Laat me raden

In 1993 maakte ik voor het eerst mee dat ik géén hand kreeg van een cursist. Dat was tijdens een avondgroepsles (ongeveer 17 mensen) aan de Amsterdamse Volksuniversiteit. Zoiets blijft je toch wel bij omdat het zo ongelooflijk absurd is. Terwijl ik het bord aan het schoonvegen was en bijna iedereen zijn plaats had ingenomen, kwam er een cursist binnen, een bebaarde man in een lang wit gewaad met een kleedje onder zijn arm en met zo'n charmante glimlach rond de lippen. Omdat hij nieuw was en de eerste les had gemist, kwam hij zich aan mij voorstellen. Op gepaste afstand noemde hij zijn naam. Ik heette hem welkom, stak mijn hand uit en stelde me voor, maar de hand werd niet aangenomen, die bleef in de lucht hangen.

Ik weet nog hoe ik bloosde, totaal overdonderd als ik was. Het lukte mijn hersenen niet een reden te bedenken waarom mijn hand geweigerd werd. Of zou de man last hebben van smetvrees? Maar nee, daar kwam het: “mag niet van geloof”. En natuurlijk lachte hij er vriendelijk bij. Behalve verwarring was er ook schaamte want de hele klas, allemaal volwassenen, had het zien gebeuren. Zijn charmante glimlach kon daar niets aan veranderen. Een gek, dacht ik. Toch had dit incident geen verdere gevolgen. Er stonden dan ook geen persfotografen om ons heen die dit fraaie plaatje vastlegden. Zou het voor mijn naïviteit iets hebben uitgemaakt?

Het weigeren van de hand en ander ongemak zijn geen incidenten meer maar een achteruitgang die kan worden vastgesteld.

In 2010 gaat een dertigjarige islamitische docent van de opleiding Bedrijfseconomie aan de Hogeschool van Amsterdam op bedevaart naar Mekka. Waarom ook niet? Eens moest het er van komen want iedere volwassen moslim die daartoe de middelen heeft moet ten minste een keer in zijn leven deze bedevaart verrichten. (Van wie eigenlijk?)

De jonge docent komt “geïnspireerd terug” en besluit voortaan geen handen meer met vrouwelijke collega's te schudden. Waarom niet? Mag niet van geloof. Heeft er niets mee te maken dat vrouwen onrein zouden zijn, maar, in het geval van deze docent, getuigt het juist van respect voor vrouwen, aldus de HvA. De Hogeschool van Amsterdam laat weten geen zin te hebben in een ethische discussie want het gaat hier om een goede docent die op een andere manier zijn respect voor vrouwen uit. Op een andere manier. Inderdaad. Om precies te zijn, volgens de regels van de islamitische wet: de sharia, waarvan arabist Maurits Berger beweert dat die voor meer dan 98% gelijk is aan het Nederlands recht. Dus hoe erg kan dat zijn?

Alleen voor vrouwen, homo's en bij wat andere zaken, valt het soms een tikkeltje nadelig uit maar ach, die vrouwen en die homosexuelen, hoe lang is het al met al sinds die in Nederland meetellen? Wat nou principekwestie?

Net als Karel van der Toorn (voorzitter College van Bestuur UvA/HvA) is Maurits Berger afkomstig van de Theologische Faculteit van Leiden, een voormalig school voor dominees.

Laat me raden, de moeders van Maurits Berger en Karel van der Toorn droegen vroeger vast ook wel eens een hoofddoekje! En die homo's, die waren vroeger toch een stuk aangenamer toen ze nog in de kast zaten..

Niemand wil meer dominee worden, dat moet een bittere pil zijn voor Berger en Van der Toorn.
Maar wanneer christenen hun roeping eens heel serieus nemen, gaan ze het klooster in en vallen ze anderen niet lastig met hun privé-ideetjes. Het is hun goed recht om zich op eigen en/of kerkelijke kosten buiten de maatschappij te plaatsen. Aan hen zou die dertigjarige islamitische docent van de HvA een voorbeeld kunnen nemen. En die meisjes – mag niet van geloof – die mannen geen hand willen geven of zich geheel vrijwillig, altijd maar vrijwillig, bedekken, eveneens. Hup, zo hun zelf opgezette en bekostigde 'afzonderingscentrum' in.

Val ons er niet mee lastig zeg!

Altijd maar dat opeisen van meer respect voor een religie die daardoor juist steeds minder respect krijgt en verdient.

Als Van der Toorn en Maurits Berger werkelijk vrienden van de islam zijn, zouden ze daar eens serieus bij stil moeten staan.

AnneliesvanderVeer