De nieuwe burka-vriendelijke regering van Frankrijk

Door: Daniel Greenfield, Frontpage, 21 mei 2012

Vertaling: Kees Bakhuyzen, HoeiBoei

Francois Hollande is wellicht de eerste door moslims gekozen president van Frankrijk. Naar schatting 93 procent van de moslimstemmers brachten hun stem uit op Hollande; in een verkiezing waarin de uiteindelijke verschillen gering waren, kan dat aantal de doorslag hebben gegeven tussen winst en verlies. De samenstelling van de nieuwe Franse regering weerspiegelt dat Hollande in het krijt staat bij zijn moslimstemmers.

Tijdens zijn campagne had Hollande gezegd dat hij het verbod op de burka in stand zou houden, daarbij aangetekend dat hij deze wet op de best mogelijke wijze zou toepassen – een mededeling die veel ruimte laat voor allerlei kronkels die uitvoering van de wet tot een minimum beperken. En zijn aanstelling van Christiane Taubira als Minister van Justitie geeft het bange vermoeden dat binnenkort Vrouwe Justitia een burka zal aantrekken.

Christiane Taubira, min. v. Justitie

Taubira, een radicaal linkse politica uit Guyana die, ook al is ze benoemd tot Minister van Justitie, geen universitaire graad heeft in de rechten, stemde tegen de wet die de hijab op scholen verbiedt – waarmee ze slechts een van een handvol leden van de Nationale Vergadering was. Ze bracht helemaal geen stem uit betreffende het verbod op de burka in 2010, maar dit jaar tekende ze een petitie van de MTE* namens “gesluierde moeders” welke een beschuldigende vinger wees richting de “eindeloze reeks strafbare handelingen tegen moslims”, een lijst waarop onder andere de “anti-hoofddoekwet” en de “anti-nikaab wetgeving” voorkomen.

De aanstelling van Taubira is een concessie richting de relschoppers en de burkabandieten. Ze werd niet gekozen vanwege haar graad in Afrikaans-Amerikaanse etnologie, maar als een dankgebaar van de regering richting diegenen die auto’s in brand steken en vrouwen in een burka dwingen.

Terwijl Taubira de herinnering aan de slavenhandel heeft uitgebuit voor politieke doeleinden, wil ze de misdaden van moslimslavenhandelaren uitsluiten van de discussie – dit onder het mom dat de slavenhandel zoals deze werd uitgevoerd door Arabische moslims niet te vaak ter sprake moet worden gebracht zodat “jonge Arabieren niet alle gewicht van de erfenis van Arabische misdaden op hun schouders dragen.” Natuurlijk ontbreekt een dergelijke gereserveerdheid wat betreft het schuldgevoel dat jonge Europeanen wordt aangepraat. 

Najat Vallaud-Belkacem, min. voor Vrouwenrechten

De nieuwe regering zal drie moslimleden tellen, Najat Vallaud-Belkacem, Kader Arif en Yamina Benguigui. De in Marokko geboren Najat Vallaud-Belkacem, die in het kabinet de rol van Minister voor Vrouwenrechten zal vervullen en daarin woordvoerder is voor de Franse regering, heeft zich uitgesproken tegen het verbod op de burka, omdat volgens haar “de Republiek haar tijd niet moet verdoen met het maken van wetten die uitsluiten, verbieden en stigmatiseren.” Het aanstellen van een tegenstandster van het verbod op de burka als Minister voor Vrouwenrechten is een duidelijke boodschap dat de nieuwe regering niet van plan is vrouwenrechten te verdedigen tegen islamitische onderdrukking. Het verbod op de burka was het resultaat van het werk van een commissie voor vrouwenrechten in de Nationale Vergadering. Als de leidende moslimpersoon in de nieuwe regering, met een portefeuille die het dichtst bij het onderwerp staat, bevindt Najat Vallaud-Belkacem zich op een uitgelezen plaats om alle pogingen die worden ondernomen om vrouwen tegen de islam te beschermen te saboteren. En dat is niet het enige probleem met Najat Vallaud-Belkacem, die een dubbele nationaliteit bezit van Marokko en Frankrijk, en een voormalig lid is van CCME, een adviesraad van geëmigreerde Marokkanen, aangesteld door de Koning van Marokko, welks doel het is de Marokkaanse identiteit van Franse moslims te versterken en advies uit te brengen betreffende hun islamitisch onderricht. Dit heeft ertoe geleid dat sommigen in Frankrijk haar loyaliteit in twijfel trekken, vooral omdat de CCME is omschreven als een propaganda-instrument voor de Marokkaanse regering. Het eindresultaat van de benoeming van Najat Vallaud-Belkacem is dat een vrouw die de Marokkaanse regering had vertegenwoordigd in Frankrijk nu woordvoerder is van de Franse regering. En een vrouw die zich uitsprak tegen een verbod op de burka zal nu het Ministerie voor Vrouwenrechten leiden.

Kader Arif

Wat betreft Hollande’s twee andere moslimministers: Kader Arif heeft zich duidelijk uitgesproken betreffende Israël, dat hij de Franse problemen op het gebied van buitenlandse politiek verwijt met de bewering dat de Middellandse Zee Unie van Sarkozy werd geblokkeerd door de Israëlische acties in Gaza. Hij tekende een petitie die eist dat Israël haar grenzen openstelt met het door Hamas bestuurde Gaza, uitte zijn steun voor de terroristische flotilla, oproepend tot een “duidelijk antwoord” op de Israëlische actie waarbij het schip werd tegengehouden en hij tekende zelfs een petitie die opriep een door Frankrijk gesteunde flotilla Israël binnen te laten vallen in steun voor Gaza.

De nieuwe rol van Kader Arif is slechts zijdelings betrokken bij buitenlandse zaken, maar hij heeft zich al bereid getoond ontwikkelingskwesties uit te buiten om zijn visie naar voren te brengen en Israël aan te vallen; dat patroon zal zich waarschijnlijk voortzetten nu hij het roer over heeft genomen betreffende veteranenkwesties en hij het Israëlische beleid verantwoordelijk wil houden voor het lot van Franse oorlogsslachtoffers.

De derde moslimminister, Yamina Benguigui, heeft verschillende films gemaakt waarvan sommige, zoals Inshallah Zondag, op het oog kritisch zijn ten opzichte van de burka. Yamina Benguigui heeft ook haar best gedaan de mythe te laten voortleven dat de problemen die door moslimimmigranten worden veroorzaakt eerder te wijten zijn aan Frans racisme dan aan de islam.

Yamina Benguigui

Yamina Benguigui was een van de ondertekenaars van de petitie tegen Frankrijk’s nationale debat over secularisme en islam. Onder de ondertekenaars van die petitie bevinden zich vooraanstaande islamist Tariq Ramadan en de linkse pedofiele patjepeeër Daniel Cohn-Bendit, evenals Laurent Fabius, de huidige Minister van Buitenlandse Zaken.

Maar de meest verwoestende invloed van Hollande’s overwinning op Frankrijk en Europa ligt waarschijnlijk elders. Daar waar Sarkozy Turkije’s verzoek toe te treden tot de Europese Unie had geblokkeerd, is Hollande mogelijk Turkije’s opening op weg naar EU-lidmaatschap. De Turkse islamistische Minister van Buitenlandse Zaken heeft de hoop al uitgesproken dat de overwinning van Hollande de weg vrij zal maken voor Turks EU-lidmaatschap, ondanks Turkije’s vijandigheid ten opzichte van het Westen, de politieke onderdrukking aan het thuisfront en de voortdurende bezetting van Cyprus.

Hollande ontmoedigde de naar schatting 500.000 Turken in Frankrijk niet om tot die conclusie te komen. Enkele dagen voor de eerste verkiezingsronde stuurde hij een brief rond waarin hij vermeldde dat hij veel waarde hechtte aan de verstandhouding met Turkije en dat hij indien hij gekozen zou worden het hechte karakter van deze band zou versterken.

“Europa,” zo schreef hij, “dat erin heeft toegestemd onderhandelingen te beginnen voor volledig lidmaatschap van Turkije, blijft vasthouden aan haar principes “om verschillende volkeren, culturen en religies bijeen te brengen.”

Hollande, die de katholieke en joodse stemmen verloor maar de moslimstem won, heeft dat niet gedaan; in plaats daarvan weerspiegelt zijn regering de links-islamitische alliantie die hem aan de macht heeft gebracht. Het is een regering die ondanks al haar garanties zeer waarschijnlijk een oogje dicht zal knijpen als het de burka betreft, een veelzeggende knipoog richting de onderdrukking van vrouwen, en die de andere kant zal opkijken als het aankomt op de jihadprediking op Frans grondgebied. En het zal zich inzetten voor openzetting van de Europese deur voor Turkije, wat het einde zal betekenen van niet alleen Frankrijk, maar van heel Europa.

 [1] MTE – Mamans Toutes Égales: actiegroep die zich richt op vermeende discriminatie van gesluierde vrouwen [noot vertaler]