De islam, de moslims en... Nederland

In mijn Metro-column Zondigen tegen de staatsreligie staat een fout. De uitspraak "'t [de islam] is helemaal geen religie. ‘t Is eigenlijk voornamelijk massamoord" is niet afkomstig van de Duitse filosoof Arthur Schopenhauer (1788-1860) maar van de Nederlandse schrijver Gerard Reve (1923-2006), niet de minste. Waarvan akte. Over het boek de Koran zei Schopenhauer volgens Reve: 'ik heb alle vertalingen gelezen waarop ik kon vertrouwen, maar in dat hele boek niets van enige waarde gevonden'.

Dat brengt me bij een ander boek: 'De islam, de moslims en ik' van schrijver en journalist Samira Bouchibti, ook wel bekend als Samira Abbos. Van 2006 tot 2010 was ze Tweede Kamerlid voor de PvdA en onlangs verscheen haar tweede boek bij uitgeverij Van Praag. In mijn exemplaar schreef Samira Bouchibti: 'heel veel leesplezier'. Dat is helaas niet uitgekomen en daar liggen minstens twee redenen aan ten grondslag.

Ellende
Aan elke religie kleven negatieve kanten maar aan de islam toch wel het aller-allermeest en dat nog stééds en niet alleen in de islamitische wereld maar al geruime tijd in de open Nederlandse samenleving. Komt nog bij: "De islam is veel meer dan een geloof, het is een systeem dat op bijna alle niveaus het leven voor iemand inricht." (Bouchibti op pag. 46 in 'De islam, de moslims en ik'.) Al die negatieve puntjes zijn reeds uitgebreid beschreven door (moslim)vrouwen als Nahed Selim (Zwijgen is verraad) en Ayaan Hirsi Ali (Mijn vrijheid), toch word je er weer beroerd van als je erover leest. En verontwaardigd. Kwaad ook.
De negatieve kantjes zien we dagelijks om ons heen maar je mag er niets van zeggen. Omdat het niet politiek correct is, omdat het tamelijk gênant is, omdat het (partijen als die van) Geert Wilders in de kaart zou spelen, whatever! Maar Bouchibti schrijft er zeer openhartig en kritisch over - onder andere aan de hand van haar eigen familie-geschiedenis - al zal ze niet nalaten enkele van die nare, rare, mensonterende islamitische gewoontes nadrukkelijk toe te schrijven aan de cultuur en niet aan de islam (want staat niet in de koran!). Gelijk heeft ze. Zij, moslimvrouw, kan het weten maar de islamitische cultuur en religie zijn zo met elkaar verweven dat 't eigenlijk één pot nat is.

't Komt erop neer dat als ík binnen deze cultuur was geboren, m'n leven door angst zou zijn beheerst. Dat voorop. Ik zou voortdurend op m'n hoede moeten zijn geweest, me in hebben moeten houden uit angst voor bedreigingen, nee niet van terroristen maar van m'n eigen familie, én van de clan waartoe mijn familie had behoord.
Grote kans dat m'n gladde rug dan nooit door een mannenhand was aangeraakt om de bloedmooie, opzwepende Argentijnse tango te dansen maar wel stelselmatig door talloze zweepslagen was bewerkt.









M'n passie voor (klassieke) muziek en literatuur was in de kiem gesmoord. M'n hand was waarschijnlijk chop chop afgehakt, 'k was uitgehuwelijkt en had zo goed als zeker de vernederende ervaring van polygamie mogen smaken. Op de leeftijd van een kind had ik zelf kinderen moeten baren, ik had dan vanwege de vereiste bedekkingen een vitamine-D-tekort gehad van hier tot gunter en ik was echt wel door familie en vrienden verstoten en misschien zelfs gestenigd of met eerwraak bedreigd; geen safehouse in de buurt te bekennen. En het allerergste: ik had geen liefde gekend.

Terwijl dat nu dus allemaal niet het geval is. Zie hier in een notendop wat een geluk het is in Nederland in de pre-islamtijd te zijn geboren en niet in Marokko of een ander land waar de islam al veel langer heerst.

Geldverspilling en wrevel
Het spreekt voor zich dat Samira Bouchibti deze onrechtvaardige ellende afkeurt en nogmaals, dat doet ze zeer openhartig en met verve, maar wat ik mis in haar boek, en dat is meteen de tweede reden waarom het plezier me bij het lezen niet gegund werd, wat ik mis is dat ze weliswaar benoemt maar er zo weinig mee doet behalve hopen, veel hopen en wensen dat de beschreven ellende ooit een keer zal ophouden. Hopen bijvoorbeeld dat de moslims eens de democratische waarden zullen omarmen, dat de mannen [moslims] 'zouden willen veranderen en de vrouwen eens zouden zien als gelijkwaardige partners'. Tegelijkertijd vreest ze dat het nog een generatie of twee zal duren voordat het zover is. Want 'het is te veel voor de moslimman' zoveel veranderingen.

Ja,ja arme moslimman, wat is het toch een speciale soort. We hebben het hier wel over Nederland en niet over Marokko of Afghanistan waarover Bouchibti op pagina 121 schrijft: "Je kunt niet met militaire middelen mensen 'bevrijden', die helemaal niet op jouw manier bevrijd wensen te worden. (…) Maar wanneer we in een land als Afghanistan onze maatschappelijke structuren willen invoeren, hen daarin willen opleiden, terwijl men er nauwelijks ontvankelijk voor is, dan leidt dat alleen maar tot geldverspelling en wrevel."

Precies! Geldverspelling en wrevel. 

Zoals Bouchibti hoopt dat Afghanistan zich in de richting van een democratisch land ontwikkelt ("maar je moet jezelf ook niet laten verblinden door onrealistische idealen"), zo hoopt ze ook dat de islam zich in Nederland ontwikkelt tot een - hoe komt ze erop? - duurzame islam, een islam die niet in tegenspraak is met de democratie, de Nederlandse rechtsorde. Hoe realistisch is dat? Waarom zou het in Afghanistan niet kunnen en hier wél? Orthodoxe moslims hier (en die groep is groter dan men denkt) zijn, ondanks de betere leefomstandigheden, net zo min ontvankelijk voor verandering als de Afghanen in Afghanistan. Wat ik wel zie is wederom veel geldverspilling en wrevel in 't verschiet en nog meer geldverspilling, nog meer wrevel en uit de hand lopende conflicten.

Samira Bouchibti gaat in haar boek 'De islam, de moslims en ik' dan ook vrijwel volledig voorbij aan wat die islamitische religie, plus die misselijkmakende cultuur, met Nederland doet, met de Nederlandse cultuur. Welke consequenties 'haar' komst en die van 'haar familie' naar Nederland voor de Nederlandse vrouwen heeft. Wat het Nederland kost en dan bedoel ik niet letterlijk hoeveel euro's maar welke waarden wij opgeven om de boel daarna nog 'bij elkaar' te houden. Daar heeft ze nauwelijks oog voor. Ze houdt geen rekening met mij, of 'mijn' dochters, zonen, neefjes en nichtjes. Eén keer noemt ze de oer-Hollander', dat wel, maar de Nederlanders heeft ze toch vooral nodig om 'haar' problemen te helpen oplossen. Veel geld, legertjes hulpverleners voor de grote groep met wie het naar Nederlandse 

Islamoloog Maurits Berger

maatstaven helemaal niet zo goed gaat, al wil Ahmed Marcouch ons in multiculturele propaganda-filmpjes anders doen geloven. En dan te bedenken dat die immigratie uit islamitische landen verre van stopt. Er wordt inmiddels zelfs gepleit voor een sharia-rechtbank in Nederland! Islamitische wetgeving dus die totaal niet compatible is met de Nederlands wetgeving. Anders zouden moslimvrouwen die religieus getrouwd zijn niet van hun man kunnen scheiden…. Niet alleen de omstreden Britse sjeik Haitham al-Haddad, die niet met ongesluierde vrouwen aan tafel wil zitten, vindt dat een uitstekend idee - in Engeland heeft hij het al voor elkaar - maar de Nederlandse islamoloog Maurits Berger is er eveneens fel voorstander van. Een soort nieuwe inquisitie dus. Tel uit je winst!

Achteruitgang
Toen ik een jaar of 18 was en 's avonds wel eens uitging, gewoon naar een café, kon ik dat in m'n eentje doen, of met vriendinnen, ik werd niet door m'n broers in de gaten gehouden, ik liep geen kans voor hoer uitgescholden te worden of aangerand. Niet in het donker, niet 's avonds laat. Meisjes liepen dat risico op straat niet. Die vanzelfsprekendheid is nu een stuk minder. Wél rukt het teken van toenemende islamisering (die malle hoofddoek is geen teken van integratie of een 'duurzame islam') overal op. 

Je kunt wel zeggen dat Nederland een beschaafd land is en dat iedereen de kleding kan dragen waar hij of zij zin in heeft maar wat denkt Samira Bouchibti dat dit malle symbool van de Nederlandse samenleving vergt? Welk effect dat discriminerende symbool heeft op dat beschaafde Nederland, de Nederlandse meisjes, vrouwen en niet te vergeten de jongens, die daar ineens op school mee te maken krijgen? Tuurlijk, het is mooi meegenomen als moslimvrouwen van dat discriminerende symbool worden 'bevrijd' maar dat is echt niet de reden waarom de hoofddoek in Nederland daar waar mogelijk gedemotiveerd moet worden, het gaat hier namelijk om het belang van álle vrouwen, ook van de oer-Hollandse want die hebben er totaal geen baat bij. Heeft dat nog steeds uitleg nodig? 
Je kunt wel zeggen dat het een vooruitgang is voor moslimvrouwen als ze hier mét een hoofddoek mogen werken, of überhaupt de deur uit mogen, maar dit is niet Afghanistan, voor Nederland is het een achteruitgang, een achteruitgang met een prijskaartje dat niet meer kan worden ingeruild.
Ik vind het vreemd dat Samira Bouchibti hier niet bij stilstaat in plaats daarvan spreekt ze slechts over 'diversiteit. Heel leuk hoor dat 'n stelletje egoïstische bitches 'm hier vrijwillig draagt, maar het is niet alsof je een beha al dan niet draagt. Nee, deze eigen-keuze-vrouwen hebben onze steun helemaal niet nodig. 

Ik hoor of lees Bouchibti hier niet over. Ik begrijp het wel, de problemen met en binnen 'haar' groep zijn onvoorstelbaar veel groter maar als ik of een andere oer-Hollander er wel op wijs, dan wil ik niet voor verlichtingsfundamentalist uitgemaakt worden, noch voor cynicus of racist. Het lijkt nu haast wel alsof Bouchibti in haar boek wil zeggen dat de oer-Hollanders zich aan de probleemgroep moeten aanpassen. 

Er is met het Westen van alles mis maar laat je toch niets wijsmaken door die malle vergelijkingen. Ik ben ook tegen de doodstraf, maar in Amerika krijg je geen doodstraf voor iets onbenulligs als overspel, geloof me. In de islamitische wereld loop je die kans dus wel. 



Dubbelzinnig

Samira Bouchibti en haar moeder, boekpresentaie Den Haag25.4.2012

Samira Bouchibti schrijft, in het begin al (pag. 15): "Nederlanders moeten niet zeggen: 'Wij zijn tegen de islam maar niet tegen moslims.' Dat is een contradictie."
Raar hoor, eerst nauwkeurig en oprecht alle ellende beschrijven die er aan de islamitische cultuur en religie kleven, onder andere aan de hand van het levensverhaal van Bouchibti's ouders, en dan toch verwachten dat Nederlanders niet tegen de islam mogen zijn. Als dat geen tegenstelling is. In die redenering kan men dan evenmin beweren niets tegen christenen te hebben maar wél wat tegen het christendom.
Ik neem Bouchibti serieus, ik beschouw haar als gelijkwaardig, maar als ik dat niet mag zeggen, wordt het toch wel erg lastig. Het is al met al op z'n minst dubbelzinig wat Bouchibti nastreeft. Ja, ik weet wel, ze schrijft wel een keer of vier heel zorgvuldig dat ze de koran en de Profeet Mohammed respecteert, dat ze die niet hoeft te ontheiligen om te zeggen wat ze wil, ze houdt van respectvol met elkaar omgaan maar daar hoort polariseren, kwetsen en spotten zo nu en dan ook bij. Dat hoort er juist bij! Dat is pas de ander serieus nemen. Stel je voor dat we zouden nalaten die sharia-sjeik Haitham al-Haddad die voor steningen bij overspel is, belachelijk te maken… Nogmaals, dan ben je geen verlichtingsfundamentalist (dat is pas een contradictio in terminis!).

De misvatting ook dat het alleen om die paar radicalen zou gaan, die 't liefst met geweld de ganse aardbol willen islamiseren, het kalifaat vestigen, je weet wel. Als dat het enige was. Nee, het gaat wel degelijk om het hele misselijkmakende systeem,  waar Bouchibti in de eerste helft van haar boek zo over uitweidt, de wantoestanden die Samira's moeder heeft meegemaakt, met haar (schoon)familie, die op haar elfde werd uitgehuwelijkt, op haar twaalfde ("pas") geslachtsgemeenschap had en op haar dertiende haar eerste kind baarde. En die nu zegt: 'Nederland is het beste islamitische land ter wereld'. 

Ja, ja. Samira's moeder bedoelt natuurlijk dat Nederland een democratisch land is en dat ze hier het best beschermd wordt tegen de islam. Althans, nu nog wel.

Nou ja, het boek heet niet voor niets 'De islam, de moslims en ik' en niet 'De islam, de moslims en Nederland', dat boek moet blijkbaar een ander schrijven, maar daar hebben we het dus wél over, over Nederland en niet over Marokko of over de islamitische wereld in het algemeen. Zoals het nu gaat, begint Nederland meer en meer op een kolonie van die islamitische wereld te lijken. Dat Samira's moeder volgens Marokkaans recht is gescheiden, is al vreemd maar wat hebben jonge, hier opgegroeide moslimvrouwen nog met dat Marokkaans recht te maken of met islamitische scheidingen? Laat staan het sharia-recht. Van die dingen.

Nahed Selim

Om nog even terug te komen op de filosoof Schopenhauer die niets van enige waarde in de koran bespeurde, Bouchibti ziet dat anders: "de koran is mooi", de shariawetten niet allemaal en niet alle islamitische tradities en gebruiken, dus behoud het goede. 

Wat er dan nog overblijft van de islam is mij een raadsel maar Bouchibti roept in haar boek alle gematigde, liberale, secculiere, moderne, geïntegreerde moslims op, zich daar voor in te zetten. (Sowieso stelt ze de grondwet boven de koran en boven de bijbel.) Dat is mooi, heel mooi want tot op heden heb ik weinig tot niets van deze gematigden mogen vernemen omdat ze nooit echt gematigd blijken, omdat ze nooit echt durven te benoemen, nooit echt de hand in eigen boezem steken, en hun 'oplossingen' vrijwel altijd betekenen dat Nederland zich aan deze nieuwe probleemgroep moet aanpassen. Behalve vrouwen als Nahed Selim en Ayaan Hirsi Ali dan. Laten dat nou net de vrouwen zijn, althans Ayaan Hirsi Ali, die Bouchibti voor verlichtingsfundamentalist uitmaakt. Bij het lezen van de boeken van Hirsi Ali en Selim bekroop me echter nooit het gevoel van dubbelzinnigheid als bij 'De islam, de moslims en ik'. Echte oplossingen biedt ook Bouchibti niet - hoe Nederland in godsnaam moet reageren op zo'n clancultuur - tenzij je gelooft in een reformatie van de islam die 300 jaar gaat duren.

Toch moet dit beslist toegankelijk geschreven boek over zoveel ellende wel gelezen worden, vooral door verdwaalde islamologen als Maurits Berger, fantasten als Ahmed Marcouch en al diegenen die denken dat 't allemaal vanzelf wel goed komt over 1 of 2 generaties. De 'oer-Nederlander' is echter niet gek. Waarvan akte.

Samira Bouchibti, De islam, de moslims en ik, Amsterdam (Uitgeverij Van Praag) 2012, blz.146-147.

Bestellen?