Free run

De onwillige knie van Rafael Nadal heeft Wimbledon dit jaar bij voorbaat ontdaan van een hoop glans en spanning. Ik hoop van harte dat mijn voorspelling niet zal uitkomen – of in ieder geval hevige tegenstand zal ondervinden – maar ik vrees dat deze Wimbledon-editie bij de mannen een ‘free run’ richting titel no. 6 voor Roger Federer zal betekenen. De enige die ik werkelijk in staat acht een streep te halen door Federer’s ambities definitief de beste ooit te worden met 15 grand slam titels, is Andy Murray. Afgelopen week was mijn voorspelling Federer 50%, Nadal (mits hersteld) 35%, Murray 10% en de altijd opduikende toernooi-verrassing 5%. Na de aankondiging van Nadal dat hij zijn titel niet zal verdedigen, gaat zijn percentage ook naar Federer. Ik gun het hem van harte, zijn spel is prachtig, valt niets op af te dingen, maar een beetje saai begint het wel te worden. Tussen een Federer en een Nadal in vorm en de rest gaapt een enorm gat.

Zoals waarschijnlijk de meeste tennisliefhebbers houd ik van de grote duels tussen de ‘real champions’. Een gebrek aan tegenstand voor Federer is dodelijk, er is niets mooier dan een finale Federer-Nadal, net zoals er begin jaren ’90 bij de dames niets mooier was dan een finale Graf-Seles. Navratilova-Evert, Borg-Connors, McEnroe-Borg en McEnroe Connors, Becker-Edberg, Sampras-Agassi. Het zijn de partijen waarop je hoopt en waarvoor je alles afzegt.

Bij de dames voorspel ik opnieuw een finale tussen de Williams sisters. Ook hier hoop ik dat mijn verwachtingen gelogenstraft zullen worden, maar wie moet ze tegenhouden? Kijk niet naar Roland Garros, dat is geen graadmeter voor Venus en Serena op Wimbledon. Hoe Kuznetsova met haar gezapig ogende tennis ooit een tweede grand slam kon winnen is me een raadsel, Sharapova kan wonderen verrichten als ze het ware vuur heeft (Australian Open 2008) maar na een lange blessureperiode is ze er nog niet helemaal, Safina imponeert tot de finale, waarin ze zich plotseling ontpopt als een ware ‘choker’, om over Dementieva nog maar te zwijgen. Resteren de Servische speelsters. Maar kindvrouwtje Ivanovic is te druk met het cultiveren van haar imago van koket lachebekje en Jankovic verliest in de vierde ronde of kwartfinale van een (met alle respect) ‘minor’ speelster die in de ronde daarop door een van de Williams zusters met 6-1, 6-0 wordt weggemept.

Afgelopen jaar viel ik wegens het tijdverschil in slaap tijdens de finale tussen Nadal en Federer. Ergens aan het eind van de derde of begin vierde set ging ik naar bed, ervan uitgaande dat Federer op ‘zijn’ ondergrond uiteindelijk opnieuw zou winnen in vier sets. Toen ik de volgende dag besefte welke ‘classic’ ontknoping ik had gemist, nam ik me voor dit keer op maandag een vrije dag op te nemen. De finale van de Australian Open dit jaar was een hele fraaie opwarmer, waarin Nadal tegen alle verwachtingen in uiteindelijk aan het langste eind trok in een uitermate spannende en boeiende vijfsetter. Ik verwacht dat het er dit jaar bij de mannen maar drie zullen zijn. Maar wat hoop ik dat ik er naast zit!

Kees Bakhuyzen