Let op! Plus update 9.8.2008: RaRa, wie bluft er?RaRa, hoe begrens je de schade?
De Actie-Schadebeperking Wijnand Duyvendak is in volle gang. Met interviews bij Nova en in de Volkskrant probeert de inbreker/parlementariër de schade te beperken rond de eigen onthulling, dat hij in 1985 heeft meegewerkt aan een inbraak op het ministerie van Economische Zaken. De GroenLinkser heeft alsnog spijt van de inbraak, maar nog meer spijt heeft hij van de manier waarop hij zijn actie naar buiten heeft gebracht. “Hoe heb ik zo dom en zo naïef kunnen zijn? Ik kan de haren wel uit mijn hoofd trekken.”
Website Elsevier over de Nova-uitzending: “Door de gekozen citaten lijkt het alsof hij trots is op de inbraak. Iets, wat totaal niet zijn bedoeling was, aldus een ogenschijnlijk berouwvolle Duyvendak.”
In de Volkskrant nuanceert Duyvendak het persbericht waarin hij de inbraak ‘een groot succes’ noemt. Die kwalificatie slaat op de politieke beroering die de inbrekers destijds veroorzaakten door de inhoud van de gestolen documenten bekend te maken. Duyvendak nu: “Toch was de inbraak zeer onverstandig. Je speelt voor eigen rechter. Het zou juist heel slecht zijn al je een beweging hebt die inbraken pleegt.”
Vervelend voor Duyvendak en GroenLinks blijft dat hij zijn betrokkenheid bij de inbraak wel heeft opgebiecht aan de partijtop, maar dat de kiezers in 2002 en 2006 niet op de hoogte werden gesteld. RaRa, hoe zullen ze dat kiezersbedrog recht praten?
Carel Brendel
Lees hierbij ook: Nixon als inspirator van Wijnand Duyvendak
Ik las vluchtig ergens iets over: betrokkenheid bij RaRa weet de heer Brendel hier ook iets van?
BeantwoordenVerwijderenVanmorgen werd D. op Radio 1 geinterviewd, waarbij ook zijn betrokkenheid bij de RaRa-aanslagen ter discussie werd gesteld. Antwoordde D.:'Daarvoor is geen schijn van bewijs.' Typische reactie. Vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs. Maar ben je dan per definitie ook onschuldig?
BeantwoordenVerwijderenWijnand Duyvendak heeft zijn betrokkenheid bij RaRa altijd ontkend.
BeantwoordenVerwijderenOp de website Lux et Libertas (www.luxetlibertas.com) is een heel dossier gewijd aan Duyvendak.
Daar staat ook een artikel van Joost Niemöller van HP/De Tijd (7-11-2003), die stelt dat er sterke aanwijzingen zijn tegen Duyvendak plus de heftige ontkenningen van Duyvendak.
http://www.freeforum101.com/ddr/viewtopic.php?t=1288&mforum=ddr
Bedankt, Carel.
BeantwoordenVerwijderenDit geeft toch wat meer diepgang aan het begrip "milieumaffia"
BeantwoordenVerwijderenAls zelfs 'n inbraak (en de leugens daar omheen) niet als genoeg zwaarwegende reden wordt gezien om iemand weg te sturen bij groenlinks en uit de politiek,
BeantwoordenVerwijderenhoe zwaarwegend moet een reden dan nog uberhaupt zijn om een politikus terecht te wijzen ?
.
Grote kans dat ze proberen de tijd z'n werk te laten doen zoals bij bijvoorbeeld mevr. E. Kerfkens
.
Duijvendak is niet een 'gewone burger-verdachte' maar een kamerlid, en in die hoedanigheid, met een zwaardere verantwoordelijkheid,
zal er geen enkele schijn van betrokkenheid mogen zijn.
Op z'n zachts gezegt heeft hij de schijn tegen.
Hm, zijn inbraak ging niet om de centen, maar om het blootleggen van wat toen een heel relevant gegeven was, aangezien we kernenergie door de strot gedouwd kregen. Heel iets anders dan pakweg, klapwiekend van de whiskey achter het stuur zitten ofzo. Maar ja, zoiets is natuurlijk eigenlijk heel normaal, zelfs ministers doen dat. Om maar te zwijgen van dubieuze zakendeals enzo.
BeantwoordenVerwijderenEn wie heeft er als kind niet zonder toestemming in de snoepjespot gezeten of stiekem het dagboekslotje van kleine zus geforceerd? Alle parlementariërs naar huis!
Essie
Over het algemeen zijn de naar links neigende media vrij mild over die inbreker Duyvendak. Dat zou heel anders zijn geweest, wanneer het iemand van laten we zeggen PVV zou betreffen. De media zouden dan zeker een onophoudelijke druk op die persoon hebben gelegd.
BeantwoordenVerwijderen@Essie
BeantwoordenVerwijderen8 augustus 2008 23:18
Inbraak is inbraak.
Wat er vervolgens gestolen wordt en voor welk doel is niet relevant.
En dit is wat anders dan in de snoeptrommel zitten.
Zoiets hoort bij het opgroeien.
Maar als je volhardt in dit gedrag als je volwassen bent, wordt het een ander verhaal.
En nogmaals, als kamerlid heb je een zwaardere verantwoordelijkheid in dezen.
Stel nu dat Pim Fortuyn ergens binnengeslopen was. Of een andere " rechts extreemist" ?
BeantwoordenVerwijderenHoe zou dan Femke en de rest gereageerd hebben ?
"De GroenLinkser heeft alsnog spijt van de inbraak, maar nog meer spijt heeft hij van de manier waarop hij zijn actie naar buiten heeft gebracht."
Hij heeft spijt ? Het is een lafaard. Als hij het Nederlandse volk had willen helpen had hij al ruim voor de verjaring dit bekend gemaakt. Dan zou het hem nog enigszins sieren.
Maar neen, hij heeft spijt.
Spijt dat hij zich versproken heeft, dat de waarheid aan het licht gekomen is. zo'n meneertje is dat nu.
Maar het feit dat hij het pas heeft gedaan na de verjaring, dat maakt hem tot een onbetrouwbaar sujet, dat zichzelf boven de wet vindt staan.
Wel eist hij nu, als parlementarier en wetgevende macht, dat de bevolking zich onderdanig weet aan de wet.
En zijn collega in het parlement Halsema toont zich solidair met hem.
welk fatsoenlijk mens stemt nu nog op deze verraders partij ?
fritzie
Ter aanvulling:
BeantwoordenVerwijderenDuyvendak ziet democratie slechts als middel: Volkskrant, 11 augustus 2008:
Uit de opmerking van Wijnand Duivendak blijkt een zeer beperkte waardering voor de democratie.
Het zal wel aan de zomer liggen dat de media zich gestort hebben op een Tweede Kamerlid van wie allang bekend was dat hij in zijn actieverleden de grenzen van de rechtsstaat overschreden had. Maar Wijnand Duyvendak heeft het er zelf ook wel een beetje naar gemaakt, door zijn biografie zo parmantig te adverteren met zijn helerschap, op een moment bovendien dat hij zeker wist dat zijn delict verjaard was. In NOVA toonde hij zich een zelfingenomen zondaar. Geen fraai gezicht.
Maar er is ook een andere visie op de diepe kniebuigingen van Duyvendak mogelijk. Is het geen overwinning voor de democratie dat potentiële extremisten uit de kraak- en milieubeweging zich zonder veel geweld van overheidszijde tot de parlementaire democratie bekeerd hebben?
In het college politieke geschiedenis dat ik geef, vertel ik graag aan buitenlandse studenten dat er in Nederland tot voor kort een grote tolerantie bestond voor het linkse actiewezen. Als je vroeger als student een steen gooide door de ramen van het ministerie van Onderwijs liep je kans dat de minister persoonlijk naar buiten kwam om te vragen of je niet in een adviescommissie zitting wilde nemen. Repressieve tolerantie werd dat door de actievoerders genoemd, en het werkte perfect. In die zin is de politieke carrière van Duyvendak een teken van het succes van onze democratische rechtsorde. Drie hoeraatjes voor de democratie dus!
Effectief
Maar in de interviews die Duyvendak geeft klinkt toch ook een sterke echo van het radicalisme van dertig jaar geleden. Duyvendak zegt zijn illegale acties weliswaar te betreuren, maar alleen maar omdat gewelddadige en illegale acties de mensen in het land van de milieubeweging vervreemden. De implicatie van deze redenering is dat hij gewelddadige acties niet zou afwijzen als ze wél effectief zouden zijn.
Deze instrumentele visie op geweld en wetsovertreding is typerend voor het politiek radicalisme waar Duyvendak deel van uitmaakte. Het linkse radicalisme was – en is – weliswaar niet erg gewelddadig, maar schuwde geweld zeker niet, ook niet tegenover burgers. Want Duyvendak distantieert zich nu wel van de RaRa-acties, maar van het geweld dat destijds tegen de leden van de Centrumbeweging gebruikt werd heeft Duyvendak zich nooit gedistantieerd.
Wat geweld met tegenstanders doet, lijkt hem niet te interesseren
Ook al waren het zijn politieke vrienden die in Boekel en Kedichem de ramen ingooiden van de motels waar de Centrumpartij een vergadering had gepland. Met bivakmutsen op sloegen zij er met ijzeren staven op los.
Dat was geweld gericht tegen personen, wel degelijk een vorm van politiek terrorisme dus. Toch vermoed ik dat Duyvendak van die vormen van geweld in zijn boek geen afstand neemt. In ieder geval heeft actieblad Bluf, waarvan hij destijds redacteur was, nooit afstand genomen van het antifascistisch geweld.
Goed en Kwaad
Hoe komt dat? Politieke radicalen hebben een sterke neiging de wereld in te delen in Goed en Kwaad. Zelf zijn zij natuurlijk voor Het Goede en zij leveren een strijd, liefst op leven en dood, tegen het Kwaad. Vervolgens wordt ook de mensheid ingedeeld in diegenen die aan de goede en diegenen die aan de verkeerde kant staan. Met de mensen die aan de verkeerde kant staan, daar hebben radicalen meestal weinig medelijden mee. Politiek radicalisme is een politieke religie waarin het doel de middelen heiligt.
Duyvendak zegt daar zelf over: ‘Er had zich destijds een hardheid ontwikkeld, waarvan we toen dachten: alles bestaat naast elkaar. Zij deden het met geweld, en wij deden het iets anders, en laat de beste winnen. Nu zie ik veel scherper hoe ontzettend belangrijk het is geweldloos te zijn, maar dat het ook van groot belang is daarover heel uitgesproken positie te kiezen tegenover mensen die daar anders over denken. Als je in zo’n sfeer van geweld en confrontatie zit, kan er een tunnelvisie ontstaan die levensgevaarlijk is.’ (Trouw, 17 december 2003)
Merk op hoe sterk het denken in de radicale beweging beïnvloed is door een sociaal-darwinistische denkwijze: laat de beste winnen. Merk ook op dat uit dit citaat geen enkel besef van democratische deliberatie spreekt. Geweld wordt door Duyvendak afgewezen omdat het leidt tot een tunnelvisie, in zijn eigen beweging wel te verstaan. Wat geweld met tegenstanders doet, lijkt hem – ook in 2003 toen hij al namens GroenLinks in de Tweede Kamer zat – niet te interesseren. Dat politiek geweld het democratische proces ondergraaft, lijkt Duyvendak niet te beseffen.
Voor Duyvendak is democratische politiek slechts een middel om zijn doel te bereiken. Helaas zijn er, zowel ter linker als ter rechter zijde, veel mensen die er zo over denken. Het onverwachte succes van D66 zou wel eens een teken kunnen zijn dat anderen, geconfronteerd met verschillende vormen van politiek radicalisme, zich plotseling realiseren dat democratie meer is dan een mogelijkheid je eigen doeleinden te verwezenlijken. Het is een manier van samenleven die in zichzelf waarde heeft, omdat hij uitgaat van respect voor politieke tegenstanders.
Meindert Fennema is hoogleraar politieke theorie aan de UvA en auteur van het leerboek De Moderne Democratie. Geschiedenis van een politieke theorie.
http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/1163/Duyvendak_ziet_democratie_slechts_als_middel