Bewapenen!

Bewapenen!
Zwijn dood, lang leve de bestuurder!

De oplettende lezer herinnert zich vast nog dat ik me geheel vrijwillig en alleen in het goddelijk gelegen, zonovergoten vrijstaande huis in het buitenland bevind; op slechts drie-en-een-half uur rijden van de grote stad A. maar in een omgeving waar het woord stilte betekenis krijgt. Geníeten zal ik van die felbegeerde stilte en dat doe ik dan ook. Tot ze me naar het hoofd stijgt en ik tegen mezelf en andere beesten (“Ga weg, vieze vlieg!”) begin te praten. Een en al nederigheid ben ik maar waar is W.?

W. is druk bezig euri te verdienen. In A. Er is werk dat geen uitstel duldt en opgeleverd moet worden, en de lezer bedenke dat het pas begin mei 2008 is, er is geen vuiltje, laat staan wolkje aan de lucht; niets wijst erop dat later dat jaar IJslandse bankrovers hun slag zullen slaan. Nee, onze spaarcenten zijn nog veilig en staan niet eens op een buitenlandse bank al is er ook dan genoeg reden dat wél te doen want wie wil er een dief van z'n eigen portemonnee zijn?

Aan geld denk ik dus niet maar wel volg ik W. in gedachten. Na twee dagen hard werken zoeft hij nu over de weg richting mij, de stilte en onze vakantie. Rond 20.45 uur seint W. dat hij nog 100 kilometer bij me vandaan is, voor tienen verwacht hij er te zijn. Een meevaller! Ik staak opgelucht het doelloos zappen en ga nog maar eens in bad, daarna zal hij er wel zijn. Een telefoontje verwacht ik nu niet meer. De stilte is wederom weldadig.

Maar om 22.00 uur gaat m'n 06 wél! En het is W. zie ik aan het display. Het fijne aan W. is onder andere dat hij ook tijdens calamiteiten zichzelf vrij goed weet te beheersen. Kalm vertelt hij dat ie even voorbij Liège langs de autoweg op de Belgische wegsleepdienst staat te wachten want de auto doet 't niet meer: de radiateur heeft een fatale deuk opgelopen door een aanvaring met 'n everzwijn. Dit zwijn is het niet gelukt zonder kleerscheuren aan de overkant van de autoweg te geraken, sterker nog, deze oversteek heeft 'm het leven gekost. Het zwijn is hartstikke dood maar gelukkig is W. met de schrik vrij gekomen, al staat ie wel wat te bibberen op z'n benen, zegt hij, maar omdat z'n batterij bijna leeg is, moet ik het daar even mee doen. Bovendien moet de lijn vrij blijven voor de telefonische hulpdienst en het mannetje met wegsleepauto. Dit kan nog wel even gaan duren.

Het wachten heeft dus weer een aanvang genomen maar, en zo hoort het natuurlijk ook: het zwijn is dood, lang leve de bestuurder!

Drie uur later, om kwart over één in de nacht, arriveert W. per taxi. Voor de taxi-chauffeur is het niet de eerste keer dat hij van 'n dergelijk ongeluk hoort, de omgeving waar de aanrijding heeft plaatsgevonden, staat er namelijk om bekend. De lokale bewoners weten precies wanneer en waar ze met overstekende everzwijnen rekening moeten houden. Zij wel. Die rare Hollanders natuurlijk niet maar dat zegt de chauffeur er niet bij. Wel legt hij nog uit dat er in dat gebied niet meer gejaagd mag worden op everzwijnen, met als gevolg een overschot aan everzwijnen en levensgevaarlijke verkeerssituaties.

Ik vloek hardop. Werk gaat voor het meisje maar sinds wanneer gaat het zwijn vóór de veiligheid van de mens? Zo'n beest kan wel 230 kilo wegen. Het had ook anders kunnen aflopen.

Terug in A. loop ik kort daarna de Amsterdamse fotograaf S. tegen het lijf. S. is een trotse stemmer op de Partij voor de Dieren, daarom leg ik hem W's avontuur voor, nieuwsgierig als ik ben naar wat een PvdD-stemmer hiervan vindt. Ja, hij weet van dit soort ongelukken maar weet ik wel dat er jagers zijn die expres gaten in de afrasteringen langs de autowegen knippen? Zo hopen zij via de media alsnog hun zin te krijgen en wordt misschien het plaatselijke jachtverbod opgeheven...

Nee, dat wist ik allemaal niet en het klinkt iets te samenzweerderig naar mijn smaak maar als het waar is dan is dat bijzonder kwalijk. Wij hebben langs de plek des onheils overigens geen hekken of afrasteringen waargenomen, dus ook geen gaten, en we zijn er inmiddels al weer enkele malen langsgereden – maar hoe het ook zit, een everzwijn eten we (op de juiste wijze geslacht) bij voorkeur in een restaurant.

Veiligheid boven alles. Ik ga me dus bewapenen, en wel met zo'n groot, glimmend, verchroomd ding aan de voorkant van de auto - ook goed voor het vangen van klein wild, zoals konijntjes. Maar wel op de nieuwe auto, want die andere bleek wel degelijk total loss.

Annelies van der Veer