Ik verliet de islam niet als reactie op islamitisch fundamentalisme of een beperkende opvoeding. Ik viel van mijn geloof om de eenvoudige reden dat die godsdienst niet logisch is en ik ben erg logisch van aard. Mijn ouders waren Marokkaanse immigranten in de Verenigde Staten. Ze hielden van Amerika, maar ook van de islam. Ik werd moslims opgevoed, maar zeer liefdevol. Ik droeg een hidjaab, maar ook typisch Amerikaanse kleren, spijkerbroeken en poloshirts. Als tiener was ik er trots op dat ik moslim was. Het maakte me anders dan mijn klasgenoten. Ik ging zelfs zo ve dat ik dacht dat het me superieur maakte. Ik genoot ervan dat ik bij het 'ware' geloof hoorde en dat mijn geloof het monopolie had op het woord van God.
Ongeveer op mijn vijfentwintigste besloot ik dat ik wilde trouwen. Natuurlijk moest het een moslim zijn. Ik had niet de vrijheid buiten mijn geloof te trouwen, zoals moslimmannen wel kunnen. Ik reisde naar het land van mijn ouders om een man te zoeken. Het duurde niet lang of ik werd verliefd en trouwde met iemand van mijn leeftijd. Eerst accepteerde hij mijn 'Amerikaanse' manier van doen. Maar het duurde niet lang of hij begon me aan te moedigen mijn manier van kleden, praten, naar mensen kijken en denken te veranderen. De boodschap was: je bent geen goede moslimvrouw. Hij vond me te bijdehand en ik kende geen schaamte omdat ik op straat hallo zei tegen zijn vrienden. Hij bestierf het bijna toen ik een Amerikaanse man de hand schudde. Hij verafschuwde het dat je soms een stukje van mijn sleutelbeen zag door mijn bloes of dat je door mijn linnen broek de vorm van mijn benen zag.Ik bleef me op dezelfde manier kleden. Hij wilde ook niet dat ik op televisie naar zangers keek of romantische films. Hij wilde niet dat ik naar liefdesliedjes luisterde. En hij viel bijna flauw toen ik hem de evolutietheorie uitlegde. Hij begon tegen me te preken over wat de islam echt inhield. Ik luisterde. En ik begon te lezen. Ik wist zeker dat ik hem kon bewijzen dat hij niet begreep waar de islam over ging. Tot mijn grote schok kwam ik erachter dat ik het was die niets van de islam begreep. Langzaam veranderde de islam voor mijn ogen van een goedaardig, troostend geloof in een demoraliserende, wraakgierige cultus. Maar hoe meer ik de Koran las, des te sterker besefte ik dat God deze woorden nooit kon hebben geschreven.
Ik dacht erover om van mijn heerszuchtige man te scheiden, maar ondanks zijn hitlerachtige eigenschappen ben ik nog steeds vreselijk verliefd op hem. Als hij erachter komt dat ik van mijn geloof ben afgevallen, zal hij me zeker vermoorden. Letterlijk. Dus voer ik elke dag de religieus vereiste rituelen uit en verberg ik mijn gevoel van afkeer van de haat die de islam predikt. Een concessie aan mijn gevoel deed ik wel toen we naar de Verenigde Staten verhuisden. Ik deed mijn hidjaab af. Mijn echtgenoot kreeg zowat een aanval, maar het is hem nog niet gelukt dat nare stukje stof weer op mijn hoofd te krijgen. Tot op de dag van vandaag geniet ik van de wind die door mijn haren blaast. Het herinnert me eraan dat mijn leven wel onderdrukt is, maar mijn geest niet.
Nadia (Marokko)
Uit: Weg uit de islam - Getuigenissen van afvalligen - Ibn Warraq
Met een inleiding van Afhin Ellian
Vertaling: Bernadette de Wit
J.M. Meulenhoff
Bol.com
Wat een warrig stuk, geen gelukkige keuze. Dus zij woonde met haar man in Marokko? En waarom was verhuizen naar de VS een concessie aan haar gevoel?
BeantwoordenVerwijderenIk kan dit boek ten zeerste aanraden, het is niet alleen een verzameling getuigenissen, maar ook wordt er duidelijk uitgelegd hoe de soenitische en sjitische islam afvalligheid bestraft en onder welke voorwaarden dit gebeurt. Er staan een aantal zeer scherpe en heldere getuigenissen in. De Nederlandse versie, complimenten voor de vertaalster Bernadette de Wit, leest vlot en is een echte aanrader.
BeantwoordenVerwijderenDit is inderdaad niet de beste getuigenis, een beetje esta-achtig. Maar Rudolf heeft gelijk, léés dat boek.
BeantwoordenVerwijderenDit is inderdaad niet de beste getuigenis, een beetje esta-achtig. Maar Rudolf heeft gelijk, léés dat boek.
BeantwoordenVerwijderenDit is inderdaad niet de beste getuigenis, een beetje esta-achtig. Maar Rudolf heeft gelijk, léés dat boek.
BeantwoordenVerwijderenWarm aanbevolen door het AD.
BeantwoordenVerwijderenDe gruwelijkste verhalen uit het boek komen uit Bangladesh, waar het Pakistaanse leger, opgezweept door fanatieke moslims, anderhalf miljoen (er zijn ook schattingen van drie miljoen) burgers heeft uitgemoord. Een historische gebeurtenis waar we over het algemeen nog minder over horen dan over de massamoorden in Darfur en Algerije.
BeantwoordenVerwijderenDe Volkskrant noemt dit de meest verzwegen genocide van de 20ste eeuw.
Het is een verschrikelijk boek maar ik kon niet stoppen lezen.
BeantwoordenVerwijderenHet eerste waar naar gestreeft moet worden is dat moslims het recht op afvalligheid krijgen. Dat dat normaal wordt.
Hierbij Nujij staan ook nog wat reacties op dit stuk:
BeantwoordenVerwijderennujij
Dank je Carel.
BeantwoordenVerwijderenBehalve de getuigenis van Abul Kasem (Bangladesh) vond ik ook het verhaal van Syed K. Mirza (idem) bloedstollend. Ook heel goed vind ik dat het verhaal van de bekende Tunesische schrijfster Samia Labidi is opgenomen, dat liegt er ook niet om.
Asis Aynan (zie stuk Carel) die zich zogenaamd modern beklaagt over de hypocrisie rond de ramadan, zou zich eens moeten uiten over het taboe op afvalligheid en de angst en hypocrisie die dat met zich meebrengt. Maar daar horen we moslims (wijselijk) nooit over.
De transformatie van een zogenaamd moderne niet praktiserende moslim in een enge fanatiekeling:
BeantwoordenVerwijderen"Na heel wat kortstondige relaties die niks voorstelden leerde ik mijn echtgenoot kennen. Een Tunesische moslim, alhoewel hij de islam niet praktiseerde en zelfs varkensvlees at. De koran had hij nog nooit gelezen en ook aan de ramadan nooit meegedaan.
.......
Ondertussen was mijn schoonvader overleden en dit was voor mijn man de "trigger" om een praktiserend moslim te worden. Van de ene dag op de andere. Streng zich aan de ramadan houden, geen sprake meer van enig respect voor andere godsdiensten (ze werden zelfs belachelijk gemaakt), strenge islamregels voor de kinderen en mezelf, ...
Ook in de moslimmaatschappij die me omringde had ik ondertussen ook de barsten en diepe scheuren in de vriendelijkheid en correctheid van in het begin opgemerkt. Ik was nu immers "een van hen", men nam geen blad meer voor de mond, de rauwe realiteit werd me stilaan duidelijk."
http://www.exmoslim.org/getuigenissen%2011%20september%202008.html