Faizel Enait, slachtoffer van misplaatste tolerantie

Faizel Enait, slachtoffer van misplaatste tolerantie

De Erasmus Universiteit heeft alle klachten van studenten en beveiligers over het agressieve gedrag van de rechtenstudent Faizel Enait naast zich neergelegd. Het College van Bestuur trad niet op omdat de moslimfundamentalist, die als advocaat weigert op te staan voor de rechters, ‘een goede student’ zou zijn.

“Hij kan er niets aan doen. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad. Zijn vader sloeg hem. Zijn moeder vond alles maar goed. Hij kan niet anders want hij kreeg vroeger elke dag brinta en levertraan door de strot geduwd.”

Ik ben zoals u begrijpt geen aanhanger van de theorie dat alle oorzaken van opstandig en ergerlijk gedrag in het verleden liggen. Toch maak ik voor deze ene keer een uitzondering.

Het gaat om Faizel Enait. Beter bekend als de ‘zittende advocaat’, omdat hij op grond van zijn geloof weigert op te staan in de rechtbank - met als gevolg dat hij een klacht aan zijn djellaba kreeg van de Orde van Advocaten. Mohammed Faizel Ali bin Mohammed Racheed bin Mohammed Karamullah bin Mohammed Enait (om zijn zelfgekozen naam te gebruiken) kwam in het afgelopen jaar in het nieuws door zijn agressieve gedrag in talkshows en door zijn voortdurende procedures tegen alles en iedereen die hem in de weg zit. Het laatste Faizel-nieuws is dat de Raad van Discipline een wrakingsverzoek heeft afgewezen. Enait meent namelijk dat de tuchtraad partijdig is. In zijn woorden is er sprake van ‘een lynchpartij’. Voorlopig lijkt Faizel door niets en niemand te stoppen.

Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Heel simpel. De Rotterdammer van Hindostaanse afkomst is een product van zijn veel te tolerante omgeving. Het is verbazingwekkend hoe vaak deze drammer en schreeuwlelijk in het gelijk is gesteld met een beroep op zijn geloof. Het begon al in het voorjaar van 2005, toen Enait als lid van de Cliëntenraad van de Rotterdamse Sociale Dienst weigerde om twee vrouwelijke raadsleden de hand te schudden. Richard Nooij, woordvoerder van de Cliëntenraad, vond de kritiek op Enait overtrokken. Zijn critici zouden ‘niet respectvol’ zijn omgegaan met Enaits islamitische geloof.

Aangemoedigd hierdoor solliciteerde Enait als klantmanager bij de Sociale Dienst, maar daar stuitten zijn djellaba en zijn handenweigeringen op minder begrip. Geen nood. De supersofte Commissie Gelijke Behandeling stelde Enait in oktober 2006 in het gelijk. Helaas voor de klager werd deze zeer omstreden uitspraak in augustus 2008 niet overgenomen door de rechtbank.

Enait had ondertussen een nieuw werkterrein gevonden. Pas beëdigd als advocaat weigerde hij om religieuze redenen op te staan voor de rechtbank. In eerste instantie werd het dramgedrag opnieuw beloond door meegaande rechters die overliepen van begrip voor het lastige kind. Pas als gevolg van de alom heersende verontwaardiging is Enait alsnog teruggefloten door zijn eigen vakgenoten.

Bij zijn carrière als fundamentalistische roeptoeter kreeg Enait meer ruggesteuntjes. Deze website onthulde op 28 augustus 2008 dat de fundamentalist in april 2006 een essaywedstrijd won van de Wiardi Beckman Stichting, het wetenschappelijke bureau van de Partij van de Arbeid. Partijleider Wouter Bos sprak lovende woorden over de jonge moslim.

Ondertussen was vooral bij medestudenten en medewerkers van de Erasmus Universiteit Rotterdam al lang duidelijk dat er iets niet spoorde met de jurist, die daar tussen 2002 en 2007 colleges volgde en in augustus 2008 afstudeerde met de scriptie Terrornoia: how the propa-ugandists used the omni-territorialization of terror for the fundamen-talismanization of criminal law in a multi-cultus-ritualistic society. Enait viel onder meer op door agressief gedrag in de Universiteitsbibliotheek, waar hij als een van de weinige bezoekers zijn tas naar binnen mocht nemen. Hij schold andere studenten uit voor varkens. Eén keer zette hij na een woordenwisseling een medestudent klem in het trappenhuis.

Uit goede bron verneem ik dat bij het College van Bestuur van de Erasmus Universiteit legio klachten binnenkwamen over het gedrag van Enait. De rechtenstudent had de hinderlijke gewoonte om lokalen binnen te lopen waar hij niet thuishoorde. Daarnaast waren er klachten van studenten en beveiligers over Enaits grove scheldpartijen. De leiding van de universiteit besloot echter alle brieven en rapporten naast zich neer te leggen omdat Faizel Enait ‘een goede student’ zou zijn.

Na alle misplaatste tolerantie voor zijn wangedrag is het geen wonder dat de ‘zittende advocaat’ niet meer valt af te remmen. Faizel Enait is een slachtoffer van de omstandigheden.

Carel Brendel

Carel Brendel is auteur van Het verraad van links (Uitg. Aspekt)