“Op GeenStijl?!”

Nooit gedacht dat 't zou werken maar dat deed het wel. Wat, dat komt zo, eerst even dit.

Ik wandel graag over de hei, afhankelijk van het tijdstip kom ik er vrijwel niemand tegen, of wat hardlopers, paardrijders, fietsers, picknickers, wandelaars, honden met baasjes en kloothommels op brommers of scooters. Die laatsten horen daar niet.

Zelfs als het niet in de hoofden van die scooterrijdertjes opkomt, of als ze het lezen niet vaardig zijn, dan nog vallen de verkeersborden niet te misinterpreteren. Hoe aanlokkelijk en stoer een short cut over de hei ook mag lijken, als je niet begrijpt dat gemotoriseerde voertuigen daar niets te zoeken hebben, moet je jezelf na laten kijken.

Toch zie je, vooral 's zomers, die pummels zichtbaar genieten wanneer ze een onnozele wandelaar als ik in een zand-stuif-wolk achter zich kunnen laten. Een zonnebril die daar tegen beschermt, moet volgens mij nog uitgevonden worden.

Maar er valt weinig tegen te doen. Dat legde vorige zomer een toezichthoudende heide-inspecteur me haarfijn uit. Je ziet ze een doodenkele keer in een natuurlijk groen geverfde auto op de hei rondrijden. Hij wel. Ik had die dag net een brommertje achter de rug en vroeg hem, nu ik de gezagvoerder toch bij het hek aantrof, of een foto voldoende bewijs was om zulke jongens te laten bekeuren. Heb je een smart phone wil je 'm ook nuttig gebruiken, nietwaar? Nee hoor, alleen de politie kan zo'n schoffie bekeuren, en wel op heterdaad. Anders gaat het niet. Zei hij. Politie op de hei komt echter zeldzamer voor dan de brandweer... Dacht ik.

Maar goed, ik wist genoeg en toch deed ik het, toen ik vandaag twee van die brommerhufters op het smalle pad op me af zag scheuren. Misschien kwam het door 't zonnetje dat voor het eerst dit jaar een beetje kracht leek te hebben, in ieder geval deed ik geen respectvolle stap opzij, maar spreidde m'n armen wijd waardoor het volledige fiets-wandelpad geblokkeerd werd. Virtueel dan, want ze hadden er gemakkelijk omheen kunnen rijden al was dat dan een hobbelige en niet geheel risicoloos ommetje geworden.

Wat gebeurde er?

Het scootertje kwam, echt waar, vlak voor m'n voeten tot stilstand. Toen pas zag ik dat het twee zogeheten bontkraagjes waren. Dat maakte mij niet uit, ik discrimineer niet. Ik haalde m'n smart phone tevoorschijn en zei ferm – waar haalde ik het vandaan? – dat ze hier niet mochten rijden. “Oh, dat wist ik niet,” zei de bestuurder op de toon waarop kleine kinderen plegen te zeggen “ik heb het niet gedaan!! Ik was het niet!!”, terwijl de achterste z'n helm afzette. Op die opmerking ging ik niet in. “Ja, jammer dan,” zei ik resoluut. “Nu ga ik een foto van jullie maken en vanavond staan jullie op GeenStijl.” Op de een of andere manier voelde ik aan dat Hoeiboei.nl niet zo'n indruk op deze jongens zou maken.

“Op GeenStijl?!” vroeg de een ongelovig. Het nadenken was begonnen.

“Ja, of … what ever,” antwoordde ik lakoniek.

Ik liet niets van mijn verbazing en opluchting merken toen het bestuurdertje vervolgens afstapte en beleefd opperde:

“Dan gaan we verder wel lopen..”

Ik zei dat ik dat een goed idee vond, borg kalm mijn smart phone op en wandelde door, me inwendig enorm verkneukelend, zoals dat heet. Waar zo'n mevrouw van middelbare leeftijd toe in staat is! Het was minstens een kilometer lopen voor de jongens de rand van de hei zouden bereiken, wist ik, maar omkijken deed ik niet. Wel hield ik mijn oren gespitst. Ik verwachtte min of meer dat ze hun scooter na een paar meter zouden herstarten, wat ik op die leeftijd vast gedaan zou hebben, maar het bleef verbazingwekkend genoeg een en al vrede op de grote stille heide. Griezelig stil bijna.

Dreigen met GeenStijl helpt!

Niet de politie maar GeenStijl maakt uiteindelijk van ons allemaal brave burgers.

AnneliesvanderVeer