Hero verwaarloost

Hero Brinkman heeft een club opgericht maar het botert niet. Zijn medestanders van het eerste uur in de Noord-Hollandse Provinciale Staten hebben laten weten dat ze zich verwaarloosd voelen. Dat is natuurlijk sneu.

Maar het is ook logisch: Hero is bezig een landelijke beweging op te zetten, om op 12 september aanstaande herkozen te worden in de Groot-Nederlandse leerlingenraad, ook wel bekend als Tweede Kamer, een voormalig parlement, tegenwoordig nog actief in het overleg over hoe laat het speelkwartier begint, tevens een van de selectieorganen voor het echte beslis- en bedilwerk bij de EU. 

Hero heeft een fout gemaakt waar alle stichters van nieuwe bewegingen voor moeten uitkijken. Zodra
de beweging gaat groeien, heeft de stichter geen tijd meer om iedereen binnen de beweging voldoende aandacht te geven. De medestrijders van het eerste uur hebben dan soms de neiging zich verwaarloosd te voelen, en gaan zeuren.

Ook van mensen die in Den Haag in de begintijd van de PVV voor Geert Wilders gewerkt hebben, hoor je wel eens geluiden die je moeilijk anders kunt opvatten dan als een klacht over gebrek aan aandacht. Voor een nieuwe beweging is dat riskant. Het kan als de sterren verkeerd staan tot afsplitsingen en ruzie leiden.

Bij de stichting van het christendom is dat probleem opgelost doordat er al vroeg twaalf discipelen waren: twaalf kunnen meer dan één; en de stichter van de beweging zelf kon je niet kwalijk nemen dat hij niet even langs kwam want hij was zojuist gekruisigd.

Bij de islam, willen de verhalen, werd dat probleem opgelost door de toetreding van een zekere Aboe Bakr, die namens Mohammed aandacht schonk en nieuwe toetreders wierf. Dat gaf Mohammed de kans zijn volle taktische genie te wijden aan het steeds zich ontwikkelende en veranderende milieu waarbinnen hij zijn prediking verkondigde.

Ook de uitvinder van het sharia-fundamentalisme, Hasan al-Bana, de grootvader van de Rotterdamse bruggenbouwer Tariq Ramadan, veranderde midden in de Tweede Wereldoorlog de opbouw van zijn organisatie, de Moslimse Broeders, om aan de vraag naar aandacht tegemoet te kunnen laten komen. Hij liet zijn organisatie een cellenstructuur aannemen, waarin aandacht van de chef van de cel in de ogen van een nieuwe toetreder haast even mooi was als aandacht van Hasan al-Banna zelf. Plus dat in tijd van oorlog een cellenstructuur ook strategische voordelen heeft.

Hero Brinkman is niet iemand die in de voetsporen van Jezus, Mohammed of Hasan al-Banna wil treden. Het zou verbazingwekkend maar wel bewonderenswaardig zijn als hij ‘zijn’ beweging door de huidige ruzie-fase heen zou weten te slepen.

Maar dan komt een volgende probleem waar alle stichters en ondernemers mee te maken krijgen: is er wel ruimte op de markt voor hun product? Wint een toetreder door toe te treden wel iets dat hij niet ook elders kan krijgen, mogelijk zelfs tegen een lagere prijs? Als een toetreder te weinig baat heeft bij toetreding, dan is het straks ‘Hero verwaarloosd’ in plaats van ‘Hero verwaarloost’.