Eén abortus is meer dan genoeg

[Henk Hagoort (voorzitter NPO) "Zolang er mensen zijn die zo denken en handelen, is het extra nodig het recht op leven in de grondwet op te nemen." 29.10.2010]

Wederom actueel. Nog steeds de juiste beslissing.

Als het aan André Rouvoet (CU) en andere christenen ligt dan had ik nu een volwassen zoon of dochter. Wat (orthodoxe) gelovigen ook goed vinden, is dat ik die zoon of dochter helemaal niet had gekend maar na negen maanden vrijwillig had afgestaan aan adoptie-ouders. Dat zijn volgens de laatste mode van 2007 de oplossingen voor ongewenste zwangerschappen. Maar abortus: geen.

Ik was tweeëntwintig jaar en nog nooit zo bruin geweest want net terug van mijn eerste vakantie met mijn vriendje met wie ik een half jaar 'ging': twee weken aan de ruige golven van de Atlantische oceaan bij Bordeaux. Maar alles heeft zijn duur, schreef Gerard Reve. Een paar weken later verliet ik halverwege de dag lijkbleek mijn werk en kroop ik 's middags hondsberoerd in bed. Een griepje, dacht ik. Maar toen ik 's avonds mijn oudste zuster belde en vertelde welke klachten ik had, stelde zij zakelijk de diagnose: “Je bent zwanger, ik heb dezelfde verschijnselen en ik ben weer zwanger.”

Daarna ging het snel. De assistente van de huisarts deed een zwangerschapstest die negatief uitviel. Ik herinner me de opluchting en hoe ik dat ene druppeltje bloed dat vloeide duizend keer bekeek. Maar
ongesteld werd ik niet. Mijn borsten groeiden, mijn buik bolde en ik was misselijk en moe. Bij de tweede test, twee weken later, was het raak. Terwijl mijn vriend buiten in de auto wachtte, waren de oude, vriendelijke huisdokter en ik het snel eens. Hij maakte de verwijspapieren voor de abortuskliniek in orde. “Ik zou het niet aan je moeder vertellen,” waarschuwde de man die mij nog ter wereld had gebracht, de laatste in een rij van acht kinderen. Hij kende mijn christelijke moeder en ik kende haar ook. Gelukkig woonde ik toen al niet meer thuis.

Later, veel later, verweet mijn vriend mij, hij was inmiddels vriendje-af, dat ik hem niet had betrokken bij het maken van de beslissing. Dat misschien wel terechte verwijt, verraste mij toch. Ik was tweeëntwintig jaar. Ik wilde studeren en werken en ik wilde ook wel een vriendje maar geen kinderen. Dat moest toch voor iedereen duidelijk zijn. Ik had een enorme fout gemaakt die ik zelf moest herstellen en die ik kón herstellen, die keuze had ik want anders zou ik niet het leven kunnen leiden dat ik wilde leiden. Hoe dat leven ook zou uitpakken. Ik moest de beslissing die geen beslissing was maar een noodzakelijk kwaad zelfstandig nemen omdat het mijn leven is en omdat ik het een zonde vond (en vind) als ik mijn leven had verpest door het 'op te offeren' voor een ander. Ik zou mezelf dan tekort hebben gedaan, en het kind indirect ook. Dat kan in ieder geval niet de bedoeling zijn van dit aardse bestaan, al zullen velen mij hier willen tegenspreken.

Het telde niet mee in mijn beslissing maar ik vermoedde toen al wel dat de bevruchter niet mijn levenspartner zou zijn maar gewoon mijn eerste vaste vriendje met wie ik van alles ontdekte en een heerlijke vakantie beleefde. Ooit, alweer veel later, registreerde ik een uitspraak van een volwassen vrouw met vier kinderen die klaagde over haar man die in bed maar weinig aandacht aan haar schonk omdat zijn carrière dat niet 'toeliet', maar die dat tekort dan altijd in de vakantie wilde 'inhalen' of goedmaken. Haar reactie: “maar ik heb nu ook vakantie hoor!”. Als je tweeëntwintig bent staan zulke gedachtes ver van je af. Tel daarbij op dat de menstruatiecyclus in de vakantie vaak in de war is en u begrijpt waarom het fout kon gaan.

Of het kwam doordat er een wachtlijst voor abortussen was, weet ik niet maar ik moest twee weken wachten voordat ik in de abortuskliniek terecht kon. Dat waren slechte dagen, want ik wilde er zo snel mogelijk van af. Bedenktijd had ik echt niet nodig. (Ik wilde het liefst gesteriliseerd worden maar gezien mijn jonge leeftijd kon dat verzoek niet ingewilligd worden. Ik kon eens spijt krijgen. Dus zat ik vast aan pillen, spiraaltjes, de morning after pil, onthouding en de stress bij een late of onregelmatige ongesteldheid.) Mijn vriendje bracht me er met de auto heen en bleef op mijn verzoek in de auto wachten. Hardvochtig maar duidelijk.

De wachtkamer zat vol met punkmeisjes en ook lagen er een paar in bed omdat de ingreep niet altijd pijnloos is. Halfnaakt lag ik voor de artsen, er waren er twee, van wie één mij pro forma vroeg, vlak voordat hij aan zijn werk begon: “weet u zeker dat u deze abortus wenst?” “Ja,” zei ik en ik dacht, man schiet nou toch op. De pijn was die van een hevige ongesteldheid maar dan alsof het er tien tegelijk zijn. Ik moest een half uurtje in zo'n 'bijkombed' liggen waarna mijn vriend mij naar huis reed en ik alleen het bed indook. Maar niet voor lang, mijn vader die sinds ik op kamers woonde nog nooit langs was geweest, besloot mij die middag onaangekondigd met een bezoek te vereren. Een bezoek waar ik geen raad mee wist maar waar ik doorheen moest en toen ik 's avonds mijn oudste zuster belde, vertelde zij mij dat mijn moeder had gedroomd dat ik zwanger was. Van mijn oudste zuster wilde ze weten of dat waar was, zo realistisch was haar droom geweest. Mijn zuster hield wijselijjk haar mond maar ik wist dat die moederlijke intuïtie voor mij niet weggelegd was. Ik had de juiste beslissing genomen, ik had mijn fout kunnen herstellen.

“Een abortus draag je met je mee”, schreef Xandra Schutte in het eerste nummer van weekblad Opinio. Dat is waar, en het is niet iets waar je trots op bent, je vergeet het nooit meer en dat is maar goed ook want één abortus in een mensenleven is meer dan genoeg. Ik zou het niet te verteren vinden als ik een tweede keer ongewenst zwanger word. Maar het is niet zo dat ik er vaak aan denk, laat staan dat ik er spijt van heb. Welnee. We moeten niet overdrijven. Zelfs als ik mijn neef zie - de zoon dus van mijn oudere zuster die op hetzelfde moment zwanger was als ik maar dan zeer gewenst – fantaseer ik niet over zo'n zoon. Het is gewoon te onwerkelijk en dat is maar goed ook. Het idee dat er een volwassen kind van mij ergens op deze wereld rondloopt (die ik niet ken of mag kennen), is duizend maal gruwelijker. Onverdraaglijk eigenlijk. Zoiets onmenselijks kunnen alleen maar gelovigen, en waarschijnlijk mannen bedenken.

Annelies van der Veer

(Deze tekst verscheen 1 maart 2007, in de Volkskrant (forum))
Eerdere reacties