Er komt een dag waarop geen enkele Nederlandse vrouw nog de telefoon opneemt, zeggend: 'Met mevrouw Jansen', of gewoon: 'Mevrouw Jansen.' Of vergis ik me, en zijn er, in Rouveen of Arnemuiden, nog steeds jonge vrouwen die dat gaan doen als ze getrouwd zijn? Wie, die onder de 70 is, noemt zichzelf nu mevrouw? Ik heb een mevrouw gekend die vroeger al gewoon 'Met Van der Veer' zei, net als haar man; maar dat ze het zelf ook een beetje cru vond, bewees ze door het heel erg lief te zeggen, met een krulletje in de intonatie.
Veel mensen, onder wie ikzelf, noemen voor- en achternaam. Dat heeft ook bezwaren, want met die voornaam wil je helemaal niet aangesproken worden door vreemde bellers. Het moment waarop veel mannen besluiten hun voornaam weg te laten is een soort mijlpaal, vergelijkbaar met wat vroeger de eerste lange broek was - alleen wat later in het leven. Je hebt ook mensen die gewoon hallo zeggen. Dat wordt door velen afgekeurd, maar wat is er eigenlijk tegen? Laat degene die het initiatief neemt, zich maar bekend maken, dan kunnen we altijd nog zien of wij dat willen... maar nee, ik doe het toch niet.
Dit zijn natuurlijk ouderwetse bespiegelingen aan het worden. Steeds meer mensen weten al wie er belt, omdat ze het nummer herkennen op het schermpje van hun toestel, of een naam zien, of zelfs het belgeluid - pardon, de ringtone - herkennen die zij speciaal voor deze persoon hadden ingesteld. 'Hee ouwe', zeggen ze dan. Of 'Dag Frits', iets wat sommige Fritsen helemaal niet leuk vinden, en dan neem je de volgende keer weer schijnheilig op met je naam, terwijl je best weet dat het Frits is. Aan wie vertel ik dit? U weet het natuurlijk al, lezer. Maar ik maak me een beetje zorgen, want als niemand deze dingen opschrijft, zijn ze straks verdwenen in de nevels van de geschiedenis.
Ileen Montijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten