Mohammed en Karel de Grote

De Belgische historicus Henri Pirenne (1862-1935) heeft in een boek dat in 1937 is verschenen betoogd dat het eigenlijk niet (zoals meestal geloofd wordt) aan de Germanen is te wijten dat het Romeinse rijk uiteen is gevallen. Het Romeinse rijk lag (zoals bekend) om de Middellandse Zee heen, tot aan de Rijn en de Donau, en het strekte zich (zoals minder bekend) uit tot in het Midden-Oosten en de Balkan. De Germanen begeerden maar al te graag te integreren in het door hun als superieur beschouwde Romeinse rijk. Wanneer je een gewichtige Germaan ‘senator’ noemde en hem een toga gaf, had je geen kind meer aan hem.

Pirenne laat zien dat de ontbinding van het Romeinse rijk pas tot stand komt door de Arabische veroveringen van de 7de en 8ste eeuw AD. Pas toen is de sociale en economische structuur van het Romeinse rijk gedesintegreerd. Het boek waarin Pirenne deze stelling heeft neergelegd heette Mahomet et Charlemagne, ‘Mohammed en Karel de Grote’. Het boek heeft tot bittere discussies geleid, en de Wikipedia weet nog tot op de dag van vandaag te melden dat Pirenne’s standpunt ter zake tegenwoordig ‘vrijwel geen aanhang’ meer vindt. Maar daarin vergissen de redacteuren van de Wikipedia zich.

Er zijn inmiddels twee boeken die bewijzen, niet met behulp van moeilijk te interpreteren archieven of obscure kronieken, maar met behulp van spijkerhard archeologisch materiaal, dat Pirenne gelijk heeft gehad. Het gaat om een boek van Emmet Scott, Mohammed and Charlemagne Revisited: The History of a Controversy, uit 2012, en om een boek uit 2009, Holy Warriors: Islam and the Demise of Classical Civilization van John J. O’Neill, allebei uiteraard via Amazon.com te bestellen, en stellig geen leerstof aan de Nederlandse universiteiten.

De Arabieren hebben in de 7de en de 8ste eeuw onder de banier van de islam uitgestrekte gebiedsdelen op het Romeinse rijk veroverd. Het komt er nu grof gezegd op neer dat de archeologie die zich met ruwweg de periode 700-1000 bezighoudt, alleen maar rubble, ‘puin’, heeft aangetroffen, van de Pyreneeën tot de Eufraat. Met name de irrigatiewerken, en dus de landbouw, en dus de voedselvoorziening, waren vernield. Nadat in een gebiedsdeel die vernieling bij een raid had plaats gevonden, werd enige tijd later zo’n gebied door de Arabieren veroverd en ingelijfd.

Daar zal per provincie niet meer dan één of twee seizoenen met een vernield irrigatiesysteem voor nodig geweest zijn, daarna had de honger zijn werk gedaan. Op die manier komt een veroveraar wel van Mekka tot Spanje in de honderd jaar tussen Mohammed en de Arabische oversteek naar Gibraltar. Pas de Franken bij Poitiers, onder Karel Martel, in 732, bieden serieuze tegenstand die met succes wordt bekroond; en die succesvolle verdediging wordt gevolgd door de geleidelijke Reconquista van Spanje en Zuid-Italië. Eenmaal ingelijfd door het islamitisch gezag, was het, in Noord-Afrika en elders, verder rustig afwachten tot de sharia zijn werk had gedaan. Treiteren en vernederen van andersdenkenden (het keurmerk van de sharia), alsmede belastingheffing, tribuut en schatting, met hier en daar een goed gecalculeerde (sluip)moord, deden de rest. Het gaat hier niet om sprookjes, maar om goed gedocumenteerde gebeurtenissen die in een groot gebied over een lange periode steeds hetzelfde beeld opleveren.

Wie aan de kust van eilanden in de Middellandse Zee goed rondkijkt, ziet nog steeds hoe dorpjes verbazend hoog tegen de bergen zijn aangebouwd, ver van het strand, om zo veel mogelijk tijd te hebben om weg te vluchten voor de Arabische slavenhalers, piraten en rovers. Zelfs tot uit IJsland hebben Arabische piraten slaven geroofd om zodoende aan hun Jihad-verplichtingen te voldoen.

Het doden, verkrachten en tot slaaf maken van de lokale bevolkingen is niet ieders hobby, maar de sharia schrijft het voor, en de Koran is gemakkelijk zo uit te leggen dat elke moslim die dat geloven wil, ook in staat wordt gesteld te geloven dat God zelf hem de opdrachten tot strijd heeft gegeven. Er zijn dan ook altijd moslims te vinden geweest die, al dan niet onder invloed van hun imams, zulke opdrachten tot onfatsoen (en erger) hebben willen vervullen.

De historici Emmet Scott en John O’Neill schrijven bovendien allerlei ontwikkelingen in het Europa van die tijd toe aan islamitische voorbeelden en invloed. De islamitische Jihad wordt op z’n Europees vertaald in ‘Heilige Oorlog’ en ‘Kruistochten’, het islamitische kalifaat wordt door een aantal Pausen vertaald in aanspraken op wereldlijke macht over de hele westerse christenheid en over alle christelijke vorstenhuizen, en ook voor de katholieke Inquisitie zijn islamitische precedenten te vinden die de politiek correct geschoolde moderne lezer zijn wenkbrauwen zal laten fronsen. Dat heeft hij op school niet gehad.

Maar de politiek correct opgevoede lezer kan de boeken van Pirenne, Scott en O’Neill dan ook beter laten staan. Anders zou hij nog eens gaan kunnen denken dat zijn eigen gebrek aan respect voor het (post-)christelijke Westen en zijn overdaad aan respect voor de islam onhoudbaar zijn. En als, wat God verhoede, het juist zou zijn dat de islam een kwaadaardige ideologie is, wat moet je dan op 12 september?

Jammer dat die Pirenne inmiddels is gaan hemelen en we hem niet meer voor discriminatie, rassisme en groepsbelediging voor de rechtbank kunnen brengen. Scott en O’Neill daarentegen, die kunnen we misschien nog wel voor het hekje krijgen als ze Schiphol een keer aandoen. En natuurlijk al die archeologen die de afgelopen decennia het benodigde veldwerk hebben gedaan voor zo ver ze nog in leven zijn. Of zou misschien een collectief Europees politiek proces in Stalin-stijl eigenlijk ook wel eens aardig zijn? Dat zal ze leren! Als je het zo bekijkt, worden het nog gouden tijden voor Moszkowicz.