Ze herkent hem aan zijn loopje. Daar is na negen jaar niets aan veranderd, hij houdt z'n hoofd een beetje scheef, als een lieve, gehoorzame hond. Ze aarzelt niet om de lange gestalte die voor haar het station in loopt aan te spreken. Ze heeft niets te verbergen. Hij noemt verrast haar naam en precies het aantal jaren dat ze elkaar niet hebben gezien.
"Zullen we iets drinken?" Eén trein wil hij voor haar wel laten schieten. Op dat moment weet ze weer precies hoe
Lees verder in Metro of op de Metro-site hierr
