Broder en het Breivik-“manifest”

Men heeft een zondebok nodig”. Sinds bekend werd, dat de Oslo-dader Henryk M. Broder in zijn warrige manifest citeert, wordt de publicist heftig bestreden. In het interview met het blad de “Stern” komt hij koppig en trots over: “Ik doe wat ik wil”.

Meneer Broder, sinds bekend werd, dat de dader van Oslo in zijn warrige manifest ook u heeft geciteerd, wordt u in veel media aangevallen en “geestelijke brandstichter” genoemd. In een artikel in de Stern werd gezegd, dat u “iedere medeschuld, in welke vorm dan ook, aan de aanslagen in Noorwegen zou afwijzen”. U heeft zich daar heel erg over opgewonden. Waarom?

Alleen al vanwege de vraag op zich. Is de Stern een tribunaal? Heeft men geen volksrechtspraak meer nodig wanneer men de Stern heeft? Wat betekent: “Hij wijst iedere medeschuld af”? Hebt u al eens aan een militante Duitse antizionist zoals Norman Peach gevraagd of hij de verantwoordelijkheid op zich neemt voor de bloedbaden in Palestina?

Stoort het u, dat u in verband wordt gebracht met de aanslagen van Noorwegen?

Nee. Het stoort me dat ik als trefwoordgever en aanstichter wordt genoemd. In dit verband kan men alles doen.

U schuwt nauwelijks een openbare discussie en u bent het gewend om bekritiseerd te worden. Hebben de beschuldigingen aan uw adres de afgelopen dagen een nieuwe dimensie bereikt?

Puntsgewijs ken ik dat al. In deze heftigheid is het nieuw. Er zijn enkele mensen, die oude rekeningen met mij vereffenen. Dat is wat mij betreft legitiem. De tweede groep heeft in zijn nood en wanhoop een belangrijkste vijand nodig. En die zit niet in Oslo in de gevangenis, maar woont in Duitsland. Dat is iets, wat vaker voorkomt in deze samenleving. Dat men een complexe samenhang moet reduceren. Men heeft een zondebok nodig. Omdat ik tot een stam behoorde, die het christendom, het marxisme en de psychoanalyse heeft uitgevonden, ben ik graag bereid, ook daarvoor de verantwoordelijkheid op me te nemen. Een paar namen komen echter helemaal niet voor: ik heb onlangs met mijn vrienden Leon de Winter en Hamed Abdel-Samad gesproken. Ze zijn allebei beledigd, omdat zij in het hele complex niet gepast worden genoemd. Waarom iedereen zijn zinnen op mij heeft gezet, weet ik ook niet.

U bent per slot van rekening, naast Thilo Sarrazin, de meest prominente islamcriticus van Duitsland.

Ik heb aan het islamdebat mijn steentje behoorlijk bijgedragen, tot nu toe was er geen mogelijkheid om mij ergens van te beschuldigen. Nu citeert deze krankzinnige dader de Noorse blogger Fjordman, die op zijn beurt mij citeert. Geen van de mensen, die nu over mij heen vallen, neemt de moeite om voor ook maar één enkel bewijs te zorgen dat ik iets gezegd zou hebben dat inhoudelijk met de blogger overeenkomt. Ik heb niets tegen moskeeën en ik heb niets tegen gelijke rechten voor immigranten. Ik zou in Zwitserland ook tegen het minaretverbod hebben gestemd. Dat nu iedereen zich zo druk over me maakt, is een of andere collectieve psychose. Een deel van de publieke opinie is gewoon door het lint gegaan. Daar is geen sprake meer van enige stijl.

Er bestaat echter ook een rationele component: velen zien de anti-islamitische discussie in Duitsland over het algemeen in diskrediet gebracht

Dat mensen, die islamkritiek oefenen, medeschuldig zouden zijn aan de moordaanslag, is net zoiets, alsof ik de Stern ervan zou beschuldigen medeschuldig te zijn aan de aanslagen van de Palestijnen, alleen omdat het blad af en toe vriendelijk over Palestijnse verzetsstrijders bericht. Dat is exact dezelfde analogie.

U slaat echter al jarenlang steeds maar op hetzelfde aambeeld: hebt u daarmee niet bijgedragen aan het hysterisch maken van de – zonder twijfel bestaande – problemen van de islam?

Wanneer de andere kant ophoudt met het vervolgen van karikaturen en het plegen van eermoorden, dan zullen de islamcritici ermee ophouden de islam te bekritiseren. Natuurlijk is dat altijd hetzelfde aambeeld.

Uw voormalige medestrijder Alan Posener schrijft: “Ideeën hebben gevolgen. Woorden hebben gevolgen. Wie in dit verband niet wil zien, geldt tegenwoordig zelfs niet eens in linkse kringen als serieus te nemen.”Wat concludeert u uit deze zin?

Natuurlijk hebben woorden gevolgen. Dat weet men echter altijd pas achteraf of ze gevolgen hadden. De meeste woorden blijven zonder gevolgen. Zou men daarom helemaal niets moeten zeggen – opdat men in ieder geval niet verkeerd wordt begrepen? De woorden van de voorzitter Gerhard Schröder hadden geen gevolgen, die van de voorzitter Mao Tse-tung hadden gevolgen. Maar dat weet men helaas pas achteraf. Alan Posener heeft een boek over de paus geschreven en hem daarin gevaarlijk genoemd. Wanneer men wil, zou men dat ook als een oproep kunnen begrijpen om de paus daadwerkelijk aan te vallen.

Intussen wordt in enkele kranten opgeroepen tot matiging in deze verhitte discussie: uw critici moeten ophouden u de schuld voor de aanslagen in de schoenen te schuiven en daarvoor zouden u en andere islamcritici hun toon iets moeten matigen.

Ik wil ook een voorstel doen: we openen een Rijksschriftkamer, die de grondpijlers van het debat zal bepalen wat men mag doen en wat niet. Zolang dat niet gebeurd is, doe ik wat ik wil.

Als u binnenkort opnieuw een tekst over de islamisering in Europa schrijft, zult u dan een kleine censor in uw hoofd hebben, die maant tot meer voorzichtigheid bij de woordkeuze?

Dat is een goede vraag. Ik hoop het niet.

Tot nu toe hebt u in discussies uitgedeeld en geïncasseerd. We hadden nooit de indruk, dat u dat persoonlijk opvat. Is dat nu veranderd?

Nee, en dat zal ook niet veranderen. Ik slaap goed en heb nog steeds een gezonde eetlust. Ik heb zelfs minder last van mijn ischias. Dat moet met adrenaline te maken hebben. Overigens ben ik geen islamcriticus, maar een criticus van de Europese appeasementpolitiek tegenover de islam.

Bron:

http://www.stern.de/panorama/broder-und-das-breivik-manifest-man-braucht-einen-suendenbock-1710964.html

Interview: Carsten Heidböhmer

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron