PaarsPlus miste het seculiere cement van Paars-1994
Mark Rutte kan sneller stekkers uit formatiepogingen trekken dan ik kan bloggen. Vanmiddag (20 juli) had ik een prachtig artikel geschreven over de onmogelijkheden van PaarsPlus. Mijn inspanningen werden bekroond met een druk op de deleteknop. Nu komt dus het middenkabinet aan de beurt, maar ook die optie maakt weinig kans van slagen. Niemand zit te wachten op een Nationale Cohen-Rutte-Verhagen-regering (het NCRV-kabinet). Zo’n team glijdt weg op de eerste de beste zeephelling, om in de beeldspraak van Zeskamp te blijven, het legendarische spelprogramma van de enige echte NCRV.
De formatie van Paars in 1994 was een makkie vergeleken met de politieke warwinkel van nu. Vele decennia verliep de regeringsvorming langs sociaal-economiche lijnen met de PvdA op links, de VVD op rechts en het CDA en zijn voorlopers in het comfortabele midden.
Paars doorbrak dat oude patroon. De drie partijen PvdA, VVD en D66 vonden elkaar op niet-materiële onderwerpen. Het ging om sociaal-culturele tegenstellingen: modern, progressief en liberaal versus conservatief en confessioneel. Dat was het seculiere cement van twee paarse kabinetten in de jaren 90.
Die seculiere eensgezindheid is verdwenen door de instorting van het multiculturalistische eenheidsdenken. De politieke en maatschappelijke elite slaagt er niet meer in om de drie i’s (islam, immigratie en integratie) buiten het maatschappelijke debat te houden. Het wegstoppen van de problemen leidde achtereenvolgens tot de opkomst van Pim Fortuyn en Geert Wilders.
De vertrouwde links-rechts-tegenstellingen zijn door dit alles nog verder in de knoop geraakt. Vroeger was het links om tegen de invloed van conservatief christendom te strijden. Op die basis konden prominenten uit de PvdA, de VVD en D66 elkaar vinden in het Des Indes-overleg dat voorafgang aan de Paarse avontuur.
In mijn ogen is het ook links om tegen de invloed van de reactionaire islam te strijden. Zo bezien is de PVV op dat punt zeer links, is de VVD links, staat de SP in het midden, is de PvdA conservatief en zijn D66 en GroenLinks als verdedigers van een conservatieve religie juist zeer rechtse partijen.
De onwetende waarnemer zou verwachten dat GroenLinks scherpe Kamervragen zou stellen over de subsidiëring door het ministerie van Buitenlandse Zaken van een Amerikaanse moslimorganisatie, die in New York een moskee wil bouwen vlak bij de plek van de aanslagen van 11 september. De subsidie is toegekend aan de American Society for Muslim Advancement. Als het geld was uitbetaald aan een Amerikaanse vereniging voor de bevordering van het fundamentalistische christendom, dan waren de vragen inderdaad gesteld door GroenLinks. Nu het geld is uitgedeeld aan een fundamentalistische moslimgroep, trekt alleen de PVV aan de bel.
In het Amsterdamse stadsdeel Centrum stelt de ‘rechtse’ VVD vragen over een subsidie, die door ‘linkse’ deelraadbestuurders van PvdA, D66 en GroenLinks is verstrekt aan een weekendschool, waar koranonderwijs wordt gegeven. ‘Links’ subsidieert dus rechtse religie, terwijl ‘rechts’ juist deze subsidiëring bestrijdt. Deze lokale kwestie is overigens een perfecte illustratie van het in PaarsPlus ingebakken oerconflict.
De politieke indeling op enkele voor de kiezers zeer belangrijke punten wijkt totaal af van de vertrouwde verdeling langs sociaal-economische of sociaal-culturele lijnen. Dat alles maakt een kabinetsformatie zo ingewikkeld na de jongste verkiezingsuitslag.
Samenwerking met de PVV ligt bijzonder moeilijk. De retoriek over kopvoddentaks, koranverbod en knieschot (de drie k’s van Wilders) keert zich nu tegen de partij. Als het niet lukt met de PVV, is een minderheidskabinet VVD-CDA met gedoogsteun van andere partijen zoals de PVV wellicht te beste uitweg.
Is een uitgestoken hand richting SP in dit verband misschien een idee? De opvattingen van de SP (vooral die van haar electoraat) over de onderwerpen immigratie, integratie en islam liggen ergens tussen die van de VVD en die van de gevestigde linkse partijen. Wellicht kan er met hulp van de SP een nieuw beleid rond deze drie onderwerpen worden uitgestippeld, zonder de ontsporingen van Wilders maar ook zonder de naïviteit van de PvdA en de probleemontkennerspartijen D66 en GroenLinks.
Bij de formatie, ook weer tijdens de persconferenties van vandaag, bestaat nog steeds de neiging om de onderwerpen islam, integratie en immigratie weg te poetsen. De Nederlandse elite begaat steeds opnieuw de zelfde fout. Natuurlijk, de economie, de begroting, de woningmarkt en het rekeningrijden zijn zeer belangrijk. Maar de door de gevestigde orde te vuur en te zwaard bestreden Wilders heeft niet voor niets 24 zetels behaald. Ook zijn virtuele groei naar 35 zetels heeft een oorzaak. It’s the islam stupid.
Aanvulling: Een uitgestoken hand richting SP heeft natuurlijk geen enkele zin zolang de partij de ruimte geeft aan radicale vrienden van de antisemitische terreurbeweging Hamas. Zo roept de Rotterdamse afdeling van de SP moslims op om elkaar tijdens de dwangmaand Ramadan geen dadels uit Israël cadeau te geven. Wat zei vrijdenker Anton Constandse ook al weer naar aanleiding van de ophef over de SP-brochure Gastarbeid en Kapitaal? "Er zijn tal van orthodoxe islamieten, die veeleer racistisch of fascistisch genoemd kunnen worden dan vrijzinnige Nederlanders die hen kritiseren." Eerder liep de Rotterdamse SP voorop bij pogingen om Gaza tot zusterstad te maken. Dankzij de oplettendheid van de toenmalige burgemeester Ivo Opstelten werd de Maasstad gelukkig geen Hamasstad. Helaas. Zolang de Van Bommels en Meulenbelts een hoofdrol blijven spelen, wordt het ook niks met de SP.
Carel Brendel
Echtgenote van
Iedere ingezetene van Nederland moet er één hebben: een geldig paspoort of een geldige identiteitskaart. Begeef je je op straat dan ben je verplicht een van beide op zak te hebben. Een paspoort steek je vanwege het formaat minder gemakkelijk bij je dan een identiteitskaart, denk aan de zomer, denk aan zomerjurkjes en vrouwentasjes in het bijzonder, dus velen zijn, net als ik, in het bezit van beide. Voor dat gemak moet je wel betalen maar dat is niet meer dan normaal.Er schijnt echter al tijden iets aparts met die identiteitskaart aan de hand te zijn maar aangezien ik zelf zeer gewenst ongetrouwd ben, heb ik dat nooit geweten en er dus nooit bij stil gestaan. Tijdens een toevallige ontmoeting met een gepensioneerd stel kwam ik het onlangs dan toch te weten en omdat de echtgenote er – na járen en járen gewenst getrouwd te zijn geweest en nóg - maar niet aan kan wennen en het nog steeds een groot onrecht vindt, breng ik de lezer hier graag van op de hoogte.
Wat wil het geval? Het identiteitskaartje meet ongeveer 3 bij 5 centimeter. Of je nu man bent of vrouw, op de voorkant staan dezelfde gegevens vermeld: naam, geboortedatum en -plaats, lengte, geslacht, gemeente waar U ingeschreven staat en de datum van aanvraag en tot wanneer het kaartje geldig is (5 jaar, daarna mag U voor de weergave van dezelfde gegevens opnieuw betalen).
Op de achterkant staat wat algemene informatie alsmede voor welke landen de kaart geldig is; naast de landen die behoren tot de Europese Unie mag U er ook mee reizen naar Andorra, Liechtenstein, Monaco, Noorwegen, San Marino, Turkije, IJsland en Zwitserland. Nuttige informatie.
Verder is er op de achterkant extra ruimte voor een kopje vervolg naam – voornamen / continue surname – given names. Bij mij staat daar niets vermeld, al mijn namen passen met gemak op de voorkant; bij deze zo'n 45 jaar getrouwde vrouw is dat ook het geval maar op de achterkant staat bij haar onder dit kopje nog genoteerd: “echtgenote van de heer X”.
Nou is dat helemaal niet zo vreemd, getrouwd is getrouwd en niet-getrouwd is niet-getrouwd, maar wat deze echtgenote van maar niet kan begrijpen en waar ze diep verontwaardigd over is, is het feit dat op de identiteitskaart van meneer X niet vermeld staat dat hij echtgenoot van mevrouw is! Dus op haar identiteitskaart staat wel vermeld dat ze echtgenoot is van haar man maar op de identiteitskaart van haar man staat op de extra ruimte op de achterkant niet geschreven dat hij de echtgenoot is van zijn vrouw, hetgeen hij wel degelijk is en al zo lang..
Betreft het hier een bureaucratische dwaling? Dat lijkt me onwaarschijnlijk.
Ik legde dit geval telefonisch voor aan een vriendelijke medewerkster van 't gemeentehuis en vroeg haar om uitleg. Zij wist me met zekerheid te vertellen dat deze kwestie met twee dingen te maken heeft: met de leeftijdscategorie waarin het getrouwde stel valt én met de gemeentehuismedewerker(s) die hen daardoor automatisch indeelt zoals hierboven beschreven: de vrouw krijgt op de achterzijde van de identiteitskaart de vermelding 'echtgenote van', de man niet 'echtgenoot van'.
We leven in een modern land, waarin qua namen eigenlijk alles kan maar dat mevrouw X, ongeacht haar gevorderde leeftijd, er moderne gedachten op nahoudt, daar houden de medewerkers van de gemeente geen rekening mee, en hoe haar man daarover denkt, weten we niet, hem wordt niets gevraagd.
Misschien komt het daardoor dat de gepensioneerde man er tijdens het onderonsje glimlachend maar stilzwijgend bijzat, alsof het allemaal een beetje langs hem heen ging.
AnneliesvanderVeer
Amnesty International is compleet van de pot gerukt
Met stijgende verbazing volg ik het optreden van Amnesty International (AI), de ooit zo sympathieke organisatie, die zich sinds 1961 inzet tegen doodstraf, marteling en het opsluiten van politieke gevangenen.
Wereldwijd worden miljoenen vrouwen door hun man, vader of broers opgesloten en geestelijk gemarteld. Met een beroep op hun godsdienst worden vrouwen in landen als Afghanistan, Pakistan, Saoedi-Arabië, Soedan en elders gedwongen tot het dragen van de vernederende boerka of niqaab.
Deze Middeleeuwse praktijk begint zich ook uit te breiden naar westerse samenlevingen. In landen als België en Frankrijk wil het parlement een halt toeroepen aan deze hedendaagse slavernij door het dragen van gezichtsbedekkende kleding te verbieden.
Je zou verwachten dat een mensenrechtenorganisatie als Amnesty International het verbod van deze mensonterende kleding zou toejuichen. Niets daarvan. AI verzet zich met hand en tand tegen het boerkaverbod, dat in de Franse Assemblée Nationale (vergelijkbaar met onze Tweede Kamer) met 336 stemmen voor en één stem tegen is aangenomen.
John Dalhuisen, discriminatie-expert bij AI, zegt dat ‘een volledig verbod op het dragen van gezichtssluiers het recht op de vrijheid van expressie en religie zou schenden van de vrouwen voor wie het dragen van een boerka of een nikab onderdeel is van hun identiteit of geloof’.
Worden boerkadragende vrouwen straks opgesloten en gemarteld in Franse of Belgische gevangenissen? Wacht hen de doodstraf? Natuurlijk niet. In het Franse voorstel is sprake van een boete van 150 euro voor het dragen van een boerka of niqaab op de openbare weg. Desondanks steekt AI een mes in de rug van miljoenen vrouwen in de islamitische wereld door de wandelende vrouwengevangenis tot hoeksteen van de godsdienstvrijheid en de vrijheid van meningsuiting te verklaren.
Natuurlijk gebruikt Dalhuisen ook het versleten argument dat de betrokken vrouwen het slachtoffer zullen worden van een boerkaverbod. In het Engelstalige persbericht zegt de ‘discriminatie-expert’: “Verboden dragen het risico dat vrouwen die nu gezichtsbedekkende sluiers dragen, worden opgesloten in hun huizen, minder in staat zullen zijn om te werken en te studeren en minder toegang zullen krijgen tot publieke diensten.”
Met andere woorden: niks vrijheid van keuze of expressie. De betrokken vrouwen worden zonder boerka gewoon opgesloten door hun eigenaren. Die gedwongen opsluiting lijkt me nou typisch een onderwerp waarover Amnesty International zich druk zou moeten maken.
Amnesty heeft zijn werkterrein in de loop der jaren uitgebreid, van de strijd tegen de doodstraf en het martelen van politieke gevangenen naar de naleving van alle rechten die zijn vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens en andere internationale mensenrechtendocumenten. Met deze uitbreiding heeft de organisatie zich op een hellend vlak begeven.
In de praktijk botst de ‘vrijheid van godsdienst’ in het geval van de boerka en de niqaab met elementaire vrouwenrechten. Amnesty doet mee aan de pervertering van de mensenrechten door met een beroep op vrijheid van godsdienst en expressie te buigen voor ultra-conservatieve en vrouwvijandige elementen in de islam.
Amnesty International zet zich op die manier niet in voor de mensenrechten maar voor de sharia. Terwijl vrouwen in Afghanistan en Pakistan voor hun leven moeten vrezen als ze zonder boerka over straat gaan, steunt discriminatie-expert Dalhuisen de voorstanders van slavernij in West-Europa.
Amnesty International is compleet van de pot gerukt.
Carel Brendel
Belangrijk
Het is maar goed dat we ons zelf belangrijk vinden.
Als het eens niet zo was, waar moest het dan wel heen!
Och och, we hoeven er geen doekjes om te winden:
dan stortte werkelijk de maatschappij ineen.
Want stel u voor dat we onszelf ineens eens zagen
zoals de anderen ons zien. Hoe zou dat zijn?
Dat was afschuwelijk! Dat was niet om te dragen!
We wierpen ons waarschijnlijk voor de dieseltrein.
Ofwel, we zouden ons in 't kolenhok verschuilen.
Geen mens zou ooit nog meer geloven in zijn werk.
Meneer hiernaast zou in de gang gaan zitten huilen:
'Ik ben een vlerk... ik ben een nietsnut en een vlerk...'
En al de grote directeuren van bedrijven
gingen beschaamd en heel verdrietig naar bed;
ook de politici... ze zouden binnen blijven,
de ambtenaren kropen achter het buffet.
Geen enk'le spreker zou nog één keer durven spreken,
geen enk'le chef zou ooit een chef meer durven zijn,
geen enk'le predikant zou ooit meer durven preken,
de boel lag stil, volledig stil op elk terrein.
Gelukkig zijn we niet op die manier ontluisterd.
Wat is het eigenlijk toch prachtig ingericht,
dat de natuur ons stuk voor stuk heeft ingefluisterd:
vergeet het niet, je bent een mens van groot gewicht.
Annie M.G. Schmidt
Uit: Annie M.G. Schmidt - Tot hier toe
Gedichten en liedjes voor toneel, radio en televisie 1938-1985
Pag. 346
Querido
Welke biografie kan daar nu aan tippen?
Op pagina 818 van Gerard Reve – Kroniek van een schuldig leven, De 'rampjaren' 1962-1975 stelt biograaf Nop Maas: “Reve's geestelijke toestand was zeer instabiel, wat uitbundig bleek in zijn omgang met de mensen in zijn omgeving. De paranoïde inslag, een tiranniek karakter en een sadomasochistische aanleg leidde, al dan niet gestimuleerd door onstuimig drankgebruik, geregeld tot onmogelijke situaties en uitbarstingen van razernij, waarin hij een gevaar was voor zichzelf en zijn omgeving.”We hebben dan al gelezen wat voor 'n viezerik Reve eigenlijk was; dagen zo niet een week liep de schrijver in dezelfde onderbroek rond, om over 't verschonen van zijn beddengoed maar niet te spreken. Ruimschoots worden we geïnformeerd over Reves aan gierigheid grenzende zuinigheid, z'n racistische uitspraken over negers, de voorkeur voor steeds jongere vriendjes die elkaar steeds sneller opvolgen, z'n geslachtziektes, z'n pillen- en alcoholverslaving en wat dies meer zij.
Nee, veel blijft er van de persoon Gerard Reve niet heel in het tweede deel van Nop Maas' biografie. Je zou aan het einde van deze weer net zo dikke pil als het eerste deel haast vergeten welke boeken de schrijver Gerard Reve ons heeft nagelaten. Boeken die qua stijl een hoogtepunt vormen in de Nederlandse literatuur en die qua inhoud onovertroffen zijn. Juist de boeken die hij in deze 'rampjaren' schreef. Het zijn boeken die, als ze nu zouden worden uitgegeven, veel stof zouden doen opwaaien want dezelfde taboes waar Reve in z'n 'bekentenisliteratuur' zo vrijmoedig over schrijft, steken heden ten dage gewoon weer de kop op: denk aan 't gebrek aan sociale acceptatie van homoseksualiteit (niet alleen door jongeren, laagopgeleiden en Marokkaanse en Turkse Nederlanders maar even zo goed door orthodox godsdienstige Nederlanders), ongebreidelde immigratie van niet-westerse culturen, religiekritiek en vrijheid van meningsuiting ('het Ezelproces'). Al zou je je ook kunnen afvragen welke uitgever zich er anno 2010 aan zou wagen een onbekende jonge Reve ongecensureerd uit te geven maar misschien ben ik nu toch iets te somber.
Nop Maas weidt natuurlijk niet voor niets uit over Reves geestelijke toestand en persoonlijke eigenaardigheden; een gemakkelijk mens was de schrijver niet, dat geloof ik zeker, maar wat Nop Maas schrijf is vooral waarheidsvinding (als in de rechtsspraak) terwijl Reve zelf al openhartig en uitgebreid over al zijn persoonlijke 'tekortkomingen' en andere gebreken heeft geschreven. Misschien niet zozeer in zijn boeken alswel in de ontelbare brieven die hij vrijwel dagelijks aan vrienden, geliefden, bekenden en anderen schreef. En als ik zo vrij mag zijn, die brieven lees ik toch veel liever dan deze dikke en wat bittere pil. Want dan weet ik minstens zo veel als na het lezen van dit tweede deel en blijft er toch een ander, completer en de schrijver meer recht doend beeld overeind. Daarbij word ik van begin tot einde op onnavolgbare en humoristische wijze vermaakt en geeft de schrijver me genoeg stof tot nadenken. (En als ik dit zeg dan hemel ik Reve niet kritiekloos op.)
Het allerleukste is nu dat deze brievenboeken die als een autobiografie lezen, er al zijn, alleen niet op datum maar op geadresseerde. Mijn grote wens is dat deze brieven ooit integraal op datum worden uitgegeven. De Verzamelde Brieven van Gerard Reve dus. Mogelijk zijn het er wel duizenden want op welke dagen van zijn leven schreef Reve geen brieven? Stel je toch eens voor wat voor heerlijk en interessant document dat zal zijn, vooral ook voor wie de schrijver niet kent maar wel eens gehoord heeft dat Reve zo'n groot schrijver is, of zo'n viezerik...., voor wie nieuwsgierig is en wil weten hoe 't allemaal zat, hoe de schrijver leefde, onder welke omstandigheden hij schreef, over zijn liefdes, z'n huizen, z'n gevoel voor humor, maar die nooit een boek van hem heeft gelezen en niet weet waar te beginnen, want echt, Reve schreef met deze brieven zijn eigen biografie, en al is niet elke brief een juweeltje, welke biografie kan daar nu aan tippen?
AnneliesvanderVeer
Niet onnoodzakelijk met elkaar praten
Subsidie voor islamvoorlichting, stichting Ar Rayaan te Nijmegen blijft gehandhaafd.
Van de site: "De voorschriften omtrent de omgang van mannen en vrouwen zijn essentieel voor de evenwichtigheid van de menselijke beschaving. Als ze genegeerd worden, bedreigen ze het bestaan ervan. Islam is niet alleen een ware religie, maar ook een maatschappelijk stelsel dat individuen in staat stelt om het koesterende doel van wezenlijke blijdschap en welzijn in de wereld te verwerven, en hen voor te bereiden voor de volgende wereld door middel van rechtschapenheid en vrome daden.(...)
Mannen en vrouwen die niet directe verwanten zijn van elkaar, zouden niet onnoodzakelijk met elkaar moeten praten. Wanneer er sprake is van een echte noodzaak (zoals werk of educatie) om te praten, zou het gesprek op een bescheiden, ingetogen manier moeten plaatsvinden en beperkt blijven tot zover noodzakelijk."
Lees hierr meer over de islamitische voorschriften omtrent de omgang van mannen en vrouwen volgens Ar Rayaan.
De eerste zin
foto: John Melskens
'Ik heb alleen een eerste zin nodig en de rest komt dan vanzelf'. De man zei het hardop maar het was niet duidelijk of hij een gedachte verwoordde of het echt tegen iemand had. De rust op het bijna verlaten terras was in een keer verdwenen en de twee oudere dames die daarnet nog zachtjes keuvelend hadden zitten genieten van het uitzicht op het drukke plein schrokken op en het leek even alsof ze wilden wegvliegen, net zoals de duiven op het plein met grote regelmaat deden als een van de voetgangers te dicht bij hen kwam.
De man zei echter niets meer en keek peinzend naar de duiven en de mensen op het plein. De dames streken weer neer op hun stoeltjes en schikten hun kleren, en toen ze alles weer helemaal in de plooi hadden zetten ze hun gesprek voort maar keken af en toe schichtig over hun schouder naar de man die met nietszeggende ogen nu naar zijn schoenen leek te staren en in gedachten verzonken leek.
Toen zei hij het nog een keer, luider dit keer en de dametjes zaten kaarsrecht van de schrik op hun stoeltjes en besloten dat het tijd was om te gaan want na een korte blik van verstandhouding wenkte een van hen de kelner die de slapers uit zijn ogen stond te wrijven en tegen de deuropening van het café hing, en maakte met haar duim en wijsvinger het internationale gebaar dat afrekenen betekent.
De man had toen hij voor de tweede keer die zin uitsprak duidelijk de bedoeling gehad iemand aan te spreken want hij keek nu niet meer naar het plein, maar leek zich rechtstreeks te richten op de smaakvol geklede vrouw die daarnet nog druk in de weer was met haar laptop maar nu besluiteloos de man aanstaarde die haar zojuist kennelijk had aangesproken, maar omdat hij niets meer zei wist ze niet zeker of ze nu wel of niet moest reageren en besluiteloos zweefden haar vingers boven het toetsenbord van haar digitale werkpaard en zo leek ze op een concertpianiste die zich concentreerde op het stuk dat ze zou gaan spelen op haar Steinway vleugel.
Ze boog zich weer naar haar laptop maar toen ze merkte dat de man haar aan bleef kijken voelde ze zich lichtelijk opgelaten, en keek de man verlegen aan. De dametjes hadden inmiddels afgerekend en staken nu de weg over in de richting van het plein. Een van hen knikte de vrouw met de laptop nog vriendelijk toe, maar de andere vrouw keek afkeurend naar de man die zojuist hun rust had verstoord en had geen oog voor de vrouw met de laptop.
Toen zei hij het voor de derde keer en deze keer volgde er een vraag op zijn opmerking en hij keek haar nu zo duidelijk aan dat er geen ontsnapping mogelijk was. Ze moest wat zeggen.
‘ Ik heb alleen die eerste zin nodig mevrouw, en dan komt de rest van zelf. Hebt U dan misschien geen eerste zin voor mij?’ Ze wist niet wat ze tegen hem moest zeggen en terwijl ze in gedachten alle opties af ging nam ze de man vluchtig op. De man ging keurig gekleed. Haar moeder zou hem ongetwijfeld gedistingeerd hebben genoemd, maar haar moeder was al jaren lang weduwe en noemde iedere man van boven de vijftig die zijn haar had gekamd en zijn schoenen had gepoetst gedistingeerd.
Maar zij was haar moeder niet en ze zag alleen eigenlijk een man van middelbare leeftijd in een ouderwets maatpak. Ze keek naar zijn schoenen maar die glansden onberispelijk in het bleke voorjaarszonnetje. Ja, haar moeder had hem ongetwijfeld gedistingeerd hebben gevonden en zou hebben gekird van genot als hij haar had aangesproken maar zij was haar moeder niet. Dat was ze nu niet en dat hoopte ze ook nooit te worden, en terwijl ze dat dacht keek ze even naar de kelner die weer naar zijn plek bij de deur was gelopen en nu bijna onverschillig het tafereel gadesloeg maar toen ze hem aankeek wendde hij zijn blik af. Ze moest het helemaal zelf oplossen.
Even overwoog de vrouw om ook op te stappen, maar toen besefte ze dat ze hier met haar beste vriendin had afgesproken en deze kon nu ieder moment komen, en aangezien ze op de fiets kwam zou ze haar mobiel toch niet kunnen of willen opnemen. Ze klapte haar laptop met zichtbare tegenzin dicht en keek de man nog eens aandachtig aan en de man keek onbevangen terug.
‘ Eh, wat bedoelde u nou daarnet’, zei ze aarzelend en de man hield nu even zijn hoofd een beetje scheef zoals de duiven soms deden als ze net waren geland en de omgeving in zich opnamen, en leek de door haar uitgesproken woorden die nog in de lucht hingen te proeven met zijn zintuigen.
Toen leek het alsof hij besloten had dat die vraag een antwoord nodig had en hij zei terwijl hij haar weer op die onbevangen maar toch ook doordringende manier aankeek: ‘Dat is geen goede eerste zin. Ik heb iets beters nodig dan dat, want ziet u mevrouw, de eerste zin is altijd het moeilijkst voor me, maar als ik die eenmaal heb gevonden, dan komt de tweede zin van zelf en ook de derde kost me weinig tot geen moeite en als ik dan eenmaal goed op gang ben gekomen, begint de bron te stromen en voor ik weet ben ik dan opeens bij de laatste zin aangekomen en daar ben ik nou juist weer heel erg goed in. Ik ben een expert als het om de laatste zin gaat.’
Hij zweeg en pas toen zag ze dat hij al die tijd een pen in zijn hand had gehad die boven de blocnote zweefde dat hij op het kleine ronde bistrotafeltje voor zich had liggen, en zo leek hij dan op zijn beurt niet op een pianiste maar meer op een dirigent die zich opmaakte voor het dirigeren van een stuk klassieke muziek.
Ze wist niet wat ze moest zeggen en ze wenste nu dat ze haar moeder bij zich had gehad want die had dit fantastisch gevonden maar zij vond dit helemaal niet leuk en overwoog om dan toch maar op te stappen en juist op dat moment werd ze gered door het geluid van een fietsbel en toen ze opkeek in de richting van dat geluid, zag ze dat haar vriendin eraan kwam gefietst en inmiddels tot stilstand was gekomen voor het terras.
De man had haar blik gevolgd en keek samen met de vrouw met de laptop en de rode vlekken in haar gezicht naar haar vriendin die haar fiets op slot had gezet en zich nu een weg baande over het terras terwijl ze behendig de stoeltjes en de tafels ontweek.
De man leek een nieuw slachtoffer te hebben gevonden want nu sprak hij haar aan en onverstoorbaar als hij leek herhaalde hij zijn vraag: ‘Ik heb alleen een eerste zin nodig. Dan komt de rest van zelf wel. Hebt u misschien geen eerste zin voor mij’.
Haar vriendin werd even verrast door de vraag maar omdat ze al wat langer dan haar vriendin met de laptop in de grote stad woonde was ze een stuk assertiever, want nadat ze even een korte blik naar haar vriendin met de rode vlekken in haar nek had geworpen, draaide ze zich kordaat in de richting van de man in het ouderwetse pak en zei toen op een kordate toon: Zeg luister, je bent toch niet zo’n oud vies mannetje die jonge vrouwen lastig valt hè, want dan haal ik de kelner erbij oude viezerik dat je er bent’.
De vrouw met de laptop schrok van haar vriendin die inmiddels was gaan zitten en haar een knipoog van verstandhouding had gegeven, maar net toen ze wilde zeggen dat die meneer haar niet lastig viel, zag ze dat de man nu aan het schrijven was en toen hij zijn zin had afgeschreven, tevreden in de richting van haar vriendin keek en met een vriendelijk stem zei:
‘Dank U wel mevrouw, dat was een uitstekende zin. Daar kan ik waarschijnlijk wel wat mee.’ Toen stond hij op en terwijl hij vriendelijk lachend zijn hand opstak en afscheid van hen nam stak hij met de blocnote onder zijn arm geklemd de straat over en liep het plein op de, twee vrouwen in opperste verwarring achterlatend.
Ze keken toe hoe de duiven opvlogen toen hij in hun richting liep, en keken elkaar verbijsterd aan. Toen was hij het plein over gestoken en de hoek omgeslagen en uit het zicht verdwenen.
En terwijl de vrouw met de laptop haar laptop in haar schoudertas propte en haar vriendin schouderophalend de kelner wenkte om een bestelling te kunnen plaatsen dacht ze nog even aan die vreemde oude man met zijn ouderwetse maatpak , zijn glanzende zwarte schoenen en zijn pen en zijn blocnote en ze vermoedde dat haar moeder hem vast gedistingeerd zou hebben gevonden en charmant. Maar zij was haar moeder niet. Zij was niet haar moeder.
Pieter Noordenbos
Eersteklas
“lul dan over iets fatsoenlijks!”
“Heb jij weer een eersteklas kaartje?” vraag ik G., die ik in de Amsterdamse stationshal tref. Hij antwoordt bevestigend.
“Ik niet,” zeg ik.
“Dan gaan we dat upgraden naar eersteklas,” beslist G. en hij loopt resoluut naar de loketten. Het klinkt bijna als “we gaan een moordwijf van je maken!” Ik heb geen keuze.
We hebben gelukkig nog wat tijd voordat onze trein vertrekt (geen Sprinter waar het verschil tussen de beide klassen verwaarloosbaar is) want een toeslag regelen voor een tweedeklas kaartje is, merken we, geen dagelijkse handeling voor de lokettiste, en, wat later zal blijken, ook de conducteur heeft er moeite mee.
Toch knaagt er iets. Is het wel verstandig eersteklas te reizen? Als je tweedeklas reist, weet je wat je krijgt: smerige voeten op de banken, opgedrongen telefoongesprekken en gratis iPodmuzak. Dat is een gegeven, daar houd je gewoon rekening mee maar stel dat het extra comfort, waarvoor ik enkele euro's meer heb betaald, tegenvalt?
Nee, zo moet ik niet denken, dat is gevaarlijk heb ik onlangs van een zeer goede en gewaardeerde kennis vernomen die het boek 'The Secret' (het geheim van voorspoed en geluk) aan het lezen is, dan trek je het aan, dan gebeurt het juist! Snel denk ik aan niks en ik loop achteloos de gifgroene banken voorbij, om zelfverzekerd op de zachte, blauwe stoelen neer te dalen. Alsof ik niet anders gewend ben.
De eersteklascoupé is nagenoeg leeg, wel neemt, heel onopvallend, vlak voordat de trein zich in beweging zet, de bioloog/schrijver - bekend van radio, televisie en talloze boeken - op de bank schuin voor ons plaats. G. klapt zijn werkpaard open en ik geniet van het moment. Van het moment ja, want de trein rijdt nauwelijks of er ploffen twee conducteurs (“hè, hè...”) op de blauwe banken neer, precies tegenover de bioloog/schrijver, en die conducteurs beginnen me toch een partij te oudehoeren, werkelijk ongehoord. Vooral de jongste van de twee zit vol verhalen. Zo vernemen wij en nog een stuk of vijf andere betalende eersteklas reizigers dat hij gescheiden is en welke problemen daarmee gepaard gaan, waarna hij onvermoeibaar over de opvoedingsproblematiek van zijn kinderen uit de diverse huwelijken begint. De wat oudere conducteur lijkt het machtig interessant te vinden want af en toe hoor je: “Is dat zo?” en “ja, ja...”.
G. en ik wisselen een blik maar zeggen niets, het kan allemaal zo veel erger, maar dan schalt het karakteristieke stemgeluid van de bioloog/schrijver door de coupé. Ik had hem al een paar keer vanuit zijn gratis krantje naar de kletsende oude wijven zien opkijken maar deze uithaal had ik toch niet verwacht: “als u zo nodig moet lullen, lul dan over iets fatsoenlijks, over het weer of zo, of ga anders in een andere coupé zitten!”
De verbouwereerde conducteurs lachen onwennig, mogelijk doordat de reprimande afkomstig is van een stem die gewoonlijk van die grappige verhaaltjes vertelt met zo'n olijk gezicht erbij. Wie zal het zeggen? De jongste zegt nog: “Nou, dat is toch best interessant, de opvoeding van kinderen?!” Dat had hij beter niet kunnen zeggen, nu is de bioloog/schrijver pas echt woedend, hij herhaalt zijn woorden en voegt er aan toe dat hij speciaal een eersteklas kaartje heeft gekocht, dus extra geld heeft betaald en hier niet van gediend is. De oudere conducteur lijkt het nog niet helemaal te begrijpen. Hij probeert: “Nou dan praten we toch over het weer, wat vindt u van het weer vandaag?!”
Oei!
“Meneer, ik heb geen behoefte om met u een gesprek over het weer te voeren, maar als u moet lullen, lul dan over iets fatsoenlijks, iets normaals!” De woorden 'moet', 'lullen' en 'lul' krijgen extra accent van de bioloog/schrijver. Hij is niet te stuiten.
'Die man die hep gelijk', denk ik. Ik schraap mijn keel en zeg: “Ik ben het met deze meneer eens!” Zonder mij aan te kijken bedankt de bioloog me en nu begint er wat te dagen bij de NS-medewerkers. Ze druipen, nog wel wat morrend, af. Dat wil zeggen ze vervolgen hun gesprek, collega's onder elkaar nietwaar, maar minder luid en het gaat niet meer over exen en kinderproblematiek.
Bij de eerstvolgende halte stapt de bioloog/schrijver geruisloos uit en de oudere conducteur staat eveneens op maar hij loopt precies de tegenovergestelde richting uit. Hij meldt zijn collega dat hij zo weer terug is. Maar terugkomen doet hij niet. Wat wel jammer is want als hij dat wel had gedaan had hij misschien zijn werk kunnen doen. We hadden het al geroken maar als wij uitstappen zien we het ook, in de tussenruimte naast de eersteklas zitten twee junkies zwaar te gebruiken terwijl er in geen veld of wegen een conducteur te zien is die zich daar om bekommert. De achtergebleven NS-werknemer zit dan nog in zijn eentje in de comfortabele eersteklascoupé. Zou hij net als ik nu zeker weten dat het toch talent vergt om anderen in het openbaar (toe) te spreken? Wij stappen uit en ik vraag me af of ik het boek 'The Secret' alsnog moet kopen. Hoewel, in zekere zin heb ik waar voor mijn (extra) geld gekregen.
AnneliesvanderVeer
Twee plus twee is vier-en-een-half (12)
Prof. dr mr Maurits Berger (Universiteit van leiden): "De sharia en het Nederlands recht zijn voor meer dan 95% aan elkaar gelijk". This is an extraordinarily courageous YouTube video of Nagla Al-Imam, an Egyptian attorney and prominent human rights activist, who has recently converted from Islam to Christ. In this video she sings a spiritual song together with her two children, asking Christ to hold their hands and strengthen them as they go through the high waves of persecution.
Ms Al-Imam posted this video after she was reportedly bashed by the Egyptian security forces: the bruises are clearly visible on her face, and she can barely open her mouth to sing: perhaps her jaw was broken in the assault.
According to Islamic law, any Muslim who leaves Islam loses custody of their children. The children are to be placed in the custody of a Muslim relative. This is one of the points made in apostasy fatwas (rulings) issued by the Chief Scholar of the Royal Aal al-Bayt Institute, His Excellency Shaykh Sa‘id Hijjawi, during the time when he was Grand Mufti of Jordan (from 1992-2007). (The Aal al-Bayt Institute was the sponsor of the Common Word letter to the Christian world.)
Bron
Volledige bericht hier: Mark Durie.
[Lees hier Twee plus twee is vier-en-een-half (1), en (2) hierr, en (3) hierr. en (4) en (5) hier, en (6), (7) (8) (9) (10) (11)]
Islamiet gearresteerd die zijn vrouw sloeg: “Dat mag, want ze is van mij”
8 juli 2010De wet van Mohammed in Italië: de politie heeft een Marokkaan van 36 jaar gearresteerd die zich als volgt rechtvaardigde: “Ik heb haar via een reglementair contract gekocht en volgens het recht van mijn land ga ik vrijuit”. Maar onze Grondwet, die dit verbiedt, geldt voor iedereen: ook voor Islamieten.
Zijn vrouw: een op de markt gekochte slavin. Over wie men naar believen beschikt, met wie men doen kan wat men wil, met macht over haar leven en dood. Het lijkt een antieke geschiedenis, zoals die van de gladiatoren. En toch herhaalt het zich nog in het derde millennium.
Hoofdpersonen een Marokkaans echtpaar dat zich in Italië gevestigd had, in Montecchio, Emilia. De immigrant woonde al geruime tijd in Italië en aan het begin van 2009, na het huwelijk te Casablanca, kwam zijn tweeëntwintig jarige vrouw bij hem wonen. Nu zit hij in de cel en moet rekenschap afleggen voor mishandelingen in de familie, geweld, lichamelijk letsel en verkrachting.
---
Een Marokkaan die zijn vrouw slaat, valt bijna niet meer op in Italië. We hebben helaas op veel ernstigere zaken commentaar moeten leveren, zoals de moord op een echtgenote of een dochter, op grond van absoluut onbegrijpelijke en voor de wet en de Italiaanse zede onaanvaardbare redenen. Dit keer zal het echter niet zinloos zijn er op terug te komen, en wel vanwege twee bijzondere aspecten. Ten eerste gaat het om een zaak die niet het gevolg is van één enkele geweldsuitbarsting die door een bijzondere reden veroorzaakt werd, maar om zeer ernstige, voortdurende mishandelingen door een Marokkaan die al geruime tijd in Italië woont en die met zijn jonge vrouw in Casablanca volgens geldige regels getrouwd is en nu met haar in Italië woont. Een op zich gewelddadige en wrede man, dus, afgezien van zijn cultuur en het gedrag van zijn vrouw. Dan vragen wij ons dus af: welk beroep heeft die man? Met welk recht en om welke verdiensten is hij toegelaten om regulair in Italië te wonen? Waarom is hem de gezinshereniging toegestaan? In onze gezondheidszorg zijn psychologen en maatschappelijk werkers te over: is er dan niemand die het psychologische aanpassingsproces van de immigranten volgt?
Het tweede aspect betreft ons, en vooral onze politici, die altijd geweigerd hebben na te denken over de kloof die er bestaat tussen de Europese en de islamitische samenleving. Onze beschaving kan teruggebracht worden tot het enige seculiere rechtsconcept dat in de Oudheid bestond, door Rome gecreëerd, waarop zich vervolgens het evangelische thema vastgezet heeft dat mannen en vrouwen gelijkstelt en iedere discriminatie en iedere gewelddadige handeling veroordeelt (natuurlijk zijn er altijd gewelddadige vaders en echtgenoten geweest, maar dat ging, om precies te zijn, om geïsoleerde gevallen die steeds zeldzamer geworden zijn). Welk raakpunt kan er bestaan met de moslimcultuur? Mohammed heeft de Koran gebaseerd op de eerste vijf Boeken van de Bijbel (de vijf oudste), die betrekking hebben op een nomadische herdersbevolking, wier gerechtigheidsgevoel uitging van het recht van vergelding, ofwel van lijfstraf.
Op dit «recht» is de islamitische wet gebaseerd. «De vrouw is van een lagere rang dan de man», luidt de Soera van de Koe. Daar zij lagergeplaatst is, is zij afhankelijk van de orders van de man, vader of echtgenoot of wie dan ook, en moet hem dienen. Dat is het geloof van de muzelmannen: of ze nu in Marokko of in Italië leven, het maakt niets uit. Hoe moet men de muzelmannen aan hun verstand brengen dat er een «seculier» wetboek bestaat dat niets met de Koran te maken heeft? Ik geloof dat dit onmogelijk is.
Onze politici moeten zich ervan overtuigen dat, in tegenstelling tot wat er door de Europese normen wordt bepaald, de religies dienen te worden beoordeeld en bekritiseerd wanneer ze concepten en waarden bevestigen of voorschrijven die in de eerste plaats met onze wetten onverenigbaar zijn en met datgene waaraan wij de grootste waarde hechten: de gelijkwaardigheid van de mensen, en allereerst de gelijkwaardigheid van man en vrouw. In enkele Staten van Amerika heeft men gedacht de gerechtelijke problemen van de talrijke moslimbevolking op te lossen door de oprichting van koranrechtbanken toe te staan. Dat is een schandelijk besluit voor een democratie die zich erop beroemt de beste van de wereld te zijn. In de praktijk is een Amerikaanse burgeres die het moslimgeloof aanhangt, «van een lagere rang dan de man».
Europa, maar in de eerste plaats Italië, bakermat van de grootste juristen uit de geschiedenis, moet zich, samen met de islamitische autoriteiten, inzetten om de manier te vinden om deze stelling (over de minderwaardigheid van de vrouw) uit de weg te ruimen. Het zijn de principes van de Italiaanse Grondwet die bevestigd moeten worden, buiten eventuele strafbare feiten om, opdat deze Grondwet geen «onwaarheid» is voor de muzelmannen die in ons land leven.
Ida Magli
Vertaling: Hans den Hollander
LINK: http://www.ilgiornale.it/
© IL GIORNALE ON LINE S.R.L. - Via G. Negri 4 - 20123 Milano - P.IVA 05524110961
De tirannieke
Hij had het achteraf wel kunnen weten,
het was al zo op hun verlovingsdag.
Hij mocht zijn peer niet met een mesje eten,
nu is er helemaal niets meer wat mag.
Soms tracht hij zich nog wel eens voor te stellen
een huis waar hij zichzelf zou kunnen zijn,
een huis, dat niet zo om hem heen zou knellen
en zonder het geluid van: laat dat, Hein!
Zij stelt het uur van slapen en van waken,
zijn vrije tijd zit onder kippegaas
en 's middags in de vesting van zijn zaken,
daar eet hij schuw zijn broodje leverkaas.
Hun zoontje doet een poging om te leven,
maar stoot zijn hoofdje, telkens als hij groeit,
soms bot hij even uit. Het is maar éven...
het wordt onmiddellijk weer bijgesnoeid.
Zij zal nòg twintig jaren blijven bazen
en als het eindelijk gedaan zal zijn,
dan zal de wind uit richting Zorgvlied blazen
en duid'lijk hoorbaar zeggen: laat dat, Hein.
Annie M.G. Schmidt
Uit: Annie M.G. Schmidt - Tot hier toe
Gedichten en liedjes voor toneel, radio en televisie 1938-1985
Querido
“Eén lange koninginnedag”
“Kun jij je voorstellen dat een Nederlandse renner zoiets voor Balkenende zou doen?!” babbelt en public Tour de France-commentator Herbert Dijkstra tegen Maarten Ducrot, of andersom want ik ken ze niet bij stem. Het gaat over wielrenner Alexander Vinokourov. Die heeft gezegd dat hij vandaag (5.7.2010) de etappe wil winnen. Niet voor zichzelf maar voor zíjn president, te weten de president van Kazachstan. Dijkstra en Ducrot lijken diep onder de indruk van dit staaltje onvoorwaardelijke vaderlandsliefde.Oud-doelman Hans van Breukelen bewondert in gezelschap van bekende Nederlandse sportcommentatoren de mentaliteit van de Ghaneze voetballers. Hun conclusie: het kleine land Ghana verloor weliswaar maar de Ghanezen werden door alle Afrikaanse landen als helden en hoop van het ganse continent gezien. Zoiets, zou hier, in Europa, nooit kunnen gebeuren. Stel dat Luxembourg als enig Europees land zou overblijven en winnen, dan gaan 'wij' niet massaal staan juichen, dan ziet niet héél Europa dit als een overwinning. Onvoorstelbaar, maar o wat mooi die Afrikaanse broederliefde! Zo ongeveer luidt de gezamenlijke en verbluffende conclusie van 't groepje veertigplus-commentatoren.
Toen ik enkele weken geleden naar de openingswedstrijd van het Wereldkampioenschap 2010 keek, dacht ik dat er iets mis was met m'n oren maar nee, het waren de vuvuzela's die alle bekende voetbalgeluiden overstemden, zoals invoelend gefluit afgewisseld door gejuich bij spannende momenten en doelpunten, en die aan G. de opmerking ontlokte “we zijn in olifantenland”. Op Twitter was de vuvuzela een big hit, wat een leedvermaak, wat een grapjes wist deze exotische nieuwigheid onder verstokte twitteraars los te maken, ook al vergalde de vuvuzela 't kijkgenot van menig voetballiefhebber. Maar ach, het WK is toch ver weg..
Het duurde natuurlijk maar een dag of wat voordat dat ene buurjongetje met de mega-toeter over straat liep te toeteren, meteen voor de hele buurt want daar heb je tenslotte maar één vuvuzela voor nodig. En ja hoor, ook op die rustige camping was de vuvuzela gearriveerd. Wat dacht je nou! (“Het WK, één lange koninginnedag”, hoorde ik een radio-beller beweren.) De grapjes op Twitter verstomden. Slecht voorbeeld doet volgen, dat weet iedereen. Uiteraard valt de import van deze vuvuzela onder geen enkele milieu-verordening, dus wat kunnen we die importeur nou eigenlijk kwalijk nemen? Gebrek aan beschaving.
Is cultuur, weet voetbalbond FIFA. Cultuur is mooi, cultuur verdient respect, al kost het je je trommelvliezen, terwijl de vuvuzela's niet kapot te blazen zijn. En laten we wel zijn, vuvuzela's zijn even goed te gebruiken voor andere (sport)evenementen en volksfeesten want terwijl Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot onverstoord doorkletsen bij de rennersbeelden, horen we duidelijk het kenmerkende vuvuzela-gebrul op de achtergrond. Net zo makkelijk. En dan is de Tour de France nog slechts in Belgiëland, dat helemaal niet meedoet aan het WK!
Het wordt een mooie sportzomer,“één lange koninginnedag”.
Al die culturen zijn mooi, als het in godsnaam maar niet de onze is, vindt de elitaire multiculturele Nederlander, maar dat “wij wereldkampioen worden”, daar twijfelt deze zelfbewuste modelburger merkwaardig genoeg niet aan.
Vond u het ook zo'n leuk gezicht, Merkel die letterlijk in d'r eentje stond te applaudisseren? Wel vier keer!
AnneliesvanderVeer
Amice-brief Wallage aan Van Aartsen
(...) "Ik doe een dringend beroep op je het daarheen te leiden dat de vergiftiging van het maatschappelijk klimaat die Ayaan Hirsi Ali veroorzaakt stopt." (..)
Lees hierr de volledige briefwisseling.
..en toch kikker je er helemaal van op.
(...) Nietsche ligt mij niet, al moet iedereen zijn doodvonnis over het christendom van zijn tijd onderschrijven. Het is mij te veel een filosofie van de Wil, en van de Wil alleen. De werkelijke wil volgen, dat is zijn wet, als ik het goed begrijp. God is dood, zegt hij, maar daar hebben wij niets aan. Ik bedoel, wat hebben jij en ik aan een dode Godt? Die hebben we thuis ook. Bovendien is het slechts de halve waarheid. 'Wij vieren Uw Dood, verkondigen Uw Verrijzenis, en verwachten Uw Wederkomst in heerlijkheid,' zingt de Mis, en zo is het ook. Wanneer, dat is wederom iets geheel anders.
Weet je, welke filosoof ik hardstikke geweldig vind? Arthur Schopenhauer. Spinoza zijn leer is puur theïsme (het oneindig uitgebreide en denkende bestaande is God: 'substantia infinita extensa et cogitans deus est'), Nietsche brengt een zuivere wilsleer, maar Schopenhauer verkondigt een bewustwordingsleer, die eigenlijk, hoewel Schopenhauer geen christen genoemd kan worden, merkwaardig dicht bij de Gnosis en het Christendom staat. Schopenhauer zegt, dat het heelal de schepping is van een 'blinde' of zich blind houdende Godt, die wij moeten dwingen zijn eigen schepping eens goed van dichtbij te bekijken. Wij moeten bij wijze van spreken de oergeest zijn eigen onvolkomen incarnatie onder de neus houden, dan treedt er verandering ten gunste op, door bewustwording. Het christelijke dogma van de Menswording van God (of de Godwording van de mens) loopt daarmede erg parallel. Daarbij komt, dat Schopenhauer ongehoord mooi schrijft, als een echte dichter en mysticus.
Vreemd, dat van de geschriften van pessimisten altijd een diepe troost uitgaat, en dat de optimisten je tot zelfmoord brengen. Je wordt er beroerd van, van Schopenhauer, en toch kikker je er helemaal van op. (...)
Gerard Reve
Uit: Brieven aan Simon Carmiggelt - Gerard Reve
Pag. 260 (9 januari 1975)
Veen, uitgevers
Utrecht/Antwerpen
De Goddelijke Kanarie (2) Voetbal waar bij te lachen viel..
Er is een tijd geweest dat Nederland en Brazilië het mooiste voetbal op aarde speelden. Brazilië werd drie maal wereldkampioen, in de korte tijd van twaalf jaar (1958, 1962 en 1970). Nederland ten onrechte nooit. Het werd wél twee maal vice-campeão zoals men dat in Brazilië noemt en dat klinkt toch iets smeuïger dan tweede: subkampioen. Maar dat werd Nederland met het voetbal dat het van Brazilië had afgekeken.Eventuele doelpunten tegen krijgen, maar er altijd zelf meer maken. Voetbal waar de tegenstander debiel van werd. Voetbal waar artisticiteit zich paarde aan produktiviteit. Voetbal waar bij te lachen viel. Voetbal dat onnavolgbaar en onbegrijpelijk was - behalve voor de lezer van dit boek: De Goddelijke Kanarie.
August Willemsen
Islamkritiek uitbannen?
Bovenaangezet, speciaal voor P.S. van Konigsveld, klik hierr voor zijn artikel Is de Koran een Mein Kampf? De Koran antisemitisch? "lange tijd gold voor Joden juist het 'Pact van Bescherming'. Een pact gebaseerd op de Koran." Aldus Van Koningsveld. 2.7.2010!Opnieuw actueel!: Leidse hoogleraar islamologie P.S. van Koningsveld geeft 23 maart a.s. afscheidscollege maar vindt 'kwaliteit van het maatschappelijk debat over de islam om te huilen'. Inderdaad.
Koningsveld: "ik heb een artikel geschreven in NRC tegen de uitspraken van Wilders die de koran vergeleek met Mein Kampf. Ik heb gepleit om dit strafbaar te stellen en ik ben dan ook erg blij dat het Gerechtshof van Amsterdam besloten heeft over te gaan tot vervolging. Er moet paal en perk gesteld worden aan het haatzaaien, willen wij hier kunnen samenleven. Er zijn grenzen en Wilders heeft die overschreden. In mijn openingscollege “Graf van de profeetE” behandelde ik onder andere de gemeenschappelijke historische wortels van anti-islamisme en antisemitisme. Het zijn broer en zus.” (bron)
Islamkritiek uitbannen?
In NRC Handelsblad (11-1-08, link) verscheen een artikel van P.S. van Koningsveld, hoogleraar islamologie, met de kop 'Bescherm ook heilige schriften' en de subkop 'De Wildersfilm zal veel moslims kwetsen en er valt niets tegen te doen'. Als intree staat er: 'Bescherming van de godsdienstvrijheid houdt nu niet in dat bekladding van de koran verboden is. Laat de wetgever ook dit goed regelen, vindt P.S van Koningsveld.'
Nu is er nog niets over de inhoud van Wilders' film bekend, maar we weten wel, en enkel en alleen, dat die kritisch zal zijn. Overigens hoeft hij dat niet te zijn: het is voldoende dat hij op een aantal passages gericht tegen ongelovigen en andere groepen wijst en laat zien dat die nog steeds in praktijk gebracht worden door vele moslims en/of moslimstaten. Louter voorlichting dus, dan weten we al wat we ervan moeten denken.Van Koningsveld wil wettelijke maatregelen tegen wat hij 'geweldsprovocaties' noemt, zoals het verscheuren van de Koran in een film of het in enigerlei andere vorm publiekelijk ontheiligen ervan.
Het zou onverstandig van Wilders zijn als hij de Koran gaat verscheuren. Het is namelijk wel een gebaar van verwerping, maar geen kritiek. Hij heeft dit boek dan ook niet verscheurd toen hij in de Tweede Kamer in een degelijk onderbouwd betoog, met vele verwijzingen naar de Koran, bepleitte dit boek te verbieden.
Het venijn, tevens de kern van zijn misleiding, zit bij Koningsveld in de zinsneden over de Koran 'of op enigerlei andere wijze publiekelijk ontheiligd', wat volgens hem niet mag, en maatregelen tegen 'geweldsprovocaties, ook indien zij bestaan uit het doelbewust door het slijk halen van een heilig boek als de Koran.' (cursief van RM)
Elke kritiek op de Koran, het Woord van Allah zelf, wordt naar al lang gebleken is door moslims namelijk beschouwd als ontheiliging en door het slijk halen. Stel dat iemand poneert dat de Koran het woord is, niet van Allah, maar van de visionaire profeet Mohammed, dan is dit voor moslims letterlijk ontheiliging van het boek en een belediging, door het slijk halen, van de Profeet. Natuurlijk is zulke serieuze kritiek geen provocatie, maar toch kan die geweld tot gevolg hebben en in dat geval noemt Van Koningsveld het een geweldsprovocatie. Wat hij wil is hetzelfde als orthodoxe moslims willen: elke kritiek verbieden, al gebruikt hij dit woord 'kritiek' niet.
En zijn argument daarvoor is dat kritiek geweld uitlokt, leidt tot spanning tussen bevolkingsgroepen hier, dat wil zeggen tussen moslims en niet-moslims, en tot beschadiging van de betrekkingen met de islamitische wereld. Hier kan wat inzitten, maar het is bij voorbaat buigen voor geweld van allerminst gematigde, fanatieke moslims en voor protesten van verenigde islamitische landen, waarvan sommige nog in de Middeleeuwen verkeren.
De mogelijkheid van godsdienstkritiek is een essentiële verworvenheid van de westerse wereld, die gepaard ging met het begin van de moderne wetenschap. Van Koningsveld wil kritiek op de islam uitbannen. Dan keren we terug tot de tijd begin 16e eeuw in Europa, voordat hervormer Martin Luther de rooms-katholieke kerk bekritiseerde. Maar ook in het heden zou, als Van
Koningsveld zijn zin kreeg, de huidige paus Benedictus XVI zijn rede over religie en de rede niet hebben kunnen houden, want hierop volgde geweld van moslims.
Deze reactionaire hoogleraar, vijand van de rede en van een wetenschappelijke benadering van zijn vak, staat helaas niet alleen: zijn houding lijkt op die van, onder anderen, de door mij in mijn boek Vermoord en verbannen ook besproken columnist en appeaser J.A.A. van Doorn en Hans Westra, directeur van de Anne Frank stichting.René Marres
René Marres is auteur van De Verdediging Van Het Vrije Woord - De kwestie Wilders en de demonisering van een debat
2009 Uitgeverij Aspekt
16 euro 95
Intelligentietest voor alle immigranten
Corriere della Sera
28 juni 2010
MAAR HET AANTAL VREEMDELINGEN DAT DUITSLAND BINNENKOMT NEEMT CONSTANT AF
Het voorstel van de exponenten van Cdu en Csu: «Het moet een toegangsvereiste zijn; humanitaire motiveringen zijn niet voldoende»
BERLIJN - Een provocerend voorstel uit de gelederen van de Unie in Duitsland: exponenten van Cdu en Csu verlangen een nieuwe immigratiepolitiek voor het land, een "intelligentietest" voor buitenlanders als vereiste om Duitsland binnen te komen. «De humanitaire motieven moeten niet langer het enige criterium voor de immigratie zijn», leggen de politici van de christendemocratische partij van Angela Merkel uit. Ondanks dat wijzen de recente statistieken over de immigratie naar Duitsland op een kentering.
NIEUWE TOEGANGSCRITERIA - De Duitse bondscoach Joachim Löw heeft dik 11 spelers van buitenlandse afkomst naar Zuid Afrika gebracht en zo het technische aspect van zijn team veranderd en de sociale werkelijkheid van een multiraciaal Duitsland weergegeven. Dit is echter niet voldoende om het debat over het probleem van de integratie en de immigratie van de vreemdelingen in Duitsland tot bedaren te brengen. De woordvoerder van de binnenlandse politiek van de Cdu te Berlijn, Peter Trapp, vraagt erom nieuwe toegangsregels voor de buitenlanders in het land te bepalen. Aan het dagblad Bild heeft hij uitgelegd: «Wij dienen immigratiecriteria overeen te komen die werkelijk voor onze staat van nut zijn. En intelligentie is even belangrijk als ontwikkeling en een adequate beroepsopleiding. Daarom ben ik voor een intelligentietest voor de immigranten». Kortom, een dergelijke eis moet niet langer een taboe zijn.
CANADA - Ook de fractievoorzitter van de Beierse Csu bij het Europees Parlement, Markus Ferber, wil een herziening op Europees niveau van de immigratiepolitiek. Hij verwijst naar het voorbeeld van Canada: «Dat land is al veel verder en vereist van de kinderen van de immigranten een hoger intelligentiequotiënt dan van de kinderen van de eigen burgers. Humanitaire criteria voor de gezinshereniging mogen niet het enige geldige motief blijven voor de immigratie». Het voorstel heeft uiteraard velerlei reacties teweeggebracht. Een intelligentietest voor de immigranten is gewoon een «absurde» veronderstelling, heeft de minister van de bondsregering voor integratie en migratie, Maria Böhmer van de christendemocraten, prompt geantwoord. En heeft er aan toegevoegd dat het voorstel zelf een «teken van weinig intelligentie» is. Ook de oppositiepartijen hebben zich ervan gedistantieerd.
STATISTIEKEN - En toch geven de cijfers over de immigratie in Duitsland een ander beeld: het aantal immigranten neemt constant af; steeds meer mensen emigreren uit het land. In 2009 gingen er namelijk 734.000 Duitsland uit en 721.000 kwamen het land binnen. Van 1985 tot 2007, daarentegen, heeft het aantal immigranten ieder jaar dat van de emigranten overtroffen.
Elmar Burchia
Vertaling: Hans den Hollander
LINK: http://www.corriere.it/esteri/
Abonneren op:
Posts (Atom)