Sharia en Jihad: daar komen we wel uit

Zowel moslims als anderen vragen me soms getergd wat je in hemelsnaam nog tegen de islam kunt doen. Eigenlijk zou ik daar geen antwoord op moeten geven. Het is mijn taak te rapporteren over wat ik in de Arabische en islamitische wereld waarneem. Dat kan ik beter dan veel anderen, bijvoorbeeld omdat ik Arabisch kan lezen.

Het is daarentegen niet mijn vak, of mijn taak, om beleidslijnen te bedenken die ons deel van de wereld nog kunnen redden of veranderen. Bedenken, redden en veranderen: op die gebieden heb ik geen speciale kwalificaties, bevoegdheden of mandaat. Dat hindert niets, want daarvoor hebben we immers geniale politici, gekozen bestuurders en benoemde topambtenaren, die – anders dan ik – wel over een wettig mandaat beschikken om oplossingen te bedenken, voor te stellen en in te voeren, welk probleem er zich ook maar voordoet.

Ten onrechte wordt mijn weigering een medicijn voor te schrijven, wel opgevat als een bekentenis dat ik eigenlijk geen idee heb. Dat heb ik wel, maar mijn ideeën daarover zijn niet meer waard dan die van elke andere burger. Geen razende reporter zal het in zijn hoofd halen een gewone burger
naar zijn ideeën te vragen – behalve natuurlijk als het de bedoeling is voor de tv een voxpopje te doen.

‘Voxpop’ komt van het Latijnse vox populi, ‘de stem van het volk’. De term wordt op de burelen van de praat- en actualiteitsprogramma’s door de vele daar werkzame ambtenaren regelmatig gebruikt voor de gefilmde domme uitspraken van mensen uit het publiek, die op straat gevraagd worden naar dingen waar ze niet van weten. Voor een voxpopje bij de staatsmedia is het geboden die ‘gewone burger’ er zo dom mogelijk uit te laten zien, zodat het contrast met bekende buiswijsgeren als Twan Huys en professor Maarten van Rossem zo groot mogelijk lijkt.

Wat zou tegen de islam helpen? Wat zou helpen is als op alle terreinen de wet- en regelgeving die wij kennen, onderworpen blijft aan uitsluitend het gezag van de gekozen raden, kamers en commissies die al van ouds bevoegd zijn om de wet- en regelgeving vast te stellen. Dat is eigenlijk alles. Er hoeft in feite niets ingevoerd of bedacht te worden. Daarentegen gedogen dat de regels van de sharia zo nu en dan een beetje ingevoerd en halfslachtig toegepast worden, dat is fout en gaat tot rampen leiden. Alleen en uitsluitend onze eigen wetten, die door de islam schamper ‘door mensen bedachte wetten’ worden genoemd, zijn van kracht, verder helemaal niets.

De islam beschikt volgens de sharia-fundamentalisten in tegenstelling tot wat bij ons het geval is over ‘door God gegeven wetten’. De islam eist dat die wetten geleidelijk aan (maar liever nog nu meteen allemaal tegelijk) ook daadwerkelijk ingevoerd worden omdat God nu eenmaal betere wetten maakt dan mensen. Dat zal wel waar wezen, maar het is makkelijk te controleren dat die islamitische ‘door God gegeven wetten’ even goed gewoon door mensen gemaakt zijn. Lees een paar boeken over de geschiedenis van het islamitisch recht. Echt lezen en bestuderen hoeft misschien niet eens: even een kwartiertje doorbladeren is waarschijnlijk al voldoende.

De regels van de sharia worden tegenwoordig bedacht door buitenlandse haatbaarden in verre landen, en kunnen dus nooit rechtens op inwoners van Nederland van toepassing zijn zo lang Nederland een vrij land is dat niet aan een vreemde mogendheid is onderworpen. Uiteindelijk is het recht van Urugay, Duitsland of Birma ook niet van toepassing op wie zich in Nederland bevindt, behalve in een klein aantal (overigens regelmatig wisselende) situaties waarin het internationaal privaatrecht van toepassing is, en ook dan nog alleen mits dit niet in strijd is met de openbare orde.

Nu, geseling, steniging, slavernij, verstoting, uithuwelijking, kinderhuwelijk, onthoofding, eerwraakmoord, huwelijk tussen zeer jonge meisjes en mannen van voorbij de middelbare leeftijd, apartheid, uniformdwang, en de rest, het lijkt me allemaal toch wel enigszins in strijd met de openbare orde zoals wij die in Nederland zien. Hola, maar die dingen komen in Nederland toch helemaal niet voor? Nee? Eerwraakmoord komt niet voor? Of uniformdwang? Kinderhuwelijk en uithuwelijking? Maar goed, wat denkt u dat er staat te gebeuren als de shariarechtbank tot de conclusie is gekomen dat het meisje dat wegens het een of ander voor de kadi staat, maar eens een tijdje op vakantie moest naar het land van herkomst van haar (groot)ouders? U mag één keer raden, en dan heeft u het goed.

Niet volgens de sharia behandeld willen worden, dat is volgens de sharia voor een moslim hetzelfde als uittreding uit de islam, en uittreding is volgens de sharia een doodzonde. Het is dus nooit zo dat een moslim zich 100% vrijwillig onderwerpt aan de ‘bemiddeling’ door een shariahaatbaard van wie de andere haatbaarden gezegd hebben dat hij een sharia-‘rechtbank’ is. Wie weigert bij zo’n kadi voor het hekje te komen en liever het Nederlands recht op zichzelf toegepast ziet, kan al te makkelijk alleen al daarom het slachtoffer te worden van informeel geweld.

Bemiddeling door iemand die zich afficheert als shariarechtbank is dan ook alles behalve vrijblijvend. Bovendien, hoe weet u nu zeker of een haatbaard inderdaad een sharia-rechtbank is, en niet bijvoorbeeld een straatcoach, een AIVD-informant, zo maar een privé-zeurpiet of een parkeerwachter? ‘Wel, dat die haatbaard een shariarechtbank is, dat zei die andere haatbaard.’

Er kan bij zo’n ‘rechtbank’ nooit sprake zijn van vrijwilligheid. Op afwijzing van beoordeling door zo’n ‘rechtbank’ staat immers volgens die ‘rechtbank’ de doodstraf. Maar dat is niet het enige. Er ontbreken bovendien bij zo’n instelling drie dingen die wij als wezenlijk voor een rechtbank beschouwen: een advocaat die de man of vrouw die voor de kadi staat, bijstaat en er op toeziet dat zijn of haar rechten niet geschonden worden; de mogelijkheid van hoger beroep; en een griffie. Vanaf welke leeftijd vallen kinderen bij zo’n ‘rechtbank’ onder het volwassenenrecht? Is er iets geregeld over tolken en vertalers? Vragen waarop u het antwoord niet graag kent.

Het enige wat er wel altijd is, is dwang en de dreiging van onvoorspelbaar informeel geweld. Zulke ‘rechtbanken’ passen niet in de vrije wereld. Vergelijkingen met mediation zijn uitsluitend bedoeld om onnozelaars zand in de ogen te strooien. Het stemt somber over het niveau van de Nederlandse juristerij, journalistiek en politiek dat dat zo vaak lukt.

Maar de terreur dan? Is daar ook een oplossing voor? Jazeker wel. Hier is er een ander probleem dan bij de sluipende infiltratie van ons systeem door sharia-regels. Terreur kan nooit met het gewone wetboek van strafrecht bestreden worden, want het is een vorm van oorlogvoering. Op de stranden van Normandië hebben de Duitse militairen die Europa moesten verdedigen tegen de geallieerde invasie direct het vuur geopend op de geallieerde soldaten die op het strand aan het landen waren – ze hebben niet eerst afgewacht of de bevrijders wellicht een toeristenvisum op zak hadden en, toen dat niet het geval bleek te zijn, vervolgens een bekeuring uitgedeeld wegens wederrechtelijke grensoverschrijding. Oorlog valt nu eenmaal buiten het gewone strafrecht.

Soldaten die een grens overtrekken, wacht geen bekeuring maar andere soldaten en militair geweld. Het ‘rijke islamitische begrip’ jihaad betekent niet alleen ‘oorlog’, maar zoals de vrienden en vriendinnen van de islam altijd zeggen: het is ‘veel rijker’ dan dat alleen. Zeker. Klopt. Maar van de mooie vormen van dit rijke begrip heeft nog nooit iemand last gehad. Integendeel. Maar van oorlog, terreur, ontvoering en mensenroof, inderdaad slechts kleine elementen van het rijke islamitische begrip ‘jihaad’, daarvan hebben daarentegen heel veel mensen wél heel veel last gehad, niet alleen in de afgelopen eeuwen maar tot op de dag van vandaag. ‘Jihaad’ kan, hoe je het ook keert of wendt, gewoon ‘oorlog’ zijn, daarin kunnen we de sharia en de haatbaarden alleen maar gelijk geven.

Bij Jihadistische terreur in Europa, denk aan de Linnaeusstraat, aan Toulouse, en zo voort, is het absoluut ondenkbaar dat de naaste familieleden en de onmiddellijke huisgenoten van de feitelijke dader ‘het niet geweten hebben’. De familie weet bijvoorbeeld dat de dader het geld voor zijn retourtjes naar Pakistan en Afghanistan (of waarheen dan ook) niet zelf verdiend kan hebben. De terrorist zal van te voren herkenbaar zijn aan alleen al iets heel onnozels: in de periode direct voorafgaand aan zijn daad zal hij een ander dagritme vertonen dan gewoonlijk; het is ondenkbaar dat islamitische huisgenoten dat niet herkennen of opmerken, daarvoor leven mensen te dicht op elkaar.

Het is dus gerechtvaardigd en redelijk huisgenoten en familieleden wegens medeplichtigheid terstond uit te wijzen naar een land waarvan zij de nationaliteit bezitten, of naar een ander land waar ze terecht kunnen; en dat, voor deze ene keer, misschien maar eens zonder behoud van uitkering. Sharia-landen zijn er genoeg. Misschien worden ze daar als helden onthaald, en ontvangen ze daar een vorstelijke beloning. Goed, dan weten we dat ook weer. Dat kan alleen ons maar helpen aan ons beleid vast te houden en zal mogelijk zelfs een Alexander Pechtold (D66) overtuigen van de aard van de theologie van de islam.

Als zo’n uitwijzing al is het maar één keer heeft plaats gevonden, zullen terroristen-in-voorbereiding vervolgens door hun huisgenoten (in het geheim, dat dan weer wel) aangegeven worden bij de terreurbestrijders, want uitwijzing is het ergste wat allochtonen zich kunnen voorstellen; het is in feite de enige straf die afschrikt. Zo’n aangifte zal de terreurdaad beletten – als de politie en de geheime dienst tenminste normaal werken.

Mogelijk zullen door toepassing van zo’n beleid er één keer een klein aantal mensen die maar deels schuldig zijn, uitgewezen worden naar de islamitische wereld – wat nog geen transport naar Auschwitz is, er zijn miljoenen mensen in de islamitische wereld, die daar vrolijk en goed gevoed met een normale levensverwachting hun dagen slijten. Zelfs in de Ghaza-strook is de gemiddelde levensverwachting 73 (drieënzeventig) jaar. Maar zo’n verbanning van een kleine groep mensen, die bovendien haast zeker wel medeschuldig zijn, zal aan onze kant het leven sparen van vele honderden toekomstige geheel onschuldige terreurslachtoffers. Wie aan zulke cijfers twijfelt, raadplege Thereligionofpeace. 

Strafrechtelijk is zulke verbanning van mogelijk onschuldigen niet in de haak, zoveel is duidelijk; maar militair is het natuurlijk doodnormaal, zelfs een kolonel van het Nederlandse leger zou geen acht seconden over dit dilemma moeten hoeven nadenken. Bovendien is het niet nodig dat het vaak gebeurt: als de vijand maar rotsvast gelooft dat het zal gaan gebeuren is dat voldoende. Daartoe zal het toch minstens een of twee keer daadwerkelijk toegepast moeten worden. Dat is een extreem lage prijs om voorgoed van extremisme en terrorisme verlost te worden.

Zowel de sharia als het terrorisme zijn, indien we dat willen, binnen ons eigen huis relatief makkelijk een halt toe te roepen. Daarbuiten, in de islamitische wereld zelf, is het een andere zaak. Maar de onderlinge islamitische terreur zullen de moslims, desgewenst, zelf aan moeten pakken, daarover gaan wij niet, dat is de verantwoordelijkheid van de moslims zelf. Het zou van een pathologische zelfoverschatting getuigen als we zouden denken dat het vanuit Wassenaar, Koedijk en Zeist mogelijk is de vrede in Afghanistan en de Soedan te bewaren.

Je vraagt je soms af wat de Europeanen en Amerikanen bezielt die de effectieve bestrijding van sharia en jihaad-terreur in hun eigen landen op idealistische gronden afwijzen. Ook de Azteken waren kennelijk heel idealistisch. De Azteken hebben zich door enkele honderden Spaanse ruiters laten verslaan. De Azteken begrepen niet goed wat die Spanjaarden kwamen doen. Toen ze het begrepen hadden, was het te laat.