Zo doe ik het nu

Ik krijg veel minder brieven dan vroeger, en God zij dank vrijwel niemand meer aan de deur. Van dat laatste heb ik erg, erg veel last gehad. Het afhouden van de verkeerde mensen is bijna een vak, en over het leren daarvan doe je wel een half of een heel mensenleven. Alles afhouden is het veiligste, bemerk ik. Nieuwe, onbekende mensen die geen voorafgaand bericht hebben gezonden, beslist niet ontvangen. Zo doe ik het nu. Maar telkens ben ik weer zwak, en laat ik toch weer iemand binnen, die bijna altijd mijn bloed zowat tot koken brengt, maar die zelf na het voor hem 'leuke' gesprekje minstens zo
monter weer opstapt als hij gekomen is, en mij met een verloren dag opscheept, of met een slapeloze nacht, of beide. Politiek, God, de Kunst, daar gaat het altijd over, en over alle drie ben ik het gegarandeerd met iedere bezoeker oneens. Ze denken dat ik tegen gezag, leerstellingen en tradietsie zou zijn. Je kan net zo goed tegen de zon, de wind en de maan wezen. Nou ja, iedereen moet het recht hebben daartegen te zijn, dat wel. (...)

Uit: Gerard Reve - Brieven aan Simon Carmiggelt, Veen Uitgevers, brieffragment 2.8.1971, pag. 70/71