Wie heeft de mooiste tatoeage?

Van alles valt er te zien, te horen en te lezen over het EK. En natuurlijk ook over het Nederlands elftal. Over de gastlanden, de taalstrijd in Oekraïne, het verschil tussen oost en west daar, het op Rusland georiënteerde deel waarin Charkov (de speelplaats van Nederland in de eerste ronde) ligt en het meer op het westen georiënteerde deel. De problemen waarmee de bezoeker van Charkov te maken kan krijgen. Oekraïne hoort voor Jelle Brandt Corstius tot de ‘moeilijke landen’, zoals we in zijn ‘universele reisgids’ voor juist deze categorie landen kunnen lezen. Volgens hem zou iedereen op zijn/haar achttiende enige tijd in een ‘moeilijk land’ moeten vertoeven. Je lost er de angst voor buitenlanders mee op, en je gaat weer
waarderen in wat voor ongelooflijke luxe we leven.
Ik vermoed, dat Viktoria Koblenko, die ons op de hoogte zal houden van alles wat haar geboorteland beroert en aantrekkelijk maakt, het hiermee niet eens is. Met het feit, dat haar land in die reisgids wordt genoemd, bedoel ik. Zij zal ons de andere kant van Oekraïne laten zien.
En over Krakau, het Florence van het Oosten, waar Nederland, Italie en Engeland gehuisvest zijn en trainen voor het oog van tienduizenden Polen die daar grif grof voor betalen. En natuurlijk over Auschwitz waarover Bert Maalderink stuitende vragen stelt. Jammer overigens dat het Oekraïense Odessa geen speelstad is. Daarvoor moeten we wachten op de komende Olympische winterspelen.

Ook kunnen we horen en lezen over de multiculturele hap die het Nederlands elftal voorgeschoteld krijgt. Sinds de 'kabel' van '96 is het monoculturele bord vlees met aardappeltje en bonen van de baan. We worden eveneens ingelicht over de multiculturele coups die kapper Hanni pleegt op de hoofden van de nationale elf. Een bescheiden hanenkam, trimbaardje, krullenlook, het vogelnest, de suikerspin, het Aruba matje, een slag in de rondte, dropveters, stekeltjes, drolletje bol, beebop, gemilimeterd, de pastacoup, het lijnenspel, Cassablankaal, de plakpot en gewoon kaal. Van de ‘grote meneren’ weten we dat ze een eigen kapper hebben meegenomen. We vernemen bij monde van Michel Platini, voorzitter van de Europese Voetbalbond, dat de UEFA elke speler die het veld wil verlaten bij racistische geluiden, onmiddellijk geel krijgt. Bij twee keer rood dus. Zwartkijkers beweren, dat dan wel eens meer dan de helft van alle voetballers in de catacomben zou kunnen verdwijnen. Zozeer zijn alle teams afhankelijk geworden van allochtone spelers, zoals ze vroeger nog genoemd werden. Ook het Nederlands elftal. De puur blanke formatie van 1974 wist niet te winnen van die andere witte elf. Maar in 1988 zorgde de melange van toen voor een Europees kampioenschap, door eerst de witten te verslaan en vervolgens ook de roden.

We kunnen ons ook verdiepen in allerlei onderzoekjes die op ons losgelaten worden. Zo is aan jonge jongens gevraagd, in welke speler van ons land ze de ideale vader zien, met wie ze wel eens een ritje in hun auto zouden willen maken, van wie ze denken dat ie het meeste aan een goed doel geeft, met wie ze absoluut niet een spookhuis op de kermis binnen zouden willen gaan, en – geloof het of niet – door wie ze wel eens voorgelezen zouden willen worden. Op de laatste vraag scoorde Afellay het hoogst. Huntelaar werd tweeds. En voor de meisjes: Welke voetbalvrouw zou je willen zijn? Het was of Sylvia of Yolanthe. Met wie zou je wel eens willen winkelen? Yolanthe natuurlijk. Of Sylvia. Wie vind je de mooiste? Allebei. Andere voetbalvrouwen in Nederland bestonden niet. En over de grens kijken doen we al helemaal niet meer.
Er zijn ook onderzoekjes die gaan over: wie heeft de mooiste tatoeage, de intelligentste blik, wie zingt het best ‘t volkslied, wie heeft het lekkerste kontje, wie is een echte man en wie een zijen sok. Stapels onderzoekjes. Hopen vragen. Misschien ook verzonnen antwoorden. Wie zal het zeggen. Op de laatste vraag kwam in ieder geval een eerlijk antwoord. 89 % zei: kweet niet. Kweet niet wat een zijen sok is. Daar staat weer tegenover, dat het antwoord op de vraag ‘Wie vind je het meest eerlijk, het meest betrouwbaar? 100 % luidde: allemaal.
Op de vraag, hoeveel homoseksuele voetballers er op het EK rondlopen, antwoordde 100 % geen een. Rose bestaat niet op de voetbalvelden.

Oranje wel. Iemand die alleen maar maar dan ook alleen maar oranje ziet, is Rita Verdonk. Dat kunnen we lezen in haar column in de Spits van donderdag 7 juni. Het stukje heet ook Oranje.

Oranjestoom, oranje jurkjes, oranje attributen, oranjeslingers, Oranjecamping, oranjekoorts, oranje kleur. Rita Verdonk heeft echt haar best gedaan om zoveel mogelijk samenstellingen met oranje te bedenken.
Ik doe er nog een paar aan de hand. Om haar te helpen. Oranjebitter, oranje tompouce, oranje crack, oranjerie, oranjefeest, oranjehemd, oranjeschil, oranjeploeg. Rita’s stukje werfelt als een oranje slinger over de rechter kolom van pagina 5. “De oranje jurkjes, shirts en hoeden vliegen de winkels uit. De eerste auto’s met oranje attributen verschijnen op de weg. Straten zijn door te laag opgehangen oranjeslingers niet meer te bereiken voor vuilniswagens.” De verbeeldingskracht van Rita Verdonk is ongekend. Maar ook haar dadendrang. “Heerlijk, ik geniet van al die langzaam opkomende oranjekoorts en ben ook langzamerhand begonnen om mijn eigen huis oranje te kleuren.” Ze wordt er helemaal gelukkig van. “Allemaal positieve berichten als gevolg van een positieve sfeer in ons land. “ Heerlijk. Alles oranje. Dat ziet Rita Verdonk het liefst. Eén kleur. Eén land. Maar dan moet Oranje wel overléven. Door die poule des doods heen. Op naar de kwart finale. De halve finale. De finale. Burgemeester Van der Laan huldigt het Nederlands elftal alleen maar als het kampioen wordt. Tweede is niet genoeg. Rita Verdonk staat daar helemaal achter. Immers: “Een betere aansporing om kampioen te worden is toch niet haalbaar”? Met die retorische vraag besluit ze haar oranjade. Mooi toch. Was het maar altijd zo, lijkt ze te willen zeggen. Altijd Oranje. Het liefst altijd één land, één kleur. Oranje.