Een bevrijdende lach

Laatst hoorde ik op tv een oude grap waar je niet om hoort te lachen. Salman Rushdie, de schrijver die in een boek een profeet beledigd zou hebben, is
gespot in een New Yorkse sportschool. Aanvankelijk gelooft een vrouw daar niets van maar na enig nadenken concludeert ze dat 't eigenlijk zo gek nog niet is aangezien je maar beter goed in vorm kunt zijn als er 50 miljoen moslims achter je aan zitten!

Deze grap
zag ik in de comedy SEINFELD die tussen 1989-1998 op de Amerikaanse televisie werd uitgezonden en die Comedy Central momenteel herhaalt. Behalve de gedateerdheid (van de comedy, de grap is nog steeds actueel) werd ik getroffen door hoe politiek incorrect de teksten zo nu en dan zijn. Ik mis dit soort bevrijdende grappen in de zouteloze tijd van nu. Momenteel kan zo'n grap echt niet want stigmatiserend, want discriminerend voor moslims. Niet alle moslims zitten immers achter Rushdie aan. Inderdaad, maar daarom is het nog wel een leuke grap.

Over smaak valt niet te twisten, over politieke correctheid wel. Wat dat betreft valt er aan de cabaretiers, cartoonisten, columnisten, komedies, films van nu weinig lol te beleven. Al jaren niet, in plaats daarvan zijn er die goedbedoelde, flauwe adviezen gekomen. Neem nou die idiote, blauwe vlag op het voetbalveld tijdens het EK met RESPECT erop, een uitwas van politiek correct denken. De humor en de typische westerse zelfspot over hedendaagse onderwerpen zijn foetsie. Je hoeft geen helderziende te zijn om te weten dat dat gemis op den duur fnuikend is voor een samenleving. O reken maar, aan de keukentafel durven de bekende nationale grappenmakers heus wel leuk te zijn maar in de toneelzaal, op tv?

Admiral General Hafez Aladeen

Er is ten minste één leuke uitzondering: Sacha Baron Cohen die in zijn laatste film 'The Dictator' weliswaar veel clichés opentrekt en uitvergroot maar daarmee toch niet ver naast de waarheid zit. Oké, de grappen zijn niet allemaal even origineel en sommige zie je wel van heel ver aankomen. Die van de net op hilarische wijze uit de baarmoeder gehaalde baby bijvoorbeeld, over wie Admiral General Hafez Aladeen (Cohen) opmerkt: 'bad news, it's a girl! Waar is de vuilnisbak!?'.
Ik vrees ook dat er voor pubers minder te lachen valt dan ze hopen want bij mijn bioskoopbezoek leken zij alleen de seksgrappen te begrijpen, maar voor degenen die weer eens onbekommerd willen lachen als in de tijd waarin respect nog verdiend moest worden, is The Dictator een verademing, een film waar 83 minuten lang om gelachen kan worden. Zulke films worden weinig gemaakt, geniet er dus maar van.