Alice Schwarzer contra de boerka: de sluier van de fundamentalisten

De islamitische volledige versluiering is niet alleen enorm mensverachtend, zij betekent ook de definitieve overwinning van de gepolitiseerde islam. Boerka, niqab en chador moeten daarom verboden worden.

Toen het Franse parlement aan de vooravond van de 14e juli het verbod op het dragen van de boerka in het openbaar verbood, stemden – afgezien van twintig dissidenten – de socialisten, de communisten en de Groenen blanco. In het hoofddoekdebat schijnt het politieke front in alle Europese landen hetzelfde te verlopen: links neigt tot tolereren, conservatief en rechts tot een verbod. En de bevolking?

In Frankrijk is 82% van de mensen voorstander van een boerkaverbod. En de meerderheid van de zes miljoen moslims in Frankrijk is er ook voor. Ook dat komt overeen met de stemming in de bevolking van de westerse landen.

Net als in België moet ook de wet in Frankrijk nog de Senaat passeren. Daarna zal in de toekomst een vrouw, die in Frankrijk volledig versluierd in het openbaar optreedt, een boete krijgen van € 150,- en een cursus burgerschapskunde moeten volgen. Mannen, die hun vrouw onder de boerka ”dwingen”, worden – theoretisch – bedreigd met een jaar gevangenisstraf en geldboetes tot dertigduizend euro. Want een vrouw, die zo onderdanig is om te verdwijnen in het zwarte gat van de volledige versluiering, zal vermoedelijk nauwelijks de moed bezitten om haar man aan te geven wegens boerkadwang.

Toen het boerkadebat in Frankrijk in 2009 begon, geïnitieerd door een communistische burgemeester, beweerden diegenen die de boerka tolereren eerst dat er in het hele land überhaupt maar 156 boerkadraagsters zouden zijn. Daarom zou een verbod irrelevant zijn. Intussen is hun aantal in de officiële statistieken gegroeid naar tweeduizend. Waarbij opmerkelijk is, dat minstens één op de drie versluierde vrouwen in Frankrijk een bekeerlinge is. In de regel hebben hun mannen d.m.v. een huwelijk aan hen het Franse staatsburgerschap te danken.

Zo ook in het geval van de Algerijn Lies Habbadj, wiens volledig versluierde Franse vrouw Anne in Frankrijk het boerkadebat veroorzaakte. Een politieagent had haar een bekeuring gegeven vanwege het rijden met een niqab, de volledige versluiering, die alleen een spleet voor de ogen vrijlaat. Haar man is een actieve aanhanger van de zich aan de letter van de Koran houdende missionarissekte ”Tabligh”. De slager uit Nantes werd al langer door de Franse geheime dienst in de gaten gehouden, omdat hij al jarenlang weken achter elkaar in Pakistan verblijft.

Habbadj heeft overigens nog drie vrouwen, met wie hij echter niet volgens het Franse, maar alleen volgens islamitisch recht is getrouwd. Toen justitie hem wilde aanklagen vanwege polygamie, zocht de blijkbaar goed geschoolde moslim de publiciteit op en verklaarde dat dan ook de vele Franse mannen, die minnaressen hebben, wegens polygamie aangeklaagd zouden moeten worden. Lies Habbadj is dus geenszins een naïeve gelovige, maar een tactisch optredende islamist, wie de straf voor zijn vrouw waarschijnlijk heel goed uitkwam, omdat hij uit schijnt te zijn op provocatie van de rechtsstaat.

Net zoals destijds de Duits-Afghaanse Fereshta Ludin, die meer dan acht jaar lang tot aan het hoogste gerechtshof procedeerde voor het recht van leraressen op het dragen van de hoofddoek in school. Of zoals in het geval van de zogenaamde ”hoofddoekaffaire”, die in het jaar 1989 Frankrijk bezighield. Toen hadden desbetreffende politiek actieve vaders en ooms drie kleine meisjes provocatief met een hoofddoek naar de laïcistische school gestuurd – en zodoende een jarenlange discussie veroorzaakt, waarin bijna geheel links zich uitsprak voor de hoofddoek.

De filosofe Elisabeth Badinter, de vrouw van de voormalige socialistische minister van justitie, was destijds een van de weinige linkse stemmen, die tegen de – negentien jaar later daadwerkelijk verboden – hoofddoek in de school pleitte. Ze sprak van een ”versluierd verstand”. Ook nu verhief Badinter haar stem weer en schreef een open brief aan de boerkadraagsters: ”Zijn wij in uw ogen zo verachtelijk en onrein, dat u ieder contact, iedere relatie met ons weigert, tot aan een kleine glimlach toe?”, vroeg ze en ging verder: ”In werkelijkheid gebruikt u de democratische vrijheden om de vrijheid af te schaffen. Dat is een oorvijg voor al uw onderdrukte zusters, voor wie voor deze vrijheden, die u zo veracht, de doodstraf dreigt.”

Het is inderdaad heel moeilijk te begrijpen, hoe vrouwen vrijwillig een verhulling kunnen dragen, die in de ”Godstaten” en in alle landen waarin inmiddels de islamisten de macht hebben, onder bedreiging met de dood aan vrouwen wordt opgedwongen. In deze landen hebben de vrouwen geen andere keuze. En ook binnen de door islamisten beheerste gemeenschap middenin Europa is het voor moslima’s niet altijd eenvoudig.

Maar wat is er aan de hand met de bekeerlingen, die in landen zijn opgegroeid, waarin hun voorgangsters zo moeizaam gelijkberechtiging – van het stemrecht tot aan het recht op zichtbaarheid in de openbare ruimte – hebben bevochten? Hun motieven schijnen angst voor vrijheid en zelfverantwoordelijkheid en vrouwelijk masochisme te zijn, als gevolg van een lange reële onderdrukking en vernedering van het vrouwelijke geslacht.

Maar de subjectieve motieven van vrouwen en meisjes, die zich in democratieën ”vrijwillig” onder een hoofddoek of volledige versluiering begeven, zijn slechts het ene gebied en overigens veelzijdig en wisselend – mits deze vrouwen überhaupt de innerlijke en uiterlijke vrijheid bezitten om van mening te wisselen. Het andere gebied echter, de objectieve betekenis van de sluier, is duidelijk: de hoofddoek en de chador waren ook in de islamitische wereld relicten van de niet verlichte plattelandsbevolking – totdat Khomeini in Iran de Godstaat uitriep. Sindsdien is de hoofddoek de vlag van de gepolitiseerde islam en de volledige versluiering zijn totale overwinning.

De meerderheid van de islamwetenschappers schijnt het erover eens te zijn, dat noch de islamitische hoofddoek, die de haren helemaal bedekt, noch de volledige versluiering religieus gemotiveerd zijn. Maar, eerlijk gezegd vind ik deze kwestie irrelevant voor ons debat. Want het kan toch niet zo zijn, dat wij teksten, die uit religieuze en machtspolitieke interesses eeuwen of zelfs duizenden jaren geleden werden geschreven, in de rechtsstaat als realiteit erkennen – zelfs wanneer ze de meest fundamentele mensenrechten overtreden.
Met de hoofddoek dragende moslima’s in onze landen moeten we vanzelfsprekend praten en niet alleen tegemoet treden met verboden. Op kleuterscholen, scholen en in de openbare dienst heeft deze hoofddoek, die geen religieus, maar een politiek teken is, niets te zoeken. Daarbij komt nog, dat het een enorme opluchting voor veel islamitische meisjes uit orthodoxe of fundamentalistische families zou zijn als de hoofddoek hen in ieder geval niet op school als de ”anderen” zou stigmatiseren en in hun bewegingsvrijheid zou hinderen en hen van de jongens als wezens van een andere planeet zou scheiden. Wij zouden de meisjes met de ontplooiingsmogelijkheid school überhaupt pas de kans tot een op zekere dag echte vrije keuze bieden.

De volledige versluiering heeft echter in een democratie niets te zoeken. Zij berooft de vrouwelijke mensen van iedere vorm van individualiteit en beperkt hen enorm in hun bewegingsvrijheid. Boerka en niqab zijn enorm mensverachtend. Niet alleen voor de in hun stofgevangenissen opgesloten vrouwen, maar ook voor de mannen, die worden toegedicht dat ze zich als een dier op iedere vrouw zouden storten van wie ze ook maar een haar of een stuk lichaam kunnen zien.

In Duitsland werd de afgelopen maanden in bijna alle media neerbuigend spottend bericht over het Franse boerkadebat. Hebben de Fransen eigenlijk geen andere problemen? Wij hebben in ieder geval deze problemen niet!, was de teneur. Zogenaamd zijn er bij ons geen vrouwen die een boerka of niqab dragen. Met uw toestemming, ik ben verbaasd. Al geruime tijd zie ik tijdens ieder wandeling door het centrum van Keulen minsten twee tot drie volledig versluierde vrouwen, meestal in begeleiding van nonchalante mannen in jeans. Hoelang willen we eigenlijk nog net doen alsof we zulke slavinnenoptredens niet zien?

Toen Frankrijk in de herfst van 2008 het hoofddoekverbod voor leraressen en leerlingen op school aannam, dreigde de Al Qaida-leider Abou Moussab Abdoul Wadoud: ”Wij zullen ons in de naam van de eer wreken voor onze dochters en zusters in Frankrijk. Vandaag is het de chador, morgen de niqab.” Wadoud en zijn ”goddelijke strijders” schijnen het serieus op te vatten.

Maar president Sarkozy liet zich niet intimideren. Als zoon van een geëmigreerde Hongaar en een Griekse Jodin, opgegroeid bij de joodse, ooit voor de nazi’s gevluchte, grootouders, heeft hij zelf een ”migratieachtergrond” en een zeer pragmatische, onsentimentele relatie tot integratie. ”Wij zijn een oude natie, die het eens is met betrekking tot een bepaalde voorstelling van de waardigheid van de mens, in het bijzonder de waardigheid van de vrouw”, verklaarde Sarkozy. ”De volledige versluiering, die het gezicht verbergt, is een overtreding van onze fundamentele republikeinse waarden.”

Ook Sarkozy’s islamitische staatssecretaris Fadela Amara verklaarde, dat ”de boerka een zichtbare uitdrukking van de fundamentalisten in ons land” zou zijn. De Frans-Senegalese Rama Yade, ook moslima en lid van het kabinet, noemde de boerka ”mensverachtend en pure hoon”. Geheel anders klinken echter Europese linkse mensenrechtenorganisaties. Zo waarschuwde ”Human Rights Watch” tegen de ”stigmatisering” van de boerkadraagsters door een verbod, verklaarde Amnesty International dat een boerkaverbod een overtreding van ”de fundamentele rechten van vrouwen” zou zijn; en gaf de leidster van de socialisten Martine Aubry uiting aan haar zorg, dat men daarmee de boerkadraagsters nog sterker zou ”isoleren”. Net alsof een stijging van de isolering van de vrouw onder de boerka überhaupt mogelijk zou zijn.

Deze bevoogding van links is niet nieuw. Opvallend is, dat in heel Europa links de strijd tegen de islamisering overlaat aan de conservatieven respectievelijk aan rechts. Met als resultaat, dat rechts dit gedeeltelijk populistisch functionaliseert en misbruikt. En links? Dat relativeert met zo’n foute tolerantie niet alleen moeizaam verkregen westerse waarden zoals staatkundigheid en gelijkberechtiging, maar negeert ook de terechte angst van de bevolking. Vooral echter laat het de meerderheid van de moslima’s in de steek, die immers de eerste slachtoffers van de fundamentalistische onruststokers zijn.

De redenen voor deze schijnbare ”vreemdelingenliefde”, die eigenlijk slechts de keerzijde van de vreemdelingenhaat is, schijnen veelzijdig te zijn. Ze reiken van onverschilligheid en een slecht geweten tot aan een zeer principieel ”differentialisme” van deze zonen en dochters van Michel Foucault en Claude Lévi-Strauss. Want het waren die kringen, die het offensief van het islamisme lange tijd als ”revolutie van het volk” hebben gevierd. Foucault bijvoorbeeld was een van de eerste en meest fervente voorstanders van de Iraanse Godstaat. En de liberalen en conservatieven? Die deden en doen vrolijk zaken met de islamisten. Over de mensenrechten, in het geval van de vrouwen, heeft het daar niemand.

Toen de feministes vanaf de late jaren-70 de genitaliënverminking bekritiseerden, werden ze door links beschuldigd van ”blank, burgerlijk Eurocentrisme” en aangewezen zich erbuiten te houden. Met betrekking tot de gruwelijke genitaliënverminking bestaat er intussen een algemene mentaliteitsverandering. Moeten we de maatschappelijke aanvaarding van de boerka ook nog twintig tot dertig jaar laten geworden – totdat het te laat is? Moeten we ons er opnieuw buitenhouden, als voor de ogen van ons allemaal midden onder ons vrouwen van hun meest elementaire mensenrechten beroofd en onzichtbaar gemaakt worden? Willen we nog steeds niet begrijpen, dat het hier niet om geloofskwesties, maar om doelbewuste politieke provocaties gaat, die dankzij onze foute tolerantie de grenzen van de rechtsstaat zouden kunnen overschrijden?

”Zouden we de boerka moeten verbieden?”, werd er onlangs tijdens een openbare manifestatie gevraagd. Wat een vraag! Ja, natuurlijk! Met welke spitsvondige, formele juridische formuleringen dan ook. Want er bestaan grenzen aan de ”religievrijheid”. Met die willen bijvoorbeeld ook christelijke fundamentalisten motiveren waarom ze hun kinderen niet naar onze scholen sturen.
Reeds sinds paus Johannes Paulus II. Is er overigens al een sluiten van de rijen tussen de conservatieven en fundamentalisten van beide religies waar te nemen. Daarbij hebben ze beiden hun privileges en de zelfbeschikking van de vrouw in het vizier. Dat is een ook voor christenen gevaarlijke strategie. Want ze zouden uiteindelijk aan het kortste eind kunnen trekken.

Een boerkaverbod zou slechts symboolpolitiek en het probleem van de ondermijning door het Steentijdislamisme daarmee niet opgelost zijn, argumenteren de hele slimmeriken. Dat klopt. Maar symboolpolitiek is ook politiek. En een verbod zou een eerste stap en een zichtbaar teken zijn – niet alleen voor de onzichtbare vrouwen. Niet toevallig nam het Franse parlement aan de vooravond van de 14e juli het boerkaverbod aan. Het is de verjaardag van de Franse revolutie – op de nationale feestdag zelf wordt in Frankrijk niet gewerkt, maar gevierd. Deze Franse revolutie proclameerde meer dan tweehonderd jaar geleden de ”vrijheid, gelijkheid en broederschap” voor alle mensen. En wij vrouwen voegden daar ”zusterschap”, of beter gezegd het ”broeder- en zusterschap” aan toe. Daarvan willen we geen afstand meer doen.

Alice Schwarzer

Bron: http://europenews.dk/de/node/33886

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

[Zie ook Kein Kopftuch in der Schule!]