Schrijftafelzelfmoordterroristen

Er bestaat geen enkele twijfel aan hoe het officiële islamitische leerstuk van de jihad luidt. Dat is na te kijken in preken, fatwa’s, korancommentaren, de koran zelf, de gecanoniseerde verzamelingen van uitspraken van Mohammed en, niet minder belangrijk, in de gecanoniseerde commentaren op die verzamelingen – en er is meer, mocht dat allemaal nog niet genoeg zijn.
Er bestaat dan ook nauwelijks aanleiding om verbaasd te zijn dat de voxpopjes met moslimse jongetjes die zo nu en dan het Nederlandse tv-scherm halen, het beeld bevestigen dat uit de traditionele teksten van de officiële islam naar voren komt: het is voorgeschreven haat te koesteren tegen alles wat niet islamitisch is, te beginnen bij de Joden.

Een ‘voxpopje’ is de media-term voor wat je te horen en te zien krijgt als je zo maar iemand op straat een microfoon onder zijn neus duwt terwijl de camera loopt. Niet alle voxpopjes (van vox populi, Latijn voor ‘de stem des volks’) zijn geschikt voor uitzending. Gelet op het antisemitisme in de voxpopjes die wél getoond worden, tart het de verbeelding wat de inhoud wel moet zijn van de voxpopjes die onze staatsmedia uit discretie op de snijtafel hebben laten sneuvelen.

Natuurlijk, de jongetjes in de voxpopjes schelden op de Joden, ze verheerlijken de grootmoordenaar Osama ben Laden, ze uiten hun haat jegens de westerse maatschappij, maar ze hebben de ‘gezaghebbende’ islamitische boeken die tot zulk gedrag oproepen zelf niet gelezen. Maar direct of indirect zijn ze, zoals uit hun woorden blijkt, wel degelijk blootgesteld geweest aan de invloed van de ‘moslimgeleerden’ die zulke boeken wel gelezen en bestudeerd hebben, en die in hun prediking de inhoud van die prachtboeken op de vrome toehoorder overbrengen.

Jihad, zo onderwijzen de moslimgeleerden, is ‘inspanning’ in de strijd tegen het ongeloof en de ongelovigen, met alle middelen die nut kunnen afwerpen. In die strijd is geen enkel middel taboe, want het goede doel heiligt de middelen. Maar tegen wie precies moeten de ‘inspanningen’ van de jihad-strijders zich nu richten? Daarover woedt al eeuwen lang een heftige en interessante discussie.

Politici die de sharia niet toepassen en daarom volgens de jihadisten slechts in naam moslim zijn (zoals Asad in Syrië of vroeger Sadat in Egypte) – zijn die ook wettig een doelwit van jihad? Raad het antwoord. En politici die geen moslim zijn? Mogen/moeten die tot lijdend voorwerp gemaakt worden van de ‘inspanningen’ die de sharia verplicht stelt? Daarover hoeft geen discussie gevoerd te worden: dat is vanzelfsprekend, ‘hun bloed is halaal’. Misschien dat er in Tilburg ergens iemand zit die ook een tien voor een scriptie wil halen door hier eens iets over te schrijven. Zo nodig help ik hem/haar graag op weg.

Waarom is het niet politiek correct om over dit onderdeel van de islamitische leer te spreken? Omdat er ook wel moslims bestaan die hun plicht om zich in te spannen niet (willen) vervullen? Dat moet het haast wel zijn, maar het is voor de potentiële slachtoffers onmogelijk van te voren te voorspellen welke moslims besloten hebben hun verplichtingen tegenover de sharia wel of niet na te leven. Na elke jihad-actie lezen we steeds weer dat de omgeving van de jihad-activist stomverbaasd staat, want ‘het is zo’n aardige jongen’, en ‘dit had niemand gedacht’. Zie dezer dagen weer de vrij eentonige berichtgeving over de broeders Tsarnaev en hun inspanningen om de Marathon in Boston memorabel te maken.

De boven ons gestelden vinden dat het beter is de ogen te sluiten voor jihad-activisme; de staatsmedia en de predikanten van de Linkse Kerk volgen een zelfde beleid. Kennelijk wordt niet alleen de islam geplaagd door zelfmoordterroristen – wij in het Westen worden geplaagd door iets dat daar eigenlijk sterk op lijkt: zelfmoordbestuurders en zelfmoordmedia. Zeg maar ‘schrijftafelzelfmoordterroristen’, een leuke kandidaat voor ‘woord van de dag’. Want hoe zit het nu?

Toegegeven, de elite achter de schrijftafels heeft nog respijt; tot op heden is vooral de bevolking en een enkele uitzonderlijke politicus de klos van de ‘inspanningen’. Maar de bevolking is ondertussen niet een beetje maar stevig de klos, want de sharia roept niet regelrecht op tot roof, maar bevat wel een haast oneindig aantal bladzijden over het verdelen van de buit. Ook in de koran is de verdeling van de buit een gewichtig onderwerp, er is zelfs een hele soera van de koran naar vernoemd. Goede vragen zouden bijvoorbeeld zijn op wie die buit uit de sharia-handboeken dan toch behaald wordt, en hoe dat dan in concreto toegaat. Door het aanvragen van subsidies?

De dames en heren aan wie de staatsmacht is toevertrouwd geloven dat het hun taak is een vijand beschaving, ethiek en goede manieren bij te brengen, zodat deze met twee woorden leert spreken, en verfijnde tafel- en debatmanieren aanleert. In de taal van de dienaren van de staatsmacht: ze willen hem laten integreren. Door het louter uitspreken van die vrome wens denken ze dat ze hun taak de bevolking te beschermen vervuld hebben. De oorspronkelijke bevolking weet inmiddels beter, voelt zich in de steek gelaten en zoekt naar een uitweg. Het klinkt ironisch maar het is serieus bedoeld: het wordt ondertussen de hoogste tijd dat de bestuurselite nu ook eens aan zichzelf gaat denken. Onze volksvertegenwoordigers en hun ambtenaren zouden achter hun schrijftafels eens moeten gaan zitten bladeren in de in het Engels vertaalde sharia-handboeken. Het wordt steeds urgenter dat onze geliefde bestuurders af en toe via Google eens rustig (laten) bekijken wat voor wijsheden hun islamitische onderdanen in ‘gezaghebbende’ fatwa’s door predikanten en beroepsmoslims worden voorgehouden, met name over politici en regeerders. Er is genoeg in het Engels voorhanden.

Hulp van Arabisten is sinds het internet bestaat, nauwelijks nog nodig, beter van niet zelfs, want de meeste Arabisten beschouwen zichzelf als vrienden of vriendinnen van de islam, en stemmen hun rapportage graag af op de hun dierbare vriendschappen. Toets hun eerlijkheid en hun kennis door eens te vragen waarom ‘taghoet’ een straatwoord voor ‘politie’ is. Rijmt op kaputt. Ik verzeker u dat de uitleg u niet zal vervelen.

Maar zo lang ze er zelf op straat geen last van hebben, houdt de Nederlandse politieke klasse de ogen het liefst gesloten voor de inspanningen van jihad-activisten en sharia-fundamentalisten in binnen- en buitenland. Er bestaan uiteraard wel zorgen over wat er moet gebeuren als de ‘jongens’, nadat ze zich hebben ingespannen, terugkomen uit, bijvoorbeeld, Syrië, maar niet over de huidige gemoedstoestand van deze jongemannen of die van hun vriendjes die nog in Nederland zijn.

Dat ‘de jongens’ überhaupt op pad willen gaan om zich in te spannen, dat betekent dat ze naar poldernormen al heel ver heen zijn. De zelfgekozen blindheid van beleidsmakers voor iets dat zo duidelijk zichtbaar is, en dat uiteindelijk ook henzelf zal treffen, dat is schrijftafelzelfmoordterrorisme. Anderen verbieden te zien en zelf weigeren te kijken: dat komt neer op zelfmoord en bureaucratische terreur die de maatschappij waarover de beleidsmakers moesten hoeden, mee de dood in zullen slepen. 

Er is immers geen atoom van twijfel aan dat de jihadisten, volgens hun eigen verklaringen, niet alleen vrees willen inboezemen, maar ook macht willen uitoefenen. Zij geloven dat God hen daartoe heeft bestemd. De achter hun schrijftafel zittende huidige machthebbers zullen daarom, zodra dat ‘nut kan afwerpen’ het directe doelwit en de slachtoffers worden van de ‘inspanningen’ van de jihadisten die de macht willen overnemen. Waar dat lukt heeft dat niet zulke leuke consequenties voor de ingezetenen van wat nu nog een deel van de vrije wereld is.

De jihadisten zijn gevaarlijk, maar die zullen we uiteindelijk wel aan kunnen. Ons ware ongeluk zijn de schrijftafelzelfmoordterroristen.