Een top-NSB-er als getuige tegen de jodenstaat

Binnenkort verschijnt er een boek van een ex-premier van Nederland: Dries van Agt. Op voorhand is al kritiek geleverd op dat boek. Omdat van Agt, ondanks of dankzij zijn wereldvreemdheid, in de media volop de ruimte krijgt om zijn meningen te ventileren, is het niet zo gek dat bij veel andersdenkenden het gevoel bestaat dat ze al weten wat er in dat boek zal staan. Toch is het niet wijs om daar dan maar op af te gaan. Er valt niet voor de volle 100% uit te sluiten dat hij zich in zijn boek toch wat meer ‘staatsman’ toont en wat minder ‘hysterische vriend van het Palestijnse slachtofferschap’.

Wanneer de critici-op-voorhand gelijk blijken te hebben, zal de strekking van Van Agts boek lijken op die van een boek dat al wèl verschenen is. In 2008 publiceerde Chris van der Heijden een boek met de provocerende titel: Israël, een onherstelbare vergissing. Zodoende is het nu dus bij een uitstek een tijdstip om dat boek eens aan een kritische beschouwing te onderwerpen.

Toen ik het ging lezen was me al bekend dat de schrijver de zoon is van NSB-ouders. Hij schreef ook een boek over de NSB: Grijs verleden. Daarin betoogt hij dat “‘de NSB’er’ niet per se een slecht mens was, maar een product van de Nederlandse cultuur van gematigdheid en van de omstandigheden”. Maar geen misverstand: de NSB’er in de titel van deze boekbespreking slaat niet terug op Van der Heijden zelf of op een van zijn ouders maar op de NSB-leider Max Blokzijl. In Van der Heijdens eigen woorden een van de ergste collaborateurs. Hij werd na de oorlog nog vóór Mussert geëxecuteerd. Blokzijl wordt als getuige tégen de zionisten opgevoerd met zijn uitspraak dat hij voor de zionisten wel bewondering had. Blokzijl is volgens Van der Heijden betrouwbaar als getuige omdat … hij zijn uitspraak deed toen hij al wist dat hij geëxecuteerd zou worden. Bizar. (noot 193)

Ik had dus al wel enig wantrouwen tegen de schrijver maar bij eenieder die ik niet zo goed ken ga ik in principe uit van een minimaal niveau van integriteit. Toen ik zag dat Van der Heijden zelf in zijn boekje benoemde dat er misschien wel een luchtje zat aan het feit dat juist iemand met zijn familieachtergrond dit boek schreef, stemde me dit aanvankelijk hoopvol. Het vermogen stil te staan bij je eigen mogelijke vooringenomenheid is immers een eerste aanwijzing voor integriteit. Nu ik het hele boekje heb gelezen moet ik echter vaststellen dat nog nooit een geschrift zoveel walging bij me opriep als dit. Terwijl ik in het kader van de research voor het boek dat ik recent geschreven heb over het mohammedanisme, toch een groot aantal onsmakelijke teksten onder ogen heb gekregen. Op zichzelf genomen is bijvoorbeeld de volgende tekst heel wat smeriger: “…dat het uithuwelijken van Aisha aan de Boodschapper door Aboe Bakr, op de leeftijd dat zij slechts zes jaar was, een weerlegging is van die mensen die het uithuwelijken van jonge meisjes aan oudere mannen ontkennen of er een afkeer van hebben. En op grond van onwetendheid over het Boek en de Soennah proberen zij het af te schilderen als iets slechts en verkeerds”. Maar deze immoraliteit is tenminste nog recht voor zijn raap. Het is vooral de gluiperigheid in de aanval op het bestaansrecht van de staat Israël waardoor Van der Heijdens tekst toch nog meer walging opwekt. Wie door het dunne laagje vernis van welbespraaktheid en (de enkele) enerzijds-anderzijds overwegingen kan en wil kijken, ziet de haat werkelijk van zo ongeveer elke bladzijde afdruipen.

Nadat ik het boek -nauwelijks meer dan 100 kleine pagina’s- helemaal gelezen had en ik het opnieuw ter hand nam voor deze bespreking, vielen me zaken op die me -pathologische optimist die ik ben- bij eerste lezing nog ontgaan waren.

'Onze’ verantwoordelijkheid
Het boek begint met een rechtszaak in Israël over een onderzoek naar misdaden van Israëlische soldaten tegen Arabische burgers in 1948. Van der Heijden stelt zichzelf en ons de vraag waaròm het belangrijk is om te weten wat er toen precies gebeurd is. Hij antwoordt dat de Palestijnen recht hebben op hun verhaal en Israël zijn verleden onder ogen moet zien. Maar dat niet alleen. Daarnaast moeten alle anderen “weten onder welke omstandigheden een onder ‘onze’ verantwoordelijkheid geschapen situatie (Resolutie 181 van de VN leidde tot de stichting van staat Israël en het was die stichting die tot gebeurtenissen als die in Tantura leidde) ten uitvoer is gebracht.” (blz. 17). Op het eerste gezicht lijkt er weinig mis met deze stellingname. Er is echter iets vreemds aan dat ‘onze’. Hij plaatst het woord zelf al tussen quotes en dat is een eerste aanwijzing voor zijn opzettelijke en onacceptabele vaagheid.

Die resolutie vormde een van de laatste onderdelen van het proces van vorming van nieuwe staten in het gebied dat, tot haar nederlaag in de Eerste Wereldoorlog, deel uitmaakte van het Ottomaanse rijk. Er waren al eerder stappen gezet voor de verdeling van het grote Britse mandaatgebied Palestina dat in de optimistische interpretatie van de zionisten eigenlijk in haar geheel beloofd was als gebied voor de vorming van een ‘joods tehuis’. Al in 1921 werd circa driekwart deel van dit gebied afgesplitst. Die afsplitsing kreeg de naam Transjordanië. Een stamhoofd uit een ander deel van het Arabisch schiereiland dat de Engelsen enige hulp had geboden bij het verslaan van het Ottomaanse rijk, werd als beloning tot koning er van gebombardeerd. De Britten stelden expliciet vast dat in het afgesplitste deel Joden niet welkom waren. Door het Jordaanse regime werd dit principe van een jodenvrije staat overgenomen. 1 april 1963 werd in de wet bevestigd dat Joden geen staatsburger konden worden van Jordanië. In de resolutie van 1947 werd besloten tot indeling van het overgebleven gebied van het mandaatgebied in een Arabisch en Joods deel. Niet alleen stemden de Arabische landen tegen: elke vorm van overleg over de indeling was door de buurlanden en de (slecht) georganiseerde lokale Arabieren geboycot. In de verwarrende, chaotische en gewelddadige periode die volgde, vertrokken de Britten als een dief in de nacht uit het gebied. De zionisten wachtten niet af maar riepen op de dag die door de VN als einddatum van het Britse mandaat was genoemd in het hun toegedachte gebied een eigen staat uit. De dag er op werden ze door de legers van de buurlanden en Irak aangevallen.

Ja, er was dus wel betrokkenheid van ‘ons’ bij de besluitvorming over de joodse staat maar de zionisten riepen zelf die eigen staat uit. Waarom dit van zo cruciaal belang is komt aan het einde van deze bespreking aan de orde.

Je moet maar durven
Israël is in Van der Heijdens woorden “een vreemd element in een islamitische omgeving” (blz. 19). Dit lijkt op het eerste gezicht niet zo’n heel onzinnige uitspraak. Maar hij is eigenlijk heel vreemd in de context van de centrale lijn van zijn aanklacht tegen het bestaan van Israël. Een van de hoekstenen daarvan wordt namelijk gevormd door de suggestie dat ‘tegenwoordig’ individualisme ‘toch’ voorop staat of ( ) hoort te staan. Toch wonen er -in de woorden van Van der Heijden niet alleen veel mensen in dat gebied die het mohammedaanse gedachtegoed aanhangen, maar kennelijk is de omgeving zelf ‘islamitisch’. Dit is inderdaad de benaderingswijze van veel mohammedanen en hun seculiere vrienden: weinig waarde hechtend aan de vrijheid van het individu. Het is goed om dit nog eens te expliciteren: land kan volgens deze auteur dus ‘islamitisch zijn’. Enkele pagina’s verderop rept hij even zo vrolijk over de wijze les die hij juist als zoon van NSB’ers geleerd heeft van WOII: “..dat het in samenleving en politiek uiteindelijk altijd om individuen gaat, niet om het collectief, en dat het verkeerd loopt wanneer met dat principe geschipperd wordt”. Dit is een aanloopje tot de nauwelijks bedekte gelijkstelling van Israël -het bestaan van die staat dus- aan extreme voorbeelden van ontsporingen die WOII heeft laten zien. Zijn afstamming van NSB’ers is nu langs een omweg opgevoerd als aanwijzing voor zijn morele superioriteit. Hij is immers met zijn neus -op het schoolplein misschien wel letterlijk- op de ontsporingen gedrukt van WOII en is daardoor extra goed in staat om het bestaan van de staat Israël te herkennen als ontsporing. Je moet maar durven.

Over het Ottomaanse rijk schrijft Van der Heijden in positieve termen: "Dat rijk had grootse tijden beleefd maar ging sinds de negentiende eeuw door voor de zieke man van Europa. In een wanhoopspoging aan die ziekte een einde te maken kozen de Turken tijdens de Eerste Wereldoorlog partij voor de Duitsers”. U ziet: de volkeren van de Balkan waren niet vanwege het intrinsieke imperialisme van het Ottomaanse sultanaat met geweld onderworpen maar de opdeling aan het eind van WOI was het gevolg van “..het eenvoudige feit dat het rijk te groot was.” Het wàs ‘gewoon’ te groot. Door toeval? Omdat iedereen er onderdeel van wilde uitmaken? Uiteraard geen woord over de kinderroof ten behoeve van het leger en de ambtenarij van de sultan. Niets over de Poolse redder van het christendom: Jan Sobieski. Geen woord uiteraard over de geringe kwaliteit van het bestuur van het Ottomaanse rijk. Waarom het rijk de zieke man was geworden? Waarom het logisch zou zijn dat die wanhoopspoging er toe zou leiden dat men juist het kamp van de Centralen koos? Niets daarover. Zeker over dat laatste valt ook heel moeilijk iets zinnigs te vermelden. Van der Heijden maakt alleen duidelijk dat het eigenlijk de schuld was van de Engelsen en Fransen: dat waren immers koloniale machten. In de ogen van Van der Heijden vormden de Turken geen koloniale macht vóór die tijd. Hij rept uiteraard ook niet van de inzet van Enver Pasha om het Ottomaanse/Turkse rijk na 1918 juist uit te breiden naar het Oosten. (blz. 26 / 27). Waarom iets pijnlijks oprakelen over Turken in een boekje dat ten doel heeft het bestaan van Israël ter discussie te stellen?

Meelijwekkende veroveraars
Dit fraaie staaltje volgt op een paginalange beschrijving van hoe idyllisch het leven in ‘Palestina’ was vóór de komst van de Joden. In een enkel regeltje wordt dan nog wel aangeduid dat de gegeven beschrijving eigenlijk niet dat gebíed betrof maar dat tíjdvak -in alle andere gebieden rond de Middellandse Zee vonden daarna ook grote veranderingen plaats in de vorm van bevolkingsgroei en urbanisatie- maar intussen is er weer lekker bijgedragen aan de sfeer waarin het mogelijk wordt het bestáán van ‘Israël’ als ‘het’ probleem te definiëren. “De Joden staan steviger op de kaart dan ooit” dankzij Adolf Hitler omdat ze nu Israël hebben. (blz. 20). Het taalgebruik!

Van der Heijden wijst er op dat weliswaar historici vaak naar voren brengen dat de economische bloei in de eerste helft van de twintigste eeuw in het gebied vooral te danken was aan de komst van de Joden, maar wijst die claims af door er op te wijzen dat die historici vaak zelf Joden zijn en het misschien wel niet waar is. Over andere bepalende factoren voor hoe het er in die streek toen aan toe ging: geen woord. De afwezige grootgrondbezitters die tegelijkertijd geld verdienden aan de verkoop van grond aan joodse immigranten en op het politieke toneel de (komst van de) Joden bestreden: ze komen niet aan de orde. En wat al helemaal niet genoemd wordt is de eeuwenlange strijd tussen de productieve stammen en de op hen parasiterende roofstammen. Voor alle duidelijkheid: beide Arabisch.

Op blz. 30 e.v. benoemt Van der Heijden terecht de onderdrukking -eind negentiende, begin twintigste eeuw- van de Joden in Oost-Europa, als aanleiding tot het ontstaan van het zionisme dat op haar beurt uiteindelijk leidde tot de stichting van de staat Israël.

En dus niet de Holocaust!

Hij doet echter geen enkele moeite om een indruk te geven van de omvang van die onderdrukking en de zondebokfunctie die de Joden keer op keer toebedeeld kregen in de eeuwen daarvoor, ook in West-Europa. In plaats daarvan volgt op die melding onmiddellijk een stukje over “de onverwoestbare mythe (wil) dat de Joden altijd naar Israël verlangd hebben”. Om te illustreren dat dit echt een mythe is voert hij zelfs een joodse “pseudo-messias” op die halverwege de zeventiende eeuw met enig succes Joden opriep naar het heilig land te trekken maar zich daar bekeerde tot het mohammedanisme. (blz. 33). Dat is tegelijk ook een van de zeldzame keren dat het mohammedaans gedachtegoed überhaupt genoemd wordt in het complete essay! Uiteraard blijft onvermeld dat deze meneer Tsvi lang voor hij naar ‘het Heilig Land’ vertrok, door de rabbijnen van zijn geboortestad al als geschift werd beschouwd en dat hij zijn aanvankelijke succes vermoedelijk toch ook wel een beetje te danken kon hebben aan een slachting van circa 100.000 Joden in en rond Oekraïne korte tijd er voor.

Intussen heeft hij dan nog de zionist Weizmann aangehaald die als gruwelijkste aspect van de pogroms noemde dat de Joden zich als makke lammeren lieten afslachten en totaal geen weerstand boden. Van der Heijden voegt daaraan toe: “Het is een zinsnede waarvan de juistheid enkele decennia later op huiveringwekkende wijze bevestigd werd.” Niks mis met deze toevoeging, ware het niet dat van der Heijden dit weer laat volgen door “Althans volgens de zionisten”. Deze toevoeging, die een sinistere suggestie in de lucht hangt dat misschien dit toch niet klopt, wordt verder nergens toegelicht. Wanneer later Russisch-joodse jongeren wel degelijk naar Palestina blijken te willen gaan, heet het bij van der Heijden dat dit “een nieuwe mode” was… (blz. 35)

De kracht van weglatingen
ChrisvdheijdenOp blz. 36 komt dan de beroemde Balfour-declaratie aan bod. De Balfour declaratie van 1917 waarin aan de zionisten -tijdens de Eerste Wereldoorlog dus- toegezegd werd dat de Britten zich zouden inspannen voor de totstandkoming van een ‘nationaal tehuis voor de Joden’. Die verklaring is heel erg kort. Maar volledig in lijn met de aard van dit geschrift laat Van der Heijden bij het citeren er van voor alle zekerheid wel het laatste deel van de belangrijkste zin weg. Die hele zin luidde “His Majesty's Government view with favour the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people, and will use their best endeavours to facilitate the achievement of this object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country.” Het stukje over de rechten en politieke status van Joden in andere landen laat hij weg! De reden waarom die weglating zo gluiperig is zet hij er natuurlijk ook niet bij. In de aanloop tot het ontstaan van de staat Israël en in 1948 zelf werden die rechten namelijk op grote schaal met voeten getreden. Honderdduizenden Joden vluchtten vanuit landen waar het mohammedanisme een dominante factor is naar Israël. Het aantal gevluchte Joden week weinig af van het aantal niet-Joden dat Israël ontvluchtte toen dat land onmiddellijk na het afkondigen van haar bestaan van alle kanten aangevallen werd. Die Joodse vluchtelingen werden zonder noemenswaardige hulp van buiten geïntegreerd in de Israëlische samenleving, de Palestijnse werden -en worden tot op de dag van vandaag- bevroren in hun vluchtelingenstatus. Een belangrijk hulpmiddel daarvoor wordt gevormd door een reusachtig apparaat dat speciaal voor hen is opgericht door de VN: de UNWRA. In vergelijking met andere landen waar vluchtelingen onder VN-vleugels schuilen telt de UNWRA ongeveer 25 keer zo veel medewerkers: bijna allemaal Palestijnen die hun dagelijks brood verdienen dankzij de ellende waar de rest van de Palestijnen in verkeert.

Op blz. 44 schrijft Van der Heijden over de gewelddadigheden tussen 1936 en 1938 die werden aangeblazen door het Arab Higher Committee. Deze groepering werd gedomineerd door familieleden van de bekende vriend van Hitler: de moefti van Jeruzalem. Sober vermeldt hij dat hierbij 5000 Arabieren, 400 Joden en 200 Britten de dood vonden. De eerste gedachte daarbij is natuurlijk dat die Arabieren gedood waren door de Britten en/of de Joden. Dat was niet zo. Een zeer groot deel er van werd gedood door AHC-strijders als ‘verraders’ van de AHC-zaak.

Wanneer hij schrijft dat “.. je Duitsland als jood beter zo snel mogelijk kon verlaten..” vraag je je af of Van der Heijden zat te gniffelen bij het neerpennen van deze moeder aller eufemismen. blz. 57 “..de Joden voelden zich door iedereen in de steek gelaten”. Hij heeft het hier dus over hun lot in nazi-Duitsland. Ze wáren niet door iedereen in de steek gelaten maar voelden dat zo. Is dit geen overdreven gezeur over een enkel verkeerd woord? Terwijl ze in de steek gelaten waren, voelden ze dat toch inderdaad ook zo? In samenhang met de vele vergelijkbare, of nog veel krassere passages is het echter de zoveelste sfeermaker. Wat te denken van de wijze waarop geschreven wordt over mannen als Mordechai Anielewicz die zich met wapens verzetten tegen de uitroeiing door de nazi’s. Hij brengt ze ter sprake in het verlengde van zijn opmerking dat de zionisten in Palestina zich ergerden aan “de Joden die zich in het Europa van de nazi’s zogenaamd (sic) als makke schapen naar de slachtbank hadden laten leiden”. Op zijn beurt ergert Van der Heijden zich er aan dat men in Israël, wanneer men het over de Shoah had, tot diep in de jaren 60 dan bij voorkeur sprak over de heroïsche opstelling van “.. de vechtersbazen uit het getto van Warschau” (blz. 60). De vechtersbazen… Laat deze term even bezinken en vraag je dan af of er een nog gluiperiger manier is om Jodenhaat te verwoorden. Ik zou er geen weten. De afschuwelijk hoax over het vermoorden van Palestijnen om hun organen te verkopen -een moderne variant op de al eeuwen bestaande hoax over het joodse gebruik om bloed van niet-joodse baby’s te gebruiken voor de bereiding van hun gerechten- moet het hier tegen afleggen.

Op blz. 67 komt het ontwerp van een Palestijnse vlag aan de orde. Volgens Van der Heijden heeft deze Arabische kleuren gekregen (blz. 68). Kletspraat. Passia is daar heel helder over. Passia is een niet aan een specifieke Palestijnse stroming gebonden ‘denktank’. Met seculiere trekjes zelfs. Oprichter en voorman Mahdi Abdul Hadi presenteert op de webstek een stuk over de Palestijnse vlag waarin hij -bedoeld of onbedoeld- laat zien dat dit de vlag is die staat voor mohammedaanse veroveringen en het kalifaat! Het zijn mohammedaanse kleuren, geen Arabische.

Het ultieme egocentrisme
Israël is niet alleen het probleem van de Joden” dat is echt heel wat anders dan spreken over het ‘Jodenvraagstuk’ of een ‘Endlösung’. De opmerking sluit aan op die over resolutie 181 met dat vage ‘onze’. Hier is de definitie van het probleem: Israël. Niet de al dan niet vermeende achterstelling van de mohammedanen in Israël, niet de ellende van de Palestijnen in Westbank en Gaza. Niet: het zionisme is een onherstelbare vergissing of de emigratie van Joden naar het Midden-Oosten. Resolutie 181 van de VN zelf ook niet. Ook het geheel van regels of praktijken in het reëel bestaande Israël is geen onderwerp van dit boek. Nee, de stichting van het land was een vergissing en die stichting was een daad van ‘ons’. Daarom -maar dit blijft nog net impliciet- zouden ‘wij’ die vergissing ook moeten herstellen.

Het is de uiting van een verknipte vorm van een op zichzelf al krankzinnige vorm van egocentrisme. Een egocentrisme dat niet onmiddellijk opvalt door het misplaatst vertoon van een op zich al even misplaatst gevoel van schuld. Dat Joden Israël hebben gesticht omdat ze begrepen dat ze een eigen staat nodig hadden, niet om het schuldgevoel van niet-joden dragelijker te maken, past niet in het denkraam van mensen als deze Van der Heijden. Hoewel hij in letterlijke zin erkent dat de meest directe aanleiding voor het ontstaan van het zionisme de onderdrukking van de joden in Oost-Europa in de negentiende eeuw was is het hele verhaal doortrokken van het idee dat de Joden van ‘ons’ een staat kregen omdat we die Holocaust zo zielig voor ze vonden. Door nu te wijzen op fouten en misdaden van zionisten van de eerste helft van de twintigste eeuw schept Van der Heijden het beeld dat de Joden helemaal niet de voorbeeldige slachtoffers waren die om die reden recht hadden op ‘onze’ steun. ‘We’ zijn door de Joden belazerd. Daardoor hebben ‘wij’ ons er toe laten verleiden tot stappen die de Palestijnen tot de echte voorbeeldige slachtoffers gemaakt hebben.

Omdat een openlijke steunverklaring aan het openlijke Hezbollah-Hamas-Fatah-streven tot vernietiging van Israël hem nu nog een brug te ver lijkt, komt helemaal aan het einde van het boekje de schijnheilige verklaring dat in de titel ervan de nadruk niet moeten worden gelegd op ‘vergissing’ maar op ‘onherstelbare’. In de rest van het boekje is daar werkelijk geen enkele aanwijzing voor: nergens gaat het daar over onherstelbaar, over een veilig voortbestaan voor Israël. Nergens. De vergissing blijft ook centraal staan in de enkele regels over wat er eigenlijk nu zou moeten gebeuren. Het gaat hem niet alleen om erkennen van ‘onze’ vergissing maar ook om een vorm van ‘schadeloosstelling’. Dat juist het Westen al decennia lang bezig is de Palestijnen miljarden toe te schuiven speelt blijkbaar geen rol. De stinkend rijke Arabische ‘broeders’ zijn veel minder gul. Dat ze intussen wel veel geld vrij weten te maken voor het exporteren van een van de meest verwerpelijke invullingen van het mohammedaanse gedachtegoed naar het Westen: in de ogen van de Van der Heijdens van deze wereld zou alleen een notoire islamofoob een link tussen die beide kwesties leggen.

School voor de Journalistiek
Hoe erg is het dat er een boekje verschijnt van de hand van een zoon van NSB’ers, die duidelijk met die achtergrond nog niet goed kan omgaan? Misschien nog steeds uit is op wraak voor wat hem op het schoolplein aangedaan werd door de kinderen van ouders die alleen minder ópenlijk gecollaboreerd hadden? Wraak op de Joden wil omdat zonder de Holocaust het nazisme niet zó lang zó zeer was blijven staan voor het ultieme kwaad? Nee, natuurlijk niet. Het voorgaande is maar een poging om van grote afstand een inschatting te maken wat er in de loop van de tijd allemaal mis gegaan is met deze auteur. En zelfs als hiermee de spijker precies op de psychologische kop geslagen zou zijn, dan nog geldt dat ook voor dit soort mensen uiteraard ook de vrijheid van meningsuiting geldt. Uiterst pijnlijk is het echter wel te ontdekken dat juist zo’n soort man docent aan de School voor de Journalistiek in Utrecht is.

Frans Groenendijk

28 opmerkingen:

  1. Dank voor de samenvatting Frans, ik ga het boek definitief niet lezen. Evenzogoed vraag ik mij af wat toch de motivatie van mensen als van der Heijden is om door het bewust weglaten van feiten, willens en wetens een verkeerd beeld te schetsen. Wat is toch de ratio achter het dwangmatig demoniseren van 1 promille van de wereldbevolking?

    Het gaat kennelijk niet om de aantallen, het gaat niet om de feiten. De ratio is uitgeschakeld, blijft over de onderbuik. Ik ben geen psycholoog maar ik vrees dat we hier te maken hebben met een dodelijke combinatie van zelotisme en verheffingsneurose. Helaas is de psychose inmiddels zo wijdverbreid dat de patiënten iedere diagnose als ‘ziekelijk’ van de hand wijzen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Van der Heijden zat vrijdag in het panel van OBA Live. Ben meteen iets anders gaan doen. Ik krijg de kriebels als ik die stem hoor. Hij irriteert mij mateloos.

    Ik hoop niet dat hij de vaste plaats van Max Pam gaat innemen.

    W.b Van Agt.
    In mijn debuutroman "Weg van mijn moeder" komt hij terloops langs.
    Herinnert iemand zich nog "De drie van Breda?"
    Van Agt dreef mijn moeder tot (getraumatiseerde) waanzin. Slapeloze nachten had ze. "Die man is gek," huilde ze terwijl we naar de kamerdebatten zaten te kijken.

    Ben blij dat ze dit niet mee hoeft te maken.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. (Het bovenplaatje zegt eigenlijk alles.)

    Eind 2005 - wat vliegt de tijd! - had ik nog een vrolijke ontmoeting met de historicus Van der Heijden:

    open brief aan Chris van der Heijden

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik herinnner mij dat nog heel goed, Annelies.

    VdH kan er natuurlijk niets aan doen dat hij een NSB-kind is. Maar zoals hij er over praat.....
    Sorry mensen, ik krijg daar een heel unheimisch gevoel bij. Dat germanisme gebruik ik expres.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Waarom is de titel "Israel een onherstelbare vergissing" zo provocerend?

    Als een vergisseing onherstelbaar is, kan je je er ook gewoon bij neerleggen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Types als Van der Heijden zijn nuttige idioten van de politieke islam. Ik vrees dat het boekje van Van Agt kwalitatief nauwelijks beter zal zijn. Heel jammer is dat ze niet ook het agressieve islamitische element willen zien dat achter dit conflict zit. Ook voor de stichting van Israël was het allesbehalve vredig in dat gebied en was er sprake van ware onderdrukking en zelfs van pogroms. In het gebied dat nu Syrië is was in 1840 een felle pogrom op joden.

    Hieronder tref je een analyse aan die probeert een verklaring te geven voor de moderne vormen van jodenhaat. Dit heeft al ruim twee jaar geleden op het oude Hoeiboei gestaan, maar lijkt me een treffende aanvulling op dit stuk van Frans.

    ----

    Drie keer jodenhaat

    De joden-haat cq Israël-haat komt van drie kanten vanwege 3 enigszins verschillende motieven. Maar deze obsessies snijden elkaar als het om Israël gaat:

    1 - islamitisch antisemitisme - religieus bepaald, maar beter te spreken van anti-joodsheid en nu vooral anti-Israël-houding. Al vanaf de valse profeet Mohammed is er een vorm van joden-haat vanwege het feit dat de joden zich verzetten tegen de islamitische leer. Vergelijkbaar met de christelijke joden-haat. Vervolgens gaat het in de islamitische wereld de eeuwen daarna redelijk goed, met af en toe een anti-joodse pogrom en systematische achterstelling van joden, maar vergeleken bij Europa redelijk goed. Dat was met name zo, omdat de joden en anderen binnen de islam een minderwaardige positie hadden en deze ook accepteerden, ze konden ook niet anders. De spreekwoordelijke islamitische “tolerantie” geldt vooral voor die groepen die de “superioriteit” van de islam erkennen en dus ook hun ondergeschikte positie. In dat geval kan een islamitische maatschappij enigszins tolerant zijn. Deze tolerantie verdwijnt natuurlijk als er sprake is van het feit dat de ondergeschikte minderheden een gelijke positie eisen. Want dat kan de islam nooit accepteren, namelijk gelijkwaardigheid voor andersdenkenden met de islam. De stichting van de staat Israël werkte om bovengenoemde redenen dus als een rode lap op een stier. Daarnaast beschouwen moslims HEEL Israël als islamitisch gebied dat weer moet terugvallen aan de moslims. Eens islamitisch gebied ALTIJD islamitisch gebied. Islamitisch gebied mag alleen groter worden en niet kleiner. Kortom de haat naar Israël verdwijnt pas wanneer Israël volledig is vernietigd, dat kan ook demografisch gebeuren of in de vorm van EEN staat TWEE volkeren, waardoor de joden een minderheid worden die voor de islamitische meerderheid dienen te buigen. Het gepleit uit linkse hoek voor die ene bi-nationale staat komt de moslims dan ook niet slecht uit.

    2. (Extreem)-links haat niet zo zeer de joden (laatste tijd wel ordinair antisemitisme geconstateerd), maar vooral Israël als staat, omdat die staat het symbool is van een nationalisme van een westers georiënteerd volk en links haat westers nationalisme. Daarnaast is Isaël een bondgenoot en beschermeling van de VS en de VS wordt gehaat door links. Ook in de ogen van links is Israël de sterke en de palestijnen de zwakke partij. De werkelijkheid is eerder anders. Links kiest altijd voor de zogenaamde zwakkere partij. In de beeldvorming van links kan in principe alleen de blanke autochtone westerling racistisch en seksistisch zijn. In het statenlandschap wordt Israël als een westerse autochtoon gezien en dus vandaar die eenzijdige linkse kritiek op Israël.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. 3. Extreem-rechts (Nazisme) haat vooral de joden en als gevolg daarvan zijn ze ook anti-Israël en vaak ook nog om die reden pro-palestijns. Deze haat is vooral gebaseerd op een absurde vorm van irrationele rassenwaan. Het Nazisme wordt nogal arbitrair bij rechts ingedeeld, terwijl het juist veel raakvlakken heeft met extreem links, zoals anti-kapitalistisch en anti-Israël en zelfs ook anti-joods. Het nazisme (nationaal-socialisme) heeft meer overeenkomsten met het collectivistische gedachtengoed van links. Het nazisme is eigenlijk als een linkse pervertering te beschouwen. Jodenhaat komt ook bij links voor, want de jood als eeuwige kapitalist is een bekend cliché.

    Al deze drie vormen, maar ook regelmatig de eerste 2 van islamieten en links maken zich schuldig aan ordinaire jodenhaat uit frustratie vanwege eenzijdige en/of obsessionele kijk op het arabisch-israëlische conflict. Palestijns is minder goed dan Arabisch, want het is eerder een conflict met de Arabieren of zelfs met moslims.
    Doordat deze drie groepen elkaar snijden als het Israël betreft, vind je (soms) bizarre vormen van samenwerking tussen deze groepen. Moslims die contacten hebben met pro-palestijnse neonazi’s of moslims die in hun anti-Israël-houding volledig worden ondersteund door links.
    Doordat links dus moeite heeft om van het beeld af te stappen dat de daders van racisme en seksisme ook anderen dan blanke autochtone (extreem-rechtse) Europeanen kunnen zijn, kan links moeilijk of nooit toegeven dat het allochtonen zijn die discrimineren. De anti-racisme comité’s zijn links; dus de racist is dus extreem-rechts. Feiten die anders aangeven worden genegeerd of gebagatelliseerd. Als moslims slim zijn, dan kunnen ze bij een anti-joodse actie doen voorkomen dat het autochtoon extreem-rechts is geweest. Is ook wel eens voorgekomen. Wanneer wordt gezegd dat moslims zich nu, terwijl er zo veel incidenten zijn, zich niet of nauwelijks aan jodenhaat schuldig maken (Anna Frank Stichting vorig jaar), dan is er sprake van een politiek correcte leugen. Wanneer het wel een keer extreem-rechts (nazisme) is geweest en dat kan worden aangetoond, dan springen de anti-racisme comités er onmiddellijk bovenop, maar bij allochtone daders zwijgen ze het liefst. Met homo-haat die ook steeds meer van mosilms komt, geldt hetzelfde. Cohen trad maar al te graag op tegen hamas-schreeuwende voetbalsupporters, een onfatsoenlijke kreet, maar eigenlijk zit er geen politiek of religieus gedachtengoed achter, het is meer een onfatsoenlijke geuzenkreet. Bij de veel ernstigere religieus politieke variant van moslims treedt Cohen terughoudend of liever helemaal niet op. Bij incidenten bij anti-Israël demonstraties met leuzen die nog erger waren dan de voetballeus werd niet opgetreden. Deze houding vormt voor joden, maar ook voor homo’s en anderen, een dodelijk gevaar.
    Als het gaat om islamisering vormen ook partijen ter rechter zijde zoals cda, cu, en delen vvd een probleem. Conservatieve moslims weten ook die partijen te vinden om ze te misbruiken voor hun eigen agenda.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Het voortbestaan van Israël als JOODSE staat is in het belang voor de vrije niet islamitische wereld. De agressie van de jihad zal toenemen en zeker niet afnemen, wanneer Israël niet meer zou bestaan. De (politieke) islam is net als fascisme en communisme een expansionistische ideologie met ook de bijbehorende naïeve fellow-travellers. Ook de islamitische wereld zou zijn voordeel kunnen doen door met Israël een oprechte vrede te sluiten. Moslims zouden er ook beter van worden als ze ook anderen op voet van gelijkheid accepteren. Het voorbestaan van Israël in die giftige regio dwingt moslims daartoe, en daarom is dit conflict zo fel, zodat zelfs Marokkanen of andere moslims gaan flippen als het Israël betreft. Als je goed met moslims praat, ook de zogenaamd “tolerante” dan komt het er toch op neer dat Israël als JOODSE staat moet verdwijnen, de joden mogen er dan wel blijven wonen in een ARABISCH-ISLAMITISCHE staat. Lijkt ook op het SP-standpunt.

    http://hoeiboei.web-log.nl/hoeiboei/2007/04/de_jodenhaat_cq.html

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Het komt regelmatig voor dat neo-nazi’s zich uiteindelijk bekeren tot de islam. Een voorbeeld is David Myatt, de oprichter van British National Socialist Movement (NSM), hij heet nu Abdul Aziz ibn Myatt

    BeantwoordenVerwijderen
  10. @Congee: Spijker-kop. Als voor de schrijver dat 'onherstelbare' in vergelijking met dat 'vergissing' even belangrijk of belangrijker was om naar voren te brengen, had hij een heel, heel ander boek moeten schrijven.

    @Rudolf. Mooi dat je oudere, hier prima bij aansluitende teksten van Hoeiboei in herinnering roept.
    Over die rechts-extremisten: Ken je ook het verhaal over ex-RAF-lid Horst Mahler die neo-nazi werd en nu opkomt voor de mohammedaanse zaak?

    Stuur me eens een mailtje als je wilt. Je hebt m'n email adres nog of stuur anders een berichtje via dit contactformuliertje.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. [Gaaap]

    Van Agt ken ik nog wel.
    Als gristen wist hij heel goed met het Schotse woord "mededogen" en fatsoen om te gaan. Of zat er nog eoa deal aan vast ?
    http://nl.wikipedia.org/wiki/Vier_van_Breda

    Enfin Herzberg, een heel fatsoenlijk mens hield de goegemeente de moraalspiegel voor.
    Hij wist hoe men fatsoenlijk leven moest:
    "Herzberg was strafrechtdeskundige en nam een standpunt in dat geheel tegenovergesteld was aan dat van veel Nederlandse joden in die tijd. De opstelling van joodse tegenstanders van de vrijlating noemde hij vol van 'haat en vergelding' en hij benadrukte dat wraak op een dergelijke manier geen zin had."

    wraak heeft geen zin.

    en de Nederlanders..... die lieten met zich leuren.
    Hoeveel Joden, of andere nazi-slachtoffers hebben daarna slecht geslapen of gewoon maar zelfmoord gepleegd ?
    Dat krijg men als men de bovenonsgestelden hun gang laten gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Had ik de recensie maar eerder gelezen, het boek heb ik nog niet gelezen, maar het ligt op de stapel met "nog te lezen boeken!" Dit boek kan dus ongelezen naar de stapel "hoeft niet meer gelezen te worden!"

    Persoonlijk ben ik van mening dat het nooit had moeten gebeuren. Ik begrijp de angst. Ik begrijp het verdriet, de teleurstelling en de mistroosting die aan de staat Israël ten grondslag liggen. Maar dit houdt niet in dat het een goed idee was.

    Mijn ouders hadden diverse joodse kennissen, en hun filosofie, politiek, de gebruiken en hun religie hebben voor mij weinig geheimen. Sterker nog, het voelt warm en vertrouwd. Ook ik zelf ken joden, maar ook moslims en ander tuig. Ik zal uitleggen waarom ik begrijp dat de staat Israël er is en toch waarom ik het geen goed idee vind. Het is een moeilijk punt en helaas moet hier kort zijn. Nederlanders met een bepaald geloof worden (in 1940-'45) door het feit dat zij dit geloof aanhangen vervolgd. Dat is onrecht naar die mensen toe. Een dubbel onrecht! Hen wordt niet verteld dat hun geloof nogal rammelt, maar zij worden vergast. Na de tweede wereldoorlog komt een contra-diaspora op gang. Nu wonen alle joden weer samen in een land en niemand kan hen vertellen dat Mozes (ca. 1500 v. Chr.) alleen maar verhaaltjes vertelde aan ex-dwangarbeider en dat hij een natie probeerde te stichten door normen en waarden af te dingen omdat 'Jhwh' dit wilde. Het joodse geloof is net zulke onzin als het mohammedaanse geloof. Het doel is vooraleerst politiek en nationalistisch.

    Op dit moment zitten jonge Marokkanen in een zelfde schuitje. Maar dan anders. Doordat bepaalde groepen uit de samenleving, de joden hebben dat altijd gedaan, zichzelf speciaal achten discrimineert men ook zichzelf. Men onthoudt zichzelf het genot om deel uit te maken van een grote brede rijkgeschakeerde samenleving. Er moet in een gezonde samenleving ook plaats zijn voor mensen met afwijkende religie. Maar hen moet wel worden verteld dat de werkelijke ontstaansgeschiedenis van hun religie puur zakelijk en maatschappelijk was. Als er echt een god was geweest, en die god had een land willen geven aan één bepaalde groep dan had het toch voor die god niet zo heel erg moeilijk geweest om op elke steen, rots of kei van dat land de naam van de bewoners te graveren! Waarom moet er door Mozes en Abraham een strijd worden geleverd als er een god is die hen een land heeft beloofd?

    De joden horen thuis in Nederland, maar ik geef toe dat Israël een beter klimaat heeft. Er is plaats in Nederland voor joden, net zoals er plaats is voor World-of-Warcraft spelers, Startrek-fans, wichelroedelopers en horoscooplezers. Het is allemaal lariekoek, het joodse geloof, en de hele godverdomde islam. Micky Mouse, Pippi Langkous en de PowerPuff Grils zijn even krachtig en even echt als Allah, Jehova (Jhwh) en Brama en Shiva. Het zijn fantasiefiguren. Leuk voor een avondje ontspanning en voor wat moraal. Maar het moet niet de mensen de dood in helpen, en dat gebeurt nogal eens de laatste 75 jaar.

    Zouden we soms in de eindtijd zitten? En dat er nu gestreden moet worden tussen menselijk gezond verstand en sprookjesmonsters uit het hiervoormaals?

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik heb het boek van Chris Van der Heijden – ‘Israël. Een onherstelbare vergissing’ – niet gelezen, wel de bespreking ervan door Frans Groenendijk op Hoeiboei, dus ik kan slechts op Groenendijks tekst ingaan.. Daarbij vallen mij meteen een aantal dingen op: de nadruk die hij legt op het NSB-verleden van de ouders van de man – waar hij niets over zou weten als die er niet zelf een boek over had geschreven – niet alleen als lange inleiding, maar ook als slot. Dat slot psychologiseert de auteur. Het is een techniek waar ik niet van houd maar die heel typisch is voor verdedigers van Israël: zeer snel verlaten zij het terrein van het rationele argument om hun ideologische tegenstrevers eerst te psychologiseren als ergens heimelijke antisemieten en vervolgens te demoniseren als kickend op een nieuwe Holocaust. Groenendijk gaat zeker zo ver niet, maar toch houd ik niet van die aanpak.

    Eddy Daniels

    (wordt vervolgd)

    BeantwoordenVerwijderen
  14. vervolg

    Het tweede element is dat Groenendijk Van der Heijden voortdurend beoordeelt op wat hij niet schrijft: hij schrijft niet (of te weinig) over de leugens van de mohammedanen, hij geeft geen geschiedenis van Turkije, bespreekt de bevrijding van de Balkan niet, bejubelt de Poolse koning niet die Wenen in 1623 ontzette, enzovoort. Maar het boek gaat wel over Israël en is amper honderd bladzijden lang. Had Groenendijk dan een wereldgeschiedenis verwacht?

    Groenendijk bestrijdt daarbij dat het Turkse sultanaat uit elkaar viel wegens ‘te groot’, maar was dat dan niet zo? De Turken hadden een zeldzaam goed functionerend millet-systeem uitgewerkt waarin andere volkeren en religies als dhimmi’s in een ondergeschikt statuut konden leven, maar met eigen autonomie. Het racisme in de Turkse samenleving was geen wezenstrek van de Islam in dat land, maar van de seculier-nationalistische beweging van de Jong Turken, waar het kemalisme later uit voortkwam. De genocide op de Armeniërs was precies het gevolg van de afschaffing van dit millet-systeem en van de deelname van Turkije aan de Eerste Wereldoorlog (de Armeniërs werden ervan verdacht met de tsaren te heulen). Dit praat niets goed en zeker niet de kinderroof voor de Janitsaren, maar relativeert. De Turkse Ottomanen waren geen lieverdjes maar ook niet de bokken die men met alle zonden mag beladen.

    Dan maakt Groenendijk nogal een punt van het feit dat Van der Heijden VN-resolutie 181 verantwoordelijk stelt voor het ontstaan van Israël, terwijl integendeel de zionistische milities de onafhankelijkheid een half jaar later zelf bevochten hebben. Van der Heijden zou Israël dus als een geschenk van het door Joden bedrogen Westen voorstellen, terwijl Israël uit eigen Joods recht is ontstaan. Hij vergeet daarbij twee elementen: Israël zou de onafhankelijkheid nooit hebben durven uitroepen zonder VN-paraplu; en die onafhankelijkheid werd vooral bepleit door Stalins Sovjet-Unie die van Israël zijn bruggenhoofd wilde maken tegen de bij de Britten aanleunende oliesjeiks. Europa aarzelde en de USA kenden het dossier niet.

    Stalin kwam bedrogen uit, maar ondertussen was Israël een feit. Dat gebeurde inderdaad via een zogeheten tegenaanval maar de aanval zelf van de vijf Arabische legers was een operette. In feite vochten ongetrainde troepen met wapens uit de Eerste Wereldoorlog tegen perfect georganiseerde zionistische milities met uiterst modern arsenaal. Dat is nog steeds zo. De Arabische legers stellen al meer dan duizend jaar niets meer voor, en laten hun oorlogen door anderen uitvechten (Koerden, Turken, Britten, Amerikanen).

    Maar ik begrijp nog steeds niet waarom de ingebakken lethargie van de Arabisch-islamitische samenleving een excuus kan zijn om mensen die in een hysterische sfeer op de vlucht sloegen niet naar hun woningen te laten terugkeren, ja, waarom het Joodse Nationaal Fonds het recht heeft om hun gronden te onteigenen en statutair slechts in pacht te geven aan Joden die van god weet waar komen. Ik snap niet waar een recente immigrant als de gewezen Rus Lieberman het recht heeft om zelfs die Palestijnen die toen niet gevlucht waren uit hun land te willen jagen.

    Eddy Daniels

    Wordt vervolgd

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Vervolgens gaat Frans Groenendijk fel in op het racisme van Transjordanië. Dit gebied werd al door de Britten ‘jodenvrij’ gemaakt en bekrachtigde dit in een wet van 1963. Israël deed hetzelfde in omgekeerde richting in 1950. Van der Heijden noemt de omgeving ‘islamitisch’ en Groenendijk vindt dit nogal grof, grond linken aan een bepaald geloof. Daarin heeft hij natuurlijk overschot van gelijk, maar Israël werd expliciet gevestigd als JOODSE staat. Ik wil dus best aannemen dat Jordanië, en bij uitbreiding voor mijn part heel de Arabische wereld, racistisch is – meer nog: ik betwijfel dat geen moment. Maar is het funderen van een natie op een etnisch-religieuze basis dat dan niet?

    Overigens moet ik als Belg fel lachen als Groenendijk uithaalt naar het Jordaanse koningshuis als afkomstig van elders en overal in de weg lopend. Zo zijn wij ook aan onze Saksen-Coburgs geraakt, de Britten wilden wanhopig van die peperdure Duitse prins-weduwnaar afraken die grote sier maakte met zijn toelage nadat zijn echtgenote de kroonprinses in het kraambed overleden was.

    De terechte opmerking van Chris Van der Heijden – in zijn boek ‘Israël. De onherstelbare vergissing – dat het niet juist is te stellen dat de Joden al die eeuwen naar Israël bleven verlangen, wordt door Frans Groenendijk van tafel geveegd door zijn voorbeeld van de zeventiende eeuwse Messias belachelijk te maken. Maar die Messias is nu eenmaal het enige historische voorbeeld van een ‘terug naar Zion’ beweging vóór de tsaristische pogroms eind negentiende eeuw. Daarbuiten was er alleen de rituele formule 'Volgend jaar in Jeruzalem' op Pesha, maar dat was een Jeruzalem als plaats van gebed, niet als woonplaats (tot de Messias zou komen)

    wordt vervolgd

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Het zionisme bracht inderdaad een ‘nieuwe mode’ met zich mee in Europese gebieden waarin Joden relatief goed geïntegreerd leefden, met onder andere pionierskampen om zich voor te bereiden op een bestaan in een kibbutz. (Franz Kafka was er erg door geïnteresseerd; hij heeft in Praag wel van veel te lijden gehad, maar bij mijn weten niet van Jodenvervolging). Pas toen Hitler aan de macht kwam werd deze ‘mode’ een noodzaak waar het zionisme, via afspraken met de nazi’s, op inspeelde.

    Dan over de gluiperigheid van het weglaten door Van der Heijden van het laatste zinnetje uit de Balfour Declaration. Dat is zo gluiperig omdat de Joden inderdaad uit de Arabische landen verdreven werden, meent Groenendijk, in strijd met dat laatste zinnetje. Maar dat gebeurde NA de oorlog van 1948. Zonder de wreedheid van de Arabische regimes goed te praten: dat betekent dus dat de verdrijving van de Sefardische Joden door Israël veroorzaakt werd. De Sefardim werden vervolgens goed geïntegreerd, de Palestijnen niet, zo heet het. Ja, Israël had nu eenmaal mensen nodig om de leeggelopen huizen van de Palestijnen te bewonen. Later werden daarvoor Sovjetjoden gebruikt. Sovjetjoden mochten ‘terugkeren’, Palestijnen niet.

    In dezelfde lijn ligt de nadruk op het economische succes van eerst de Joodse nederzettingen en dan Israël. Inderdaad, het zionisme bracht Westerse technieken, veel geld en vooral het Joodse genie in het land. Zoals de Nederlandse Boeren in Zuid-Afrika betere boeren waren dat de Zoeloe’s en de Belgen Kongo efficiënter exploiteerden dan welke negerkoning ook. Toen de Apartheid werd geïnstalleerd werd dat trouwens als argument gebruikt: de zwarten mochten blij zijn dat de blanken er waren, want ze hadden het er beter dan in Zwart-Afrika. Het heeft de zwarte Zuid-Afrikanen er niet van weerhouden vrijheid te eisen, met alle risico’s vandien. Was dat dan een vergissing?

    Dan is er dat zinnetje over de Joden ‘die zich door iedereen in de steek gelaten voelden’, terwijl ze dat ten tijde van het Hitlerregime niet slechts ‘voelden’ maar effectief in de steek gelaten werden, aldus Groenendijk. Wat hij er niet bij vertelt, maar wat je bij Pinchas Lapide kunt lezen, is hoe de Joden ook door de Joden werden in de steek gelaten. In Frankrijk protesteerden Joodse organisaties tegen een te grote immigratie vanuit Duitsland omdat dit hun situatie zou verslechteren en in Israël drongen zionisten erop aan de immigranten streng te selecteren: ze moesten of geschikt zijn voor de landbouw of over geld beschikken, en liefst beide.

    Eddy Daniels (wordt vervolgd)

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Tenslotte wordt er door Frans Groenendijk een intentieproces van Chris Van der Heijden gemaakt. Ik zegde al dat dit een constante is in de reacties van Israël-verdedigers tegen al wie een kritische stem laat horen, maar dit terzijde. Door de nadruk te leggen op de VN-tussenkomst in het proces dat naar Israël leidde, zou Van der Heijden Europa als slachtoffer van de Joden willen voorstellen, als aanloop om Hamas en Hezbollah en Fatah te bejubelen. Hoe wéét Groenendijk dat?

    Dat het Westen zich ondertussen gul heeft betoond en de oliesjeiks krenterig (tenminste toch tegenover de Palestijnen) lijkt V an der Heijdens persoonlijke schuld te zijn. Hij had moeten te keer gaan tegen het mohammedanisme en zijn uitwassen, want dat is het enige waar je mag tegen te keer gaan.

    Ik vind dus van niet. Ik maak me geen enkele illusie over de mohammedaanse ethos, die mij even sterk tegen de borst stuit als dat bij Groenendijk het geval is, en heb de grootste minachting voor de Arabische regimes en de islamofascistische bewegingen. En ik kan – na de progroms en de Holocaust – perfect de aandrang van de zionisten begrijpen om hun eigen staat te hebben. Maar ik kan ook diep meevoelen met het Palestijnse volk, ook al heeft het na zestig jaar constante vernederingen hypocriete leiders gekregen, of – zo men wil – zichzelf gegeven. Als ik zo om me heen kijk, ben ik echter ook niet altijd enthousiast over ‘onze’ leiders, dus dat kan ik weer enigszins relativeren. In kampen leven is overigens niet de ideale manier om ethiek te leren, zo min als je er leert hoe je een staat moet opbouwen.

    Ondertussen hebben de zionisten wel hun eigen staat gesticht en die is – dankzij gigantische injecties van eerst Duitse herstelbetalingen en dan Amerikaans geld – erg succesvol geweest, zeker militair. Op termijn is hij echter volkomen onleefbaar.

    Israël was dus, ook voor de Joden, inderdaad een vergissing. Een vergissing waarvan ik hoop dat ze niet onherstelbaar is. Een begin zou kunnen zijn toe te geven dat er in 1948 een reusachtig onrecht werd begaan. Zolang die principiële uitspraak niet is gedaan, hoe verbloemd ook, zit de zaak volgens mij onwrikbaar vast en is het bang afwachten tot de Palestijnen Israël demografisch zo sterk overvleugeld hebben dat steeds meer Joden – meestal askhenazim – zullen heremigreren. Totdat slechts de sukkelaars overblijven – meestal sefardim. En de fanatici natuurlijk, die een nieuw Masada voorbereiden en zich vandaag nestelen in de zogeheten ‘nederzettingen’. Dat zijn dagelijkse bekentenissen zijn dat het oerprincipe van Israel als natie op landroof is gebouwd.

    Eddy Daniels

    BeantwoordenVerwijderen
  18. @Eddy Daniels.
    Sommige van je reacties zijn alleen te begrijpen vanuit een veronderstelling van jouw kant dat mijn bespreking strikt afstandelijk-beschouwend was; hij was en is naturlijk ook polemisch van aard. Circa de helft van de strekking van je bijdrage is daarmee beantwoord.
    Dat ik zoveel nadruk leg op de link met de NSB is niet vanwege de persoonlijke link van de auteur er mee maar vanwege het verbijsterende gegeven dat hij Max Blokzijl als getuige opvoert tegen Israël. Valt me tegen dat je daar over heen leest.
    Je opmerking “Had Groenendijk dan een wereldgeschiedenis verwacht?” zou hout snijden wanneer mijn klemtoon lag op die weglatingen alleen. De weglatingen over het Ottomaanse rijk gaan echter samen met een beschrijving die als het ware mededogen oproept voor die arme Ottomanen terwijl het foute van het Franse en Britse kolonialisme WEL aandacht krijgt.
    Het verhaal over het millet-systeem deugt logisch niet. Je schrijft het racisme toe aan de Jonge Turken maar de onderwerping en wijze van onderdrukking van de Balkan inclusief het systeem van de kinderroof, stamt van ver daarvóór. De Janitsaren waren zelfs al opgeheven omdat ze toch te bedreigend waren geworden voor de sultan zelf.
    “De Turkse Ottomanen waren geen lieverdjes maar ook niet de bokken die men met alle zonden mag beladen.” schrijft Daniels maar mijn punt is juist dat van der Heijden exact het tegenovergestelde doet.
    Ik weet intussen meer van Daniels geschriften en standpunten maar afgaand op een regel over iets dat geen “.. excuus kan zijn om mensen die in een hysterische sfeer op de vlucht sloegen niet naar hun woningen te laten terugkeren…”, een regel die nota bene slaat op de joden die net de Holocaust op het nippertje overleefd hadden, zou me toch weer doen vermoeden dat Daniels een gewetenloze jodenhater is. Het lijkt er op of hij daarover wil zeggen: “men had de joden toen gewoon wat gerust moeten stellen en begrip moeten tonen voor hun ‘hysterie’ en ze vervolgens bescherming bieden in Europa dan was dat hele Israël-probleem niet ontstaan.” Ja, dit is een klein stromannetje: ik overdrijf een beetje in jouw beschrijving om mijn punt duideljik kunnen te maken. Maak maar hard dat ik echt serieus overdrijf.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. vervolg
    Vervolgens stelt Daniels dat het joodse karakter van Israël -waarin een grote minderheid van niet-joden leeft die bijvoorbeeld ook in het parlement vertegenwoordigd is- op een lijn gesteld kan worden met het ‘jodenvrij’ zijn van Jordanië. Ja, natuurlijk kan je daar theoretisch wel een zekere gelijkenis in zien. Het lijkt me zelfs niet uitgesloten dat de zionisten niet erg te keer gingen tegen die politiek mbt het Jordaanse burgerschap met het oog op het gewenste joodse karakter van hun eigen staat. Het grote punt is echter dat aan de joden de facto hogere eisen worden gesteld dan aan alle andere volkeren.
    Ongeveer tegelijk met de verdeling van de rest van Palestina in een joods en een arabisch deel werd elders in de wereld een compleet subcontinent verdeeld in twee mohammedaanse delen en een niet-mohammedaans deel: India, weet u nog. Een deling die gepaard ging met heel veel grotere aantallen dodelijke slachtoffers en heel veel grotere aantallen vluchtelingen in beide richtingen. Er is maar een reden waarom nu vrijwel niemand meer spreekt over de gruwelen van die tweedeling en al helemaal niemand over de terugkeer van de gevluchte mohammedanen naar India of de gevluchte hindoes en sikhs naar (west)pakistan, terwijl zo’n discussie rond de verdeling van Palestina nog wel wordt gevoerd. Die reden is de verschillende manier waarop met de beide vluchtelingenstromen is omgegaan. Op zoek gaan naar de vraag of nu eigenlijk Jinnah of eigenlijk Gandhi meer schuld had aan de verdeling van het Indiase subcontinent en de er op gevolgde ellende is van geen enkele betekenis voor de huidige omstandigheden van de mohammedanen in India of de christenen in Pakistan. Niemand gaat daar ook naar op zoek. En dan dat verhaal dat “de joden begonnen waren in Palestina en het dus logisch was dat ze elders verjaagd werden’. Letterlijk:
    “Zonder de wreedheid van de Arabische regimes goed te praten: dat betekent dus dat de verdrijving van de Sefardische Joden door Israël veroorzaakt werd.”
    Dit heeft in mijn oren een sterk racistisch toon van de linkse soort. Wanneer hier moskees in de brand gestoken worden omdat in Pakistan christenen vervolgd worden: zijn die brandstichtingen dan de schuld van Pakistan?
    Héél raar.
    Op de achtergrond zit weer dat uitgangspunt dat de ellende die (in dit geval voor de Palestijnen) veroorzaakt werd door de stichting van de staat Israël van een totaal andere orde, oneindig veel groter, is dan de ellende die de stichting van allerlei andere staten tot gevolg hebben gehad. Ik kan maar één staat bedenken waarvan ik vermoed dat de stichting ervan nauwelijks een probleem veroorzaakt heeft: Slowakije. De stichting van elke andere staat heeft problemen met zich mee gebracht voor groepen en individuen.
    De passage over Z-Afrika roept bij mij de vraag op of Daniels ook achter de lijn Mugabe staat. Zeker en vast werden er door Zuid-Afrikaanse opstandelingen ‘vergissingen’ gemaakt bij het eisen van vrijheid. De acties van de ‘jongens van Winnie Mandela’ vergeten?
    Je schrijft ook over “..hoe de Joden ook door de Joden werden in de steek gelaten”. Over de mate waarin dat gebeurde wens ik helemaal niet te debatteren. De achterliggende gedachte is immers weer dat de joden zich beter horen te gedragen dan niet-joden.
    Uiteindelijk gaat het in de politiek niet om standpunten maar om prioriteiten.
    Ik geef prioriteit aan het onschadelijk maken van het mohammedanisme (in letterlijke zin: ik wil dat het zo verandert dat het geen schade meer aanricht). Alleen dan kan Israël veilig zijn. Alleen als we daartoe in staat blijken heeft de westerse beschaving overlevingskans. Jij geeft -niet uitsluitend maar toch ook- prioriteit aan het aandacht vragen voor de misdragingen van Israël, en dan vooral voor de misdragingen van de stichters van dat land, vanuit de veronderstelling dat Israël nooit veilig zal zijn. Voor hun veiligheid zullen de joden dan toch wel naar elders moeten vertrekken. Naar Oeganda, Madagascar, Molenbeek, Malmö?

    BeantwoordenVerwijderen
  20. vervolg
    Vervolgens stelt Daniels dat het joodse karakter van Israël -waarin een grote minderheid van niet-joden leeft die bijvoorbeeld ook in het parlement vertegenwoordigd is- op een lijn gesteld kan worden met het ‘jodenvrij’ zijn van Jordanië. Ja, natuurlijk kan je daar theoretisch wel een zekere gelijkenis in zien. Het lijkt me zelfs niet uitgesloten dat de zionisten niet erg te keer gingen tegen die politiek mbt het Jordaanse burgerschap met het oog op het gewenste joodse karakter van hun eigen staat. Het grote punt is echter dat aan de joden de facto hogere eisen worden gesteld dan aan alle andere volkeren.
    Ongeveer tegelijk met de verdeling van de rest van Palestina in een joods en een arabisch deel werd elders in de wereld een compleet subcontinent verdeeld in twee mohammedaanse delen en een niet-mohammedaans deel: India, weet u nog. Een deling die gepaard ging met heel veel grotere aantallen dodelijke slachtoffers en heel veel grotere aantallen vluchtelingen in beide richtingen. Er is maar een reden waarom nu vrijwel niemand meer spreekt over de gruwelen van die tweedeling en al helemaal niemand over de terugkeer van de gevluchte mohammedanen naar India of de gevluchte hindoes en sikhs naar (west)pakistan, terwijl zo’n discussie rond de verdeling van Palestina nog wel wordt gevoerd. Die reden is de verschillende manier waarop met de beide vluchtelingenstromen is omgegaan. Op zoek gaan naar de vraag of nu eigenlijk Jinnah of eigenlijk Gandhi meer schuld had aan de verdeling van het Indiase subcontinent en de er op gevolgde ellende is van geen enkele betekenis voor de huidige omstandigheden van de mohammedanen in India of de christenen in Pakistan. Niemand gaat daar ook naar op zoek. En dan dat verhaal dat “de joden begonnen waren in Palestina en het dus logisch was dat ze elders verjaagd werden’. Letterlijk:
    “Zonder de wreedheid van de Arabische regimes goed te praten: dat betekent dus dat de verdrijving van de Sefardische Joden door Israël veroorzaakt werd.”
    Dit heeft in mijn oren een sterk racistisch toon van de linkse soort. Wanneer hier moskees in de brand gestoken worden omdat in Pakistan christenen vervolgd worden: zijn die brandstichtingen dan de schuld van Pakistan?
    Héél raar.
    Op de achtergrond zit weer dat uitgangspunt dat de ellende die (in dit geval voor de Palestijnen) veroorzaakt werd door de stichting van de staat Israël van een totaal andere orde, oneindig veel groter, is dan de ellende die de stichting van allerlei andere staten tot gevolg hebben gehad. Ik kan maar één staat bedenken waarvan ik vermoed dat de stichting ervan nauwelijks een probleem veroorzaakt heeft: Slowakije. De stichting van elke andere staat heeft problemen met zich mee gebracht voor groepen en individuen.
    De passage over Z-Afrika roept bij mij de vraag op of Daniels ook achter de lijn Mugabe staat. Zeker en vast werden er door Zuid-Afrikaanse opstandelingen ‘vergissingen’ gemaakt bij het eisen van vrijheid. De acties van de ‘jongens van Winnie Mandela’ vergeten?
    Je schrijft ook over “..hoe de Joden ook door de Joden werden in de steek gelaten”. Over de mate waarin dat gebeurde wens ik helemaal niet te debatteren. De achterliggende gedachte is immers weer dat de joden zich beter horen te gedragen dan niet-joden.
    Uiteindelijk gaat het in de politiek niet om standpunten maar om prioriteiten.
    Ik geef prioriteit aan het onschadelijk maken van het mohammedanisme (in letterlijke zin: ik wil dat het zo verandert dat het geen schade meer aanricht). Alleen dan kan Israël veilig zijn. Alleen als we daartoe in staat blijken heeft de westerse beschaving overlevingskans. Jij geeft -niet uitsluitend maar toch ook- prioriteit aan het aandacht vragen voor de misdragingen van Israël, en dan vooral voor de misdragingen van de stichters van dat land, vanuit de veronderstelling dat Israël nooit veilig zal zijn. Voor hun veiligheid zullen de joden dan toch wel naar elders moeten vertrekken. Naar Oeganda, Madagascar, Molenbeek, Malmö?

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Net als Bat Ye'or maakt Groenendijk zichzelf onbetroubaar door simpele fouten. Die fouten geven precies aan welke gewenste conclusie door de lezert getrokken dient te worden. Je ziet ze wensdromen als het ware.
    Beweert Bat dat Joden een "eeuwig recht op terugkeer hebben", weet je gelijk dat ze nog nooit over de geschiedenis van de Noord-Amerikaane Indianen heeft gehoord.
    Bij Groen ligt het anders.

    Hij buigt krom wat recht was:
    "Niet alleen stemden de Arabische landen tegen: elke vorm van overleg over de indeling was door de buurlanden en de (slecht) georganiseerde lokale Arabieren geboycot. In de verwarrende, chaotische en gewelddadige periode die volgde, vertrokken de Britten als een dief in de nacht uit het gebied. "

    Dat is natuurlijk goedkope B.S.
    Historisch en feitelijk klopt dit niet.
    De Britten zijn door joodse terroristische aanslagen weggepest.
    Simple as that.
    Groen doet net alsof Hagana, IZL en LEHI nooit bestaan hebben.
    das wel klunzig.

    http://en.wikipedia.org/wiki/Hagana
    http://en.wikipedia.org/wiki/IZL
    http://en.wikipedia.org/wiki/Lehi_(group)
    en nooit gehoord van King David hotel ?


    In het vervolg gewoon effe wikipedia-en en ge wor nen topjoernalist, Franske!


    En Van der Heijden ?
    Ach, ik heb vast nog ergens een onstabiele tafel.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. F. Groenendijk is een globalist.
    Wat daar nou zo erg aan is, is dat hij geen grenzen erkend.
    Hii bemoeit zich met een ver vreemd land alsof het bestaan van de hele wereld ervan hangt.
    De zaak is simpel.
    Europese joden hebben altijd een staat voor zich willen hebben. Hitler en Stalin hebben hen extra gemotiveerd. Door Britse slapheid is er een Joodse staat gesticht middels landje pik, want ervoor was er geen Joodse meerderheid.
    Daarnaast heeft het niets met Islam of Joods geloof te maken.
    Dat de islam daar een versterkte invloed heeft is recent. De palestijnen hebben een probleem, daar de Joodse staat niet meer weg te denken is.

    Maar,om kort te wezen. Twee partijen hebben ruzie. Daarnaast liggen ze in het buitenland, dus....
    Is u bereid te sterven voor Israel ? Neen ? Palestina ? Ook niet ?

    Next !


    [gaaaap]

    BeantwoordenVerwijderen
  23. @Dirk. Ik ben veel reaalpolitieker dan jij het doet voorkomen.
    Het centrale thema in mijn bespreking is het verhaal van van der H over 'onze': "wij" hebben die joden een staat gegeven en daar moeten "wij" nu eigenlijk op terugkomen. Ik stel daar tegenover juist dat de Europeanen er wel mee te maken hadden maar de stichting van de staat juist in hoofdzaak een actie van de joden was en het dus juist niet aan "ons" is om daar op terug te komen. Ja, de zionisten pleegden ook aanslagen - je vergat de moord op Bernadotte nog te vermelden- maar evengoed houd ik vol dat de Britten als een dief in de nacht vertrokken. Ook tot uitdrukking komend in hun stemgedrag over de resolutie in de VN!
    Ik ben hier ahw in discussie met de van der Heijdens en van Agts van deze wereld, beter gezegd van dit land. In de Nederlandse politieke context zie ik van verschillende zijden voorzetjes om van Israël een politieke paria te maken (economische boycot en al) en anderzijds de suggestie (bijvoorbeeld vanuit de PvdA) dat aan aan haat tegen joden bij halve Nederlanders in dit land niets vreemds is als dit in de vorm gegoten wordt van haat tegen Israël.

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Het is simpel.
    Of je bent Nederlander of je bent lid van deIsraelische gemeenschap.
    Momenteel hebben we geen problemen met Israel, dus waarom geen goede vrienden.
    Om nu te gaan boycotten of andere dingen vanuit ideologisch oogpunt te gaan voeren, lijkt me stompzinnig.
    Indien Israel een zodanig positie ineemt dat het ns bedreigt, is er een reden.
    Als de van Agt-en een pers. mening er op nahouden, is uitstekend, maar span dan geen anderen vooor je karretje.

    Van Agt Cum suis hebben de plicht om de Nederlandse gemeenschap geen schade aan te doen.
    (idem dito palestina/palestijnen/moslimbroeders)
    Hetzelfde geldt voor het gevalletje zuid-Ossetie.
    Moreel diep geraakt ?
    Prima, maar ga zelf de boel op poten zetten en val anderen daar niet mee lastig.
    Personen die zo hoog van de toren blazen laten meestal anderen de vernieling in draaien

    we kennen:
    Kevin van de Rijdt.

    Voor het geval joden in Nederland geldt gewoon de grondwet en verdient men bescherming vanuit de gemeenschap.
    En slechte mensen heb je nu eenmaal altijd.

    klaaarrr.
    [gaaap]

    Next !

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Daniëls geeft helaas ook blijk van de ziekelijke neiging om te denken dat als Israël nou maar beroofd is van zijn Joodse karakter dat dan alles oké is. Een verwerpelijk en hypocriet standpunt gezien het feit dat aan de intolerante islamitische landen nooit eisen worden gesteld. Israël is geen vergissing, maar een geslaagd experiment waarvan de arabieren heel wat van hadden kunnen leren. De neiging om Israël als Joodse staat te willen vernietigen is een handreiking naar het agressieve islamo-fascisme dat uit is op wereldoverheersing en Israël staat hoog op dat verlanglijstje. In mijn eerdere reactie ga ik daar ook op in.

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Vanavond in Pauw en Witteman presenteert Van Agt zijn boekje.

    BeantwoordenVerwijderen
  27. Alleen al aan de titel van het boek ("Israël, een onherstelbare vergissing")heb ik genoeg. Een vergissing is altijd spijtig; een onherstelbare vergissing nóg spijtiger. Van der Heijden zegt met deze titel 1)dat het hem aangenamer was geweest als de staat Israël nooit was ontstaan en 2) dat het hem aangenamer was geweest als Israël, na zijn ontstaan, zou kunnen ophouden te bestaan. Dat Israël voortbestaat en niet van de kaart kan worden geveegd wordt door VdH eigenlijk betreurd; ik kan het moeilijk anders interpreteren.
    Door een boekje een dergelijke titel mee te geven zoekt VdH hoogstwaarschijnlijk toch vooral die lezers te interesseren die niet bepaald van vriendschappelijke gevoelens tegen de staat Israël en haar inwoners overlopen.
    Deze titel "provocerend" te noemen is nog iets te lovend. Schaamteloos en smakeloos, dat zijn adjectieven die mij hierbij eerder invallen.
    Ach, als het geoorloofd is om een land met ruim 6 miljoen inwoners, dat al meer dan zestig jaar bestaat, een onherstelbare vergissing te noemen, hoeveel te meer is het dan geoorloofd om een enkel individu van middelbare leeftijd een onherstelbare vergissing te noemen? Zal ik dan maar bij deze zonder schroom Chris van der Heijden zelf een onherstelbare vergissing noemen?Aldus zou ik op subtiele wijze mijn spijtigheid uitdrukken dat deze Chris ooit geboren is, sinds zijn geboorte geworden is die hij is en dat het helaas niet mogelijk is om, nu hij er eenmaal is en zulke rot boekjes schrijft, hem van het toneel, of liever nog van de aardbol te doen verdwijnen.
    Als Chris met zijn titel iets heeft willen provoceren, dan zou het denk ik deze reactie moeten zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Misschien maak ik meer fouten, maar deze stoorde me bij nalezen van het bovenstaande: "de staat Israël en haar inwoners". Dat moest zijn "de staat Israël en zijn inwoners."

    BeantwoordenVerwijderen