Anil Ramdas contra Geert Wilders

Anil Ramdas 16.2.1958-16.2.2012

Door: René Marres
In mijn boek Vermoord en verbannen analyseer ik een NRC-column van Anil Ramdas, die gericht was tegen rechtsgeleerde en NRC-columnist Afshin Ellian. In een ingezonden brief karakteriseer­de een lezer het stuk van Ramdas terecht als 'karaktermoord'. Het was onvoorstelbaar grof en schelderig en bevatte geen enkel argument tegen de standpunten van Ellian.

Ook beschuldigde hij Ayaan Hirsi Ali van 'ordinaire moslim­haat' omdat zij zei dat Theo van Gogh de graadmeter was geweest voor de tolerantie van moslims in Nederland. Als die niet zo heftig op hem
gereageerd hadden, waren ze tolerant geweest, door de moord bleek van niet. Een triviale waarheid, lijkt me. Ik heb van meerdere moslims gelezen, dat ze hem ook hadden wil­len om­brengen, al waren zij daar zelf te 'zachtmoedig' voor.

In zijn column 'Verdraagzaamheid' (NRC Handelsblad 31-12-07) begint Ramdas met iets van J.A.A. van Doorn aan te halen, uit een stuk dat ik op deze blog besprak, maar niet deze passage:
'Er is deze week toch een lichtpuntje aan te wijzen, nu Geert Wilders tegenover de koningin heeft erkend dat hij voor het verpesten van ons publieke klimaat de eerste ver­antwoordelijk­heid draagt.'
Wilders had zich namelijk, zoals men zich zal herinneren, kri­tisch uitgelaten over haar kersttoespraak, waarin zij om tole­rantie vroeg en zich keer­de tegen polariseren, ongeveer zoals Doekle Terpstra cum suis deed. Bij Terpstra kon men we­gens zijn eerdere uitval zeker weten dat het tegen Wilders en zijn Partij voor de Vrijheid (PVV) be­doeld was; van onze Marokka­nen- en multicul­tikonin­gin Bea­trix, die bij Marokkanen op bezoek ging na de moord op Theo van Gogh, maar niet bij zijn ouders en kind, kon men het ver­moe­den.

Voor Van Doorn's interpretatie van Wil­ders' zich aangespro­ken voelen is misschien wat te zeggen, maar dat is voor Ramdas niet genoeg. Hij noemt het een 'simpele en overduidelij­ke waar­heid'. En dat is het evident niet. Wilders vond dat hij ten onrechte was aangesproken. Toch concludeert Ramdas eruit dat Wilders weet dat hij onverdraagzaamheid pre­dikt en grofheid voorstaat. Wilders zal misschien toegeven dat hij wel eens grof is, maar meent dat hij juist de onverdraag­zaam­heid in de vorm van de islam bestrijdt.
Ramdas poneert vervolgens dat Wilders precies weet wat hij doet: 'Populisten, demagogen en volksmenners zijn ijskoude, maar niettemin goede rekenaars, die niet kunnen ophouden (...) de opiniepeilers op de voet te volgen.'

Met één klap wordt Wilders zo tot populist, demagoog en/of volksmenner uitgeroepen. Ramdas vindt het niet nodig voor­beel­den van deze slechte eigenschappen te geven. Zouden andere politici zich niets aantrekken van peilingen?! Dan zegt hij:
'De ware politicus stelt eerst zijn idealen vast en keert zich dan pas tot het volk (...) De valse politi­cus volgt de peilin­gen en doet dan pas alsof hij idealen heeft.'

Wilders zou de valse politicus zijn. Ramdas geeft geen argu­menten hiervoor. Alles wat we van Wilders weten, spreekt dit tegen. Hij werd uit de VVD-fractie gezet omdat hij per se wilde vast­houden aan zijn standpunt dat Turkije niet tot de EU moet wor­den toegelaten, terwijl hij als succesvol parlementslid een mooie carrière binnen die partij tegemoet had kunnen zien als hij zijn idee verloochend had. Hij ging daarmee een ongewis avontuur aan. Van de meeste eenmans­fracties hoort men niets meer nadat die ene zijn tijd heeft uitgezeten. Wilders heeft zelfs voor zijn ideeën over dat hij voortdurend met de dood bedreigd wordt en beveiligd moet wor­den. Hij heeft een ge­woon, aangenaam privéleven voor zichzelf opgeofferd. Ramdas stelt zich na zijn uit de lucht gegrepen, grove aan­tijging de vraag:
'zijn Nederlanders in meerderheid onverdraagzaam en grof gewor­den en spelen Wilders, Verdonk en anderen er alleen maar op in, of veroorzaken Wilders en Verdonk die onver­draagzaamheid en grofheid?'
Wie op Wilders en zijn PVV gestemd heeft, zal dat onder andere gedaan hebben omdat hij/zij de moor­den op Pim Fortuyn en Theo van Gogh verschrikkelijk vindt en de daar­door gegroeide invloed van extreem-links en fanatieke moslims in Nederland en de in­perking van de vrij­heid van meningsuiting vreest. In mijn stuk in Vermoord en verbannen liet ik zien dat die moorden Ramdas niets kunnen schelen. Zijn vraag deugt niet. Wel had de vraag kun­nen zijn: zijn sommige kiezers - niet 'de meerderheid' - op de PVV gaan stemmen omdat ze reeds zijn ge­dach­tengoed deelden of gaan ze op hem stemmen omdat hij hen over­tuigd heeft. Dan is het antwoord niet moei­lijk: deels, deels. Er waren er die het al met hem eens waren en sommigen zullen later door hem over­tuigd zijn. Hoe deze verdeling pre­cies in elkaar steekt, is onbekend.

Ramdas gaat er prat op beschaafd te zijn, want de ideeën van zijn tegen­standers noemt hij herhaaldelijk onbeschaafd. Als het waar is dat Nederlan­ders onverdraagzaam en grof geworden zijn, dan wordt het vol­gens hem de vraag
'Wat is het voor volk dat zo schaapachtig achter de volks­men­ners aanloopt en zich onbeschaafde ideeën eigen maakt?'

Dit is typerend voor Ramdas en zijn clan van wie zich als 'wel­denkend' beschouwt. Zij hebben eens gezellig bij elkaar ver­keerd in een Nacht van de Beschaving. Zijn hele voorstelling van zaken is die van de volksmenner die louter met prijzende en afkeurende adjectieven werkt, zon­der onderbouwing:
'De vraag is niet: wat willen die malle moslims met ons?'

Nee? Is het niet de vraag of fanatieke - helemaal niet 'malle' - moslims de onbe­schaafde Wilders willen vermoorden, joden en ho­mo's willen afranselen en hun vrouwen thuis houden of in een boerka de straat opstu­ren - en dat soms doen ook?! De AIVD houdt zich met zulke vra­gen be­zig. Maar voor Ramdas is het geen vraag omdat het hem niet interes­seert en omdat hij de schuld bij islam-critici wil leggen.

Hij gaat door:

'De vraag is: wat willen wij Nederlanders van onszelf zijn. Zijn we echt bereid toe te geven aan demagogie en volksmen­ne­rij, of blijven we gewoon ons verstand gebruiken. Willen we echt duidelijk maken aan de wereld dat we totaal niet zijn wat anderen van ons denken, namelijk tolerant, recht­schapen, behen­dig in het oplossen van geschillen met an­dersdenkenden? Of willen we worden weggezet als paranoïde idioten die bereid zijn twee miljoen mensen te sarren omdat er een paar tientallen halvegaren tussen zitten?'
De wereld denkt heel weinig over Nederland. In Iowa in de VS weten al­leen aardrijkskundigen misschien dat Nederland ueber­haupt be­staat. Dat hij de wereld getuige laat zijn, is louter retoriek.

Het is een gewoonte van Ramdas en zijn clan: een moordenaar als Moham­med Bouyeri wordt gek ver­klaard, indertijd ook door politiek-correcte babbelaar/historicus Maar­ten van Rossem, ter­wijl hij, zoals ieder heeft kunnen waar­ne­men, een doodse­rieuze, fanatieke gelo­vige was en is, zoals er in Paki­stan tientallen per jaar hun dodelijk werk doen, laatstelijk tegen politica Benazir Bhutto.
En zo'n moordenaar in Nederland is lid van een groep, heeft een achterban die het met hem eens is, zoals in enquêtes uit­komt, en leeft in een milieu dat hem laat begaan en hem niet aangeeft.
Ramdas geeft op indirecte wijze te kennen zich 'tolerant', maar ook 'recht­schapen' te vinden. Een eerlijk mens zal zich­zelf niet zo aanprij­zen. Zo'n oordeel dien je aan anderen over te laten.
De voorgaande alinea van hem is honderd procent demagogisch.
Dan gaat Ramdas zijn lezers vleien:
'Als ik zo vrij mag zijn: ik denk dat Nederlanders in beginsel inderdaad zijn wat de wereld van hen denkt. Die tolerantie, die verdraagzaamheid die hun wordt toegedicht, komt misschien niet voort uit een of ander groter bescha­vingsideaal, ze weten gewoon wat redelijk is.'

Toe maar, niet alleen 'rechtschapen', maar ook 'redelijk'. Ook de moordzuchtige christen-socialist Doekle Terpstra, die Wil­ders wilde 'stoppen' via de straat, vindt zichzelf bij uitstek redelijk. Redelijk­heid zou volgens Ramdas op de lange termijn het best werken. Maar of wat hij en zijn clan redelijk vinden of wat anderszins rede­lijk is op lange termijn goed werken zal, weten we niet. In elk geval heeft de politiek die hij redelijk vindt op kortere termijn, tot nu toe, na al heel wat jaren, niet gewerkt. Anders zouden de kunst - Sooreh Hera - en litera­tuur - Naima El Bezaz - nu niet onder cen­suur of zelf­censuur staan,zoals Nausicaa Marbe weer eens haarfijn be­schreef in haar co­lumn 'De film in hun hoofd' (de Volkskrant 1-2-08). De verwa­ten Ramdas prijst de ideeën van zich­zelf en zijn clan aan als een markt­koopman zijn namaak-rolexen.
Hij is iemand die zijn indrukken kan verwoorden, maar die indrukken hebben weinig met de werkelijkheid te maken. Zijn beschaving kun je in een luciferdoosje opbergen, dat daar­na even leeg blijft. Als hij in een parochieblaadje schreef, liet ik deze giftige onbenul links liggen, maar hij bepaalt mede de stemming van lezers van de eens liberale NRC-Handelsblad, die nog steeds door vele lezers als een elite­krant wordt beschouwd omdat ze er wel van houden, net als meneer Ramdas, om zichzelf op de borst te kloppen.


René Marres
6.2.2008
schrijver van "De verdediging van het vrije woord"