Vier uur, een pot thee staat te trekken op een komfoortje:

Let op! Er is een biografie over Johnny van Doorn verschenen: Oorlog en Pap. De biograaf Nico Keuning is vanavond hoofdgast bij Obalive (radio 5: 19.00-21.00): Meer info hierr.

Vier uur, een pot thee staat te trekken op een komfoortje:

[Lees evt. eerst: Woensdagochtend, half elf:]

Ik wil mijn vrouw laten zien dat ik best in staat ben ook 's middags thee te drinken. Een matineus glas thee smaakt mij doorgaans best; later op de dag sla ik van het weeë vocht groen en geel uit, maar deze keer laat ik me niet kennen. Stoïcijns glimlach ik. 'Mag ik nog een kopje en graag een speculaasje erbij.'

Namiddag

De looiige thee bezorgt me duizelingen.
Mijn vrouw schenkt me een after-tea-borrel in, zo spontaan dat ik ook daarover weer mijn bedenkingen krijg.

Met een ernstig gezicht gaat ze ineens tegenover me zitten. Bij voorbaat slaat de schrik om mijn hart. 'Vertel op,' dring ik aan, 'ik ben op iedere ramp voorbereid.'

Ze steekt van wal. 'Toen jij nog sliep vanmorgen kwam de huismeester langs. Hij zei dat-ie met een inspectietocht bezig was om de "betonrot" in ons blok te bekijken. Dat kwam goed uit, ik kon hem meteen de scheuren in de muren laten zien.

'"Kind, waarom heb je me niet eerder gewaarschuwd!" riep de huismeester. "RENOVATIE is hier geboden! Jullie leven op een vulkaan!"

'Kortom, de man vond het een levensgevaarlijke situatie. Als jij kwaad de deur dichtgooit kan het best gebeuren dat ik onder het puin bedolven word. We zullen eraan moeten geloven. En zie nou eens de zonzijde, het kost je geen cent dat renoveren. Gratis maken ze overal nieuwe muren!'

'Ophitsers,' reageer ik. 'Bangmakers.'

Demonstratief duwt mijn vrouw tegen een wand, welke inderdaad vervaarlijk begint te trillen. 'Pas op, pas op!'

'Zie je wel.'

'Niet in paniek raken. Yvon. Hebben we het al niet 20 jaar zonder 'n instorting in dit flathol uitgehouden?'

Ik wijs haar erop dat zo'n renovatie mij wellicht te veel uit mijn werk zal halen. Ik zal me grondig moeten voorbereiden op al die grove kerels over de vloer. En het stof! En het lawaai dat ze produceren. En wij maar kamperen in de slaapkamer terwijl die bullebakken de hele dag met hun cementerige kloffies door het huis dreunen, en met hun koffie morsend lompe dansjes uitvoeren op de Dolly Dots. 'In het geval dat ik die lui in mijn huis toelaat, kunnen ze van mij royaal bier of koffie krijgen - tevens ben ik bereid ze op snert met kluif te trakteren, maar ik wil geen muzak.'

'Het allerbelangrijkste is dat ze van de wc afblijven.'

'Oja...,' zucht ze.

Over onze wc heb ik uitvoerig geschreven in mijn boek Gevecht tegen het zuur. Kort samengevat: het ruimtetje is opgesierd met duizenden illustraties... Urenlang kan ik ontspannen naar die schat aan plaatjes zitten kijken. Oerwouden, wolkenkrabbers, gedoemde dichters, Mata Hari, Giethoorn in de winter, sterrennevels, Kafka, Eskimo's en zo voort.

Hoeveel inspiratie ik al niet uit die veredelde kijkdoos heb gehaald... Ik stuif op: 'Onder geen beding komen die arbeiders bij me binnen als er niet van tevoren zwart op wit is geregeld dat ze de wc intact laten.'

Rond middernacht:

Mijn vrouw heb ik weten te overtuigen. Diverse mensen gebeld die 't met mij eens zijn dat het monument niet verloren mag gaan.

Morgen schakel ik Wim Beeren in, de directeur van het Stedelijk - ik wil hem vragen, in geval van nood, steun te verlenen. Ik ken Wim en reken alvast op zijn adhesie.

Een maand later:

Aanvankelijk zenuwachtige telefoontjes over en weer, maar sinds de laatste bladeren zijn gevallen, zwijgt de huismeester. Van uitstel kwam afstel, het contact verwaterde.


Johnny van Doorn - Door De Weken Heen
Dagboeken
Bezige Bij Pocket 55
Pag. 65 t/m 68
Amsterdam, 1988