Godsdienstoorlog: een eerste inleiding

Van mijn collega Professor Haddad IJzermans ontving ik een afstudeerscriptie van de hand van een zijner meest begaafde studenten over godsdienstoorlog. Ik kopieer hieronder grote delen van het voorwoord; ik heb aan mijn Tilburgse collega’s voorgesteld dit werkstuk een tien plus te geven, en ben nog met hen in overleg. Desalniettemin verdient dit geniale werkstuk het om zo spoedig mogelijk gepubliceerd te worden, desnoods voorlopig alleen maar op een blog. Het licht hoort niet onder de korenmaat!!

Broeders en Zusters: Wij danken God dat Hij ons op het rechte pad geleid heeft, wij loven Hem omdat Hij ons niet heeft geleid op het pad van hen die dwalen en die onder Zijn toorn staan. God leidt wie Hij wil. (…)

Oorlog is de voortzetting van de diplomatie maar dan met andere middelen. Godsdienstoorlog is de
voortzetting van zending en missie, maar dan met andere middelen. Godsdienstoorlogen gehoorzamen net als bridge en schaken aan bepaalde regels, en het verloop, zo niet de afloop, van een godsdienstoorlog is daarom in het voordeel van de groep die de regels het beste kent.

Wanneer de godsdienstoorlog goed afloopt, is het een oorlog die de verliezende partij maar één keer voert. Om een godsdienstoorlog niet langer te laten duren dan nodig is (dat zou immers nodeloos levens van de gelovigen kunnen kosten), is het van belang te zorgen dat de partij die de oorlog gaat verliezen die regels niet kent. De winnende partij heeft zulke oorlogen al vele keren gevoerd, juist daarom zal hij winnen, maar het is dus toch van enig belang de regels voor de vijand verborgen te houden. Het is in dit kader dat de meest volmaakte mens die er ooit geweest is in zijn grote en onuitputtelijke wijsheid gezegd heeft: ‘Oorlog is bedrog’.

Het gaat bij de regels van de oorlog niet om wetten die door mensen bedacht dan wel ontdekt zijn, zoals de regels van het schaken of de belastingwetgeving, maar om door God bij mensen ingeschapen vaste en voorspelbare reacties. De bekendste daarvan is wat de vijand het Stockholm-syndroom noemt. Wie macht over mensen heeft, wint automatisch aan sympathie, en de machtelozen gaan als vanzelf theorieën zitten bedenken waarom de macht hoort te liggen waar hij is terecht gekomen, en waarom het goed is dat de macht ligt waar hij ligt. Dat is heilzaam, want het maakt de overwonnen rustig en houdt hen af van verzet tegen het onvermijdelijke.

Macht en overmacht levert zoals bekend als vanzelf brede sympathie op. Daarom is het goed dat God de olie aan onze kant van de grens onder de grond heeft gestopt, en de vijand van die olie afhankelijk heeft gemaakt voor het voortzetten van zijn zondige levenswijze. Onze geliefde leiders hebben hier al vele malen op gewezen, in woord en in geschrifte.

Het principe van de liefde en de sympathie voor wie machtig is en wint, laat zich ook goed illustreren aan de geschiedenis van de Zionistische entiteit. Zo lang de entiteit op alle fronten won, denk aan de agressieoorlog van juni 1967, genoot de entiteit alle mogelijke vormen van sympathie in Europa en Amerika. Direct na de eerste nederlaag, in oktober 1973 tegen het heldhaftige Egyptische leger dat het Suezkanaal wist over te steken, begon de Europese en Amerikaanse sympathie te tanen.

Deze sympathie is nu op een dieptepunt aan het raken, vooral door de gebleken machteloosheid van de entiteit tegen de gerechtvaardigde lanceringen van raketten, door de dappere bewoners van de Ghaza die zoals bekend zich niet van hun missie laten afhouden door de welvaart en rijkdom die Ghaza worden binnengebracht dankzij de schattingen die de Verenigde Naties, Europa en Amerika aan Ghaza betalen. De helden van Ghaza verkiezen ontberingen, strijd en ten slotte het Paradijs boven de luxe en het bederf van deze wereld dat van buitenaf Ghaza wordt binnengevoerd, merkwaardig genoeg, of misschien juist wel heel logisch, door internationale hulpverlening die plaats vindt op kosten van belastingbetalers in Europa en Amerika.

Net zoals een schaakpartij kent een godsdienstoorlog een beginspel, middenspel en een eindspel. In het eindspel van het schaken gaat het vooral om een overmacht van stukken. Hetzelfde geldt in het eindspel van een godsdienstoorlog. Het is daarom belangrijk om te zorgen dat al in het beginspel of desnoods in het middenspel een aantal zware stukken geslagen wordt, zodat die in het eindspel geen rol meer kunnen spelen. De moord op Theo van Gogh is hiervan een aardig voorbeeld. We moeten er toch niet aan denken wat hij gezegd zou hebben van sommigen van onze eerwaarde broeders, wijze mannen die het vergund is geweest in Nederland simpele waarheden te verkondigen. Zo’n aanslag kost ons wel iets, het is en blijft een offer, maar het heeft voor jaren een ontnuchterend effect op wie zou willen overwegen ons tegenspel te leveren.

Wat de vijand niet weet, en wij wel, is dat mensen niet tot een nieuwe godsdienst toetreden vanwege de geestelijke rijkdom die deze godsdienst aanbiedt. Hoe zou een toetreder deze rijkdom kunnen kennen voordat hij is toegetreden? Het vereist bovendien jaren van studie voordat zelfs een geboren gelovige zich ten volle bewust is van deze rijkdommen waarvan hij zonder het te weten de wettige erfgenaam en eigenaar is. Nee, toetreding vindt plaats om in het gevlei te komen bij de machthebbers, of bij anderen op wiens waardering de toetreder prijs stelt. De vrouw stelt van nature prijs op de waardering van haar man; wanneer deze laat weten dat hij het op prijs stelt wanneer zij tot het ware geloof overgaat, zal zij gezien haar vrouwelijke aard, dat ten slotte ook doen. Dit is maar een voorbeeld, er zijn vele andere mogelijkheden en situaties. Een kantoorbediende zal wanneer zijn chef hem vraagt mee uit bidden te gaan, niet snel zeggen: ‘Hou je vieze praatjes voor je’.

Aan de mening van een staatshoofd wordt grote waarde gehecht. Er is niemand aan wiens waardering zo veel belang wordt toegekend. Wanneer het staatshoofd eenmaal toegetreden is, volgt de hofhouding haast als vanzelf. Vervolgens de rest van de elite, en zo verder naar beneden. Dit is al vele malen aangetoond, de geschiedenisboekjes staan vol met voorbeelden van ondergeschikten die zonder morren zijn toegetreden. Het probleem nu is dat de meeste volkeren waarmee het ware geloof in contact komt, al een staatshoofd of een regering hebben. Het is niet eenvoudig zo’n staatshoofd of zo’n regering door een gelovig staatshoofd te vervangen, en daarom kan gewone oorlog noodzakelijk zijn. Maar het hoeft niet altijd. Ook een staatshoofd, hoe eigengereid ook, heeft adviezen nodig, en het is hier dat wij de weg naar succes kunnen inslaan. Wanneer de hofhouding in voldoende mate doordrenkt is van ons gedachtengoed, is op den duur alles mogelijk.

Die heersende elite reageert op twee manieren op ons streven om heil en vrede te brengen. De eerste is radicale afwijzing, en pogingen tot ‘ontmaskering’. Dat kan ons eigenlijk weinig schelen, want er is toch niemand die de berichten over het ware geloof gelooft wanneer die afkomstig zijn van radicale extremisten met een ziekelijke fobie. In de ogen van een staatshoofd zijn de berichten van een collega-staatshoofd die het ware geloof aanhangt, betrouwbaarder dan wat dan ook. Het is dan ook duidelijk wat het ware geloof van gelovige koningen en prinsen vraagt.

Maar we moeten er tegelijkertijd wel hard aan werken de ‘ontmaskeraars’ voor te stellen als extremist, radicaal, krankzinnig, lijdend aan ziekelijke fobieën, onwetend, of wat dan ook. De universiteiten kunnen daar goed behulpzaam bij zijn. Wijs op de moeilijke jeugd van wie ons in de weg staat, of op zijn afkomst. Iedereen heeft een afkomst en een jeugd, het kan dus niet missen. Wijs er op dat ze foute vertalingen van de Heilige Schrift gebruiken. Elke vertaling bevat fouten, dat is dus niet echt heel ingewikkeld. Bovendien is onze Schrift lastig uit te leggen. Meestal is onze Schrift voor meerdere uitleggingen vatbaar, een buitenstaander heeft dus al snel de verkeerde uitleg te pakken. Gelukkig is er dankzij Gods grote barmhartigheid één uitzondering: de Schrift is volkomen ondubbelzinnig en helder over de plicht het ongeloof aan te pakken met alle mogelijke middelen.

Probeer de wetten van de doelgroep te gebruiken om zulke ontmaskeraars het zwijgen op te leggen. Met name in christelijke landen is kwaadspreken en het afleggen van vals getuigenis iets dat als verkeerd wordt gezien. Dat het geoorloofd of zelfs verplicht kan zijn wanneer er een hoger doel mee gediend wordt, is zulke mensen onbekend, en van die onwetendheid dienen we rustig gebruikt te maken. Maar genoeg over zulke lasteraars. Ze zullen branden in het Hellevuur, eeuwig daarin vertoevend.

De tweede reactie is meegaandheid. Heersende elites zien op tegen chaos en wanorde. Dreig dat er chaos en wanorde zullen uitbreken wanneer het ware geloof niet de gelegenheid krijgt zich in al zijn glorie te manifesteren, ook waar de voorschriften van het ware geloof vooralsnog in strijd zijn met de heersende wetten en gebruiken. Ontken zo veel mogelijk dat onze regels in strijd zijn met de bestaande regels. Er is bij de doelgroep toch niemand die het kan nazoeken. De gewone juristen van de vijand zijn er te lui voor, of kunnen het niet. Zorg dat wie dat wel kan, zo snel als mogelijk bij ons op de loonlijst komt. Veel kan zo’n namaakgeleerde ons niet kosten, zeker niet gezien in het licht van het hogere doel dat er mee gediend wordt. Zijn hypotheekbank zal ons dankbaar zijn dat wij de aflossing van zijn huisje gegarandeerd hebben.

Richt ook organisaties op, zo veel als maar mogelijk, en koepels van organisaties, en verenig die koepels weer in stichtingen met welluidende namen. Ten slotte een bond van stichtingen, en zo voort. Dat kan ons in staat stellen het geluid van één of twee gelovigen te laten klinken als een symfonie, een oratorium, van protest die vanuit alle hoeken van het land als trompetgeschal opklinkt. Ook rechtvaardigt zo’n wirwar van organisaties en bewegingen, zelfs als het aantal leden beperkt blijft vanwege mogelijke desinteresse bij de gelovigen, het aandringen op het vestigen van enclaves waarin het ware geloof het enige mag zijn. Glorie aan God!

Ten slotte. Ik smeek om Gods barmhartigheden en zegeningen voor een ieder die deze nobele strijd voert. Christenen beschouwen oorlog als zonde; wij weten dat het een goddelijke plicht is die op elke ware gelovige rust. Er zijn Christenen die bereid zijn om ter wille van het behoud van hun verdorven cultuur de zonde van het oorlogvoeren bij het Oordeel op de Laatste Dag in hun debet te nemen, maar hun aantal is gering; net zoals het aantal ware gelovigen dat zich wenst te onttrekken aan de plicht tot strijd, eveneens gering is.

Broeders en zusters, strijd de goede strijd, en niet alleen met de wapenrusting des geloofs, maar met alle tactieken die God in zijn wijsheid geschapen heeft, opdat het een ieder duidelijk zal worden dat de godsdienst van de vrede na de overwinning en de strijd inderdaad vrede brengt. Glorie aan God die de zijnen naar het Paradijs leidt. (…)