Haalt de EU 2084?

Wie regeert, weet meer dan wie geregeerd wordt. Dat komt niet doordat de onderdanen dommer zijn dan de bovenbazen, maar doordat de bovenbazen inzage krijgen in dossiers waarvan de inhoud het gewone volk bespaard blijft.

Waarschijnlijk kan het tot op zekere hoogte niet anders. Maar het heeft een eigenaardige complicatie: De meeste leden van het Nederlandse kabinet en de fractievoorzitters in de Tweede kamer weten, bijvoorbeeld, waarschijnlijk meer over de Euro, over het Koningshuis, of zelfs over hoe het zat met de moord op
Theo van Gogh en Pim Fortuyn, dan u en ik.

Voor fractievoorzitters zou dat toch eigenlijk tot moeilijkheden moeten leiden, want ze kunnen hun kennis niet zo maar delen met de leden van hun fractie. Lijsttrekkers kunnen evenmin gebruiken wat ze uit die dossiers gehaald hebben want zulke kennis kunnen ze in de campagne er niet zo maar uitflappen. Waar komt die kloof tussen kiezer en gekozenen nu toch vandaan? Voor de beantwoording van die vraag kan je de Nobelprijs waarschijnlijk niet krijgen.

Er zijn weinig Nederlanders met een IQ van boven de honderd die niet weten dat de Euro en de immigratie Nederland ernstig schaden. Toch houden politici vol dat beide nodig zijn en dat het niet anders kan. Zijn zij zo dom of wij zo slim? Hier ligt ruimte voor samenzweringstheorieën, en andere irrationele reacties.

Toch bestaat er een verklaring voor de eurofilie en de migrantofilie die zo eenvoudig is en zo voor de hand ligt dat je hem juist daardoor niet meer ziet. Eenvoudige verklaringen zijn altijd beter dan ingewikkelde. Dat is de wet van het ‘[scheer]mes van Ockham’, Ockham’s razor, in de Middeleeuwen al algemeen bekend.

Dit mes is bedoeld om grofgezegd bullshit mee weg te snijden. Een korte heldere verklaring is altijd beter dan duistere eindeloze prietpraat vol onmeetbare factoren en moeilijke woorden waarvan de precieze definitie discussieabel is. Wat zou die korte verklaring voor de eurofilie en de migrantofilie kunnen zijn? De verklaring zou kunnen zijn dat regeerders liever een horige dan een mondige bevolking hebben.

Hoe zit dat? De problemen van de Euro zullen onze maatschappij veranderen. Ook ‘gezonde’ landen worden meegezogen in de bodemloze afgrond van de euro-schulden. Binnen enkele jaren zullen we (als alles gelijk blijft) met niets anders meer bezig zijn dan belasting betalen om de schulden af te lossen, terwijl die schulden even hard doorgroeien. Alle tijd en energie zal opraken aan het bescheiden ophouden van de eigen broek en het vullen van de blauwe envelop. Er zal, net als in Griekenland en Spanje, geen energie meer over zijn om ook nog nieuwe bedrijven op te zetten, research te doen, te vernieuwen, of zelfs maar een buitenlandse taal goed te leren.

Dat zal de maatschappij waarin wij nu nog leven, grondig veranderen. Samen met de demografische veranderingen die voortvloeien uit de migratie, zal dat resulteren in een wel heel nieuwe orde van horigheid.

Nu is er altijd sprake van veranderingen, maar die werden juist veroorzaakt doordat burgers zonder daarbij door de autoriteiten gehinderd te worden dingen bedachten die rijkdom en welvaart creëerden. En juist dat vermogen wordt geschaad door de belastingheffingen die het noodzakelijke gevolg zijn van de val van de euro en de voortgang van de ongecontroleerde migratie van kansarmen.

Kan het anders dan dat dit ook inderdaad de bedoeling is van het huidige regime? Normaal gesproken kiest een mondig volk een regering. Maar dankzij de euro en de ongecontroleerde immigratie kweekt het regime een dociele, slechtopgeleide, initiatiefloze, horige, bangige en arme bevolking. Om alle belastingen te kunnen betalen en in leven te blijven zal die bevolking het te druk hebben om lastig te zijn. Regeren wordt weer rustig en saai werk. Rondje om de kerk. Rondje om de moskee. Zo lang zulk werk ongewoon goed betaald wordt, hindert dat uiteraard niet.

Het is een oude maar tegenwoordig breed veronachtzaamde economische wijsheid: een maatschappij gedijt in alle opzichten het best als de burgers in het ongestoorde genot van de vruchten van hun arbeid worden gelaten.

De Sovjet-Unie zondigde systematisch tegen die natuurwet, en bestaat niet meer. Het heeft bijna een eeuw en miljoenen levens gekost voor het zo ver was. In 1969 schreef Andrei Amalrik het toen opzienbarende pamflet Haalt de Sovjet-Unie 1984?. Was een goede vraag. Haalt de EU 2084? Misschien weten zelfs onze wijze en capabele regeerders dat niet zeker.