Woede

 

Het komt misschien twee keer per jaar voor dat ik als een wervelwind door het huis ga.

Wanneer de opruim -en schoonmaakwoede is toegeslagen, berg je (spullen) dan maar (veilig op).

Eerst richt ik een ravage aan. Alles moet uit de kasten.

Dan volgt het schoonmaken, uitsoppen en (af)wassen.

Vervolgens ga ik dingen weggooien. Rigoureus.

In het verleden ook te rigoureus.

- Zo gooide ik Boer Aap, de knuffel van mijn zoon, weg toen deze helemaal kaal getroeteld was. Een traumatische ervaring voor
zoonlief, die helemaal niet blij was met opvolger Boer Aap 2.

Zelf heb ik nooit een knuffel gehad. Ik duimde mijzelf met een hoekje van de deken in slaap.

Boer Aap 2 is ook in een grote schoonmaak gebleven.

- Ik wilde onze tuin onkruidvrij maken door met Roundup aan de gang te gaan. Iets te scheutig. Gevolg: een dooie, kale tuin.

- (1979) We mochten mijn moeders auto lenen.

Een blauwe Citroën GS. Ik zie hem nog staan.

Als dank wilden wij die auto in perfecte staat terugbrengen. Maar de vliegenpoepjes gingen er met water en spons niet af. Met het schuursponsje wel.

Pas toen de auto droog was zagen we het resultaat.

- Ook gooide ik een golfstok van mijn zoon weg. Die stond in de schuur in plaats van in zijn tas, waardoor ik in de veronderstelling was dat hij nooit meer met die Houten 3 speelde.

Het voorval komt ieder jaar in een sinterklaasgedicht terug.

- Om maar te zwijgen van de shirts die met rafels uit de wasmachine kwamen.

Polo’s van het gelijknamige merk. Ik dacht dat ze klem hadden gezeten en kapot gecentrifugeerd waren.

‘Joekeledokie.’ Ze vonden hun bestemming in de vuilnisbak.

“Splinternieuw,” hoorde ik later. “Rafels zijn mode, El.”

Vorige week gierde de adrenaline weer door mijn lijf. Niet echt de tijd van het jaar, maar we hadden een nieuwe hangkast gekocht en dus mocht ik aan de slag.

Herinrichten.

Kijk eens wie ik tegenkwam.

De 61-jarige knuffel van mijn echtgenoot – Beri Beri genaamd. Rare naam voor een troetelbeertje.

Het is in 1994 te grazen genomen door onze toenmalige labrador pup.

Dit (aangevreten) beertje wist – dankzij P. - uit mijn “weggooihanden” te blijven. Het is van doos naar doos gegaan. Van kast naar kast. Van huis naar huis.

Beri Beri heeft tien verhuizingen overleefd. “Moet hij niet naar de berendokter,” vraag ik vol mededogen. Maar dat vindt echtgenoot weer te.

Nu heb ik de oude knuffel “geziplockt” en op een bedje van steunkousen gelegd - naast de bankdassen waar exemplaren uit de tijd van Amro en ABN bij zitten. Collector’s items.

Dit doosje verdwijnt weer in een kast. Beri Beri heeft opnieuw een woedeaanval overleefd.