Vervolg (deel 3) toespraak Frits Bolkestein boekpresentatie: Dirk Verhofstadt In gesprek met Paul Cliteur, een zoektocht naar harmonie. (Hier te bestellen: In gesprek met Paul Cliteur ), 9.3.2012.
Onderwerp: het onlangs verschenen boek van Deborah Scroggins over Ayaan Hirsi Ali en terrorist Siddiqui: Wanted Women: Faith, Lies, and the War on Terror.
Klik hier voor deel 1: Frits Bolkestein over de decadentie van de islamitische wereld.
Klik hier voor deel 2: Waarom Turkije niet bij de EU hoort.
Ter aanvulling:
BeantwoordenVerwijderenDoor: Nausicaa Marbe
Heb ik wat gemist? Het schijnt dat met het vertrek van Ayaan Hirsi Ali de vrede terugkeerde in Nederland. De polarisatie verschrompelde, kranten konden overgaan tot de orde van de dag en over kunst berichten. Zonder de 'donkere wraakengel' die 'haar schaduw over het integratiedebat had geworpen' was er
weer rust. Zo staat het in het nieuwe boek van de Amerikaanse journaliste Deborah Scroggins: Twee vrouwen de islam in de levens van Ayaan Hirsi Ali en Aafia Siddiqui. De bekroonde auteur werd bekend door een biografie van een Canadese hulpverlener die een Soedanese warlord huwde: Emma's oorlog. Een boek dat uitblonk in het inzichtelijk maken van ondoordringbare rebellenconflicten
in Zuid-Soedan. In vergelijking daarmee is het Hollandse multiculturele drama een peulenschil. Scroggins nieuwe boek, dat het leven van de voormalige VVD-politica aan dat
van een Pakistaanse jihadiste spiegelt, wekt verwachtingen. Het ontstond vanuit 'het gevoel dat vrouwenonderdrukking voor de ideologie van de radicale islam net zo fundamenteel was als racisme voor het oude Zuiden van de VS en antisemitisme voor nazi-Duitsland', aldus Scroggins. Wie zoveel bij elkaar harkt, moet vertrouwen op een sterk analytisch vermogen. De auteur hoopt dan ook de 'diepere structuur te begrijpen van het conflict dat onze tijd bepaalt'.
Intrigerend is dat ze een merkwaardige symmetrie ontwaart tussen een seculiere hervormer en een terroristenhulpje. Dat Scroggins ze als tegenpolen en iconen ziet in de War on Terror is tot daaraan toe, al is Siddiqui vooral een icoon van de War of Terror. Problematischer is haar stelling dat hun levenskeuzes inwisselbaar hadden kunnen zijn: de Pakistaanse had evengoed een westerse feministe kunnen worden als de Somalische een militante islamiste. Hier verliest Scroggins voor het eerst uit het oog dat de reden waarom dit niet gebeurde, voor dit boek relevanter is dan haar speculatie. Juist dat verschil is veelzeggend over
BeantwoordenVerwijderenwat moreel toelaatbaar is, wat een bloeddorstige ideologie aanricht.
Dat Scroggins deze vrouwenlevens onbevooroordeeld wil induiken is op zichzelf verfrissend. Maar. Terwijl het leven van Siddiqui neutraal en met kenni van terrorisme wordt verteld, grossiert het Hirsi Ali-verhaal in negatieve typeringen en malicieuze insinuaties, die antipathie doen vermoeden. De levensverhalen alterneren in korte hoofdstukken en dat werkt niet: abrupte
afbrekingen en overgangen scheppen verwarring, de schaarse parallellen worden niet uitgelicht. Het valt op dat Scroggins wél zakelijk schrijft over Siddiqui die evenals Hirsi Ali niet meewerkte aan dit boek. In gedocumenteerde hoofdstukken trekt haar leven voorbij: vanuit de Pakistaanse upper class
naar prestigieuze Amerikaanse universiteiten; via islamistisch activisme en hetzes tegen joden en christenen naar Al Qaida; ten slotte haar arrestatie door de FBI. Wijdvertakte terroristische netwerken worden geschetst, met tentakels tot in studentenverenigingen aan Amerikaanse universiteiten. Geïnterviewden sommen herinneringen op, maar zijn niet scheutig met persoonlijke ontboezemingen.
Mede daardoor komt deze Pakistaanse wetenschapster en moeder, die dolgraag bij de Taliban had gezeten, gefilmde afslachtingen van 'ongelovigen' adoreerde en aanslagen beraamde, niet tot leven vanonder haar niqaab. Hoe anders is het leven van Hirsi Ali opgetekend. Hiervoor verhuisde Scroggins vier jaar naar Nederland en interviewde ze Hirsi Ali's familie in Afrika. Heftige emoties en ontboezemingen te over. Vriend, maar vooral vijand komt
BeantwoordenVerwijderenaan het woord en uit de verantwoording blijkt hoe willekeurig naar bronnen is gezocht. De geoogste informatie, pover geduid, stijgt zo niet uit boven wat al eerder gezegd is. Al in het begin vraagt Scroggins zich af vanuit 'wat voor soort woede' Hirsi Ali Submission maakte. Het idee dat redelijke, intellectuele
argumenten tegen religieuze teksten even krachtig en inspirerend kunnen zijn, gloort niet. Andersom vraagt Scroggins zich niet af vanuit welke 'woede' velen Hirsi Ali's bloed konden drinken en/of haar bedreigden. Dubieuze beweringen dat Hirsi Ali even radicaal is als moslimfundamentalisten; dat vrouwen door haar hoofddoeken zijn gaan dragen; dat Somaliërs door haar Nederland ontvluchtten,
presenteert Scroggins onbeargumenteerd als redelijke argumenten in het integratiedebat.
Zelf verwijt Scroggins Hirsi Ali geen oog te hebben voor de verschillen in de islam. Daarbij toont ze vooral begrip voor haar critici, en dat gaat weer ten koste van dieper begrip voor Hirsi Ali's islamkritiek. Hoewel Scroggins beweert dat Hirsi Ali geen onderscheid maakte tussen de islam en de politieke islam, heeft de ex-politica vaak in interviews benadrukt dat ze het persoonlijke geloof anders ziet dan als strijd. Wel achtte Hirsi Ali als rabiate afvallige het geloof voor de mens even schadelijk als de politieke islam voor de maatschappij, maar deze nuance (die uitnodigt tot introspectie) haalt Scroggins' allegaartje niet. Dat Hirsi Ali niet tegen mensen streed, maar ze aanspoorde tegen religieuze dogma's te strijden, ook dat inzicht ontbreekt
hier. Scroggins heeft weinig op met de intellectuele capaciteiten van Hirsi Ali. Haast verbolgen schrijft zij dat zij uitgeroepen is tot een van de meest vooraanstaande denkers ter wereld, terwijl de islamgeleerde Bassam Tibi stille erkenning krijgt. Dat valt gelukkig mee: deze voortreffelijke cultuurfilosoof kreeg wereldwijd prijzen en doceert aan de beste Amerikaanse universiteiten. Selectieve vermelding van feiten en opvallende lacunes tekenen dit boek. Verzuiling, segregatie, polarisatie worden genoemd, maar Scroggins beschrijft niet het door decennia politieke correctheid verwonde sociale klimaat waarin Hirsi Ali inderdaad radicaal opereerde. Voor Scroggins is Job Cohen een 'bescheiden man' die goed voor zijn vrouw zorgt en respect voor religie wil en door Hirsi Ali onterecht 'ayatollah' de ironie ontgaat haar wordt genoemd.
BeantwoordenVerwijderenMaar zij verdiept zich niet in de bredere kritiek op Cohens politieke privileges voor de islam en zijn gebruik van die religie als integratiemiddel in een seculiere samenleving, zelfs via orthodoxe moskeeën. Van Paul Cliteur wordt beweerd dat hij zich niet in de islam heeft verdiept, terwijl deze geleerde
nota bene als hoogleraar zijn oratie hield over de multiculturele samenleving.
Ahmed Aboutaleb wordt geprezen omdat hij sust, waar Hirsi Ali verdeeldheid zou zaaien. Maar geen woord over zijn hatelijke berisping van Hirsi Ali ('ze pist in haar nest'), die tekenend was voor de hetze jegens afvalligen. De Franse filosoof Pascal Bruckner onderzocht in erudiete essays het etiket 'Verlichtingsfundamentalist' dat Hirsi Ali opgeplakt kreeg. Scroggins doet dat af als 'tienduizenden woorden rammelen uit het toetsenbord'. Een joekel van een omissie is dat Hirsi Ali-intimus Paul Scheffer, die het gepolariseerde klimaat en de rol van Hirsi Ali daarin breeduit heeft geduid, slechts opduikt als
BeantwoordenVerwijderenauteursnaam bij twee stukken. Je moet wel erg je best doen om Scheffer te ontlopen als je het over Ayaan hebt. Aan het eind van haar boek herhaalt Scroggins haar introductie als conclusie, zonder duidelijk te maken hoe de tussenliggende pagina's haar stellingen zouden
hebben moeten onderbouwen. In een ultieme poging de tegenpolen aan elkaar te lijmen, verschijnt daar Breivik nog. Ha, een terrorist die over Hirsi Ali heeft gerept. Eindelijk staat Hirsi Ali, binnen Scroggins' curieuze denktrant, in kwalijke verbinding met Siddiqui en de rakker Khalid Sheikh Mohammed (brein achter de aanslagen van 11 september 2001). Scroggins erkent op de valreep dat Ayaan enkel met woorden streed dat is het grote verschil tussen de twee.
Mis. Want Hirsi Ali streed, behalve mét, vooral vóór woorden. Voor hun
rationele gebruik, voor de kracht van de rede en individuele keuzes tegenover de inhumane starheid van het dogmatische geloof. In een cultureel klimaat waarin veel migranten zich toentertijd lieten voorstaan op hun religieuze identiteit en de regering groepsdenken financierde, liet Hirsi Ali zien dat je zonder rancune, slachtofferrol en aparte zwemcursussen, op eigen initiatief kunt integreren. Dat sloeg een fatale deuk in de status quo van de multiculturele consensus over de 'zwakke', islamitische migrant. Hirsi Ali propageerde het beeld van de islam als barbarij, besluit Scroggins.
Dat Hirsi Ali bovenal een icoon was van verheffing en van individueel verzet tegen gemakzucht, onwetendheid en groepsdwang, blijft tendentieus onderbelicht.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen