'There’s a party going on here!’

'There’s a party going on here!’

“Leeft die nog dan?” Het was een vaak gehoorde reactie als ik iemand in Nederland de afgelopen week vertelde dat ik op zaterdag Grace Jones ging zien en horen op de Opening Night van het Sydney Festival. Nog maar net bekomen van de fire works met nieuwjaar, is de eerste avond van het als immer zeer goed bezette Sydney Festival de eerste party night van 2009, met ook dit jaar een aanbod dat nog bigger en vooral better was dan vorig jaar.

Om terug te komen op die veelgestelde vraag: Jawel, Grace Jones leeft nog, en hoe! En dat terwijl de voortekenen niet al te hoopgevend waren. Een jaar geleden vormde Brian Wilson de grote attractie op de gratis openingsavond in The Domain, het centraal gelegen park dat de voornaamste venue vormt voor het festival, met de gratis reeks Symphony in the Park, Jazz in the Park en Opera in the Park voor de komende zaterdagen op het programma.

Ondanks – of misschien wel dankzij – mijn grote bewondering voor de Beach Boys, en Brian Wilson in het bijzonder, zorgde de aftrap afgelopen jaar voor een enorme deceptie. In tegenstelling tot de vele enthousiaste berichten die ik op voorhand had gehoord, was voor mij duidelijk dat Wilson niet meer op het podium thuishoort. Het was een beetje triest; een oude man achter de keyboards, die het zingen vaak overliet aan de veredelde Beach Boys-coverband achter en naast hem. Volgens mij heb ik het concert zelfs niet helemaal uitgezeten.

De vorige en enige keer dat ik Grace Jones zag, was tijdens de openingsparty van de Gay Games in Amsterdam tien jaar geleden. Dat was een pathetische bedoening die op mij geen enkele indruk maakte. Voor zover ik me kan herinneren zong ze met geluidsband en kon ze de party maar niet van de grond krijgen (wat overigens niet alleen aan haar lag). Het enige wat me is bijgebleven was dat ze op een gegeven moment chagrijnig schreeuwde. ‘I want a joint! You mean I’m in f***ing Amsterdam and nobody has a f***ing joint?’ Exit La Jones.

Ik betrad The Domain dan ook zonder enige hooggespannen verwachtingen, maar ging meer om de - tijdens het festival altijd optimale – sfeer. Maar vanaf de eerste tonen van Nightclubbing, het door David Bowie en Iggy Pop geschreven titelnummer van haar doorbraak lp uit 1981, werd al duidelijk dat we hier mijlenver verwijderd waren van de tragic vertoning in Amsterdam. De band klonk perfect, maar het was natuurlijk vooral Grace Jones zelf die de touwtjes in handen had en het publiek tracteerde op een andere – uitermate glamorous en niet zelden outrageous – hoofddtooi bij elk nieuw nummer. Er schijnt zelfs iemand bij haar entourage te zitten die speciaal is meegereisd om de hoeden in good shape te houden. Dat mag wel erg neigen naar veel style over matter, maar als die stijl zo perfect is uitgewerkt kan ik daar weinig bezwaar tegen hebben. Daarnaast heeft Grace vocaal heel wat meer te bieden dan andere gay icons als Madonna en Kylie Minogue.

Het was een gok om met de trage tonen van Nightclubbing te beginnen, maar het werkte bijzonder goed. Het feest barstte daarna echt los bij My Jamaican Guy, gevolgd door een reeks te verwachten signature songs, aangevuld met twee nummers van het nieuwe album Hurricane – het eerste in 20 jaar, al schijnen er twee nooit uitgebrachte albums op de plank te liggen. Die nieuwe nummers waren prima, al leek het tweede wel erg veel op I’ve seen that face before. Bij het begin van Pull up to the bumper toonde Grace de 20.000 zonder de minste gene haar derriere en dat had niets pathetisch. Niet alleen the face of Grace, maar ook haar benen en billen lijken de tand des tijds glorieus te hebben doorstaan. Aan het einde van dit nummer trok Grace dertig man uit publiek het podium op om het feestje nog een beetje extra glans te geven. ‘There’s a party going in here!’, zei ze met een big smile. Zoals iedereen verwachtte werd dit gevolgd door de afsluiter Slave to the Rhythm.

Grace Jones trad deze week drie keer op in een uitverkocht Enmore Theatre, een iets groter uitgevallen equivalent van Paradiso. Een opvallende plek, omdat het het statige State Theatre – dat qua sfeer aan Carré doet denken en dat tijdens het festival vorig jaar de locatie was voor de drie Berlin-shows van Lou Reed - meer voor de hand had gelegen. De prijs van 140 dollar leek me aan de zeer hoge kant (al verkocht Björk vorig jaar binnen no time 5000 kaartjes voor de trappen van Sydney Opera House, a 150 dollar per stuk), maar na The Domain had ik het er graag voor over gehad. De media hier zijn al even enthousiast over deze shows als ze waren over opening night. Met de Hurricane Tour heeft Grace Jones haar carrière een nieuwe impuls gegeven. Ze is nog altijd very much alive, zoveel mag duidelijk zijn.

Kees Bakhuyzen