De tirannieke

Hij had het achteraf wel kunnen weten,
het was al zo op hun verlovingsdag.
Hij mocht zijn peer niet met een mesje eten,
nu is er helemaal niets meer wat mag.

Soms tracht hij zich nog wel eens voor te stellen
een huis waar hij zichzelf zou kunnen zijn,
een huis, dat niet zo om hem heen zou knellen
en zonder het geluid van: laat dat, Hein!

Zij stelt het uur van slapen en van waken,
zijn vrije tijd zit onder kippegaas
en 's middags in de vesting van zijn zaken,
daar eet hij schuw zijn broodje leverkaas.

Hun zoontje doet een poging om te leven,
maar stoot zijn hoofdje, telkens als hij groeit,
soms bot hij even uit. Het is maar éven...
het wordt onmiddellijk weer bijgesnoeid.

Zij zal nòg twintig jaren blijven bazen
en als het eindelijk gedaan zal zijn,
dan zal de wind uit richting Zorgvlied blazen
en duid'lijk hoorbaar zeggen: laat dat, Hein.

Annie M.G. Schmidt

Uit: Annie M.G. Schmidt - Tot hier toe
Gedichten en liedjes voor toneel, radio en televisie 1938-1985
Querido