Niet in Oslo geweest

Eigenlijk viel me het een beetje tegen, Zweden.
Ik had er zoveel van verwacht. Lange slanke blonde dijen, witte tanden.
Met op de achtergrond de muziek van Cornelis V.
En.. ken je die gehaktballetjes van IKEA? Nergens gezien! Bijna alleen maar pizzeria’s en een enkel Grieks restaurant. Allemaal gerund door Turken.

Het kamperen met T. was ook voor de laatste keer. De eerste keer ook trouwens. Alles nieuw gekocht,
de tent, dingen met gas en allerlei dubieus gerei. Wel een Camping-gaz lamp met ouderwets kousje. Een geweldig nostalgisch geluid.
Natuurlijk geen ‘de Waard’ tent (met een stok in het midden) maar een afgeprijsd ding die de eerste dag al lekkage vertoonde. Want het regende eigenlijk erg vaak daar in Zweden.

’s Nachts was het steenkoud. Ieder keer als we op een camping aankwamen moesten de toiletten en de
doucheruimtes geïnspecteerd. Telkens kwam T. mokkend daarvandaan.
Qua hygiëne had ik de Zweden veel hoger ingeschat al zijn de maatstaven van T. niet helemaal van deze wereld. Wat T. het meeste vreest tijdens het kamperen is het gekreun van andere mensen. Op de wc of misschien zelfs wel in de tenten.

Zweden lijkt wel een totaal etablissementloos land te zijn. Buiten Cuba heb ik nog nooit zo weinig kroegen en restaurants gezien. Misschien is het in de grote plaatsen wel beter maar we hebben slechts op het platteland rondgereden. Daar is ‘lebensraum’. Ontelbare meren en bossen. Boven Karlstad is het eindeloos. Alsof een fantasieloze schepper een continue ‘copy and paste’ actie heeft uitgevoerd. Die ruimte is voor Randstedelingen als wij wel fijn. Nergens zie je drommen mensen. Het is dus wel een land waar je voor je rust naartoe kan gaan.

In Torsby stonden we aan de punt van een langgerekt meer. Het hele stadje leek wel verbouwd tot een ‘high school’ filmset. Alles reed rond in grote Amerikanen zelfs Elvis werd nog volop gedraaid. Bij de jeugd toch ook veel overgewicht en tattoos op bleke lichamen.
In Idre stonden we op een camping met Nederlandse eigenaren. Ze hebben vroeger in Krimpen gewoond. Dat was wel een mooie en zeer schone camping. Zelfs T. kon er mee leven. Ik meen dat die mensen ook verantwoordelijk waren voor ‘droomvlucht’ in de Efteling. Ze hadden in ieder geval veel gevoel voor detail. Eigen gerookte forel en zo. Ook was daar een prima sauna bij.

Zweden was ook een voortdurende zoektocht naar rendieren, elanden en beren. Kilometers hebben we in de bossen gelopen om deze beesten te spotten. Je vraagt je af waarom maar verder is er domweg niet veel te doen. We zijn ze nooit tegengekomen.

Alsnog zijn we maar naar Noorwegen gegaan. Na het verlaten van die ontelbare ‘säkerhets tändstickor’ bossen is het landschap ineens anders. Een metamorfose. Een ruig, groen zeer bergachtig landschap dat nog het meest aan Oostenrijk doet denken. Dan wel zonder dat popperige, truttige gezeik en lederhosen. Ik was zo onder de indruk dat ik onderweg drie keer naar Nederland heb gebeld.

Tautra is een (schier) eiland op een schiereiland maar slechts verbonden door een brug. Het ligt in het Trondheimsfjord. We hadden een tip gekregen van wat Tukkers op de camping in Idre. Het eilandje is een pure idylle. Zacht golvend landschap in een volstrekt rimpelloze zee. Er zijn enkele boerderijen en bij de hekken staan mandenvol met het heerlijkste fruit. Betaling geschiedt door geld te leggen in niet afgesloten tupperware bakjes. Het lijkt wel een metafoor voor onbevangen- en oprechtheid, ontsnapt uit een lang voorbij decor. Het dijkje op weg er naar toe is ook nog eens afgesloten door een automatisch openend hek.

We nemen maar het enige hotel dat er is. -nooit meer kamperen-. Het is een nieuw hotel met keurige slaapkamers maar wel een gezamenlijk toilet. ’s Avonds klopt de eigenaar op de deur en deelt het menu van de dag mee. Of we dat goed vinden. De man heeft een baard en maakt een nogal gelaten, droeve indruk. Het eten is kakelvers en bestaat uit vis, vlees en diverse groenten. Ik weet niet of hij de ‘gravlaks’ zelf opgegraven heeft.

Het is het beste maal van heel de vakantie.

Aan de tafel vertelt de serveerster dat het jaar daarvoor een verschrikkelijke brand heeft gewoed. De hotelbaas heeft daarbij zijn vrouw en twee kinderen verloren. Hij is nu nog over met zijn oudste zoon. Op het moment dat ze dat vertelt kijkt de man vanuit een tussenraampje in de keuken naar onze tafel. Aan zijn reactie zie ik dat hij het weet.

Als we het eiland verlaten is het een andere plaats dan de dagen ervoor. In de achteruitkijkspiegel zie ik enkel grijs maar de spiegel blijkt naar het plafond gericht. Wat is dat voor leed? Wat kan zo’n man nou misdaan hebben om zo’n lot te verdienen. Als jongeling een walvis geharpoeneerd…maar erger toch niet…Hebben de katharen gelijk gehad en is Jahweh de gnostische Demiurg, de Heer van het kwaad. Of heeft het allemaal geen moer te betekenen? Toeval? Meer niet.

In Oslo gaan we niet kijken. Dat hebben we thuis ook in Rotterdam, multicultuur. Met een slakkengang van 80 km per uur verlaten we tergend langzaam Noorwegen. Om de kilometer een agent met een lasergun.

Ook dat is Scandinavië.