Die buitenlandse correspondenten die op de bladen van links rusten

il Giornale.it - artikel van zaterdag 5 februari 2011

Voorwoord van de vertaler:

Er wordt zo veel over Italië verteld, vooral over Berlusconi, dat ik besloten heb onderstaand artikel uit “il Giornale” van gisteren te vertalen, om in het algemeen een beter beeld van Italië te geven en in het bijzonder om enkele passages uit het artikel “Il Buffone” enigszins te relativeren.

LINK: http://www.ilgiornale.it/interni/quei_corrispondenti_esteri_sdraiati_fogli_sinistra/berlusconi-giornalisti-esteri-bunga/05-02-2011/articolo-id=504074-page=0-comments=1

door Giancarlo Perna

Waarom Italië in het buitenland een karikatuur is. De correspondenten geven de kletspraat van de linkse kranten getrouw weer, zonder ons land te begrijpen.

Na het voorval met Ruby wordt er veel gepraat over wat men in het buitenland van Italië denkt. Het debat wordt in vuur en vlam gezet en Stenio Solinas heeft ons op subtiele wijze zijn opinie in deze krant gegeven. Wat onze patriottische gemoederen geschokt heeft, is de Frans-Duitse TV Arté geweest, die ons in een reportage over het berlusconiaanse Italië in onze onderbroek gezet heeft. Wie het echter gezien heeft, zegt dat het respectloos is, en opgevuld met gekunsteld antiberlusconisme en dat het, in plaats van Italië te fotograferen, er een karikatuur van maakt. Het blijkt dat men ons massaal als fascisten en misdadigers afschildert, geleid door een maffiabaas. Ik ben nooit gek geweest op de meningen die het ene volk geeft over het andere.

Ze komen voort uit vooroordelen en onthullen meer over de mentaliteit van degene die deze meningen formuleert dan over de mentaliteit van degene die ze ondergaat. Natuurlijk hangt het af van de spreker. Als hij die spreekt ook zijn hoofd gebruikt, kan het vermakelijk worden. Arthur Schopenhauer heeft eens gezegd: «Andere werelddelen hebben apen, Europa heeft de Fransen». Leuk. Maar ook met ons is de filosoof niet zachtzinnig geweest, ook al hield hij van Italië. Hij beschouwde ons tegelijk schaamteloos en laf, kleinmoedig en verwaand: «Slecht bekendstaande mensen die zulke mooie gezichten hebben en zulke slechte geesten»; «op straat praten ze met vreselijke stemmen. Maar in het theater kwinkeleren ze prachtig». De briljante Arthur is tegenwoordig helaas vervangen door de in Italië gestationeerde buitenlandse correspondenten om ons op de vingers te kijken. Aan hun schrijfsels besteden vooral de politici aandacht en denken er lumineuze ideeën bij op te doen. Zij verspillen hun tijd.

Het is namelijk zeer zeldzaam dat de blik van de buitenlandse verslaggevers de originaliteit heeft die


men verwacht van iemand die van buiten komt. Dat ik “zeer zeldzaam” zeg, is uit beleefdheid, want in werkelijkheid heb ik in de buitenlandse pers nooit iets gelezen dat al niet herhaaldelijk in de Italiaanse pers vermeld was. De enige uitzondering was de economie waarvoor de buitenlander vaak nog niet gepubliceerde scoops weet te bemachtigen. Dit hangt, geloof ik, af van het snobisme van de Italiaanse tycoons, die zich een hele piet voelen als ze geïnterviewd worden door Le Monde of de Faz, in plaats van een van de standaard Italiaanse dagbladen waarvan ze aandeelhouders zijn. Voor de rest wordt de buitenlandse correspondent meegesleept door de nationale pers, niet alleen voor het nieuws, wat logisch is, maar ook voor de interpretatie, hetgeen een teleurstelling is. In mijn ogen als Italiaan, maakt deze omstandigheid hem uiterst overbodig. Hij komt hier met al zijn bagage aan vaak eeuwenoude vooroordelen die men in zijn land over ons heeft.

Enkele overdreven goedgezinde vooroordelen: het mooie land, zoals Italië vaak genoemd wordt, de goede mensen, het levendige vernuft, etc. Andere onsterfelijk negatieve vooroordelen: lawaaierige, oneerlijke, corrupte mensen, etc. Het laatste cliché gaat over Berlusca [1] de schurk of, in het ergste geval, een marsmannetje dat in zijn vliegende schotel terug moet om te verdwijnen. De correspondent die zich aan deze leidraad houdt, kijkt niet verder dan zijn neus lang is en, gesteld dat er in Italië iets nieuws gebeurt, dan merkt hij er niets van. Maar als hij tegen de stroom in wil gaan, dan censureert hij zichzelf, omdat dat niet is wat zijn lezers van hem verwachten. Dit verklaart grotendeels het muffe antiberlusconisme van de buitenlandse reportages. Er is niemand die zijn hersens gebruikt, die de werkelijke Italiaanse situatie analyseert en uitlegt waarom de Italianen al tientallen jaren op de Cav [2] blijven stemmen, ondanks valstrikken en schandalen.

Er zou een onbekend, nieuw beeld van Italië uit voortkomen: dat van een land verlangend naar vele vrijheden die alleen Berlusca belooft en die door zijn tegenstanders geboycot worden. De correspondenten begrijpen geen snars van de Italiaanse politiek en doen er ook geen moeite voor. Dat is gedeeltelijk te rechtvaardigen. Onze taal is dubbelzinnig. Wij hebben het over de Justitie, maar wij zinspelen op de onrechtvaardigheid van de Justitie. Voor velen van ons is een rechter een bezeten Openbaar Ministerie of een rechter zoals Nicoletta Gandus die op internet de beklaagde verbrijzelt die zij moet berechten, etc. Voor een Duitser is een rechter een rechter, d.w.z. een kalme persoon die boven de partijen staat. En als hij dan moet berichten over de Cav die weigert zich te laten berechten, zal deze Duitser, die een min of meer perfect idee van een rechter in zijn hoofd heeft, een verontwaardigd artikel schrijven en er aldus blijk van geven dat hij niets begrepen heeft van wat er in Italië gebeurt. Over misverstanden als deze, die een kloof veroorzaken tussen ons en de buitenlandse waarnemer, zou men boekdelen kunnen schrijven. Laten wij ons beperken door te stellen dat de verslaggever, die in het duister tast, maar toch iets moet schrijven, slechts één weg heeft om inspiratie op te doen en dat is de keus van een Italiaanse krant. Om zijn landgenoten een labyrintisch land te illustreren, moet hij duidelijk zijn. Hij zal daarom de vage kranten, zoals Stampa en Messaggero ter zijde laten, evenals de Corsera [3] die te flets is. Er blijven twee kranten over die duidelijk partij kiezen: Repubblica aan de linker en il Giornale aan de rechter zijde.

De gemiddelde reporter zal il Giornale uitsluiten, niet alleen omdat het dichtbij Berlusca staat die een duivel is, maar ook omdat als de wereld naar rechts gaat, de opinie bij links blijft. En omdat de reporter politiek correct is, zal hij de voorkeur geven aan Repubblica, L’Espresso [4] en Annozero [5] waarvan hij verslagen en kletspraat getrouw zal weergeven. En het beeld van Italië zal de wereld rond gaan op grond van wat Scalfari [6] en Santoro [7] schrijven. Uiteraard is deze luiheid niet lofwaardig, maar de buitenlandse verslaggever zal geen last hebben van gewetenswroeging. Voor hem is de inspanning om Italië te begrijpen buiten de typetjesmakerij om, een verspilling van tijd. Italianen zijn bewegingloos, niet assimileerbaar en niet te regeren. En bij God, ze zouden veranderd moeten worden! Dit is in wezen wat de buitenlander denkt die ons waarneemt. De buitenlandse pers heeft daarom altijd voor ons gewenst wat men zelf nooit in huis zou willen hebben. In de vooroorlogse periode is hij voor het fascisme geweest omdat dat ons tot gehoorzaamheid zou dwingen; na de oorlog was hij voor de Pci [8] tegen de DC [9] om dezelfde reden; nu is hij voor het justitialisme, ook al zou men het verafschuwen om in het eigen land de rechters, de lichamelijke inspecties en de telefonische afluisterpraktijken te hebben die wij hebben. Hebben jullie een hekel aan ons, beste collegae? Wij zullen ons erbij neerleggen.

© IL GIORNALE ON LINE S.R.L. - Via G. Negri 4 - 20123 Milano - P.IVA 05524110961

Vertaling: Hans den Hollander

Voetnoten:

[1] Berlusca: bijnaam voor Berlusconi

[2] il Cav: nog een bijnaam voor Berlusconi. Hij is namelijk “Cavaliere del Lavoro” (Ridder van de Arbeid) d.w.z. drager van de onderscheiding die in Italië wordt gegeven voor verdiensten op economisch gebied.

[3] Corsera: Corriere della Sera

[4] L’Espresso: een links georiënteerd weekblad

[5] Annozero (Jaar nul) een uiterst links georiënteerd TV programma van RAI 3

[6] Scalfari: een van de oprichters en medewerker van Repubblica

[7] Santoro: presentator van het TV programma Annozero

[8] Pci: Partito comunista italiano (Italiaanse communistische partij)

[9] DC: Democrazia Cristiana (tot 1993) (Italiaanse christen-democratische partij)