Vijftig

Reeds weken, lieve luisteraars, wat zeg ik, reeds máánden heeft-ie het er al over.
'Gaan we het vieren, Cor - of zullen we er geen aandacht aan besteden?'
'Is vijftig nou oud, Cor - of tel je dan nog mee?'
'Nemen we een taart, Cor?'
'Ga jij d'r wat in je praatje-vooraf over zeggen, Cor - of doen we net of d'r niks aan de hand is?'
Kortom - wij bevonden ons in de barensweeën van Izzybootje zijn vijftigste verjaardag; en die krampjes zijn eigenlijk al de dag na zijn negenenveertigste geboortedag begonnen.
En vandaag is het dan zover.
Ischa vijftig.
Mijn god.
De oudste mediakleuter van Nederland.
Gisterenavond had ik me tegen twaalven naar zijn gezellige appartementje in de Amsterdamse binnenstad gespoed - met de slingers en de taart en de champagne. Want al dat gelul vooraf stelt geen ene moer voor - aangezien hij elk jaar, op straffe des doods, die slingers en die taart en die champagne eist.
En nóg meer aandacht.
En ik hing, met mijn krakkemikkige ouwemannenlijf, die slingers op.
En ik zette de taart klaar.
En ik plaatste de champagne in die koeler, die anders voor de dweilen gebruikt wordt.
En ik wachtte.
Want Izzybieliebietje was in Schiedam.
Voor een lezing.
En het werd twaalf uur.
En het werd één uur.
En om tien voor half twee ging eindelijk de telefoon.
'Ja - hallo, Corriemansje De Super de Luuks. Dit is dan onze jarige Job!'
'Gefeliciteerd, mijn kereltje.'
'Ja, Corriemalliemansje. Ik sta hier nog in Schiedam. en het is reuze gezellig, Corrieoolieootje. En mijn lezing was een geweldig succes, Corriekokeliekootje. En ik sta hier nog wat na te praten met Arthur en Henk en Bep en Rini en Heidi en Jacqueline en Els en Hannie en Sandra en Mitzi. maar ik kom er zó aan, Corriemansoliebootje.'
En hij klonk zó gelukkig.
Zó tevreden.
Zó opgeblazen.
Zó zelfgenoegzaam.
Zó verschrikkelijk en intens blij met zichzelf.
Dat ik alleen maar zei: 'Fijn, dat je, ondanks je populariteit in Schiedam, nog tijd gevonden hebt om mij even op te bellen.'
En anderhalf uur later stond hij in zijn kamertje.
Verblind van de drank en de eigendunk.
En hij keek niet naar de slingers.
En hij kon geen druppel alcohol meer tot zich nemen.
En hij haalde met zijn zatte kop een soeplepel uit de bestekla, en die zette hij met wilde gebaren in het gigantische marsepeinen hart dat ik voor hem gekocht had, waarop in grote letters stond: voor altijd Ischa, van je liefhebbende Cor.
En toen at-ie van die taart, alsof het een bord pap was.
En ik keek naar hem.
En ik dacht: inderdaad. Hij kan vijftig worden, hij kan honderd worden - maar het blijft dezelfde Ischa Meijer, met taartkruimels aan zijn immer jarige bekkie.
En ik mompelde: wereldberoemd in Schiedam.
Hahahahaha!
En thans, dames en heren, verzoek ik u om op te staan, en onze Pipo de Clown van Progressief Nederland allerhartelijkst toe te zingen.

(na het zingen)

Hé, jôh, sta daar niet zo post-orgastisch te koekeloeren. En zing nu maar je lievelingsliedje, jarig trutje - zing, verdomme, zing, zing, zing!

Ischa Meijer
14 februari 1993

Ischa Meijer
[14 februari 1943 - 14 februari 1995]
Uitgesproken door Cor Galis, 14 februari 1993
Uit: Zing m'n jongen zing!
Cor Galis leest Ischa Meijer

Prometheus
1997