Sharia-enclaves

Het stichten van islamitische enclaves is een oude tactiek waar Nederland nu voor het eerst mee geconfronteerd wordt. Voor ons is het misschien nieuw, voor de islamitische gestaalde kaders helemaal niet. Een Britse specialist, Patrick Sookhdeo, heeft er regelmatig over geschreven, onder andere in een boek uit 2007, Global Jihad.

Het is de kunst het stichten van enclaves zo soft mogelijk uit te voeren. Wegjagen en het gebruik van geweld kan te veel weerstand oproepen en is ook niet vaak nodig. Het is al meer dan voldoende om het
gebied onaantrekkelijk te maken voor wie geen moslim is. Die zullen zich er niet langer gaan vestigen. Op de lange duur wordt de gehele enclave dan ten slotte uitsluitend door moslims bewoond.

Publiciteit zoals de wandelingen op 21 mei van Lodewijk Asscher en Geert Wilders helpen om aan de onaantrekkelijkheid van het gebied wijde bekendheid te geven. Wie geen moslim is en desondanks nu nog een huis koopt of huurt in de betrokken driehoek, is niet helemaal snik.

Het gaat gewoonlijk om slechts enkele ‘haatbaarden’, om wie een groep jongeren uit de testosteronbrigade heen hangt. De rest zwijgt uit welbegrepen eigenbelang, want wie de haatbaarden tegenspreekt, zal beschuldigd worden van afvalligheid. En op uittreding uit de islam staan zware formele en informele sancties.

Wanneer de ‘haatbaarden’ er uitgevist worden, is het afgelopen. De vroegere adviseur van de Nederlandse regering in islamzaken, Christiaan Snouck Hurgronje (1857-1936, zo lang geleden is dat niet), adviseerde dan ook de haatbaarden ‘gevoelig te slaan’ of woorden van gelijke strekking.

In Egypte werden Sharia-enclaves door het regime van Mubarak bestreden met een cynische vorm van welwillendheid: ze gingen hun gang maar, zij het dat ze zelf voor de vuilnisophaal, de elektriciteit en het water dienden te zorgen. De gevolgen laten zich raden.

Onze eigen geliefde overheid heeft maar heel weinig middelen waarvan het gebruik kan maken zonder heel de adel en de clerus van de Linkse Kerk van de Policor en de Multikul over zich heen te krijgen. Een enclave erkennen maar dan ook de uitkeringen aan bewoners van de enclave stopzetten? Ondenkbaar.

Toetsbare zaken daarentegen als het sluiten van (kinder)huwelijken zonder voorafgaand burgerlijk huwelijk, bedreiging met geweld, medeplichtigheid aan eremoorden of vrouwenmishandeling (besnijdenis), en de juristen zullen nog wel meer weten te verzinnen, die horen als de machthebbers dat willen nog steeds wel tot de mogelijkheden.

Gezien de inhoud van de Sharia is eigenlijk elke oproep tot toepassing van de Sharia tegelijkertijd een oproep tot het gebruik van geweld jegens iedereen die geen moslim is, en een aanval op de Nederlandse staat en grondwet. Maar ach, een politicus die uitziet naar een lucratieve benoeming bij de EU in Brussel zal daar toch wat minder aandacht voor kunnen opbrengen. Hij beschouwt het als een voorbijgaande gril van een groepje achtergestelden, en aan die achtergesteldheid acht hij zichzelf mogelijk nog medeschuldig ook.

Dat het geleidelijk stichten van zulke enclaves een vorm van wereldwijde eeuwenoude Jihad is die godsdienstige sanctie geniet – dat willen we samen met elkaar in dit land liever niet weten.