageren, en wat hij zegt slaat niet op de medicijnen:

"Meer of minder?!"

Vrolijkheid in de apotheek! Daar klinkt nu de bevrijdende lach en de vrouw naast me geeft toe dat zij het niet durfde te zeggen: "Haha."

We lachen en praten nog als de apothekeres weer tevoorschijn komt. Dit keer met een rood hoofd. Ze vraagt wie er aan de beurt is en omdat ze nog niet doorheeft waarom we zo rumoerig zijn, vraagt ze onzeker of we nog wel door haar geholpen willen worden en ze voegt er, bijna verontschuldigend, aan toe dat ze in eerste instantie zelf niet had begrepen waar haar collega naar verwees met 'minder of meer'. Ze had het alleen even helemaal gehad met die klant. Pff.
Wij stellen haar gerust.

Het lucht toch op dat je om zo'n pijnlijke clichésituatie bij de apotheek kunt lachen.
Dit is geen Herenleed maar multicultureel-leed.