Wanneer valt onze Muur?

Sinds de val van de Berlijnse Muur weten we het zeker: de overheid kan maar beter de productie en distributie van consumptiegoederen overlaten aan het vrije bedrijfsleven. Want wie anders is in staat het volk te voeden, kleden en huisvesten? De Hoge Raad of de Raad van State? Het Kabinet der Koningin? Moderne Europese overheden kijken wel uit om de verantwoordelijkheid voor de productie van consumptiegoederen over te nemen maar ze geven zichzelf uiteraard wel de zware taak het bedrijfsleven strikt te controleren via gecompliceerde stelsels van vergunningen, subsidies en belemmeringen, dit alles in het belang van de consument, de veiligheid, het milieu en de kwaliteit, dat spreekt voor zich.
Maar verder wordt een ondernemer die iets produceert en distribueert tot op zekere hoogte wel met rust gelaten. Desalniettemin komt het neer, zelfs voor de broodnodige echte producenten, op veel belasting en weinig vrijheid. Dat beetje vrijheid is helaas onvermijdelijk, want anders loopt het spaak, zie het Oost-Europa van voor de val van de Muur, en waar moet het geld voor de vervulling van de zich steeds uitbreidende overheidstaken vandaan komen als het bedrijfsleven het niet ophoest? Wie anders moet er brood en belastingen op tafel brengen?

Elders in de maatschappij is de overheidsdruk groter. De andere sectoren van de maatschappij zijn minder gelukkig dan de gewone productie- en distributiesector. Ze staan niet onder deelcontrole maar onder totale overheidscontrole. Maar zo erg als in het onderwijs en bij de Spoorwegen is het in geen enkele sector. De Spoorwegen is een geval apart. Wie durft er nog iets toe te voegen aan alles wat er de laatste tijd over gezegd is. Maar hoe het ook zij, nergens in Nederland is de schade van de overheidsinvloed groter dan in die twee sectoren.

Ter voorkoming van fraude door particulieren die tegen betaling schertsdiploma’s zouden kunnen gaan weggeven voor schertsopleidingen, heeft de overheid nagenoeg volledige controle gekregen over het totale systeem van alle opleidingen. Ook dit wordt gepresenteerd als in het belang van consument, veiligheid, milieu en kwaliteit. Desalniettemin is het overheidsonderwijs een mislukking geworden. Tegen betaling (maar nu door de overheid) reiken schertsopleidingen schertsdiploma’s uit, precies wat het systeem had moeten voorkomen. Deze misstand heeft overigens dan weer wel een ‘heldere’ oorzaak die goed is aan te wijzen: financiering per uitgereikt diploma.

Het bedrag dat het huidige overheidssysteem van onderwijsorganisatie duurder is dan particulier onderwijs moet gigantisch zijn. Maar omdat de overheid het ‘volk’ heeft laten wennen aan gratis onderricht, koestert het argwaan tegen particulier onderwijs, wil daar niet voor betalen, en kan dat ook niet meer, want het moet belastingen opbrengen om het corrupte staatsonderwijs op de been te houden. De indoctrinatie met het politiek correcte wereldbeeld van de Groene Khmer dat door het staatsonderwijs de kinderen wordt inprent, wat vaak lukt, is mooi meegenomen, en maakt het onnodig de verkiezingen af te schaffen. Het gigantisch opgeblazen bestuursapparaat van deze corrupte onderwijsinstellingen is bovendien een leuke vorm van werkverschaffing aan de tweede garnituur van de politieke elite.

Ook de graad van bederf die de invloed van de overheid uitoefent op de openbare orde is aanzienlijk. In het belang van de veiligheid is de bevolking ontwapend. Dat voorkomt ongelukken. Het bewaren van de openbare orde en het voorkomen van ongelukken is nu een overheidstaak. Maar de politie bedreigt de bevolking (youtube filmpje: Joop van Riessen - Wilders mollen) met moord en doodslag in het geval van het bezit van een afwijkende mening; je kunt als deze hooggeplaatste politieman zijn zin krijgt, nog beter drugs in huis hebben, of kinderporno. Wat zouden andere politiebonzen denken? En zoals overal geldt het wapenverbod voor beroepscriminelen alleen in theorie.

Overigens laat de politie weinig van zich horen of zien, en is meestentijds rustig aan het vergaderen, gelukkig maar eigenlijk, maar wel jammer dat ze door al die belangrijke vergaderingen en besprekingen het nu te druk hebben voor het oplossen van gewone inbraakjes. De rechterlijke macht prikt ondertussen gezellig een vorkje met elkaar, en af en toe ook met getuigen maar zoiets is heus geen beïnvloeding, en ieder denkt er thuis het zijne van.

Het blijft allemaal niet zonder gevolgen: Op doodslag staat ondertussen effectief minder dan een jaar, zie Het Parool en GeenStijl, beide van 11 februari 2012, over de doodslag van Floor van der Wal door Mohamed Saba. Geeft toch een onveilig gevoel, het is een straf die lichter is dan wat Politiecommissaris Riessen heeft voorgesteld in te voeren voor het stemmen op de PVV. Maar wat kan doodslag op straat de heersende elite schelen, zo lang het maar niet gaat om het gooien van een waxinelichtjeshouder. Straatroof, eremoord en het in brandsteken van auto’s is te gewoon geworden om nog echt nieuwswaardig te zijn.

Voor de verloedering in deze sector is particulier initiatief geen werkzaam geneesmiddel. Mogelijk zou het helpen als bepaalde functies (Burgemeester? Hoofdcommissaris?) niet via benoeming maar net als in de Verenigde Staten via verkiezingen verkregen werden. Maar kompasgevoel en ruggegraat blijven onder elk systeem schaars. Desalniettemin, een systeem dat kompasgevoel en ruggegraat zorgvuldig elimineert, is zeker verkeerd.

Kunst lijdt onder idiote subsidies. De vroegere Mecenassen hebben hun vermogen zien verdampen door heffingen en inflatie. Ze leven nu in nette armoe en zijn druk bezig de belastingpenningen op te brengen waar de overheid zijn zegenrijk werk mee doet, en komen aan kunst niet meer toe. Ook kunst wordt beschouwd als iets dat door de overheid betaald wordt en dus zo goed als gratis moet zijn, met alle gevolgen van dien voor kunstenaars die er van willen leven.

De staatsmedia? Met een beetje gelukkige hand van zappen zie je een hele avond commercials afgewisseld met sluikreclame voor het heersende (of erger nog, het vorige) regime. De kranten zijn te erg voor woorden. Geïllustreerde bulletins van de Rijksvoorlichtingsdienst, met hier en daar een plaatje of een column van een columnist die uitlegt dat ‘Europees’ het nieuwe woord voor ‘goed’ is. Met behulp van google.news is het goed te zien hoe eensluidend de kranten rapporteren over wat er gebeurt. Dezelfde zinswendingen zijn in alle kranten aan te treffen, copy-paste moet ter redactie wel een van de meest gebruikte functies zijn.

Gezondheidszorg? Een recht, ja zeker, maar dat zijn water en brood ook, toch moet er voor water en brood betaald worden. Misschien dat overheidsinvloed in deze sector enige bescherming biedt tegen overbehandeling, maar wie huisdieren heeft, weet dat een dierenarts met twee woorden spreekt, de mensen in zijn spreekkamer niet ongevraagd tutoyeert, en überhaupt verstandiger en voorkomender optreedt dan een huisarts. Kennelijk is er toch iets mis gegaan ten gevolge van de gedwongen financiering van de gezondheidszorg door de overheid.

Verplichte pensioenpremie? Dat was een leuk idee, maar blijkt fraudegevoelig. Je weet wel wat je betaalt, maar niet wat je terugkrijgt. Het gaat nooit om twee partijen die afgesproken sommen geld uitwisselen. Een onoverzichtelijke groep van staatsinstellingen en derden die bevoegd is zich overal mee te bemoeien kijkt mee. Alleen de premiebetaler zelf heeft geen enkele bevoegdheid. Dat is dus goed geregeld.

Godsdienstvrijheid is inmiddels geen individueel recht meer, maar het recht van één bepaalde godsdienst om in de openbare ruimte te doen en te laten wat hij wil. Godsdienstvrijheid is door de overheid veranderd van een individueel recht van elke burger of inwoner van het koninkrijk in een collectief privilege voor een aantal zelfbenoemde godsdienstige functionarissen om vrijelijk te keer te gaan.

Ook dit ‘veranderingsproces’ verloopt via subsidie. Wie een moskee wil bouwen, kan rekenen op steun van de overheid. Wie uit de islam wil treden, moet uitkijken dat de overheid hem of haar er niet bij lapt of het land uitgooit wegens lastig. Wie naar zijn werk op zijn kleding een kruisteken draagt, moet ook een beetje uitkijken, zeker als hij bij het Amsterdamse GVB werkt. Islamitische kleding daarentegen valt volgens de Raad van State onder de godsdienstvrijheid. De koningin draagt zelfs vrijwillig tijdens haar werk wat zij in haar onwetendheid als islamitische kleding beschouwt.

Openbare werken? Neem alsjeblieft de overheid de verspilling van de miljarden niet kwalijk, ze zijn maar amateurs, Job Cohen heeft het zelf gezegd. Huizenmarkt? Door overheidsingrijpen volledig verstoord, onoverzichtelijk en onlogisch. Het Nederlandse ‘huisvestingsbeleid’ is haast even ‘geleid’ en verziekt als de markt voor de eerste-levensbehoeften in een ontwikkelingsland dat juist vanwege die foute aanpak het voorrecht heeft ontwikkelingshulp uit Nederland te mogen ontvangen. Het is allemaal ook logisch en te verwachten want er bestaan nu eenmaal distributieproblemen die alleen de onzichtbare hand van de vrije markt kan oplossen. Het klassieke voorbeeld is de gratis malariapillen van de noodhulp die nooit op tijd aankomen bij de kinderen die ze nodig hebben, tegenover de nieuwste Harry Potter, die altijd op tijd bij de afnemertjes is.

Geldomloop? De overheid had vroeger het blinde vertrouwen van de burgerij dat de overheid zelf niet knoeide met de munt, en de bevolking nam daarom ondanks de risiko’s genoegen met door de overheid bedrukt papier in plaats van goud en zilver. Verdere uitleg overbodig, denk even aan Griekenland. Worden we werkelijk geregeerd door mensen die de Griekse tactiek niet doorzien? (Zo veel mogelijk binnen halen voor het faillissement een feit is). En, om de stemming erin te houden, hoe staat het met de invloed van de overheid op het beleid ten opzichte van de bevolkingsomvang? Of de immigratie? Ja, de overheid brengt ons veel goeds.

Zou er een verband zijn tussen al deze dingen en de graagte en gretigheid waarmee Nederlanders, en andere Europeanen, op verre vakanties gaan? Gaan mensen zo vaak en zo ver op vakantie alleen voor de zon, of om eens een keer iets te eten waar geen BTW op ligt? Op een terras te zitten waar de gemeente geen precario van geniet? Lucht in te ademen waar geen inkomstenbelasting op geheven is? Om, oef, een hele sensatie, eens iemand te zien die, het is te erg voor woorden, van zijn levensdagen nooit een uitkering zal ontvangen maar die levenslang zelf voor zichzelf en de zijnen moet zorgen?

Maar in ernst: hoe lang denken we eigenlijk dat die moderne overheidsmuur nog overeind zal kunnen blijven?