In de nabijheid van de kosmos

Karel_small
Hippies waren het. In Afghaanse jassen. Of gehuld in veelkleurige capes. Veelal droegen ze Spaanse laarzen. De jongens hadden lang haar en droegen kralenkettingen. De meisjes droegen geen BH. Eigenlijk was dit gezelschap die avond in de maand mei van het jaar 1968 naar Paradiso gekomen voor een optreden van Captain Beefheart. Veel belangstellenden waren er niet, hooguit een paar honderd. In die jaren was de Captain hier te lande slechts bekend bij een kleine, maar hartstochtelijke, groep ingewijden. De grote zaal van de poptempel die net een paar maanden daarvoor zijn deuren had geopend was dan ook amper voor de helft gevuld. Maar ieder die kwam opdagen.., de Captain niet. Afgelopen week stuitte ik op de naam Jonathan Wilson. Geboren in 1974 en nu wonende in Laurel Canyon, de wijk waar in de jaren zestig bijna al die later beroemde muzikanten woonden zoals Crosby, Stills, Nash & Young, Frank Zappa, Jim Morrison en The Doors, The Byrds, Joni Mitchell en The Eagles. Allemaal vergane glorie die hun grootste successen boekten voor deze Jonathan Wilson werd geboren.

Captain Beefheart was opgehouden in Dover, in zijn plaats zou de Pink Floyd optreden. Dat was voor het merendeel van de aanwezigen een knappe teleurstelling. Die groep had hier dan wel een hit gehad
en in Engeland zelfs twee, maar werd door de liefhebbers van de zogenaamde Underground muziek met wantrouwen tegemoet getreden. Syd Barrett, de man verantwoordelijk voor de klassiekers 'Arnold Lane' en 'See Emily Play', was uit de groep gezet en hun tweede elpee 'A Saucerful of Secrets' zou pas de volgende maand uitkomen. Een aantal mensen verliet de zaal en ontvingen tegen inlevering van hun entreebewijs hun vijf gulden terug. Ondertussen werd er hard gewerkt op het podium. Achterop verrees een groot scherm en daarvoor werd er door mannen met lange baarden gesjouwd met een orgel, luidsprekers en versterkers. Toen ging het licht uit.

Jonathan Wilson wordt gezien als één van de aanvoerders van een stroming binnen de Amerikaanse muziek aangeduid als 'New Weird America'. De nieuwe hippies dus. Wilson maakt dan ook muziek die het best kan worden bestempeld als een pastiche van de muziek uit de jaren zestig. Hij doet het echter met de technische middelen van nu. Waardoor hij het verfijnder en gedetailleerder en daardoor beter doet. Voor het oudere publiek klinkt zijn muziek als ware het een warm bad: als thuiskomen.

Van het concert dat volgde kan ik me weinig herinneren. Van links kreeg ik een enorme hasjpijp aangereikt en even later werd mij van de andere kant een grote joint aangeboden. Trage klanken vloeiden als stroop uit de speakers en in de lichtbundels van de vloeistofprojecties stegen rookwolken op naar het plafond, misschien wel naar die onmetelijke en eindeloze ruimte, beter bekend als kosmos, waarvan die vier jongens op het podium op getoonzette wijze de heerlijkheid verkondigden. Zo in de nabijheid van het heelal had het gehoor zich te neder gevleid op de houten vloer. Slechts een elfje in een doorzichtig en nauwelijks verhullend gewaad danste in geestesvervoering op blote voeten tussen de zittende en liggende lichamen door alsof zij de lome zang die over ons heen gleed trachtte te bezweren. Vermoedelijk werd het haar te veel. Ze zweefde zo maar de zaal en het gebouw uit: de Weteringschans op en het Magisch Centrum binnen. Nooit meer waargenomen.

Karel Gabler

Het onlangs verschenen album van Jonathan Wilson 'Gentle Spirit' valt hier te beluisteren op VPRO's 3Voor12 Luisterpaal.

7 opmerkingen:

  1. Zappa, Joni Mitchell en de Eagles behaalden hun grootste successen na 1974. Doet niets af aan Jonathan. Interessante vent. Bedankt voor het mij er op attenderen!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je moet behoorlijk a-muzikaal zijn om Zappa en die andere dames en heren die ik niet ken, sorrie, interessant te vinden. Zappa speelt haast nooit op zijn wondergitaar maar lult er een eind op los, gelukkig mag ik wel zeggen.
    Rot op met dat gezwets over POP ballen gehakt. Gadverdamme.
    Ben zo langzamerhand zo kotsmisselijk ziek van popmuziek die overal ter wereld als dikke stront de luidsprekers uitstroomt. Ik woonde vijf jaar in Australia, Sydney, no fucking popmusic anywhere to be heard.
    Nu natuurlijk wel, net als Islam overtaking the world.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wow, ik heb nog nooit geblowed maar ik begrijp zeker wat hier wordt bedoeld, daar heb ik niet van die muziek voor nodig.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. @Adrijaco
    Als 'r 1 artiest is geweest die genadeloos de flowerpower-gekte, of de latere "hippe" trends te kakkert zette was 't Zappa wel.
    Qua teksten en zijn muzikale parodieën.
    Om met Van Gaal te spreken:
    "Go back to your own country".

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @ Adrijaco:

    Niemand hoeft van mij Zappa leuk te vinden, en ik vind zijn Synclavier-geneuzel en het grootste deel van zijn klassieke werk ook niet erg interessant. Zeggen dat het a-muzikaal is om Zappa interessant te vinden is echter behoorlijk overdreven.

    Veel musici zijn trots op hun opleiding bij Zappa. Zijn teksten zijn geestig en scherp, zijn gitaarspel is vrij fenomenaal en hij kon muziek perfect arrangeren. Met een vingerknip kon hij de band tijdens een live-optreden bijvoorbeeld laten switchen van een reggaeritme naar een tango, en via een blues workout annex heavy metal riffje eindigen met Owner of a lonely heart van Yes.

    Als je zijn wondergitaar wil horen kan ik je Guitar, Hut up 'n' play your guitar en de meeste delen van de YCDTOSA-serie aanraden.

    Als je zijn gelul wil horen: Playground psychotics (en vrijwel elke live cd).

    Zie overigens niet in wat dat met de popmuziek die uit je luidsprekers stroomt te maken heeft, Zappa hoor je daar niet. Zoals ik overigens ook niet snap dat je Midnight Oil, Crowded house, Men at work en Kylie Minogue hebt gemist in Sydney en wat de opkomst van de Islam ermee te maken heeft. Een beetje cultuurhistorische reflectie is overigens prima :)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Leuk stukje.

    Moest meteen denken aan m'n eerste luisterervaring met Pink Floyd. In 1976? In de lokale platenzaak met zo'n zware, zwarte koptelefoon in een afgesloten hokje, luisterend naar 'Shine on you crazy diamond!' Keihard. Grijs gedraaid.

    Zappa kwam later, en nog steeds niet kapot te krijgen. The Yellow shark voor mij wel een hoogtepunt in zijn oeuvre.

    (p.s. er zijn mensen die als ze 's ochtends met het verkeerde been uit bed stappen, dat zelfs aan de islam weten te wijten!)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Het korte nummer'G-Spot Tornado' van Frank Zappa heb ik altijd waanzinnig spannend gevonden, vergelijkbaar met Le Sacre du Printemps van Strawinksy. Hier met dansers, let op de overgangen op 1 minuut 30 en 2 minuut 57, ahh!:

    G-Spot Tornado- Frank Zappa and Ensemble Modern-The Yellow Shark

    BeantwoordenVerwijderen