Allah is eigenlijk een heel gewone naam

Als ik eersteklas reis maak ik altijd wat mee. Gelukkig reis ik niet zo vaak eersteklas maar gisteren toevallig wel. Dat er in een eersteklascoupé niet altijd “over iets fatsoenlijks wordt geluld” wist ik al maar met een beetje geluk is 't er toch comfortabeler dan in een tweedeklascoupé, én ik kan er tegenwoordig m'n laptop opladen want je zal maar zonder batterij-lading zitten.

Mijn reisgenoot en ik lopen in de treingang op zoek naar een privéplekje en dan valt ons oog op een vrij groot pakket in doosvorm van zeg 20 bij 40 centimer dat op één van de banken van de verlaten coupé ligt. Een mooi, ongeschonden lichtbruin postpakket dat blijkbaar uit een plastic zak is gehaald want die ligt er slordig naast.

De trein rijdt nog niet maar er valt niemand in de buurt te bespeuren van wie het pakket kan zijn en de kans dat de eigenaar een sanitaire stop aan het houden is, lijkt me gering aangezien je geen gebruik van het toilet dient te maken als de trein stilstaat - dat weet iedereen - en aan die regel zullen eersteklasreizigers zich toch zeker houden.

Nu weet ik niet wat de lezer in zo'n geval zou doen, gewoon maar doorlopen bijvoorbeeld, z'n schouders ophalen, het pakket negeren en lekker gaan zitten, maar daar denken mijn reisgenoot en ik toch anders over. Een onbeheerd pakket van dit formaat in een treincoupé, daar hebben wij het niet zo op, dat vraagt om nader onderzoek. Dus buig ik me over het etiket en lees het adres dat er heel duidelijk in grote, zwarte, kapitale letters op gedrukt is. De naam van de geadresseerde begint met ALLAH.

Ik kan mijn ogen even niet geloven, ik moet het verkeerd gelezen hebben want het overkomt me tegenwoordig wel vaker dat ik me bij het lezen vergis. Staat er bijvoorbeeld mosterd na de maaltijd, lees ik moslim na de maaltijd. Of spreekt men er op de radio over dat iets goed voor alle vrouwen is, hoor ik, dat is goed voor Allah's vrouwen, maar verder is alles goed met me.

Ik buig me nogmaals over het etiket en verdomd, ik heb het wél goed gelezen. In koeienletters staat er ALLAH. Wat betekent dit nu weer? Heeft Allah een adres, dan moet ik dat snel noteren want ik heb wel wat vragen aan hem maar kan het ook iets anders betekenen? Nieuwsgierig als ik ben maar toch ook wel uit voorzichtigheid, bevoel ik het pakket. Mijn God, het is loodzwaar, het pakket bevat geen nespresso cups, zoveel is zeker, het voelt meer alsof er een koran in zit maar dan van een vreemd groot formaat en superdik. Het zou natuurlijk een extra large geïllustreerde 'kinderkoran' kunnen zijn maar die zal nooit mogen bestaan.

Welke grappenmaker laat een aan Allah geadresseerd pakket dat precies de afmeting van een flink bompakket heeft achter in een afgelegen eersteklascoupé van een intercitytrein richting Amsterdam? (Ik weet wel dat volgens sommigen Allah elk moment de wereld herschept maar daar geloof ik niet in.)

Wij komen er zo snel niet uit maar kijk, net als je 'm nodig hebt, komt in de verte een conducteur in beeld. Wij wenken hem en hebben weinig woorden nodig om onze verwarring uit te leggen, hij begrijpt ons meteen en volkomen – er wordt zelfs wat gelachen – nee hoor geen reden tot paniek want deze blonde conducteur weet er van, het pakket behoort aan zijn collega, die er nu even niet is.

Halverwege de reis komt die collega-conducteur nog langslopen en kunnen we met eigen ogen aanschouwen dat het een heel gewone Turkse Nederlander is.

Allah is eigenlijk een heel gewone naam. “Nix aan de handa!”

Annelies van der Veer