De lentekriebels van Israëls grote vrienden

Hans van Baalen is een groot vriend van Israël

Daar kan je beter in Israël mee te koop lopen dan hier in Nederland

Vandaar dat er wel een groot artikel in de Jerusalem Post stond over de diepe band die Hans voor de Joodse staat koestert en hier in Nederland niets. Hij schijnt daar familie te hebben die naar Israël is geëmigreerd nadat hun vader in de holocaust was vermoord, benadrukt het artikel. Maar over zijn kleine jeugdzondes zoals een vermeend Hitlergroetje hier en daar en het lallen van het Horst Wessel

lied, daar wordt natuurlijk met geen woord over gerept. Dit terzijde.

Hans was in Israël als voorzitter van de internationale liberalen en sprak in die hoedanigheid met Benjamin Netanyahu die natuurlijk verbonden is met de Israëlische evenknie van de VVD binnen de Likoed. In het anderhalf uur durende gesprek gaf Hans Bibi goede raad; Israël moet contact leggen met de Syrische oppositie en haar ondersteunen. Die oppositie is democratisch wil het verhaal. Zij vertegenwoordigen de Arabische Lente en die is goed. Dat diezelfde oppositie geen aardig woord voor Israël over heeft en dat Assad in demonstraties van de oppositie geregeld voor Jood word uitgescholden, mag de pret niet drukken. Hans houdt zich blijkbaar willens en wetens doof voor de schaduwkanten van het Syrische verzet dat in bepaalde wijken van Homs een waar schrikbewind uitoefent dat weinig of niets onderdoet aan het moordzuchtige regime van Assad. “Wie daar ook aan de macht komt na Assad”, zegt Hans, zal begrijpen dat je beter diplomatieke relaties met Israël kan onderhouden. De vraag is of hij het zelf gelooft.

Het is inmiddels genoegzaam bekend dat al die Arabische lenteomwentelingen halsstarrige islamistische trekjes vertonen. Mensen die daarover gealarmeerd zijn verwijten het Westen vaak wishful thinking en naïviteit. Maar dat de westerse machten actief deelnemen in die omwentelingen in plaats van er een beetje achteraan te hobbelen, wordt vaak over het hoofd gezien. Ik heb het over de wijze waarop Amerika en de Europese staten hun oude zetbazen direct hebben laten vallen en vervangen voor een kongsi van Moslimbroeders en legerofficieren. In het geval van Kadhafi trokken zij verenigd in de NAVO zelfs regelrecht ten strijde en hebben het land zes maanden lang gebombardeerd.

Dat brengt ons weer bij de goede raad van Hans en de gevolgen van de Westerse betrokkenheid in de Arabische Lente voor Israël. De goede raad van Hans staat in verband met een aantal andere opmerkelijke berichten die de Nederlandse media niet of nauwelijks hebben bereikt. Met behulp van Qatar de thuisbasis van al-Jazeera zijn Libische strijders verbonden aan de salafistische milities, bezig het Syrische verzet te ondersteunen. Je weet wel die groepen die Kadhafi te pas en te onpas voor Hond en Jood uitmaakten maar die zonder steun van de VS, die andere grote vriend van Israël, niets hadden klaargespeeld. Zo waren Spaanse journalisten van het dagblad ABC stomverbaasd in Syrië allerlei oude bekenden uit Libië te ontmoeten. Een daarvan was Mahdi al Harati een in Ierland woonachtige Libiër, die in de strijd tegen Kadhafi de tweede man onder Belhaj was, de commandant van Tripoli wier banden met al-Qaeda en de groep die de aanslagen in Madrid heeft georganiseerd, inmiddels ruimschoots gedocumenteerd zijn.

Thuis in Ierland was Harati betrokken bij een rare zaak. 200.000 Euro aan cash is er uit zijn huis gestolen bij een inbraak. Tegenover de politie claimde hij dat het slechts een klein deel was van wat hij contant van de Amerikaanse inlichtingendienst had gekregen om het verzet in Libië te financieren. Het betrof een enveloppe die hij bij zijn vertrek naar Libië in februari 2011, voor zijn vrouw had achtergelaten, voor het geval hem iets zou overkomen. En inderdaad, in een plaatsje dat bekend staat om zijn Ierse kampers, aldus de Ierse tabloid, de Sunday World, doken na de inbraak, opeens in grote getalen de “500 Euro” biljetten op, waaruit het bedrag bestond..

Voor zijn missie in Libië nam al-Harati deel aan de Gaza flotilla en zat hij op het Turkse schip de Mavi Marmara. Hij raakte gewond en verbleef negen dagen in een Israëlische cel, vertelde hij de Spaanse journalisten. Als het verhaal van Harati over de herkomst van het geldbedrag klopt, is Harati net als Belhaj vanwege dit soort wapenfeiten, blijkbaar een interessante kandidaat voor de Amerikaanse inlichtingendienst om in het Midden Oosten hun plannen uit te voeren.

Hoe zijn huidige verblijf bij de Syrische opstandelingen wordt gefinancierd vertelt het verhaal niet. Maar in combinatie met de andere gegevens die over buitenlandse inmenging in de gewapende Syrische opstand naar boven komen, begint zich een zorgelijk patroon af te tekenen in de Amerikaans-Westerse steun aan de islamistische machtsovername in de Arabische wereld. Daarbij worden de verontrustende signalen ten aanzien van vrouwen, minderheden en bovenal Joden, systematisch verdoezeld. Het diep gewortelde antisemitisme in de regio richt tot nu toe relatief weinig schade aan omdat de Joodse gemeenschappen reeds lang uit de Arabische wereld zijn weg getreiterd, maar voor de toekomst houdt het een levensgroot gevaar voor Israël in. In plaats dat Amerikaanse en Europese leiders door drongen zijn dat zij niet nog een keer in de geschiedenis dergelijke signalen kunnen negeren, vindt Hans van Baalen en met hem vele andere Westerse politici dat Israël dit juist van harte moet ondersteunen.

Met het oog op een mogelijke confrontatie met Iran, lijkt Israël zich volledig te voegen in de strategische herziening van het Westen in het Midden Oosten. Hamas is duidelijk door Amerika’s nieuwe partners in Egypte losgeweekt van Syrië en vervolgens gepaaid, zonder ook maar iets op haar genocidale plannen tav de Joodse staat te hoeven in boeten. Tegelijkertijd wordt er druk op Israël uitgeoefend om af te zien van gewapende acties tegen Iran in ruil voor Navobescherming. Ook Hans bepleit een waarnemersstatus voor Israël in de Navo. Dat betekent aanpassing maar geen inspraak in een club die Israël steeds minder goed gezind is en zichzelf verregaande inmenging in Israëls binnenlandse aangelegenheden veroorlooft. Terwijl Hamas in de NAVO- en EU zone inmiddels op meer sympathie kan rekenen, blijft geen gelegenheid onbenut om Israël in een kwaad daglicht te stellen of als onbetrouwbare vriend af te schilderen. Het land wordt door haar vrienden steeds gemakkelijker in het ondemocratische kamp van Mubarak, Kadhafi, Assad en zelfs het regime in Iran geschaard dat nodig verandering behoeft, zoals laatst maar weer bleek uit een uitspraak van Hillary Clinton. Niet zo verschillend van de nieuwe partners van Navo in Egypte, Libië en Syrië die hun oude leiders graag voorstellen als schoothondjes van de Zionisten, bij wijze van ultieme rechtvaardiging voor hun afzetting. Kortom met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig.

The Daily Mail en andere bronnen meldden afgelopen week dat Amerikaanse troepen bestaande uit duizenden man aan luchtmacht, marine en grondpersoneel Israël binnenstromen voor grootscheepse oefeningen. Hoewel het meer weg heeft van een voorlopige stationering. Volgens de anonieme bronnen van DEBKAfiles blijven zij daar tot tenminste eind dit jaar. Met Amerikaanse officieren gestationeerd in de Israëlische commandocentra is eigenmachtig optreden uitgesloten. Zeker gezien Amerika’s nieuwe partners in het Midden Oosten zal het pijnlijke verplichtingen met zich meebrengen voor Israël.

Ergens roept het helaas de herinneringen op aan de inkapseling van Judea door het Romeinse rijk.

De uiteindelijke gevolgen waren toen, een kleine tweeduizend jaar geleden, vernietiging en verdrijving.