In de nabijheid van de kosmos

Hippies waren het. In Afghaanse jassen. Of gehuld in veelkleurige capes. Veelal droegen ze Spaanse laarzen. De jongens hadden lang haar en droegen kralenkettingen. De meisjes droegen geen BH. Eigenlijk was dit gezelschap die avond in de maand mei van het jaar 1968 naar Paradiso gekomen voor een optreden van Captain Beefheart. Veel belangstellenden waren er niet, hooguit een paar honderd. In die jaren was de Captain hier te lande slechts bekend bij een kleine, maar hartstochtelijke, groep ingewijden. De grote zaal van de poptempel die net een paar maanden daarvoor zijn deuren had geopend was dan ook amper voor de helft gevuld. Maar ieder die kwam opdagen.., de Captain niet. Afgelopen week stuitte ik op de naam Jonathan Wilson. Geboren in 1974 en nu wonende in Laurel Canyon, de wijk waar in de jaren zestig bijna al die later beroemde muzikanten woonden zoals Crosby, Stills, Nash & Young, Frank Zappa, Jim Morrison en The Doors, The Byrds, Joni Mitchell en The Eagles. Allemaal vergane glorie die hun grootste successen boekten voor deze Jonathan Wilson werd geboren.

Captain Beefheart was opgehouden in Dover, in zijn plaats zou de Pink Floyd optreden. Dat was voor het merendeel van de aanwezigen een knappe teleurstelling. Die groep had hier dan wel een hit gehad
en in Engeland zelfs twee, maar werd door de liefhebbers van de zogenaamde Underground muziek met wantrouwen tegemoet getreden. Syd Barrett, de man verantwoordelijk voor de klassiekers 'Arnold Lane' en 'See Emily Play', was uit de groep gezet en hun tweede elpee 'A Saucerful of Secrets' zou pas de volgende maand uitkomen. Een aantal mensen verliet de zaal en ontvingen tegen inlevering van hun entreebewijs hun vijf gulden terug. Ondertussen werd er hard gewerkt op het podium. Achterop verrees een groot scherm en daarvoor werd er door mannen met lange baarden gesjouwd met een orgel, luidsprekers en versterkers. Toen ging het licht uit.

Jonathan Wilson wordt gezien als één van de aanvoerders van een stroming binnen de Amerikaanse muziek aangeduid als 'New Weird America'. De nieuwe hippies dus. Wilson maakt dan ook muziek die het best kan worden bestempeld als een pastiche van de muziek uit de jaren zestig. Hij doet het echter met de technische middelen van nu. Waardoor hij het verfijnder en gedetailleerder en daardoor beter doet. Voor het oudere publiek klinkt zijn muziek als ware het een warm bad: als thuiskomen.

Van het concert dat volgde kan ik me weinig herinneren. Van links kreeg ik een enorme hasjpijp aangereikt en even later werd mij van de andere kant een grote joint aangeboden. Trage klanken vloeiden als stroop uit de speakers en in de lichtbundels van de vloeistofprojecties stegen rookwolken op naar het plafond, misschien wel naar die onmetelijke en eindeloze ruimte, beter bekend als kosmos, waarvan die vier jongens op het podium op getoonzette wijze de heerlijkheid verkondigden. Zo in de nabijheid van het heelal had het gehoor zich te neder gevleid op de houten vloer. Slechts een elfje in een doorzichtig en nauwelijks verhullend gewaad danste in geestesvervoering op blote voeten tussen de zittende en liggende lichamen door alsof zij de lome zang die over ons heen gleed trachtte te bezweren. Vermoedelijk werd het haar te veel. Ze zweefde zo maar de zaal en het gebouw uit: de Weteringschans op en het Magisch Centrum binnen. Nooit meer waargenomen.

Karel Gabler

Het onlangs verschenen album van Jonathan Wilson 'Gentle Spirit' valt hier te beluisteren op VPRO's 3Voor12 Luisterpaal.