Torture'Torture camps minutes from Olympic sites’ kopte de Chinese dissidentenkrant The Epoch Times afgelopen woensdag. Ik citeer uit het artikel het relaas van Annie Yang (dat vreemd genoeg ontbreekt in de on line versie), die vertelt over martelmethodes uitgevoerd op aanhangers van de Falun Gong beweging in de ‘Municipal Women’s Re-education Through Labour (RTL) Camp’: “Every day, one was forced to sit for over 18 hours a day with a strict sitting posture – both knees touching each other tightly, both legs touching each other tightly, both hands resting over the knees, the back must be kept straight, eyes must be open and no movement allowed. After a week or two, many people’s bottoms started to rot.”
Dit verhaal in The Epoch Times is slechts een van de vele berichten die de afgelopen maanden in de media te vinden waren betreffende het perfide regime. Afgelopen week vertelde een in Australië woonachtige dissident dat 1,5 miljoen Chinezen hun huis uit zijn gedreven omdat de woningen plaats moesten maken voor bouwprojecten die direct gerelateerd waren aan de Spelen. Voeg daarbij ook nog de uiterst dubiueze rol die China op de achtergrond speelt in Darfur en mijn afkeer is compleet.
Veelvoudig Australisch Olympisch kampioen Ian Thorpe verklaarde afgelopen week dat de Olympische Spelen geen platform zouden moeten zijn voor politiek, mede omdat de boodschap in het niet zou vallen en meer effect heeft als onderdeel van een jarenlange campagne. Hij verwoordde hiermee een visie die door velen wordt gedeeld. Ik zou me daar graag bij aansluiten, maar het is de vraag op welke wijze de Spelen in Beijing kunnen worden losgezien van politiek. De Sydney Morning Herald kopte in ieder geval zaterdag terecht dat de openingsceremonie een perfecte pr vertoning voor het communistische regime was.
Ik weet dat niet kijken absoluut niets uitmaakt en ik zal de beelden uit Beijing dan ook echt wel eens volgen de komende weken, maar ik merk dat mijn enthousiasme – als sportliefhebber heb ik de Olympische Spelen normaal voortdurend aan staan – tot een nulpunt is gedaald. Die hele Spelen doen me niets. Toen tijdens de openingsceremonie president Hu Jintau in beeld kwam, moest ik onwillekeurig direct denken aan de martelpraktijken waarover The Epoch Times berichtte.
Eerder vorige week vond in de autonome provincie Xinjang een aanslag plaats en ik heb begrepen dat er afgelopen weekend nog een aanslag heft plaatsgevonden. Mijn sympathie neigde voor even over te hellen richting de Chinese autoriteiten toen ik beelden zag van het dagelijks leven in deze regio met een grote moslimpopulatie. Als ik van top tot teen ingepakte vrouwen zie, helt mijn steun al snel over naar de andere partij. Maar het is de vraag wat er precies is gebeurd in Xinjang. Japanse verslaggevers die de zaak verder wilden uitzoeken, werden door de autoriteiten hardhandig tegengewerkt. Ik acht moslimterroristen tot alles in staat, maar het Chinese regime is natuurlijk voor geen cent te vertrouwen. Enkele weken terug zag ik op de Australische tv een interview met activiste Rebiya Kadeeer, die geweldloze actie voert voor de Uyghur, de moslimbevolking in Xinjnag, dat ook bekend is onder de naam Oost-Turkistan. Kadeer kwam op mij sympathiek en integer over, het interview toonde in ieder geval een compleet ander gezicht dan het extremisme dat er deze dagen voor zorgt dat Xinjang volop in de mediabelangstelling staat.
We zullen zien hoe de Spelen verder gaan verlopen. Vooralsnog is het een overwinning voor de autoriteiten. Van de hoop dat de Spelen een verbetering in de mensenrechtensituatie zouden brengen, is tot heden bitter weinig gebleken. Integendeel, het lijkt of het regime de duimschroeven nog wat extra heeft aangedraaid in haar arrogantie de mening van het Westen naast zich neer te kunnen leggen.
Kees Bakhuyzen
Opvallend is wel het verschil in verzet tussen de Boedistische Tibetanen en de islamitische Oegoeren. Terwijl de Tibetanen vooral vreedzaam verzet plegen, vervallen de moslims al weer gauw in agressie en terreuraanslagen. Dit mede omdat de islam zelf een imperialistische, agressieve en dominante ideologie is die juist anderen volledig wil onderdtukken.
BeantwoordenVerwijderenTer aanvulling: Volkskrant 12.8.2008
BeantwoordenVerwijderen‘Arabieren denken dat medailles te koop zijn’
INTERVIEW, Van onze verslaggever John Volkers
gepubliceerd op 12 augustus 2008 02:45, bijgewerkt op 12 augustus 2008 07:04
PEKING - Ontboezemingen van twee zwemcoaches van eenlingen uit Egypte en de Verenigde Arabische Emiraten.
De twee zwemtrainers hebben elkaar getroffen in hun omzwervingen rond de wereld. De Nederlander Eric Landa en de Amerikaan Jay Benner zijn in Peking coach van eenlingen, zwemmers op speciale wildcards van het Internationaal Olympisch Comité.
Landa, een globetrotter die eerder in Singapore en Nieuw-Zeeland werkte, is coach van de Egyptenaar Mohamed El Nady. Benner traint Obaid Ahmed Al-Jasmi uit de Verenigde Arabische Emiraten.
De blonde Amerikaan, befaamd opleidingscoach in eigen land, begint eigener beweging over de gewoonten van pupil Al-Jasmi. ‘Wij zitten nu naar deze finale 4x100 vrij te kijken, een hoogtepunt in de zwemgeschiedenis. En hij ligt op zijn bed. Veertien uur per dag. Om een uur moet ik dagelijks op zijn deur kloppen. Meneer slaapt.
‘Het is haast zielig. Als sportman is dit je hoogtepunt. Hier leef en werk je voor. Behalve in de Emiraten. Daar hoeven ze niks. En moeten ze niks. Ze krijgen alles. Er is zoveel geld. Niemand hoeft te werken. En als je niet hoeft te werken, waar leer je dan dat je je moet inspannen om resultaat te halen.
‘De Arabieren denken dat je medailles kunt kopen. Zij halen toptrainers die ze het liefst niet te veel betalen. Want zo zijn ze dan ook weer. En dan kan ik vijf procent van mijn mogelijkheden als coach benutten. Er zijn 150 zwemmers in het hele land. Het is pathetisch.’
Landa werkt sinds 2006 als zwemcoach bij de Egyptische federatie in Cairo. ‘Dat is met twintig miljoen inwoners de smerigste stad ter wereld. Ik vind de lucht hier in Peking daarom uitstekend, veel beter dan thuis in Egypte. Ik heb in Cairo gek genoeg betere trainingsomstandigheden dan Jay in Dubai. Er zijn vijf clubs met 50-meterbaden.
‘Het is een derdewereldland met grote armoede. Vijf procent van de bevolking van 82 miljoen kan het zich veroorloven aan sport te doen. Mijn pupillen zwemmen voor de extra punten die ze op hun schoolrapport krijgen. Op die manier kun je overgaan als je goed bent in sport.’
Benner zegt dat zijn zwemmers geld krijgen. ‘Zelfs kinderen van 8 die nauwelijks kunnen zwemmen, krijgen geld. Honderd dollar per maand voor die kleintjes. Het is de enige manier om ze te motiveren naar het zwembad te komen. Het is de wereld op zijn kop. In de Verenigde Staten of in Europa moet je contributie betalen om te kunnen zwemmen bij een club.
‘Nog een groot verschil. De ouders in de Emiraten bemoeien zich helemaal niet met hun kinderen. Ze komen nooit kijken. Ik heb in vijftien maanden twee ouders in het bad gezien. Als je iets wilt, neem je de zwemmers mee naar het buitenland. Daar kun je ze controleren. Anders blijven ze zomaar weken weg.’
Landa: ‘In Egypte is een dictatuur. Moebarak, een klootzak maar dat hoor je mij niet zeggen, alleen maar denken, heeft de macht. De mensen onder hem oefenen ook macht uit. Sporters krijgen bij een olympisch succes geld. Zeggen ze. Maar de werkelijkheid is anders. Karam Gaber, de worstelaar, won goud in Athene. Hij zou een miljoen dollar en een huis krijgen.
‘Toen hij dat niet kreeg en naar de Verenigde Staten wilde emigreren, hebben ze hem bij de luchthaven opgepakt en in de gevangenis gegooid. Zonder enige discussie.
‘Wij zouden naar de Spelen gaan, maar tot één dag voor vertrek was dat onzeker. Ze willen macht over je uitoefenen. Straks na terugkeer gaan ze zeggen. Zoveel geld uitgegeven en zonder medaille terug.
‘Intussen doe ik vijf banen voor één salaris. Hoofdcoach, assistent, jeugdcoach, manager, administrateur. Zonder dat ze je extreem betalen.’
Benner: ‘Op 1 oktober wil ik wel het echte boek opendoen over de Emiraten, hoe ze daar leven en doen. Maar ik moet mijn salaris nog ontvangen. En voor je het weet, kom je het land niet meer uit.’
Landa: ‘Wij kunnen samen een boek schrijven over wat we meemaken. Dat zou er niet om liegen. Sportmensen zijn in deze landen zo anders. Een Egyptenaar wil niet verliezen. Dat hoort bij een sport als zwemmen. Als de ander je voorbij zwemt, dan verlies je. Maar ik heb het meegemaakt dat de zwemmer die achter raakt, stopt met zwemmen en niet aantikt. Heb ik niet verloren, zegt hij dan.’
Benner: ‘De Arabische wereld is overal hetzelfde qua mentaliteit. Hij maakt het mee in Cairo, ik in Dubai. Het is corrupt. Liegen en bedriegen zijn hun voornaamste kwaliteiten. En als je je zwemmers discipline wilt bijbrengen, lukt dat niet. Aan alle dingen die zij fout doen, wordt geen consequentie verbonden. Nooit is er straf.’
Landa: ‘Maar als je als buitenlandse vrouw Egypte wilt vertegenwoordigen als coach, moet je je haar zwart verven. Het overkwam een Russische collega van mij. Anders mocht ze niet naar de Spelen. Een schande.’
http://www.volkskrant.nl/sport/article1054501.ece/Arabieren_denken_dat_medailles_te_koop_zijn
Het is toch heel simpel! Wie er geen been in zou hebben gezien om destijds in Berlijn de Hitler-Olympische droom toe te juichen die ziet er nu ook geen bezwaar in om iets soortgelijks te doen in de China. Sport is sport.....of niet toch?
BeantwoordenVerwijderenHans
Over die 1,5 miljoen ontheemden is een goed rapport verschenen van het COHRE, het Centre On Housing Rights and Evictions. Zie COHRE.
BeantwoordenVerwijderenTer aanvulling: Afshin Ellian in Elsevier: 14.8.2008
BeantwoordenVerwijderenScheve tandjes tonen totalitaire moraal China
donderdag 14 augustus 2008 10:26
De afgelopen maanden moest ik echt afzien. De Chinezen dit, de Chinezen dat, Tibetanen, en dan nog de Chinese moslims met een onuitspreekbare benaming. Het allerergste was het aanhoren - niet eens het zien - van Lulu Wang.
Zij begon haar carrière als schrijver met het uitbuiten van het leed van het Chinese volk. In het begin dacht iedereen dat zij echt een verzetsvrouw was. Later kon je met haar naar China vliegen. Sinds de Olympische Spelen blijkt dat zij eigenlijk een fervente aanhanger is van de Chinese staat. Wij zijn gewoon bedonderd door Lulu Wang. Eens Chinees altijd Chinees.
Maar dit is niet zo onverdraaglijk. Het ergste is haar stem: de Chinese opera met Nederlandse woorden. Telkens moest ik wanhopig naar een knop zoeken om verlost te worden van de Chinese marteling via de Nederlandse omroepen. Bah, het was zo ergerniswekkend!
Enge types
Maar ik kan dit China-gedoe toch verdragen. Hoe? Dat komt door één man, een briljante man, met een fantastische pen. Simon Rozendaal met zijn magische pen verzachtte de Chinese martelingen en verwijderde die hypocriete Lulu Wang uit mijn hoofd. China is een totalitair land. ‘Het voordeel van een dictatuur is dat je niet bang hoeft te zijn voor enge types,’ aldus Rozendaal. Uiteraard hoef je daar niet meer voor enge types bang te zijn, omdat niets de engheid van de Chinese staat kan overtreffen.
Het is een totalitair land in transitie: ‘Gistermiddag werd ik aangehouden door een Engels sprekende jongeman die me wat wilde laten zien. Achterafsteegje, door een gordijntje heen, kot van anderhalf bij anderhalve meter, vol tekeningen en schilderijen.’
Simon opende mijn ogen voor het nieuwe China dat het oude China voorzichtig aan het omtoveren is: ‘Wel aardig. Landschapjes op een rol, dat soort werk. Daarnaast wat ranzig spul plus schilderijen van Mao en heldhaftige jongedames in uniform. Het leek bijna camp, een ontluikende afrekening met de Culturele Revolutie misschien.’ En toch is China een onbegrijpelijk land en cultuur. Ook dit wist Rozendaal met overtuiging aan te tonen.
Bijzondere charme
De Chinese totalitaire moraal, - hoe de Chinezen ook hun uiterste best deden om deze verborgen te houden – kwam via twee voorbeelden aan de oppervlakte. Het eerste betrof het Chinese zangeresje Yang Peiyi (7 jaar oud) die met haar mooie stem tijdens de openingsceremonie te horen was. Ze was te horen maar niet te zien. Omdat haar tandjes enigszins scheef staan, mocht Yang zelf niet op het podium staan.
Lin Miaoke, zonder scheve tanden, mocht het nummer tijdens de openingsceremonie playbacken. Omdat de Chinezen van overheidswege niet bijster mooi zijn, gaven juist die scheve tandjes een bijzondere charme aan Yang.
De Chinese staatsmannetjes dachten hoe onberispelijk een Chinees eruit moet zien, wat beter voor het imago van het communistisch-kapitalistische China zou uitpakken. Maar wij, de mensen van de vrije wereld, zijn helemaal niet gecharmeerd door een stoet onberispelijk uitziende Chinese poppetjes, geproduceerd door de communistische partij van China. Wat zij lelijk vinden, vinden wij mooi. Wat zij scheef vinden, vinden wij recht.
Intimiderend
Het tweede voorbeeld betrof ook de openingsceremonie. Voor zover ik me herinner, wordt de Olympische vlag door sportmannen of vrouwen dan wel de leden van het Olympische comité gedragen. De Chinezen kozen voor zes geüniformeerde militairen. Dat was een intimiderende scène.
Ik vermoed dat alleen in 1936 de vlag door zes militairen werd gedragen. Maar gelukkig, zoals Rozendaal elke dag aantoont, is China meer dan een totalitaire staat.
Lees de dagelijkse weblog Rozendaal in Peking
Afshin Ellian
http://www.elsevier.nl/web/Afshin-Ellian.htm
Voor moslima’s komt een nieuw kledingstuk op de markt: de hijood. Het is een combinatie tussen een ´hijab´ en een ´hood´, oftewel een sluier en een muts. Het ontwerp komt uit de handen van de Australische Aheda Zanetti, ook verantwoordelijk voor de boerkini.
BeantwoordenVerwijderenDe hijood zal dinsdag voor het eerst bij de Olympische Spelen gedragen worden door de Bahreinse hardloopster Ruqaya Al Ghasara . Om 10.21 uur zal de 25-jarige de 200 meter sprint lopen in het Nationale Stadium in Peking.
Sportversie
Zanetti ontwierp de hijood toen ze haar nichtje met een hoofddoekje korfbal zag spelen. Dit was voor haar reden om een sportversie te ontwerpen om zo het sporten voor moslima’s comfortabeler te maken. In 2007 benaderde ze Al Ghasara om testpersoon te zijn. Al Ghasara liet via Austrade weten dat de hijood haar ´behoefte aan bescheidenheid weet te combineren in een ontwerp gemaakt van ademende, vochtregulerende stof dat vrijheid van beweging mogelijk maakt´. Ze won in 2006 een gouden medaille op de 200 meter bij de Aziatische Spelen in Qatar.
Te koop in Nederland
De importeur van de succesvolle boerkini, Woortman Sportswear, zal ook de hijood in haar assortiment opnemen. ´Wij gaan de hijood ook verkopen. Hat kan zijn dat we over twee weken al een levering binnenkrijgen, maar het kan ook nog een maand duren of acht weken. Het is nu nog niet precies te zeggen omdat het product zich in de laatste fase van de ontwikkeling begeeft maar het gaat zeker geen half jaar duren´ aldus woordvoerder Dorelies Woortman. De hijood kost 65 Australische dollars, omgerekend ongeveer 39 euro.
http://www.volkskrant.nl/binnenland/article1056961.ece/Opvolger_boerkini_op_Olympische_Spelen
Nu we toch allemaal krantenartikelen aan het citeren zijn: hier is er nog een. Een interview in het ND met Ai WeiWei, de Chinese kunstenaar die het ontwerp voor het Vogelnest gemaakt heeft. Hij levert openhartig ongezouten kritiek op het Chinese regime. Horen jullie het ook eens van een echte Chinees.
BeantwoordenVerwijderenStadionontwerper haalt hard uit naar China