Syrisch gifgas

Er is ondanks uitgebreid onderzoek destijds geen gifgas gevonden in Irak. Toch heeft Saddam wel degelijk gifgas gebruikt, en wel bij Halabja, tegen Iraakse Koerden, in maart 1988. Ook in de jaren daarna is niemand er echt in geslaagd sporen van biologische wapens in Irak onomstotelijk aan te tonen, en al helemaal niet van kernwapens, of van plannen tot vervaardiging van zulke wapens.

Het is niet mogelijk te bewijzen dat iets of iemand niet bestaat, zie het eindeloze gezeur over de vraag
of God bestaat. Tijdens de Irak-oorlog gingen er wel allerlei geruchten rond dat de Irakezen alles wat ze hadden aan ABC-wapens (Atoom-Biologisch-Chemisch) per kolonne vrachtwagens naar Syrië hadden verscheept, net zoals ze hun luchtmacht om die uit handen van de Amerikanen te houden, hadden overgebracht naar Iran. 

Er is, althans bij mijn weten, nooit gewaarschuwd voor een industrie van ABC-wapens in Syrië. Toch blijken die nu in Syrië gebruikt te worden, althans, het is waarschijnlijk dat dit het geval is, ook al is de jury nog aan het overleggen. Wie heeft die wapens aan een van de strijdende partijen in Syrië gegeven?

Het ligt voor de hand hier aan de spoorloze Irakese chemische wapens te denken. Zijn er partijen in Irak en Syrië die elkaar als vrienden beschouwen? Ja. De strijders van Al-Qaïda die door de Nederlandse staatsmedia steevast als ‘opstandelingen’ worden aangeduid. Die staan in Syrië op het moment niet op winst. Door het Syrische regime een gifgasaanval in de schoenen te schuiven, zouden die er in kunnen slagen, Amerikaanse hulp te krijgen.

Ten slotte heeft Amerika ook hulp gegeven aan Al-Qaïda in Libië, en aan de Iraanse Ayatollah’s het groene licht gegeven toen de Iraniërs even in opstand kwamen tijdens de ‘Groene Revolutie’ van 2009. Om van de Amerikaanse steun en hulp aan de Moslim Broederschap in Egypte nog maar te zwijgen, de volle omvang daarvan zal wellicht binnen afzienbare tijd duidelijk worden. Ook de Palestijnse Jihad tegen Israel wordt door het Amerika onder Obama betrekkelijk welwillend bezien.

De Syrische takken van Al-Qaïda mochten dus met enig vertrouwen hopen dat de meest islam-vriendelijke leider die de Vrije Wereld ooit gehad heeft, zou komen ingrijpen, en wel tegen hun vijand Asad. Andere dan de Irakese geestverwanten van Al-Qaïda, bijvoorbeeld Saoedi-Arabië, hebben mogelijk ook niet buiten spel gestaan bij het doorsluizen van gifgas.

Asad zelf staat/stond in de Syrische burgeroorlog in zekere zin op winst, en had daarom geen enkel motief een daad te plegen die tot buitenlandse interventie zou kunnen leiden. Dat de westerse leiders gezien de geschiedenis van gifgas in het Westen, in het gebruik van gifgas een reden zouden zien om in Syrië in te grijpen, is hem wel zeker bekend. Arabische politici begrijpen het Westen beter dan omgekeerd.

Westerse leiders geven geen kik als in de islamitische wereld kerkgebouwen, met de gelovigen er nog in, in brand worden gestoken, want hun voorstellingsvermogen schiet te kort om te beseffen wat dat betekent. Ook het met weinig geavanceerde middelen afmaken van een honderdduizend mensen – het zegt westerse leiders weinig of niets. Maar gifgas, dan schrikken ze wakker, van Washington tot aan de studio’s van de Publieke Omroep in Hilversum.

Wist Obama wat hij deed toen hij liet weten dat het gebruik van gifgas ‘de rode lijn’ was? Dan is hij oliedom. Geen enkele Amerikaanse militaire of diplomatieke actie kan immers enig probleem in Syrië oplossen. Als Obama dat laatste ook weet, dan heeft hij met moedwil afbreuk gedaan aan het prestige van de Verenigde Staten in het Midden-Oosten.

Het uitblijven van actie na het afkondigen van een ‘rode lijn’ kan immers moeilijk anders worden uitgelegd dan als een teken van zwakte en/of incompetentie. Het wel voeren van actie zal trouwens precies hetzelfde resultaat hebben: de Amerikaanse zwakte en incompetentie zal in veler ogen weer eens afdoend zijn aangetoond.

De roep van kwaadaardigheid waarin de Verenigde Staten in de Arabische wereld staat, kan door het verdere verloop van de Syrische burgeroorlog alleen maar toenemen. Gehaat worden, de keizers van Rome wisten het al, is niet erg mits je ook gevreesd wordt, oderint dum metuant. Obama lijkt er goed in te slagen de vrees voor de Amerikaanse militaire overmacht weg te nemen. Alleen de haat blijft dan over.

Wij in Nederland willen liever niet weten waar die haat vandaan komt. Dat is ons goed recht. Maar het is niet altijd verstandig van je rechten gebruik te maken. De schrik die het zou opleveren als we de oorzaak van die haat kenden, kon wel eens niet in het belang zijn van de instandhouding van de multiculturele droom.