Een melaatse op het Gooise Matras

Het was vijf voor twaalf, de radio was afgestemd op Radio 1 waar 'Met het Oog op Morgen' melding maakte over de aan de gang zijnde val van Tripoli. Daarna volgde het nieuws en in plaats van dat Reinhard Mey's' Gute Nacht Freunde' in de groef chrashte en daarna het verwachte 'Dan ga je toch slapen pannenkoek. Het is tijd voor echte Jannen' uit de luidspreker schalde, murmelde de presentator van dienst John Jansen van Galen verder over de val van Kadhaffi die maar niet wilde plaats grijpen. Ik zette de radio af en legde me teleurgesteld te slapen. Welterusten Publieke Omroep. Bedankt! Het weekeinde was voorbij.

Een jaar lang, wanneer alle roze OV-chipkaarthouders van Nederland al lang en breed op één oor lagen en iedereen die Johan heette zich onder het bed had verscholen, bespraken Jan Roos en Jan Dijkgraaf
elke zondagnacht tussen twaalf en twee uur, de situatie op straat, het Binnenhof, de sportvelden en de kroeg. Geen heilige huisjes, niet politiek-correct, wel rauw en echt. 'Echte Jannen' het juichende eindsignaal van het weekend en het daverende startschot van de nieuwe week.

De grootste verdienste van het programma is dat het een tot dan toe onzichtbare scheidslijn binnen onze samenleving bloot legde: die tussen de 'Echte Jan' en de 'Johan'. Een 'Echte Jan' prefereert voetbal boven sex, is monomaan, mijdt de nuance en kiest voor het gestrekte been. Leest Rob Hoogland en niet Sylvia Witteman en gebruikt geen cocaïne, maar drinkt wel bier. Ben je geen 'Echte Jan', dan ben je een 'Johan' en dan heeft eigenlijk het verdere leven geen enkele zin.

Maar na volgende week is dit simpele inzicht voorbij. Dan is het afgelopen met 'Echte Jannen' voor échte mannen (vrouwen mogen ook luisteren). Wat bezielt Weesie, een echte 'Johan' dus, tot deze beslissing? Naar kwade tongen beweren, schijnt deze als hotemetoot vermomde kwibus Jan Dijkgraaf niet te zien zitten. Ergo. Hij schijnt hem zelfs te haten. Dijkgraaf, iemand met een gezonde afkeer van alles dat komt uit het Amsterdamse en in het bijzonder de Grachtengordel, begon zijn carrière in 1982 als verslaggever en redactiechef van het 'Rotterdams Nieuwsblad' en de 'Haagsche Courant', vanaf 1992 werkte hij voor de Panorama. Waarna hij van 2002 tot 2006 het gratis dagblad 'Metro' naar grote hoogte tilde. Hij verkaste naar het vakblad 'Management Team' om in 2009 hoofdredacteur te worden van HP/De Tijd, waar hij furore maakte door de de redactie te saneren en er in korte tijd de oplage te halveren.

In die periode liet hij, tot grote hilariteit binnen de Nederlandse journalistiek, zijn verslaggevers het vuilnis van politici doorzoeken. In 2010 maakte hij de overstap naar PowNed waar hij zowel hoofdredacteur als radiopresentator werd. Amper twee maanden na zijn benoeming legde hij zijn taak als hoofdredacteur weer neer omdat die baan teveel vergde van zijn gezondheid en gezinsleven. Hij bleef echter presentator van 'Echte Jannen'. Kortom een CV om trots op te zijn. Het enige dat tegen hem spreekt, is dat ie een groot aanhanger is van Feijenoord (een voetbalclub in Rotterdam-Zuid).

Wat nu? Jan Dijkgraaf heeft nog altijd zijn column als TV-recensent bij 'Spits' en hoewel hij een melaatse lijkt op het Gooise matras, zal hij natuurlijk wel weer onder een putdeksel vandaan kruipen. Om een beetje kleur op de kaken te krijgen hebben de media altijd weer warse en dwarse figuren nodig die een levenshouding hebben gemaakt van het uit de pas lopen. Ik gun omroepbaas Weesie zijn onmin met Dijkgraaf, maar de benadeelden zijn de luisteraars die zoals ik (geen 'Echte Jan', eerder een 'Johan') elke zondagnacht hun radiootje op Radio 1 afstemden en ondanks het onmogelijke tijdstip de oren spitsten bij die oproep die nog eenmaal door de ether zal schallen. 'Echte Jannen verzamelen..!' Daarna is het afgelopen en krijgt Weesie z'n zin.